Jej Wysokość P. (okładka miękka)

Myślałam, że literatura młodzieżowa nie ma mi już nic ciekawego do zaoferowania, jednakże lektura tej książki zupełnie zmieniła moje zdanie na ten temat. Przychodzę do was z przedpremierową recenzją książki, która wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie, która niejednokrotnie wywołała na mojej twarzy uśmiech i dała do myślenia. Joanne Mcgregor urodziła się w Południowej Afryce. Uwielbia Harrego Pottera oraz naturę, choć mieszka w tętniącym życiem mieście. Uwielbia pisać o młodzieży i dla młodzieży. Jest autorką kilku powieści młodzieżowych: Scarred, Hushed, serii The Eco-warriors, trylogii z gatunku romansu z dystopią w tle The Recoil oraz dwóch powieści przeznaczonych dla dojrzałych czytelników: Dark whispers, Skadustemme. Oprócz pisania zajmuje się pomocą psychologiczną skierowaną ku młodzieży. Pracuje w prywatnej praktyce głównie z ofiarami zbrodni i osobami walczącymi z traumą. ,,Zapamiętałam każdą sekundę szczęścia, żeby móc rozkoszować się nim po tym, jak czar pryśnie. A życie nauczyło mnie, że zawsze pryskał.'' Dopiero co zakończyłam czytanie książki Jej wysokość P. autorstwa Joanne Mcgregor, a już mam wiele do powiedzenia na jej temat. Właściwie staram się nieco uspokoić mój entuzjazm i rozegnać kłębowisko myśli. Główną bohaterką powieści jest Peyton Lane, na pozór zwyczajna nastolatka chodząca codziennie do szkoły i borykająca się z problemami sercowymi. Tylko że problemy sercowe przy tym, z czym boryka się dziewczyna to pikuś. Peyton ma metr osiemdziesiąt wzrostu, przez co jest wyśmiewana i obmawiana przez rówieśników: Wielka P. czy Wieka Stopa to przykłady licznych przezwisk, jakimi jest określana. Dziewczyna nie może znaleźć na siebie żadnych odpowiednich ubrań, przez co jest zmuszona do kupowania męskiej odzieży, co dodatkowo pogarsza jej wizerunek. Pod wpływem presji Peyton zakłada się, że poderwie znacznie wyższego chłopaka od siebie i pójdzie z nim na bal maturalny. Rodzice Peyton rozwiedli się, gdy była dzieckiem. Nastolatka pozostała z matką, gdy ojciec rozpoczął nowe życie. Niestety, kobieta nigdy nie pogodziła się z przeszłością. Zamknęła się w czterech ścianach, zmuszając swoją córkę do szybkiej dorosłości i wzięcia sprawy w swoje ręce. Peyton chce się uwolnić od chorej atmosfery domowej i rozpocząć studia z dala od domu - aby to osiągnąć potrzebuje pieniędzy. Nawet nie wiecie jak bardzo polubiłam główną bohaterkę. Troszkę się obawiałam (ogólnie początkowo miałam dosyć dużo obaw, co do tej książki), że będzie to metr osiemdziesiąt nieszczęścia i użalania się nad sobą, ale na szczęście Peyton okazała się być sympatyczną, całkiem wyluzowaną dziewczyną. Autorka uzbroiła ją w sporą dawkę dystansu do samej siebie, zaradności i umiejętność obracania słów w żart. Jej osobowość jest nieco sprzeczna, gdyż gdy bliżej poznamy Peyton, odsłania swoją prawdziwą naturę - dziewczyny z ogromnymi (metr osiemdziesiąt to całkiem dużo) kompleksami i problemami, które dzielnie niesie każdego dnia. Należę do dziewczyn obdarzonych średnim wzrostem, ale często rozumiałam przez co przechodziła bohaterka - każda kobieta pragnie poczuć się otoczona przez ramiona mężczyzny, a nie na odwrót. Żyjemy w czasach, gdy ideał równa się chudości, dużemu tyłkowi, idealnie równym i białym zębom, pełnym ustom. Portale społecznościowe uginają się od zdjęć jakże oryginalnych klonów Kardashianek. Nie chciałabym być teraz nastolatką, bo to co jest im przekazywane jest po prostu okropne, okrutne i często zgubne. Dlaczego coraz częściej słyszymy o depresji często prowadzącej do prób samobójczych? Dlaczego coraz to młodsze dziewczynki zaczynają się odchudzać - a raczej głodować? Bo nie wszyscy są w stanie wpasować się we wzór narzucany przez (często, zbyt często!) bezmózgie istoty. Jest to (nie)typowa młodzieżówka, której akcja w większości ma miejsce w szkole. Poznajemy kilku ciekawych uczniów liceum, którzy podobnie jak Peyton, nie do końca są wpasowali się w wymagania bliskich, czy też znajomych. Na szczególną uwagę zasługuje Jay - wysoki, przystojny chłopak, za którym (o dziwo) nie uganiają się stada panienek, a pasją nastolatka nie jest (o dziwo) sport, lecz teatr. Bardzo polubiłam również Chloe - ile ja bym dała za taką przyjaciółkę! Zawsze gotowa wstawić się za Peyton, zabawna i obecna zawsze wtedy, gdy była potrzebna. ,,Normalność była miła. Normalność była nijaka. Normalność była cholernie nudna.'' Joanne Macgregor w swej powieści stara się przekazać czytelnikom, że inność wcale nie równa się czemuś złemu, lecz wyjątkowemu. To od nas zależy jak będą postrzegać nas inni - jeżeli wiecznie będziemy pochylać głowę i chować się w kącie, nikt nie będzie miał do nas szacunku. Trzeba się wyprostować i dumnie zmierzać przed siebie. Jej wysokość P. to ożywcza lektura, do której siada się z uśmiechem na twarzy, a odkłada z dwa razy większym. Elementy i sytuacje mające na celu rozbawić czytelnika są jak najbardziej naturalne - autorka nie stara się być zabawna na siłę, wychodzi jej to zupełnie naturalnie. Powieść orbi

Różnice, które wyróżniają jednostkę z tłumu często, a nawet bardzo często były i nadal są postrzegane jako coś złego oraz wzbudzają one nieokreślony strach. Mimo, że żyjemy w XXI wieku i świat stał się trochę bardziej tolerancyjny, to jednak wciąż osoby odmienne pod jakimkolwiek względem mają z tego powodu różne nieprzyjemności. Na własnej skórze doświadczyłam jak bardzo może boleć odmienność oraz jaką wzbudza ona agresję i nieprzychylność otoczenia. My, ludzie, jesteśmy gatunkiem stadnym, by żyć potrzebujemy obecności drugiego człowieka, jednak gdy wyróżniasz się, skazany jesteś na samotność. No chyba, że wśród tego tłumu jest osoba taka jak ty. W powieści Jej wysokość P. Joanne Macgregor porusza właśnie ten temat: różnic, które przytłaczają otoczenie oraz sprawiają, że przez to jaki jesteś, jesteś się kimś… wyjątkowym i niepowtarzalnym. [...] Powieść Joanne Macgregor okazała się nie tylko przezabawną i przyjemną historią o wysokiej nastolatce z kompleksem wzrostu, ale też… niezwykle głęboką, przemyślaną oraz poruszającą opowieścią z trudnymi, rodzinnymi przejściami w tle. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy to wspomniany przeze mnie nieprzeciętny wzrost bohaterki będący kluczowym, aczkolwiek nie najważniejszym tematem powieści. Przysparza on Peyton nie mało kłopotów, szczególnie dotkliwym są ubrania, a raczej ich brak… [...] Druga rzecz, jaką autorka porusza w swojej powieści, to różnice, które sprawiają, że na tle „zwyczajnych” ludzi jest się na tak zwanym na celowniku. Joanne Macgregor podkreśla w książce, iż nie powinno się przejmować nieprzyjemnymi reakcjami ludzi na nasz wygląd i zachowanie odbiegające od przyjętej „normy”, bo dzięki temu jesteśmy kimś wyjątkowym oraz niepowtarzalnym. Nasza odmienność po prostu ich przytłacza i nie potrafią się w tej sytuacji odnaleźć. Złośliwości, docinki i głupie żarty, na jakie narażeni są nieprzeciętne osoby mogą wynikać również z… zazdrości lub przypodobania się otoczeniu. Owszem, jest to przykre, lecz autorka przypomina nam, że powinniśmy być dumni z tego, co dostaliśmy od losu: przede wszystkim skupiać się na pozytywnych stronach, czyli tym co daje nam bycie takim, a nie innym. Trzecią i ostatnią sprawą, jaką znajdziemy w Jej wysokość P. to choroba matki Peyton, która pojawiła się po rozpadzie rodziny dziewczyny. Pierwszy raz spotykam się w książce z tym problemem, zrobiło ono na mnie bardzo duże wrażenie (i to pozytywne), ponieważ Joanne Macgregor przedstawiła go starannie i dokładnie.[...] Autorka moim zdaniem bardzo dobrze przedstawiła ów problem, ponadto wiąże się z tym niezwykle duży ładunek emocjonalny, który może dosłownie „rozwalić” czytelnika na łopatki… [...] O jakim problemie piszę? Wybaczcie, ale nie mogę Wam tego zdradzić, nie chcę psuć Wam dobrej lektury. Mimo, że książka porusza wiele trudnych tematów to jest ona ciepła i urocza, której trudno nie polubić. Ponadto uczy i pozwala odprężyć się po ciężkim dniu, myślę, że każdy kto lubi powieści z morałem, okraszone humorem, odrobiną dramatu i miłości będzie się przy niej dobrze bawić. Autorka posługuje się prostym i plastycznym językiem, a wartka akcja nadaje tempo Jej wysokości P. W przypadku tego tytułu nie ma mowy o nudzie! Joanne Macgregor stworzyła niezwykle różnorodne postaci i szczerze powiedziawszy wszyscy, z wyjątkiem kilku osób, są cudowni. Bohaterowie, którzy występują w roli czarnych charakterów dodają powieści smaczku i wyrazistości, bez nich Jej wysokość P. byłaby przesłodzona. Główna bohaterka jest zabawna, urocza, pomysłowa oraz jak cebula: ma wiele warstw, pod którymi znajdziemy niesamowitą osobowość i… wrażliwość. Bije od niej typowa nieśmiałość dotykająca ludzi wyróżniających się na tle innych. Peyton to fajna dziewczyna, trochę roztrzepana, ale która potrafi zaimponować swoim zachowaniem. [...] Cóż mogę więcej napisać o tym tytule? Jej wysokość P. to kolejna fantastyczna, przezabawna i mądra powieść dla młodzieży (i nie tylko!), która gwarantuje naprawdę dobrą zabawę oraz chwile wzruszeń. Dodatkowo jest ona napisana w sposób niezwykle realny, a bohaterowie dopracowani są pod każdym względem i trudno szukać w książce „przypadków”: wszystkie zabiegi autorki są z konkretnego powodu. Myślę, że wiele osób może się utożsamić z postaciami, a historia przedstawiona w Jej wysokości P. może nawet w pewien sposób pomóc uporać się ze swoimi „mankamentami” urody. Książka nie dość, że bawi, to jeszcze uczy, co jest przeważnie świetnym połączeniem. Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnych powieści Joanne Macgregor, jestem pewna, że jeszcze nie raz mnie zaskoczy, rozbawi i doprowadzi do łez. Joanne, masz nową fankę – mnie! A Wam gorąco polecam lekturę Jej wysokości P., szczególnie tym osobom, które są dla innych ludzi za wysokie, za niskie, za szczupłe, za grube, po prostu „za”. [http://dzosefinn.blogspot.com/2018/04/joanne-macgregor-jej-wysokosc-p.html]

Chyba nie przesadzę, gdy stwierdzę, że niemal każdy bohater - czy to młodzieżówki, czy obfitującego w gorące sceny New Adult - jest na wskroś idealny. Pal licho piękno wewnętrzne, ono akurat liczy się najmniej; najważniejsze, by nasz bohater miał idealną wagę, idealny wzrost i idealną twarz. A gdyby tak w roli głównej obsadzić postać, która - jak przecież każdy - ma (niewydumane!) kompleksy? Gdyby za pierwszoplanowego bohatera obrać kogoś, kto nie raz i nie dwa narażony był na prześmiewcze komentarze? Tak też zrobiła Joanne MacGregor, której Peyton - przesympatyczna i nieszablonowa - idealnie wpisuje się w nurt body positive. Panie i Panowie, przed Wami jej wysokość P.! ;) Można o niej powiedzieć wiele, ale nie to, że jest drobinką. Przykrótkie spodnie i sięgające tuż za łokieć rękawy bluz to jej codzienność. Codziennością niestety jest też brak widoków na romantyczny związek - w końcu wyższych od niej chłopców policzyć można na palcach jednej ręki. Gdy jednak w grę wchodzi zakład, za którego wygranie Peyton dostanie tak potrzebne jej 800$, dziewczyna postanawia "sprawdzić" każdego z pięciu, chodzących do jej szkoły, wysokich panów, a z jednym z nich wybrać się na bal maturalny. Zakłady bywają jednak kłopotliwe, zwłaszcza gdy do głosu zaczynają dochodzić prawdziwe uczucia... Stale odczuwam niedobór nieidealnych bohaterów w literaturze, a mówiąc "nieidealnych" mam na myśli takich, którzy bliżsi są normalnemu człowiekowi aniżeli greckiemu herosowi. Dlatego za każdym razem, kiedy tylko uda mi się poznać taką właśnie książkową postać, szczerzę się prawie jak głodny do sera. A gdy na dokładkę okazuje się, że cała powieść jest przyzwoita... Ha, wtedy jestem w książkowym raju. I właśnie w takim raju się znalazłam, kiedy to miałam okazję sięgnąć po przedpremierowy egzemplarz debiutanckiej powieści Joanne MacGregor - "Jej wysokość P." to młodzieżówka, ale niech Was nie zwiedzie nieco infantylna okładka - nie jest głupia, nie jest nudna, a już na pewno nie jest sztampowa. Może i sam pomysł na fabułę nie jest odkrywczy (bo w końcu historii z zakładem w tle było już mnóstwo), ale Joanne MacGregor naprawdę potrafi dobrze opowiadać - jej styl jest lekki i świeży, a tworzone przez nią dialogi nawet przez moment nie są podbarwione fałszem czy choćby gramem sztuczności. Do tego bez problemu przychodzi jej kreowanie ciekawych, pełnych życia (czy werwy :D ) postaci. Peyton, główna bohaterka, ma ponad 180 cm wzrostu, co - lekko mówiąc - odrobinkę przeszkadza jej w życiu. Wszystko i wszyscy wokół przypominają jej o tych kilku zbędnych centymetrach, co sprawia, że dziewczyna momentami zaczyna wątpić w swoją kobiecość i atrakcyjność. Nie może też znaleźć dla siebie partnera, a szykany ze strony znajomych coraz bardziej ją dołują. Nie myślcie jednak, że Peyton to użalający się nad sobą bierny typ - co to, to nie, moi kochani ;) Peyton bowiem ani nie jojczy, ani nie marudzi, ona albo akceptuje rzeczy takimi, jakimi są, albo przystępuje do działania - czego skutkiem jest m.in. będący główną osią powieści zakład. Wynik tego ostatniego nie będzie pewnie dla Was zaskoczeniem, zresztą cała historia jest dość przewidywalna i nie trzeba być Sherlockiem, by przewidzieć jej finał, ale nie czarujmy się, to nie jest typ książki, którego plot twist ma nas zwalić z nóg czy - bardziej dosadnie - walnąć obuchem w głowę. Ta książka ma być lekka, przyjemna i po prostu życiowa. I wiecie co? Taka właśnie jest :> Co istotne, zakład i wątek romantyczny (całkiem sprawnie napisany, trzeba przyznać) nie są jednak jedynymi poruszanymi w tej historii tematami; są punktem wyjścia do rozważań nad budowaniem poczucia własnej wartości i samoakceptacji; w tle pojawia się też ucieczka przed ludźmi jako sposób radzenia sobie z traumą, kilka filmowych anegdotek i garstka zabawnych teatralnych prób. Bardzo ciekawie (i zgrabnie!) poprowadzona fabuła, przenikające się (i różnorodne!) wątki, prawdziwe problemy, a wszystko to okraszone dużą dawką humoru - to atuty "Jej wysokości P.", które sprawią, że jej czytanie będzie dla Was prawdziwą przyjemnością ;) Niczym bloodhound próbuję - spośród całej masy mało wartościowych powiastek - wybierać te, o których naprawdę warto mówić; te, które wniosą coś do życia młodego (ale i starszego też, spokojnie ;) ) czytelnika. Dlatego tak bardzo cieszą mnie powieści w stylu "Jej wysokości P.", które nie dość, że są napisane z polotem i nie kaleczą języka, to jeszcze przekazują kilka może i prostych, ale wciąż zapominanych życiowych prawd. Życzę i sobie, i Wam, byśmy tylko na takie trafiali i gorąco (naprawdę gorąco :D ) zachęcam Was, byście dali szansę tej niepozornej młodzieżówce. Zaręczam, że się nie zawiedziecie ;)

Okładka tej książki nie jest jakaś szczególnie piękna. Widzimy damskie i męskie nogi, stopy. Widzimy tutaj ciepłe kolory, na które z przyjemnością się patrzy. Grzbiet jest kolorystycznie utrzymany tak jak przód okładki, bez zbędnych rysunków. Podoba mi się. Niestety mój egzemplarz recenzencki przed korektą nie posiada skrzydełek, więc nie wiem, jak to jest z finalnym egzemplarzem bowiem nie zdążyłam od czasu premiery zajrzeć do jakiejkolwiek stacjonarnej księgarni. Czcionka jest dość duża, brak literówek, a odstępy między wersami oraz marginesy zostały zachowane. Dużym plusem jak dla mnie było to, że wydawnictwo dołączyło do książki zakładkę oraz naklejki. Fajna akcja promocyjna, zdecydowanie! Co do samej autorki, nie miałam z nią do czynienia, co w sumie jest logiczne. Recenzowana lektura to debiut autorki w Polsce. Muszę przyznać, że Pani Joanne posługuje się dość przystępnym piórem, które pochłania się w mgnieniu oka. Czyta się lekko, przyjemnie i tak jak napisałam przed momentem - szybko. W trakcie lektury nie napotkałam jakichkolwiek barier, które utrudniałyby mi dalsze poznanie lektury, a to kolejny plus. Widać, że książka miała być czymś lekkim, które sprawi przyjemność i pozwoli odpocząć. Jest to typowa literatura młodzieżowa, z młodymi bohaterami, szkolnymi miłościami i zakładami, które w tym wieku zaczynają się pojawiać, co wiem z autopsji. Spodobał mi się ten lekki styl, przy którym mogłam odpocząć, zrelaksować się i spędzić kilka dłuższych chwil cofając się w czasie do szkoły średniej. Myślę, że i Wy polubicie pióro autorki. :) Peyton to dziewczyna, która nie grzeszy wzrostem. Jest naprawdę wysoka i poniekąd jest to jej kompleksem. Ma problemy z kupieniem ubrań, butów w zwykłych sklepach. Jej postać jest całkiem sympatyczna, ale nie da się ukryć, że skrywa przed nami wiele spraw, które chcielibyśmy mimo wszystko poznać. I wszystko, w swoim czasie... Bowiem doznacie szoku, to Wam gwarantuje, ale musicie poczekać. Odebrałam ją jako nastolatkę, która podejmuj absurdalny zakład najpierw o dwieście dolarów, a następnie o osiemset... Ja rozumiem, że pieniądze były jej potrzebne, ale bez przesady.... Ja bym się nie odważyła. :P Pozostali bohaterowie nie są skomplikowanymi charakterami. To po prostu młodzi ludzie, jakich możemy znaleźć w szkołach średnich. Od roku ten okres za mną, cztery lata technikum pokazało mi naprawdę szeroką paletę słowa "młodzież". I chyba nic mnie już nie zdziwi. A więc pozostali bohaterowie są dość przyjemni, wiadomo, że nie wszystkich da się lubić, ale mimo to powieść jest lekka i przystępna - czyli jak na dobrą powieść dla młodzieży przysta ło. Nie nudzimy się podczas lektury, a to niewątpliwie plus dla pisarki. Powieść bowiem pochłania nasz wolny czas, zaskakując wydarzeniami, które w pewnej części jesteśmy w stanie przewidzieć. Mimo tej przewidywalności lektura wydaje się być fantastyczną odskocznia od problemów i myśli. Ciesze się, że autorka poprzez przedstawiony problem zbyt dużego wzrostu dziewczyny, przekazuje między wierszami przesłanie tej historii. Dodatkowo ukazuje relacje między młodzieżą, pokazuje, że czasem warto uciekać od pewnych znajomości i nie decydować się pod wpływem chwili, bo ws zy stko może obrać nie ten kierunek, który się chciało. Jak zapewne wiecie czas dorastania to można powiedzieć, że to czas głupot. Ludzie nie myślą co robią (oczywiście nie wszyscy), ale jednak. Ta lektura jest świetną przypominajką o pewnych sprawach w wieku dorastania. Cieszę się, że w tak prosty sposób udało się autorce osiągnąć kilka refleksji, o których młodzież pamiętać powinna. Reasumując uważam, że nie jest to może lektura z górnej półki, niemniej jednak posiada puentę, o której warto przypominać młodym ludziom. Dzięki przyjemnemu, lekkiemu stylowi czyta się bardzo szybko, a w pamięci zostaje miłe wspomnienie po tej lekturze. Ciesze się, że dałam szanse tej młodzieżówce, bo mogłam tak naprawdę podczas czytania odetchnąć i zaraz wziąć głęboki oddech widząc stos egzemplarzy do recenzji. :D Myślę, że gdy będziecie mieć wolną chwilę - śmiało możecie dać szansę Jej wysokość P., bo gwarantuje Wam, że spędzicie z nią kilka przyjemnych chwil. Polecam młodzieży i starszym czytelnikom - z pewnością pomoże Wam się zrelaksować po ciężkim, tygodniu. :)

https://gadamoksiazkach.blogspot.com/ "Jej Wysokość P." zaciekawiła mnie, gdy tylko dojrzałam ją w zapowiedziach jeszcze w styczniu. Okładka była bardzo w moim typie, a i opis z tyłu książki brzmiał całkiem sensownie. Postanowiłam mieć ją na uwadze :) Dzisiaj już jestem po lekturze i chciałam się podzielić swoimi wrażeniami. Główna bohaterka Peyton ma 184 centymetry wzrostu. I samo w sobie nie jest to może jakieś straszne. Gorzej robi się, kiedy napotykani przy różnych sytuacjach ludzie koniecznie muszą ten wzrost skomentować, zadawać pytania, lub wykorzystywać go jako powód do kpin. No bo jak tu zachować pewność siebie, kiedy traktują człowieka, jakby był przerośniętymi genitaliami, a nie młodą kobietą? Oprócz tego pojawia się masa trudności, aby kupić sobie zwyczajne, dziewczęce ubrania, a także buty pasujące na stopy w rozmiarze 45 i pół. Bohaterka chodzi do ostatniej klasy liceum i dorabia sobie pracując jako kelnerka. Aby udowodnić, że wysokie dziewczyny mogą się podobać wysokim chłopakom, wplątuje się w zakład ze współpracownikami. Początkowo polega on na namówieniu wysokiego nieznajomego do pocałunku. Kiedy rzutem na taśmę udaje się tego dokonać, szujowaci znajomi postawiają podnieść poprzeczkę i wyzywają Peyton, by umówiła się na trzy randki oraz pojawiła się na balu maturalnym z chłopakiem wyższym od niej. Nagrodą jest 800 dolarów. Dziewczynie bardzo zależy na wygranej, ponieważ odkryła w sobie pasję do projektowania i szycia ubrań dostosowanych do potrzeb wysokich osób i chce spróbować dostać się do szkoły, w której będzie mogła doskonalić swoje umiejętności. Ponadto jej stosunki z matką są napięte i nie ma możliwości uzyskania od niej wsparcia finansowego. Lista kandydatów jest dość uboga. Okazuje się, że chłopak od pocałunku - Jay - zaczyna od nowego semestru chodzić do tego samego liceum, co bohaterka. Peyton od pierwszego spotkania jest nim oczarowana. Niestety Jay ma dziewczynę, więc z bólem serca wykreśla go z listy. Próby umawiania się z wysokimi chłopcami ze szkoły owocują mniejszymi i większymi rozczarowaniami. Moim faworytem był Mark, który na każdą okazję miał przygotowane jakiś mądry cytat swojego taty, a najbardziej ekscytującą rzeczą o nim samym było napisanie studium o historii rachunkowości. Wszystko staje na głowie, kiedy bohaterka (po różnych perturbacjach) ma u boku Jaya zagrać główną rolę w szkolnym spektaklu nawiązującym do historii Romea i Julii. Więcej treści nie zdradzę, żeby nie spolerować zbyt wiele :) "Jej wysokość P." czytało mi się naprawdę przyjemnie. Była pozytywną odskocznią od thrillerów, które miałam ostatnio na tapecie. Główna bohaterka przypadła mi do gustu, chociaż początkowo drażniły mnie jej uniki i brak ostrzejszej reakcji na obelgi i czepialstwo niektórych osób. Zamiast wdawać się w durne zakłady powinna pogonić ludzi z pracy, ponieważ zachowywali się w stosunku do niej naprawdę paskudnie. Moim zdaniem ciągłe czepianie się wzrostu bohaterki było nieco wyolbrzymione przez autorkę. No, chyba że ktoś spotyka na swojej drodze samych nieokrzesanych buców. Jay nie zrobił na mnie większego wrażenia. Może przez to, że w tej książce występuję narracja pierwszoosobowa wyłącznie z perspektywy głównej bohaterki. Także dla mnie Peyton gra pierwsze skrzypce, a on w książce funkcjonuje, lecz specjalnie się nie wyróżnia. Na plus zdecydowanie zaliczam humor sytuacyjny i słowny. Bohaterka momentami jest naprawdę udana. Miałam moment, gdy książka zaczęła mi się dłużyć i nie spodziewałam się już żadnych zabawnych akcji. A jednak bliżej końca jeszcze trochę się ich pojawiła. Zwłaszcza, kiedy Peyton udaje się wreszcie postawić i utrzeć nosa wyśmiewającym ją gnomom. Oczywiście poruszane są także poważne tematy. W pewnym momencie czytelnik dowiaduje się prawdy o matce Peyton oraz o dramatycznych wydarzeniu z przeszłości. Na szczęście wszystko jest wyrównane i autorka nie popada ze skrajności w skrajność. Jeśli masz potrzebę czuć ból i rozpaść się na kawałki podczas lektury, to nie jest historia dla Ciebie. Książka jest lekka, czyta się ją bez spiny. Nie ma tutaj uśmiercania bohaterów, bólu istnienia, irytującej emo-gadki, ani dzikich harców w łóżku. Osobom, które chcą odpocząć od powyższego serdecznie polecam :)

Siedemnastoletnia Payton nie ma łatwo w życiu. Jest ładną i zgrabną dziewczyną, lecz nie cieszy się zainteresowaniem chłopców. Dlaczego? Payton mierzy ponad 180 cm i ubiera się w dziale męskim. Nie ważne jak bardzo starałaby się ukryć w tłumie, to niestety wzrost jej to uniemożliwia. Zamiast miłej dziewczyny, która lubi stare filmy, każdy najpierw dostrzega jej wzrost, który stał się powodem do żartów. Pewnego dnia Payton decyduje się wziąć udział w zakładzie, w którym może zgarnąć 800 dolarów, co znacznie poprawiłoby jej domowy budżet. Wystarczy, że pójdzie na trzy randki i bal maturalny z chłopakiem wyższym od siebie. Brzmi prosto? Nie do końca, gdy okazuje się, że w szkole jest tylko pięciu chłopaków kwalifikujących się do jej zakładu. Czy Payton zrobi wszystko, aby wygrać zakład? A co jeśli zakocha się w jednym z nich? Zaletą książki są niewątpienie młodzi, oryginalni i z poczuciem humoru bohaterowie. Już od pierwszej strony polubiłam Payton. Przez wzrost Payton czuje się, źle, czuje, że nie pasuje nigdzie. Pierwszą rzeczą, którą dostrzegają w niej ludzie jest oczywiście jej wzrost, a stwierdzenie „ale jesteś wysoka” zastąpiło powitalne „dzień dobry”. Payton musi także zmagać się z kąśliwymi uwagami rówieśników. Dziewczyna najczęściej ignoruje niemiłe komentarze na swój temat, gdyż cięta riposta przychodzi jej do głowy zawsze po fakcie. Za to na pomoc przychodzi jej Chloe - jej najlepsza przyjaciółka, która jest niezwykle pozytywną postacią. Kompleksy i brak akceptacji swojego ciała sprawiły, że Payton straciła pewność siebie. Autorka w ten sposób przemyciła w historię problem, dotyczący wielu młodych dziewczyn. Bez wsparcia bliskich, akceptacji siebie oraz stawieniu czoła bezmyślnym uwagom, z czasem problem ten przekłada się na całe dorosłe życie. Payton na szczęście miała u swego boku Chloe oraz Jay, którzy udowodniali jej, że bycie wysoką dziewczyną nie jest wcale takie złe. Jay’a polubiłam za naturalność. Choć jest przystojny i wysoki (195 cm) nie jest bad boyem, co tym razem stanowiło dla mnie miłą odmianę. Jay kocha teatr i dobre kino. Pragnie dostać się do nowojorskiej szkoły, aby szlifować swój aktorski talent, wbrew oczekiwaniom swojej rodziny. Nie zaskoczę was, jeśli napiszę, że to między tą dwójką pojawi się chemia, która tworzy przyjemną część tej historii. Jednak, czy ta znajomość ma szansę przetrwać? Miłość czy zakład? Akcja powieści rozgrywa się w liceum, dzięki czemu starsi czytelnicy mogą powrócić wspomnieniami do tamtego czasu i spojrzeć na problemy nastolatków w zupełnie inny sposób. Właśnie dlatego lubię tego typu literaturę. Wszystko zaczyna się od zakładu, który mi wydał się bardzo złym pomysłem, jednak Payton zdecydowała się go przyjąć. Początkowo spodziewałam się, że 400 stron powieści będzie kręcić się wokół tego zakładu, jednak autorka niezwykle mnie zaskoczyła. Oczywiście otrzymujemy akcję, która toczy się wokół randek Payton, tych udanych i tych mniej udanych, ale także mamy możliwość poznania jej sytuacji rodzinnej, problemów związanych z bycia wysoką dziewczyną oraz uczestniczyć w przygotowaniach sztuki teatralnej, która jest współczesną adaptacją „Romea i Julia”. Pomysł na przedstawienie współczesnej wersji znanego romansu bardzo mi się spodobał. Plusem książki są także odniesienia do popkultury, co sprawia, że bohaterowie stają się bliżsi czytelnikowi. „Jej wysokość P.” to naprawdę bardzo dobra książka dla młodzieży z ciekawie wykreowanymi postaciami, napisana lekkim i przyjemnym językiem z dużą dawką humoru słownego oraz sytuacyjnego. Na pierwszy rzut oka historia napisana przez Joanne MacGregor może wydawać się wyłącznie młodzieżowym romansem, jednak ta książka opowiada także o braku akceptacji siebie, gdy wyolbrzymione wady lub niedoskonałości oraz ataki ze strony rówieśników, niszczą naszą pewność siebie. Dlatego zachęcam Was do sięgnięcia po „Jej wysokość P.” http://www.mowmikate.pl/2018/03/recenzja-joanne-macgregory-jej-wysokosc.html

Bardzo lubię sięgnąć czasem po młodzieżówkę (czasem=często ;P), więc ucieszyłam się, kiedy się dowiedziałam, że Wydawnictwo Kobiece zaczyna wydawać takowe książki :D „Jej wysokość P” zaciekawiła mnie już samym opisem, byłam zaintrygowana o co będzie tutaj chodziło. Do tego okładka – no sami przyznajcie, że jest śliczna :D Taka prosta i delikatna,a jednocześnie ma w sobie „to coś”. Tak, tak, tak, jestem okładkowa sroką ;P Tytułową Jej Wysokością P jest Peyton, uczennica maturalnej klasy, która, jak pewnie domyśliliście, jest wyższa od przeciętnej dziewczyny, ma ponad 180cm wzrostu. W samej jej w szkole jest tylko garstka uczniów którzy ją przewyższają. Nieco ciężko nie? Wyobraźcie sobie taką scenę: idziecie sobie przez miasto, a tu co chwilę ktoś rzuca tekstem „o rany aleś ty wysoka”. No brawo, Sherlocku. Przyznam, że na początku książki sobie tak nieco myślałam, że to wszystko to drobna przesada i wg, ale im dalej w las... przestałam tak myśleć i zrozumiałam o co chodzi. W dzisiejszych czasach ktoś, kto się wyróżnia jest uznawany za dziwaka. Brutalne, ale prawdziwe. Peyton nie lubi swojego wzrostu, chciałaby być niższa, ale jednocześnie akceptuje to i, co mi się ogromnie w niej podobał, dąży do tego, aby poprawić sobie życie. W jakim sensie? Nie wyjaśnię, bo nie chcę spoilerować, ale powiem tylko tyle, że autorka miała bardzo ciekawy pomysł, bo nie spotkałam się jeszcze z takim hobby we współczesnych książkach, podobał mi się sposób, w jaki to rozwinęła. Z niczego zrobiło się coś. Wracając nieco do fabuły. Peyton przyjmuje zakład i jeśli go wygra, zyska 800 dolarów. Trzy randki i bal maturalny z chłopakiem wyższym od siebie? Wydaje się prościzną. Noo... nie do końca ;P Akcja książki toczy się głównie wokół tego wyzwania, możemy poobserwować udane lub nieudane randki, z których nie wszystkie kończą się sukcesem. W końcu Peyton ma „do dyspozycji” tylko pięciu chłopaków, którzy są od niej wyżsi! Wśród nich jest również Jay Young, nowy uczeń w liceum, do którego chodzi dziewczyna. Nowy uczeń = miłość od pierwszego wejrzenia, jak to zazwyczaj bywa? I tak, i nie. Znajomość tej dwójki zaczyna się bardzo nietypowo, rozwija się powoli, w sumie to nawet nie wiadomo, czy cokolwiek z tego będzie. Joanne MacGregor zastosowała dość... hmm, inną kreację bohaterów, a konkretnie – Jay'a. Jeśli myślicie,m że mamy tu do czynienia z super przystojnym, chłopakiem, za którym ciągnie się wszędzie wianuszek dziewczyn... to się zawiedziecie. Za to charakter ma naprawdę świetny i tak zauważyłam, że autorka skupiła się właśnie na tych cechach, niż na wyglądzie, co mi w ogóle nie przeszkadzało, a wręcz było ciekawą odmianą od tych wszystkich przystojniaków ;P Dodatkowo, przez fabułę przewija się również teatr, zaskoczeni? Ja bez bicia przyznam, że byłam nieco zdziwiona, ale i zaciekawiona. Co prawda, tytuł spektaklu już bardziej schematyczny chyba nie mógł być bo... MOŻLIWY SPOILER... „Romero i Julia”. Kto, kogo gra, to pewnie tez można się domyślić ;P Powiem tak, lubię ten motyw w książkach, ale kurcze no, nie ma innych historii miłosnych? :D „Jej wysokość P” ogólnie rzecz biorąc, jest ciekawą młodzieżówką, która pozwala się pośmiać (sceny prób i Zack <3), miło spędzić czas, ale i w przypadku co wrażliwszych osób – wywołuje łzy. Ta książka nie należy do tych z gatunku „przeczytać, odłożyć i zapomnieć”, może i nie skłania do myślenia, ale zawiera w sobie przekaz i pokazuje, że normalność jest przereklamowana. Wartka akcja, ciekawa fabuła i lekki styl autorki powodują, że czyta się to naprawdę szybko, ja to pochłonęłam w niecałe dwa wieczory ;P Także, jeśli macie ochotę na młodzieżówkę z morałem, to polecam „Jej wysokość P” :D zabookowanyswiatpauli.blogspot.com

Fabuła jest bardzo interesująca. Niby mamy tu chłopaka, która pojawia się przypadkiem, jednak nie jest to kolejny cukierkowy romans. Bardzo spodobała mi się jedna ze scen, bardzo krótka, ale pamiętliwa, w której podczas przydzielania par do zadania Peyton mówi, że gdyby był to romans, to zostałaby przydzielona do Jay'a, ale to nie romans, a życie. Niby była to raptem jednostronicowa scena, ale właśnie takich smaczków jest w tej książce całkiem sporo, za co dziękuję autorce. Doceniam też ukazanie problemów młodzieży takich jak trudność przy wyborze kreacji, czy znalezienie chłopaka pod pretekstem wzrostu. bohaterka Jeszcze się z taką nie spotkałem. Nasza tytułowa bohaterka to dziewczyna z klasy maturalnej, która - jak nie trudno się domyślić - jest wyższa od większości rówieśniczek oraz chłopaków. Nie trudno domyślić się, że nie ma z tym lekko, chyba, że usłyszenie ,,Aleś ty wysoka'' kupując bilet to dla was komplement. Peyton nie akceptuje swojego wzrostu, a nawet 'walczy' z nim, np. nieustannie się garbiąc. Dodatkowo sytuacja rodzinna, i zniszczona relacja z matką nie pomagają jej w przygotowywaniu się do stworzenia 'czegoś', co pozwoli jej się dostać do wymarzonej szkoły wyższej. Najważniejsze jest też ukazanie bohaterki, która się nie poddaje. Mimo skandalu związanego ze sztuką, czy rodzinnymi kłopotami. Sama historia, jak i bohaterka są wielowymiarowe. Z początku czytelnik zastanawia się, dlaczego bohaterka odnosi się do matki tak, jak się odnosi. Musiałem o tym wspomnieć, bo właśnie tak powinno się opowiadać o schorzeniach, na które cierpią nie tylko nastolatkowie. Tak, mam tu na myśli ,,Ktoś mnie obserwuje'', gdzie zajmująca centralne miejsce w fabule agorafobia ukazana jest w zasadzie, jako szkopuł. ,,Jej Wysokość P.'' pokazuje, jak powinna być opisana choroba, nie tylko ta tutaj. Nie mamy tu zbawiennego wręcz wpływu mediów społecznościowych, a logiczne poszukiwanie rozwiązania z trudnej sytuacji. Wyjątkowo boleśnie ukazano to, z czym musi borykać się osoba zarówno w szkole, jak i w domu. Brak gotówki, choroba matki, wyróżnianie się z tłumu - ta książka traktuje o tym wszystkim i naprawdę naświetla młodzieńcze problemy. reszta obsady Ta historia zalicza się do tych, gdzie bohaterowie drugoplanowi nie są tylko wypełnieniem tła, ale rzeczywiście uczestniczą w akcji. Mamy tu - co prawda porównywanego do anioła - Jaya, jednak nie jest on jakimś tam sztampowym bad boy'em, do którego wzdycha cała żeńska społeczność szkolna. Mamy też zboczucha Zacka, który skrywa pewien sekret, jak i Douga, dla którego teatr jest wszystkim, i który ucieknie się do wielu nieczystych zagrań, byleby tylko sztuka wypadła jak najlepiej. wplecenie filmów i piosenkarek W książce bardzo podobało mi się umieszczenie współczesnych filmów, muzyków, jak i piosenek, które nie są obce młodzieży. Mamy tu np. nastolatka fascynującego się ,,Szybkimi i Wściekłymi'' oraz Chloe, która zgadza się z piosenkami Taylor Swift. Niby są to tylko kilkudaniowe fragmenciki, ale wplecione w odpowiednich momentach dodają książce tego, czego brakuje wielu młodzieżówkom. Warto też wspomnieć, że okładka polska nie odstępuje tej głównej angielskiej. W ogóle jest chyba jedną z najładniejszych, a nasza deskorolka z pewnością wygrywa z różowymi sneakresami. pełna recenzja na Czytaniejestspoko.blogspot.com

Peyton w tym roku kończy liceum i choć jest ładna oraz zgrabna, nie cieszy się powodzeniem wśród chłopców przez swój wzrost. Ma ponad 180cm, a w szkole jest tylko pięciu chłopców wyższych od niej. To jedyna rzecz, jaką widzą w niej ludzie i przez którą spotykała się nie raz z nieprzyjemnościami. Dodatkowo kiepska sytuacja rodzinna sprawiają, że Peyton trzyma się na uboczu. Decyduje się na wzięcie udziału w zakładzie – jeśli pójdzie na trzy randki i bal maturalny z chłopakiem wyższym od siebie, do jej kieszeni trafi 800 dolarów. Wszystko się komplikuje, gdy Peyton zakochuje się w chłopaku spełniającym wszystkie warunki zakładu. Czy Peyton postawi na miłość czy pieniądze, które pomogą jej się wyrwać z rodzinnego koszmaru, okażą się ważniejsze? Po opisie dochodzimy do wniosku, że mamy tutaj do czynienia ze zwyczajną, schematyczną młodzieżówką. Liceum, bal maturalny. Zakład też nie jest czymś oryginalnym. I tak też podeszłam do tej książki. Jako do czegoś stereotypowego. A jednak zostałam lekko zaskoczona, bo to oprócz historii dwójki licealistów, śledzenia ich losów, była to literatura dająca lekcję, którą myślę, że powinien dostać każdy – albo znaczna większość – z nas. Jeśli chodzi o wykreowanie bohaterów, od samego początku nie podobał mi się stosunek Peyton do matki i to mnie trochę irytowało. Choć później dostajemy wyjaśnienie takiego zachowania i nie mogę być pewna czy w jej skórze nie postępowałabym podobnie. Poza tym nie mam co do niej więcej zastrzeżeń. Może mogłabym się czepić jej podejścia do swojego wzrostu, ale jest on motywem przewodnim tej książki, bo od tego się zaczyna, a niesie ze sobą więcej. Natomiast jeśli chodzi o chłopaka, w którym Peyton się zakochała, to jak najbardziej go polubiłam. Może i był przystojniakiem, ale nie był to typ, z którym chciałaby chodzić każda i za którym się uganiają wszystkie. Nie został też wykreowany na szkolną gwiazdkę, mięśniaka, który myśli, że każda go by chciała. Ot, zwykły licealista, który ma swoje pasje i marzenia. Naprawdę bardzo podobało mi się jego ucharakteryzowanie i z tej książki polubiłam go najbardziej. „Jej Wysokość P.” czytało mi się szybko i z zaskakującą lekkością. Fabuła sięgała schematów Young Adult i była banalna, ale było warto ją przeczytać. Wywołała we mnie emocje, czegoś nauczyła. Autorka skupia się w niej na wzroście Peyton nie bez powodu. Nie chodzi o to, ile ona ma wzrostu, ale o przesłanie, które ze sobą ta książka niesie. Peyton spotykała się z krytyką, ale nie dlatego, że inni jej nie akceptowali – w głównej mierze ona nie akceptowała samej siebie. I ta książka właśnie nam daje tę lekcje, że wszystko, a zwłaszcza nasza pewność siebie, bierze się z tego jak sami czujemy się ze sobą, a nie przez to jak postrzega nas druga osoba. Autorka i historia jaką stworzyła pokazują nam, że bycie odmiennym od reszty nie jest niczym złym, a wręcz przeciwnie – może uczynić nas wyjątkowy. Musimy tylko zaakceptować siebie. Czy ją polecam? Naturalnie. „Jej Wysokość P.” była lekturą, z którą przyjemnie spędziłam czas i go nie żałuję. Pewnie dołączy kiedyś do lektur, po które sięgnę ponownie. Jest to książka, którą można przeczytać spokojnie w jeden dzień. Jeśli szukacie czegoś lekkiego, ale też takiego, by coś z niej wyciągnąć – proszę bardzo. To właśnie „Jej Wysokość P.”.

Payton ma siedemnaście lat i 187 cm wzrostu. Dla nastolatki taki wzrost jest dosyć kłopotliwy. Zapytacie dlaczego? Co może być złego w takim wzroście? Przecież można pójść na modeling i zarabiać krocie! Paradować po wybiegu w ciuchach od najlepszych projektantów. Same zalety. Otóż nie moi mili. Payton nie może pójść na zakupy tak jak większość z nas - malućkich. Nie ma butów w jej rozmiarze, ubrania również nie są tak dopasowane jak by chciała, a nawet dobór kapelusza sprawia nie lada wyzwanie. Nie może założyć szpilek, bo wtedy ludzie by musieli zadzierać głowę do góry aby móc spojrzeć jej w oczy. A najgorsze? Najgorsze jest to, że nie ma zbyt wielu facetów wyższych od niej, a nawet jeśli jacyś się napatoczą, są zajęci przez dziewczyny poniżej 160 cm wzrostu. Więc jak tu można marzyć o wielkiej miłości? Nawet znajomi z pracy nabijają się z dziewczyny i są przekonani, że nie uda jej się wyrwać żadnego chłopaka, bo przecież nikt nie umówi się z kimś tak wysokim. I wtedy postanawiają się założyć z Payton o 800 dolarów, że ta umówi się na cztery publiczne randki z chłopakami o wzroście 192 cm wzwyż, z którym ostatnia randka ma odbyć się podczas balu maturalnego. Od tej pory w życiu dziewczyny zaczyna się wiele dziać! Poznaje pewnego bardzo wysokiego chłopaka, odkrywa swoją nową pasję oraz bierze udział w przedstawieniu teatralnym Romero i Julia, gdzie ma zagrać główną rolę. Ludzie często mają kompleksy. Ba! Pokażcie mi kogoś, kto ich nie ma? A to włosy nie te, nos za mały, za duży, głos za piskliwy, albo wzrost nieodpowiedni. Jedni narzekają, że wyglądają jak hobbity, a inni, że jak żyrafy. Nie dogodzisz. Jednak kompleksy są i będą. Inni nauczą się z nimi żyć, ale nie wszyscy. Spędzają nam sen z powiek, sprawiają, że niekiedy marudzimy, że brak w nas perfekcji i normalności. Jednak czy normalność jest w cenie? Czy nie lepiej być sobą, czy wyjątkowość nie jest fajniejsza? "Jej wysokość P." to moim zdaniem naprawdę dobra młodzieżówka. Autorka stworzyła ciekawą fabułę oraz interesującą, główną bohaterkę, która ma nie tylko "problem" z kompleksami, ale w tle przewijają się również relacje rodzinne, z którymi ona musi zmagać się sama. Nie od razu dowiadujemy się, o co chodzi, bo Joanne Macgregor stopniowo odkrywa przed nami karty, a również nasza główna bohaterka jest dosyć skryta. Nie dopuszcza do siebie ludzi, bo wtedy musiałaby odsłonić kawałek swojego życia, które jest dosyć nieciekawe. Nie zabraknie tu zabawnych momentów, przy których świetnie spędziłam czas. Niektóre dialogi po prostu wymiatały i często je czytałam po kilka razy. Przyjaźń, miłość, relacje międzyludzkie i rodzinne - to znajdziecie w tej lekkiej i prostej młodzieżówce, która pokazuje, że normalność wcale nie jest taka fajna. Tylko bywa często nudna i nieciekawa, i że o wiele prościej jest zaakceptować swoje kompleksy jeśli je polubimy, a nawet nauczymy się je doceniać.