Po opisie spodziewałam się czegoś innego... Ciągnie się strasznie.

Czytając tę książkę myślałam,że to o mnie. Wartościowa lektura.

Uważam, że to naprawdę świetna książka dla myślących za dużo.

Niestety nie tego się spodziewałam po przeczytaniu recenzji.

Dosyć przyjemna w odbiorze , trochę koi dusze przy czytaniu

Bardzo dobra książka dla ludzi o tendencji depresyjne.

Nie znalazlam tylu praktycznych porad na ile liczylam

Świetna pomoc dla ciągle-myślących

Najlepsza cześć

rewelacja

„Jak mniej myśleć”- już sam tytuł przekonał mnie, że jest to lektura przeznaczona dla mnie, ostatecznie jednak przyznałam jej ⭐7/10⭐ . ⠀⠀ ✨ Christel Petitcollin jest mówczynią i trenerką w zakresie komunikacji i rozwoju ludzkiego, co przeświadczyło o wiarygodności zamieszczonych przez nią informacji. Od kilkunastu lat pomaga ona przezwyciężyć lęki ludziom „nadwydajnym mentalnie” oraz przekonać ich o tym, że ich dolegliwość to coś „wyjątkowego”, z czego momentami można się cieszyć. To zdanie może brzmieć dość dziwacznie, ale osoby, które przeczytały tę pozycję zrozumieją o co mi chodzi. ⠀ ⠀ ✨ Książka podzielona jest na trzy części, z czego dwie pierwsze tłumaczą nam zachowania osób nadwrażliwych oraz tych analizujących bez końca na podstawie struktury mózgu, badań, a także doświadczeń pacjentów Christel. Do tego momentu wszystko było idealnie, ale trzecia część zdecydowanie obniżyła moją ocenę. A dlaczego? Autorka zapowiedziała, że na koniec dowiemy się jak radzić sobie z danym problemem i jak dążyć do jego rozwiązania. Niestety w ostateczności brzmiało to jedynie jak typowy coaching, a nie tego oczekiwałam. ⠀ ⠀ ✨ Po skończeniu tej lektury mogę jedynie powiedzieć, że książki nie są w stanie rozwiązać naszych problemów i nie powinniśmy wstydzić się konsultacji z psychologiem, które niejednej osobie uratowały życie. Oczywiście przed jej przeczytaniem też o tym wiedziałam, ale to taki mój mały apel do osób, które potraktują tę książkę jako lekarstwo na całe zło- to psycholog (a nie książka) jest lekarzem duszy, więc nie trzeba wstydzić się wizyty, gdyż odkładając ją, szkodzimy jedynie sami sobie 😇. ⠀⠀ ⠀ Jeśli chcesz zobaczyć coś więcej to zapraszam Cię na mój książkowy instagram @ksiazka_z_pazurkiem https://www.instagram.com/p/CArfdOsB_8f/ :) !

Muszę przyznać, że czuję rozczarowanie biorąc pod uwagę jak wielkim bestsellerem jest ta książka. Rozpoczynając czytanie miałam nadzieję, że jest to zbiór odpowiedzi na zawarte w tytule pytanie, opartych o rzetelną wiedzę i niestety mocno się zawiodłam. Autorka książki opiera się na założeniu, że każda osoba, która ma problem z nadmierną analizą czy wrażliwością to osoba w spektrum autyzmu (ponieważ tak właśnie diagnozuje każdego pacjenta, który do niej przychodzi). Zakładając nawet, że powyższa teza jest prawdziwa, mój problem z książką polega na tym, że autorka przedstawia owe osoby w spektrum jako swego rodzaju "nadludzi", a rozwiązaniem tytułowego "jak mniej myśleć" jest nie podpowiedź, jak radzić sobie z nadwrażliwością i ciągłym analizowaniem, a stwierdzenie, że osoby w spektrum są super i to ci "normalni" powinni się do nich dostosować. Plus za to, że dość lekko i przyjemnie się czyta.

Zacznijmy od tego, że nie istnieje coś takiego, jak osoba wysokowrażliwa, jest to tylko termin parasol na niezdiagnozowanych na inne przypadłości, neuroróżnorodnosci. Książka niestety sama sobie przeczy, w jednym miejscu opisuje osoby "wysokowrażliwe" jako nadludzi, w innym jako ofiary losu, które ledwo sobie radzą z przeżyciem w społeczeństwie. Autorka powołuje się na dawno obalone mity, w tym ten o dominujących połowach mózgu. Przez całą książkę można się spotkać z mieszanką tekstów, z którymi ciężko się nie utożsamiać, typowy efekt horoskopowy, oraz klepaniem po pleckach, że to, że w życiu danej osobie nie wyszło, to przecież wina wszystkich wokół, tylko nie jej samej, oczywiście dlatego, że jest wyjątkowa, a reszta to zwykłe prymitywy. Ogólnie antynaukowy bełkot, przez który pewnie wiele osób zrezygnuje z wzięcia sprawy w swoje ręce i zdiagnozowania źródła swoich problemów.

W końcu ktoś mnie nazwał, znalazłam też sporo rad. Po niej poczułam objawienie. Tytuł zachęca osoby dla których jest ta książka. Niestety autorka traktuje osoby wysokowrazliwe i nadwydajnie myślące jako jedne, dodatkowo nieprzyjemnie wywyższa nas (osoby nadwydajne). A jest to zgubne w naszym myśleniu ponieważ powinnismy się stopować z nadmiernym myśleniu jacy cudowni (lub jacy okropni) jesteśmy. Mimo wszystko uważam że ta książka zmieniła moje życie na lepsze, oraz życie mojego męża.

Książka dość ciekawie napisana, choć po tytule wnioskowałam trochę inną treść. Myślałam, że jest to książka dla osób, które z racji problemów nerwicowych mają problem z ogarnięciem gonitwy myśli. Książka jest skierowana bardziej do osób z dysfunkcjami, a może bardziej do osób żyjących na codzień z takim ludźmi i tłumaczy ich spojrzenie na świat. Mimo wszystko pozycja bardzo ciekawa, pomaga zrozumieć osoby, u których przewagę ma druga półkula mózgowa.

Przyznam, że nie tego się spodziewałam... przez ponad pol książki autor mówi o innych chorobach, jak one wyglądają itp, a wsm nie skupia się na najważniejszym temacie książki. Dodam, że nie jestem osobą lubiąca czytać „cokolwiek”(tzn niezbyt lubię czytać), wiec jak już coś czytam, to chcę, żeby to miało sens i żebym rzeczywiście coś z tego wyciągnęła. Niestety tak nie było w przypadku tej książki.

Jeśli ktoś zmaga się z problemami overthinku i nadpobudliwości umysłowej to w tej książce prawdopodobnie dowie się skąd się to wzięło oraz co z tym można zrobić. Autorka jak zaznacza, ma doświadczenie w pracy z takimi właśnie ludźmi, w książce więc ukazuje wiele praktycznych przykładów takich dolegliwości oraz tego jak ludzie obdarzeni tymi problemami sobie z nimi radzą

Rewelacyjna książka. Autorka napisała instrukcję obsługi do mojego mózgu. Po prostu majstersztyk! Podczas czytania miałem wrażenie, że Christel Petitcollin wyprzedza mnie o krok i w następnym rozdziale zna moją reakcję. Bardzo dobre porady. Nareszcie ktoś pozytywnie podszedł do tematu nadwrażliwości intelektualnej i nie robi z takich ludzi psychicznie chorych.

Jak tylko zobaczyłam tytuł od razu wiedziałam, że będzie to książka warta przeczytania, i tak właśnie było. Pochłonęłam ją w jeden dzień i kilka rozdziałów czytałam po parę razy. Moim zdaniem świetnie przedstawia zalety, jak i trudności z jakimi zmagają się osoby... nadwrażliwe oraz pomaga odkryć w sobie swój potencjał.

Mam wrażenie, że autorka książki zbyt idealizuje ludzi wysoko wrażliwych. Wrzuca ich do jednego wora.. mimo że osoby te są różne. Narzuca wręcz własne przekonania.. Fazy opisane w 3 części totalnie bez sensu. Opisy są wyolbrzymione. Nie lubię zostawiać książek nie doczytancych tylko dlatego skończyłam tą książkę.