Ja śpiewam, a góry tańczą (okładka  miękka, 01.2023)

Fantastyczna, dająca do myślenia. Jesteśmy częścią przyrody i dobrze że są dzieła literackie przypominające nam o tym.

Niby fajna ale niestety nie przypadła mi do gustu. Dobry początek a dalej już coraz nudniej.

Piękna niezwykła książka

„Te góry są wyjątkowe. Pierwotne. Z innego świata. Legendarne.“ Góry to coś odwiecznego, stałego. Są milczącym obserwatorem cyklu życia, który wśród nich się toczy. Rośliny wyrastają, usychają, a na ich miejscu pojawiają się kolejne. Zwierzęta przychodzą na świat, dorastają i umierają, ale zostawiają po sobie potomków. Wszystko ma swój rytm, a spod jego panowania potrafią wyłamać się jedynie ludzie. Nie całkowicie, nie na zawsze, ale góry widziały już niejedno. Polowania na czarownice, wojnę domową, śmierć, przemoc, samotność... Byli blisko natury, zależni od niej, a jednak zasady rządzące ich światem zdawały się bardziej skomplikowane. Próby wybaczenia sobie oraz innym, ucieczki od przeszłości, trudy relacji... Podążało to za nimi, zatruwalo ich codzienność. A obok nich istniała pradawna magia. Moc krążąca w lasach, która potrafi bawić się ludzkim losem. Irene Sola tańczy w swojej powieści wokół powiązanych ze sobą dwóch pokoleń ludzi, ale historia o nich jest również opowieścią sarny, grzybów czy chmur. Perspektywą zgładzonych wieki temu za czary kobiet czy ducha poety. To co realne przeplata się z nadprzyrodzonym, a ramy historii zostają zaburzone. Podane zostaje to natomiast w pięknym, poetyckim języku, za pomocą którego czujemy zapach powietrza po burzy i dotyk liści na skórze. Całość ocieka magią i urokiem katalońskich gór, wśród których dzieje się wiele. „Ja śpiewam, a góry tańczą“ to powieść, od której nie potrafiłam się oderwać. Która zachwyciła mnie formą i opowiedzianą historią. Która jednocześnie pozbawiła mnie równowagi oraz dała wyciszenie, ukojenie. O takich tytułach najbardziej chcę mówić i najbardziej nie potrafię tego robić. przekł. Barbara Bardadyn Powieść zdobyła Europejską Nagrodę Literacką. (Nie wiem, jak podejść do TW, bo wszystko jest tak subtelne, tak piękne... Ale jest w tym przemoc i śmierć. Faktycznie mocny jest jednak opis porodu)

Gdyby przyroda odzyskała swój głos, co by powiedziała? Może byłaby głosem groźnego niedźwiedzia lub uciekającej przed strzałem kłusownika sarny? Kanonada dźwięków natury wybrzmiewa tu z podwójną mocą. Możemy posłuchać rozgniewanych chmur zrzucających błyskawice, grzybów łaknących deszczu i pełnych wiedzy, czy wodnych panien dzielących się swoimi zwierzeniami. W tym górskim krajobrazie raz na dziesięć lat ginie człowiek rażony mocą pioruna. Tak zaczyna się rodzinny dramat Domeneca i Sio. Stanowi on oś fabularną, w której naprzemiennie splatają się życie i śmierć, instynkt i brutalność oraz nieustanne pragnienie miłości, bliskości. W tej nieco fragmentarycznej narracji i niedopowiedzianej historii można się rozmiłować. Nie zabraknie tu akcentów bajkowych, gdyż autorkę zainspirowały katalońskie legendy, a nawet procesy czarownic z XVI wieku, nie zabraknie realizmu magicznego i odrobiny poezji. Gdzieś między wierszami dostrzeżemy ukrytą mądrość, jaką chce nam przekazać natura, a wszystko ubrane w poetycki język może zachwycać. Obok takiej prozy nie można przejść obojętnie, z pewnością nasyci swoim pięknem niejednego wielbiciela literatury pięknej. A Europejska Nagroda Literacka, jaką otrzymała jest tu w pełni zasłużona.

Zaczęło się dobrze. Od pierwszych stron dałam się wciągnąć temu przedziwnemu mariażowi rodziny Domenèca i Siò z miejscem, w którym żyją. Z zainteresowaniem czytałam opowieści chmur rzucających pioruny, grzybów czekających na deszcz czy schwytanej sarenki. Jednak ilość nawiązań do legend, starych wierzeń czy ballad sprawił, że im dłużej czytałam książkę, tym bardziej gubiłam się w tej opowieści. I tu dochodzimy do sedna, ja nie czytam książek z elementami fantastycznymi więc jej abstrakcja mnie przerosła. A historia rodzinna, która stanowiła oś książki i spinała te opowiadania, została opisana bardzo płytko. Albo zbyt płytko dla mnie. Bo właśnie książki poruszające skomplikowane relacje międzyludzkie lubię najbardziej. Podsumowując, doceniam pomysł, styl i język powieści jednak ja się w niej nie odnalazłam. Książka "Ja śpiewam, a góry tańczą" okazała się dla mnie ciekawym doświadczeniem, czymś innym, ale nie trafiła do mnie i nie będę o niej długo pamiętała. Jednocześnie nie zamierzam jej odradzać czy do niej zniechęcać, niech każdy przekona się sam, jak ją odbierze.

,,Ja śpiewam, a góry tańczą” to piękna opowieść, w której narratorem jest sama przyroda. Świat widziany oczami zwierząt i roślin potrafi przenieść czytelnika do objęć groźnej natury i w zakamarki najwyższych gór. ,,Ja śpiewam, a góry tańczą” jest melancholijną opowieścią o smutnej rzeczywistości. Irene Solà stworzyła piękną gawędę o bliskości, życiu i śmierci. Inspirując się balladami i mitami, autorka opisała świat oczami najmniejszych z nas - roślin. Język obfituje w metafory, a pióro autorki przywodzi na myśl pieśń utworzoną z dźwięków przyrody. Poetyckość historii sprawia, że czytelnik głębiej wnika w świat zwierząt. Powieść jest wielowymiarowa, porusza temat wiary, strachu, bólu, a jej tekst można odczytywać na wiele sposobów. Polecam książkę dla entuzjastów powieści poetyckich. Świat przyrody potrafi zatracić w sobie czytelnika. Książka pomimo niewielkich rozmiarów, zawiera w sobie tajemniczość, napięcie i niesamowity walor artystyczny.

Piękna, soczysta. Prawdziwa i poetycka zarazem.