Wiki wraz z Piotrkiem wiodą spokojne życie. Pewnego dnia wszystko ulega zmienie za sprawą zdrady ukochanego oraz tajemniczego jabłka otrzymanego od nieznajomego... Dziewczyna zrywa z ówczesnym chłopakiem ,w międzyczasie za sprawą magicznego owocu przypomina sobie o wszystkim co miało miejsce w zaświatach. Odkrywa również powrót swojej ukochanej mocy. Na jej drodze pojawia sie przystojny diabeł wraz ze swoim nierozłącznym kompanem. Proszą o to aby dwudziestolatka pomogła im w odzyskaniu skrzydeł... Wiktoria zostaje wplątana w diabelsko-anielskie intrygi... _____________________________ Tym razem główna akcja rozgrywa się w niebie, chociaż piekło również zostało ujęte w fabule. Autorka powraca z diabelskim poczuciem humoru🤗. Jedyna rzeczą, która razi mnie w tej serii jest postać Piotrka. Reszta jak najbardziej na plus🤗. Podoba mi się to, że nigdy nie wiemy jak postąpią bohaterowie, musimy przyzwyczaić się do tego, że nie każdemu warto ufać, a zwłaszcza diabłom 😉. Losy Wiktorii przepełnione są zwrotami akcji. Musimy pamiętać, że główna bohaterka jest stosunkowo młoda i dlatego zdarza się jej dokonywać złych wyborów, bądź nie być do końca zdecydowaną😄. Historia młodej kobiety bardzo mnie wciągnęła, dlatego bardzo cieszę się z faktu, że w najbliższym czasie mogę ją poznać w całości oraz odkrywać jak z biegiem czasu zmienia się jej postać🥰.

Po tym, jak nagle i niespodziewanie skończyłam czytać pierwszy tom serii Katarzyny Bereniki Miszczuk, od razu musiałam rzucić się na drugi, ponieważ nie mogłam się doczekać kiedy poznam dalsze perypetie bohaterów. "Ja, anielica" okazała się jeszcze lepsza od swojej poprzedniczki! Miłosny trójkąt, w którego skład wchodzą Wiktoria, Piotruś i Beleth, powraca z wielkim przytupem, a cała akcja przenosi się do nieba, ponieważ Azazel ma przedziwny plan zostania Archaniołem. W związku z tym diabeł prosi Weronikę o pomoc, bo bez niej ani rusz w tym temacie. W niebie poznajemy przebiegłego jak diabli anioła Moroniego, który dla naszych bohaterów wymyśla dość zagmatwany plan. Przygód i akcji jest w tej części co nie miara, jest ogrom zazdrości, miłosne perypetie, niebezpieczne i często dość absurdalne sytuacje oraz mnóstwo poczucia humoru. Jednym słowem - potężna dawka emocji! Dzieje się naprawdę dużo i trzeba uważać, aby nie pogubić się w gąszczu tych zagmatwanych przygód i relacji. Ale patrząc potem na całość okazuje się, że tak po prostu musiało być, bo tacy właśnie są bohaterowie tej serii - charyzmatyczni, zwariowani, mega porąbani, a w tym wszystkim super zabawni. Uwielbiam ich! 🖤 A na finał książki autorka znów mi to zrobiła - pozostawiła z takim zakończeniem, że natychmiast musiałam sięgnąć po kolejny tom serii! 😁

❗Uwaga, mogą pojawić się spoilery, z pierwszego tomu.❗ Okazuje się, że życie na ziemi, 🌍 bez pamiętania przeszłości, zakłada bohaterce klapki na oczy. 🕶️ Jednak w końcu one opadną, jak zareaguje na otaczającą ją, ukrytą rzeczywistość? W tej części Wiktoria, będzie miała szansę zobaczyć niebo. Czy zgodnie z opowieściami podstępnych diabłów, faktycznie jest tam, nudno? ☁️ Kto by z nas nie chciał, spotkać swoich zmarłych bliskich. Taką szansę zyska Wiktoria. Niebo powinno być przykładem dobra, okazuje się, że i tutaj, można trafić na przeszkody, jak w piekle. Pojawią się intrygi, oraz sekrety. ✨ Magiczne miejsca, wyjątkowe stworzenia. Niebo bardzo mi się spodobało, i myślę, że po śmierci wybrałabym wieczność w tym miejscu. Jeśli ktoś z was czytał obie części, ciekawi mnie, do którego świata chcielibyście się wybrać? 🧐 Bardzo udana kontynuacja, humoru nie zabrakło, świetna obsługa w postaci putto, najbardziej mi się spodobała. 😂 Piękne, magiczne miejsca, dobrze opisane. Pomimo zachowania Beletha, jestem zdecydowanie jego team. 😈 Czy jest ktoś, kto woli Piotrka? Podziwiam autorkę, za wyobraźnię. Już wiem, że ta seria będzie jedną z moich ulubionych. 😁

Dobra kontynuacja 1 tomu. Fajnie opisane niebo. Do takiego nieba to ja mogę iść:) Wiktoria wyciągnęła wnioski z zamieszania, w którego centrum, wcale nie przypadkiem, znalazła się w poprzedniej książce... Jest teraz dojrzalsza i ostrożniejsza, no ale przy tylu nieprzewidzianych przeciwnościach... aby się bronić musi broić. Beleth wciąż czaruje a Piotr rozczarowuje... Gdzie ten facet ma cojones?! No taki bezpłciowy autorce wyszedł... Nie daje mu szans przy Belethie. A szkoda, bo o ile przyjemniej czytałoby się książkę, gdzie dwóch przystojnych, inteligentnych, czarujących, dowcipnych mężczyzn flirtuje z piękną, delikatną, inteligentną i zabawną kobietą. Jaka to byłaby rywalizacja! Z pewnością czytelniczki podzieliłyby swoje zauroczenie miedzy takich dwóch facetów z cojones:) Dlatego odjęta jedna gwiazdka.

„Ja, anielica” to nieco gorsza siostra „Ja, diablicy”. Powieść ta cierpi na klątwę drugiego tomu i oceniam go niestety najsłabiej z całego cyklu. Fabuła jest nieco mniej porywająca, ale braki w jej zakresie nadrabiają ciekawi bohaterowie. Ci są uroczy i zabawni, choć znowu – z pewnymi irytującymi przywarami, na które trudno przymknąć oko. Co więcej, stylu Miszczuk nieco się poprawił, ale wciąż pozostawia wiele do życzenia (czy ktoś może policzyć, ile razy pada zwrot „przystojny diabeł” w tej książce?). Wierzę jednak, że ta kwestia z każdym kolejnym tomem będzie się poprawiać. Gdybym jednak miała to podsumować jednym zdaniem, obawiam się, że książka nie zapadnie mi w pamięć. Aczkolwiek jeżeli byliście zadowoleni z pierwszego tomu, to i po kontynuację warto sięgnąć!