Bohaterka "Ironii losu", 43 letnia Marzena, to kobieta, która myśli głównie o sobie i swoich kaprysach. Kobieta, która sięga po to co niedozwolone nie przejmując się konsekwencjami. Ale życie pokazuje, że nie można przewidzieć wszystkiego. Pisarka stworzyła bohaterkę irytującą i wzbudzającą litość jednocześnie. Nie zgadzamy się z jej wyborami i mamy wręcz ochotę nią potrząsnąć, ale też czujemy coś na kształt współczucia. Bo Marzena zaplątała się tak że sama już nie wie jak z tego wszystkiego wybrnąć. I to właśnie pokazuje nam Katarzyna Misiołek - że czasem sami koszmarnie gmatwamy nasze życia... Książka dobra, zdecydowanie warta polecenia! Dużym zaskoczeniem było dla mnie zakończenie - odważne, mocne, zupełnie niespodziewane!

Najbardziej w tej powieści podobały mi się przeplecione z fabułą historie zdrad i romansów, które Katarzyna Misiołek opisała w bardzo obrazowy sposób - dzięki temu mogłam na moment zajrzeć pod cudze dachy i zobaczyć jak żyją ludzie obok nas. Ludzie niby fikcyjni, ale przecież równie dobrze mogliby być prawdziwi. "Ironia losu" to historia gorzkiego i trudnego romansu z mocnym i zaskakującym zakończeniem. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw i to jest właśnie fajne, kiedy autorowi udaje się czytelnika zaskoczyć. Bardzo polecam, warto przeczytać!

Mocna powieść, wstrząsająca. A jednocześnie napisana lekkim stylem. Katarzyna Misiołek ma łatwość podejmowania bolesnych tematów i serwowania ich w sposób mało zagmatwany i prosty. Irytowała mnie główna bohaterka, ale nie potrafiłam odłożyć tej książki na bok. Może dlatego, że Marzena jest taka prawdziwa? Mogłaby mieszkać w sąsiednim domu z ogródkiem i machać nam przez płot - zadbana, uśmiechnięta kobietka po czterdziestce, która ukrywa jednak swoją drugą naturę... Polecam, dobra książka. I jeszcze ta piękna okładka, zakochałam się!

Katarzynę Misiołek poznałam jako autorkę piszącą "bez znieczulenia" i tu też się nie zawiodłam - "Ironia losu" to powieść pełna ludzkich historii opisanych tak, jakby działy się prawie że na naszych oczach, gdzieś tuż obok! Po fantastycznej, dwutomowej historii opowiadającej o zaginionej młodej mężatce ("Ostatni dzień roku" i "Dziewczyna, która przepadła") i lekturze "Ironii losu" wiem już że znalazłam jedną z moich ulubionych polskich autorek! Dziękuję!

Czyta się bardzo dobrze. Główna bohaterka niejednokrotnie podniosła mi ciśnienie, ale to właśnie lubię - kiedy książka budzi emocje. Dużo w tym wszystkim obserwacji otaczającego nas życia, świetne dialogi i szokujący finał. Szokujący, ale życiowy, taki o którym codziennie możemy usłyszeć w mediach. Katarzyna Misiołek nie owija w bawełnę, ale też nie mami czytelnika różowymi zakończeniami. I za to uwielbiam jej książki!

"Ironia losu" jest trzecią książką autorki z kolei, która wpadła mi w ręce. Czyta się ją szybko przy czym wzbudza kontrowersje, bulwersuje i podnosi ciśnienie. Katarzyna Misiołek porusza w niej bardzo poważny problem społeczny dotyczący zdrady. Napisana "ku przestrodze" wszystkim tym , którzy się zdrady podejmą. Pokazuje nam, że kłamstwo ma krótkie nogi i prędzej czy później wyjdzie na jaw a winni zostaną ukarani.

"Ironia losu" to książka pełna postaci, które mogłyby żyć tuż obok nas. Historia zdrady i małżeńskiego dramatu wydaje się lekko banalna, jednak wcale taka nie jest. To dobra, dająca do myślenia książka, którą pomimo trudnego tematu bardzo łatwo się czyta.

Świetna powieść obyczajowa o małżeńskiej miłości i zdradzie, która prowadzi do wielu dramatów. Dużym plusem jest zaskakujące, zupełnie niespodziewane zakończenie! Końcówka dosłownie wbiła mnie w fotel!