Inna Blue (okładka miękka)

Amy Harmon pisze tak pięknie, że samym tylko językiem swego tekstu potrafi przekazać głębię myśli. Niebanalny koloryt słów, plastyka opisu, tło historii i świat przedstawiony w powieści. Genialna pozycja w sprzedaży.

Super obyczajówka w młodzieżowych, szkolnych klimatach. Znakomita pozycja dla nastolatków, ponieważ wychowawcza, ale nie jest widoczna dydaktyka i moralizowanie, które pozostały w tle opowieści.

Odkrywanie miłości to nie wszystko, co ma do zaofiarowania ta historia, ponieważ ukazuje drogę do odkrycia swojej tożsamości, rozwój osoby porzuconej w dzieciństwie, psychikę i wartość kobiety walczącej o swą szansę w życiu.

Arteterapia – tutaj związana z ozdabianiem drewna. Sporo retrospekcji, z których dowiedziałam się skąd się wziął bunt nastolatki. Cała fabuła znakomicie ułożona i dopieszczona pod względem znaczenia i przebiegu treści.

Blue nie zna przeszłości, poznała jedynie niewielkie fragmenty swojej historii. Jako dwulatka została porzucona do półciężarówki obcego mężczyzny, a jej matka zamordowana. Teraz ma prawdopodobnie dziewiętnaście lat, jest zimna i pewna siebie, a ludzi trzyma na dystans, nie wierzy w przyjaźnie pomiędzy kobietami a mężczyznami, do czasu, aż w jej szkole pojawia się nowy młody nauczyciel historii Pan Wilson. Mężczyzna zauważa, że pod maską twardej i bezwzględnej dziewczyny kryje się osoba, która potrzebuje pomocy i jest bardzo zraniona. Blue nie jest łatwą uczennicą, stwarza wiele problemów, a do tego ma całkowicie odmienny charakter niż on. „(...) w ogóle nie przypominam błękitnika... słodkiego radosnego, szczęśliwego. Byłam raczej współczesną wersją harpii. Kobietą ptakiem. Żeńskim potworem z ostrymi, zakrzywionymi szponami. Zadrzyj ze mną, a zaciągnę Cię do podziemnego świata i będę dręczyć przez wieczność. Może to nie moja wina, że byłam, jaka byłam.” Czy Wilson pomoże Blue odnaleźć siebie? Czy kobieta stanie się osobą bardziej otwartą? Czy Blue pozna swoją przeszłość i prawdziwą rodzinę? „Tej nocy... coś mi się przytrafiło. Coś, czego nigdy wcześniej nie przeżyłam. Moja dusza była potłuczona i sterana. Zaczęłam się modlić. Płakałam z miłości, nie wiedząc, że to właśnie o nią prosiłam. Chciałam poczuć się kochana i ta miłość... po prostu na mnie spłynęła. Bez żadnych zobowiązań, ultimatum, obietnic. Bezwarunkowa miłość. Wystarczyło, że o nią poprosiłam. I poczułam... że ta miłość mnie zmieniła. W tamtej chwili poczułam się...uzdrowiona.” Amy Harmon wychowała się w okolicy, bez telewizji, przez co największą miłością na zabicie wolnego czasu stało się czytanie książek i pisanie własnych historii. Ja spotykam się z twórczością tej autorki tak naprawdę po raz pierwszy, zachęcona okładką, która bez wątpienia przyciąga wzrok, postanowiłam zobaczyć, co kryje się pod tajemniczym tytułem „Inna Blue”. Przyznam szczerze, że książka początkowo mnie nie zachwyciła, wręcz przeciwnie te opowieści, które były na lekcjach historii, lekko mnie znudziły, może przez to, że od czasów szkolnych tego przedmiotu nie lubiłam. Jednak później akcja się rozkręciła i zaczęło się coś dziać, nareszcie fabuła mnie pochłonęła. Autorka pisze w sposób bardzo przyjemny, znakomicie potrafi przelać na papier uczucia, przez co w momencie czytania tej powieści niejednokrotnie uroniłam łzę wzruszenia. Początkowo odniosłam wrażenie, że otrzymamy prosty romans uczennicy z nauczycielem i byłam w ogromnym błędzie. Otrzymaliśmy wspaniałą historię o poszukiwaniu siebie i dociekaniu prawdy pomimo ogromnych wątpliwości i strachu, czy odkrycie jej nie będzie miało wpływu na to, jak jesteśmy postrzegani przez innych, czy osoby, na których nam zależy, dowiedzą się, skąd pochodzimy i jakie mamy korzenie, nie odwrócą się od nas? Wspomnę teraz słówko o bohaterach, zacznę może od Blue, która jest niesamowicie ciekawą postacią, z jednej strony było mi jej żal, porzucona przez matkę jako małe dziecko, tajemnice, które nękały ją przez większość życia, a następnie prawda, która dla mnie samej była niesamowitym szokiem, z drugiej strony podziwiałam ją, tym jak dawała sobie radę na tym okrutnym świecie, przez większość czasu była zdana sama na siebie i nie ma co się dziwić, że wolała być odizolowana od ludzi i niezależna od nikogo. Miała w sobie ogromną siłę i determinację, stroniła od przyjaźni jednak do czasu, aż poznała Wilsona. Co do jego postaci miałam mieszane uczucia, były momenty, w których mnie irytował i działał mi na nerwy, miałam też ochotę czasami nim wstrząsnąć, by za chwilę chcieć go przytulić i powiedzieć, że jest wspaniałym człowiekiem i zazwyczaj wie jak się zachować. Autorka pomimo początkowych niewielkich minusów związanych z tą powieścią zafundowała nam potężną emocjonalną bombę. Poznajemy jakąś część historii, która jednak miała swój ogromny wkład w tę książkę. Były momenty, w których uczucia mieszały mi się jak podczas kręcenia na karuzeli: smutek z radością, śmiech ze łzami wzruszenia, miłość z nienawiścią. Czy polecam Wam tę powieść? Zdecydowanie tak, dajcie się porwać historii Blue, poznajcie jej przeszłość i zobaczcie, jak stopniowo odkrywała siebie. Ja swoją przygodę z twórczością tej autorki rozpoczęłam od tej propozycji i na pewno na niej nie poprzestanę. A Was zachęcam do tego, abyście już dziś sięgnęli po swoje egzemplarze i sprawdzili, jak potoczą się losy onieśmielającej Blue i spokojnego Wilsona. Polecam Paula https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/05/amyharmon-inna-blue-bluenie-zna.html

www.potegaksiazek.blogspot.com PRZEPIĘKNA. Ta książka to istne cudo i kompletnie nie spodziewałam się tego, co dostałam. To, co jest w opisie książki to tylko początek w całej wichurze sekretów... Jestem zachwycona tym, jak wiele wątków jest w tej książce i ile mądrości można z niej wyciągnąć. Nie zdajecie sobie sprawy, że coś można przerobić na życiową lekcję, gdy dopiero po pewnym czasie to zostanie Wam uświadomione i to było cudowne. CU.DOW.NE. Blue Echohawk to niesamowicie twarda dziewczyna. Uwielbiam ją całym sercem i niesamowicie się z nią związałam. To było tak, jakby siedziała obok mnie, a ja słuchałam każdego słowa pochłaniając jej historię. To nie jest tak, że od samego początku jest taka. Jest bardzo niedostępna, żyje swoim życiem, nie ma z nikim bliskich kontaktów. Cały czas siedząc w jej głowie było mi smutno patrząc na to, ile przeżyła. Przeżyła tak wiele, a dalej była silną osobą, trzymała się kupy, starała się po prostu przetrwać. To było dla mnie niesamowicie cudowne i inspirujące, bo ja czasami tak łatwo się poddaję, a ona sobie starała radzić. Nie wychodziło jej to najlepiej, nie chcę mówić, że to bohaterka godna podziwiania (przynajmniej na początku), bo ma pełno wad, podejmuje niezbyt dobre dla niej decyzje, ale dziewczyna radzi sobie jak może. Kiedy życie kładło jej kłody po nogi... było mi niesamowicie przykro. Kiedy coś jej się udawało... płakałam ze szczęścia. Tak bardzo chciałam, żeby w końcu miała piękne życie, by to życie w końcu było dla niej miłe. Ale życie nie jest łatwe. I dla niej na pewno nie było. To, że nie znała swojej tożsamości musiało być dla niej bardzo dezorientujące. Już w prologu widzimy małą cząstkę tego, co się wydarzyło, kiedy miała dwa latka, ale im dalej czytamy, tym bardziej widzimy ile jest tajemnic, ile rzeczy tak naprawdę się działo i kto jest we wszystko wplątany. Poznajemy też człowieka, który się nią opiekował. Poznajemy ich kontakt, to jak razem szli przez życie. W spokoju, w przyrodzie. Między opowieściami indiańskimi. <3 <3 Po prostu kocham te wszystkie opowieści. Były króciutkie ale miały taką głębię w sobie... I samo to, że obcy człowiek... cóż. Nie mogę za wiele powiedzieć. Opis sugeruje relację uczeń-nauczyciel. Od razu mówię, że nie ma tutaj czegoś takiego jak w serii "Slammed" Colleen Hoover, czy w Kochając Pana Danielsa - Brittainy C. Cherry. Obie te książki kocham. Tam od samego początku czuć wielką więź między bohaterami, chemię, iskrzenie. Tutaj nie. Nie ma tutaj dreszczyku emocji, że on jest nauczycielem i może zostać wywalony z pracy. Nie. Bo ich relacja się rozwija bardzo powoli, autorka za to każe nam bacznie obserwować każde ich słowo, każde ich spojrzenie i to jak do siebie mówią. To, co Blue myśli o Wilsonie. I to pokochałam. Nie spodziewałam się, że to tak mi się spodoba! To, że nie ma między nimi praktycznie NIC, a jednak ich słowa.. to wszystko... Powiem tak: gdy w końcu widzimy, że obojgu coś tam zależy na sobie... gdy widzimy, że np. ktoś delikatnie kogoś dotknął... wtedy się uśmiechałam. Uśmiechałam się z tego jak to idzie, delikatnie, pięknie, niewinnie, to było takie słodkie, że moje serce topniało. I wtedy doceniasz każdą najmniejszą chwilę jaka między nimi jest. Kocham ich. Kocham, kocham w jakim kierunku to wszystko poszło. To nic, że zajęło to ze dwa lata. Wszystko poszło naturalnym tempem. I pokochałam to. Blue miała pasję rzeźbienia. Chciałam to po prostu powiedzieć. Było to bardzo interesujące i z radością obserwowałam jej rozwój. I jej rozwój również psychiczny. Bo to, co jest w opisie to nawet nie jest połowa tego co się dzieje w książce. To, co tutaj się dzieje, kompletnie mnie zaskakiwało i nie spodziewałam się takich rzeczy. Wiele razy poleciały mi łzy wzruszenia. To taka książka, którą czasami odkładasz, tylko na sekundkę, by otrzeć łzy i pomyśleć jakie to wszystko piękne lub... niesprawiedliwe. To bardzo mądra książka, bardzo życiowa. Bardzo piękna. Czy już Was namówiłam???? Naprawdę musicie przeczytać tę historię, bo jest wyjątkowa. A jeżeli książka Was nie przekonuje... To może nazwisko? AMY HARMON ma niesamowite książki, które kocham i które mną zawładnęły tak, że pamiętam każdą o czym była. I tej również nie zapomnę. Co więcej... Już ją skończyłam, a już mam ochotę, by zacząć ją od początku. Jest po prostu taka piękne i wzruszająca.

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2019/03/217-przedpremierowo-amy-harmon-inna-blue.html „Inna Blue” to pierwsza książka Amy Harmon, jaką miałam okazję przeczytać, choć wiele dobrego słyszałam na temat jej twórczości. Historia ta, wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie, dlatego jestem pewna, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z książkami pani Harmon. Blue Echohawk nie ma własnej historii. Poznała jedynie skrawki swojej przeszłości: została porzucona jako dwulatka, a jej matka nie żyje. Blue nawet nie wie, jak rzeczywiście się nazywa i kiedy się urodziła. Ma około dziewiętnastu lat, jest twarda, surowa i onieśmielająca. Nie wierzy w damskie przyjaźnie, a od mężczyzn oczekuje tylko krótkiego ukojenia. Jest nikim, a tak bardzo chciałaby być kimś. Blue musi się zbudować od nowa. To niezwykle trudne dla rozpaczliwie samotnej nastolatki. Tymczasem do jej szkoły trafia młody nauczyciel, pan Wilson. Od razu zauważa demonstracyjnie arogancką Blue, bez trudu dostrzega pod wyzywającym makijażem zagubioną dziewczynę, która bardzo potrzebuje pomocy. Jest zdecydowanie trudną uczennicą, a przy tym stanowi jego kompletne przeciwieństwo. Oboje nie mają najmniejszego pojęcia, dokąd zaprowadzi ich ta przedziwna, niecodzienna relacja. To przejmująca historia o poszukiwaniu siebie — wbrew wszystkim i wbrew sobie. Mówi o wielkiej mocy przyjaźni, która potrafi rozkwitnąć w najbardziej nieprawdopodobnej sytuacji. O tym, że nadzieja pomaga w leczeniu źle zabliźnionych ran, a życie bez wiary jest tragiczniejsze od śmierci. A także o tym, jak trudno o zaufanie i jak niepostrzeżenie rodzi się miłość. I że tu zaczyna się droga do katastrofy… Bez wiary i przeszłości. Inna niż wszyscy… Autorka pozytywnie mnie zaskoczyła, gdyż nie zrobiła z tej historii kolejnego romansidła. Jeśli liczycie na odgrzewane „Slammed” Colleen Hoover to nic z tego. Autorka w głównej mierze chce, aby czytelnik skupił się na odkryciu tożsamości Blue, głębszym poznaniu tej niezwykle nieszczęśliwej dziewczyny. Romans między nauczycielem a uczennicą jest dość chwytliwym wątkiem, z którym coraz częściej możemy się spotkać w literaturze. Jednak w przypadku tej historii, wątek „zakazanej” miłości dwójki głównych bohaterów nie jest wypchnięty na pierwszy plan. To, co również bardzo spodobało mi spodobało, to sposób poprowadzenia tego wątku miłosnego. Autorka z niczym się nie śpieszy, stosuje metodę „małych kroczków”, dzięki czemu czytelnik ma możliwość dostrzeżenia tej niezwykłej więzi, jaka połączyła Blue i Wilsona. Kolejną zaletą tej historii jest to, że autorka potrafiła udźwignąć ciężar dobrego poprowadzenia tak wielu wątków. Osobiście nie przepadam, gdy jakiś autor skupia się tylko i wyłącznie na jednym bohaterze i na jednym, konkretnym wątku. Amy Harmon nie dość, że umiejętnie wplotła w fabułę wiele różnych i ciekawych wątków, to jeszcze każdy z nich w jakimś stopniu rozwinęła i odpowiednio zakończyła. Jedynie do czego mogłabym się przyczepić, to zbyt ogólnikowy zarys postaci Melody. Jak dla mnie była ona dość kluczową i ważną postacią w tej historii, a została dość oględnie przedstawiona. Jednym z wspomnianych wyżej wątków jest wątek indiański. W „Innej Blue” zawarte są piękne indiańskie legendy, niosące głęboki przekaz. Ogólnie rzecz biorąc, pani Harmon nadała swojej powieści artystyczny klimat. Z jednej strony mamy legendy Indian, a z drugiej strony główna bohaterka jest rzeźbiarką. Autorka bardzo realnie oddała emocje towarzyszące Blue podczas rzeźbienia, widoczne było jej obeznanie w tym temacie. Nie odczuwało się tego, że to hobby bohaterki jest wyssane z palca, jest tylko głupim „widzi mi się” autora. Ogromną pasję można również dostrzec u Wilsona, który łamie wszelkie stereotypy dotyczące nauczycieli historii. Stwierdzić zatem można było by, że „Inna Blue” jest wręcz idealna, gdyż nie miałam do niej żadnych, większych zarzutów. Pomimo jednak tego, że fabuła była bardzo dobra, styl pisania autorki lekki i przyjemny w odbiorze, to jednak książka ta nie dostarczyła mi takiej dawki emocji, jakiej się spodziewałam. Nie mniej jednak uważam, że „Inna Blue” zdecydowanie zasługuje na Waszą uwagę. Moja ocena: 8/10

Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/2019/04/inna-blue-amy-harmon.html OPOWIEŚĆ O MAŁYM KOSIE Amy Harmon to autorka, której styl pisania jest niezwykle charakterystyczny. Sądzę, że nawet gdybym nie miała przed sobą okładki, już po paru stronach odgadłabym, że to ona napisała daną książkę. Harmon snuje swoją opowieść lekko, mimo iż tematy, które porusza wcale takie lekkie nie są. Mamy dziewczynę, która nic nie wie o swojej przeszłości i pochodzeniu. Nie wierzy w głębsze relacje i roztacza wokół siebie aurę wulgarnej, złośliwej i twardej. Mamy też młodego nauczyciela, który uparcie wierzy, że coś jednak w tej dziewczynie jest dobrego. Czy ma rację? Amy Harmon wykorzystała dosyć znany motyw relacji nauczyciel-uczennica, jednak zrobiła to na swój własny, specyficzny sposób, dzięki czemu brak tu historyjek rodem z Wattpada o dzikich romansach napalonych uczennic. Tutaj wszystko jest przedstawione bardzo subtelnie i z wyczuciem. A przede wszystkim - relacja rozwija się powoli i plus za to. I chociaż wątek romantyczny jest raczej na pierwszym planie, to mamy tu też ciekawe wątki poboczne, między innymi ten związany z poszukiwaniem prawdy o sobie. Losy naszej Blue nie są takie proste i kolorowe, jednak z czasem czytelnik przywiązuje się do naszej Indianki i kibicuje jej. Zwłaszcza, że jej postać została wykreowana niezwykle barwnie i wielowarstwowo. Może nie ze wszystkimi jej decyzjami się zgadzałam, ale i tak chciałam dla niej dobrze. Bohater Wilsona również był ciekawy i nie brakowało w nim niespodziewanych cech. Żałuję jedynie, że tak mało było Manny'ego - sąsiada Blue, którego zdążyłam polubić. Trzeba przyznać, że Inna Blue nie stroni od zaskoczeń i zwrotów akcji. Może nie ma tu jakiejś dynamicznej akcji i pościgów, jednak mamy coś na kształt nieprzewidywalnego losu, który czasami lubi się zabawić z ludźmi. STRUKTURA Książka składa się z 30 rozdziałów o krótkich tytułach nawiązujących do treści. Pierwszoosobową narrację powierzono głównej bohaterce i trzeba przyznać, że Blue sprawdziła się w tej roli bardzo dobrze. Nie brakowało mi perspektywy żadnego drugiego bohatera, gdyż autorka od początku stawia sprawę jasno - to historia Blue, nikogo innego. Styl pisania jak zwykle przyjemny w odbiorze i czyta się bez zgrzytów. Co ciekawe, mamy też wstawki krótkiej opowieści pisanej przez Blue, która przewija się przez całą książkę, uzupełniania o drobne zdania, a czasami wręcz o kilka słów. PODSUMOWUJĄC Inna Blue to niezwykle klimatyczna powieść obyczajowa dla młodych dorosłych. O okrywaniu swojej historii i swojego prawdziwego ja. O dojrzewaniu i trudnych decyzjach. O maskach, które nosimy, by ochronić się przed innymi. I o tym, że los bywa przewrotny i może zmienić nasze życie w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Ciekawa fabuła i kreacja bohaterów. Dodatkowo zgrabnie napisana, przez co czyta się z przyjemnością. Amy Harmon jak najbardziej w formie - nic dodać, nic ująć! Polecam!

Moja opinia: Inna Blue to nietuzinkowa, poruszająca serce i duszę historia, która swoją premierę miała 12 marca 2019 za pośrednictwem Wydawnictwa Editiored. Jej autorką jest Amy Harmon – bestsellerowa pisarka New York Times, USA Today, Wallstreet Journal oraz Whitney Award i Swirl Award. Jej książki zostały wydane aż w 15 krajach i zdobyły uznanie nie tylko u wielbicielek gorących romansów, ale i u fanów dobrej, wciągającej fantastyki. W Polsce, Pani Harmon znana jest z takich tytułów jak: Prawo Mojżesza, Pieśń Dawida, Making Faces, Biegając Boso, Słowo i Miecz oraz Królowa i Uzdrowiciel. Główną bohaterką tej powieści jest Blue Echohawk – dziewiętnastoletnia, kruczowłosa dziewczyna, która utraciła bezpowrotnie nie tylko swoją cenną przeszłość, ale i cząstkę samej siebie. Blue nie wie o sobie absolutnie nic. Nie zna ani swojego imienia, ani daty urodzin, a tym bardziej członków swojej najbliższej rodziny. Przyszłość jawi się Blue w czarnych barwach. Dziewczyna nie wierzy już w siłę prawdziwego szczęścia, które być może nadałoby jej życiu, barw radosnej tęczy. Jej serce stało się twarde i niedostępne. A pod maską aroganckiej, zamkniętej w sobie dziewczyny, Blue ukryła wrażliwą duszę, która została roztrzaskana na milion ostrych kawałków. W tej historii jest także anioł, który pragnie zaopiekować się upadłą Blue. I choć nie ma on ani skrzydeł, ani jasnej aury świętości, to jego szczery uśmiech oraz mądre słowa potrafią czynić cuda tam, gdzie dotąd panował wyłącznie smutek, ból i rezygnacja. Wilson to młody człowiek, a dokładniej nauczyciel, który dostrzegł w Blue coś więcej niż tylko zbuntowaną, arogancką dziewczynę z masą problemów na głowie. Ujrzał w niej światło, które pragnie pokonać mrok i rozjaśnić sobą otaczający ją zewsząd świat. Między Blue i Wilsonem rodzi się nietuzinkowe i szczere aż do bólu uczucie, które otwiera im oczy na to, co dotąd było dla nich niewidoczne i ukryte na dnie duszy. Wilson pomaga Blue nie tylko pokonać jej demony z przeszłości, ale i uczy ją kochać siebie taką, jaką jest – niedoskonałą, nieidealną, niekompletną. Relacja jaka ich łączy jest piękna, bezcenna i bezinteresowna. Z czasem jednak, przekształca się w młodzieńczą miłość, ale to nie ona jest główną bohaterką tej historii. Na pierwszy plan wysuwa się prawdziwa przyjaźń oraz walka o zaakceptowanie samego siebie. Podsumowując: Inna Blue to niesamowicie wciągająca, piekielnie intrygująca i trzymająca w elektryzującym napięciu historia, która rozpali nasze serca, magią swoich niezapomnianych i szczerych aż do bólu emocji. Ta książka udowadnia nam, że nigdy nie należy tracić nadziei i to nawet wtedy, gdy nasz cały świat rozsypuje się na milion ostrych kawałeczków. Bo być może, gdzieś za rogiem przeznaczenia lub zakrętem naszego życia wciąż czeka na nas upragnione szczęście, które uleczy w nas nie tylko to, co wydawało nam się nieuleczalne, ale i na zawsze zniszczone.

Blue nie wie kim tak naprawdę jest. Nie wie ile ma lat. Nie wie kiedy się urodziła. Czuje się zagubiona w swoim życiu. Gdy w szkole pojawia się nowy nauczyciel - pan Wilson - życie Blue się zmienia. Dziewczyna będzie musiała odnaleźć prawdziwą siebie, pośród wielu niepewności w których żyje. Czy uda się jej to ? Jaki wpływ na nią będzie miał pan Wilson ? Amy Harmon to autorka, której książki były dla mnie wielkim zaskoczeniem. Sięgając po ,,Prawo Mojżesza" nie spodziewałam się, że przeżyję podczas jej czytania wiele emocji. Teraz z wielką niecierpliwością wyczekiwałam kolejnej powieści tej autorki. Gdy już w tamtym roku Wydawnictwo Editio Red w zapowiedziach umieściło powieść ,,Inna Blue", postanowiłam, że koniecznie muszę ją przeczytać. Czy autorce po raz kolejny udało się mnie zaskoczyć ? (...) Trudno sobie wyobrazić brak własnej tożsamości. Niewiedzy na temat swojego pochodzenia. Nie jest to jednak temat tylko fikcyjny. W naszej rzeczywistości znajdziemy wiele osób, które nie wiedzą, kim tak naprawdę są. Dzieci pozostawione w ,,Oknach życia", na śmietnikach, zagubione są doskonałym przykładem na to, że takie przypadki się zdarzają. Osobom, które nie są bezpośrednio związane z taką sytuacją, które znają swoją tożsamość taka sytuacja wydaje się odległa. Cieszę się, że Amy Harmon poruszyła w tej książce bardzo trudny temat poszukiwania własnego siebie, swojej własnej tożsamości, budowania siebie na nowo. Postać Blue pokazuje, że tak naprawdę każdy może zacząć wszystko od początku, niezależnie od tego, kim jest, a zagubienie się w świecie, w jakim żyjemy wcale nie jest takie trudne, jak się wydaje. Amy Harmon pisze bardzo lekko, więc książkę czyta się bardzo szybko. Mogłabym powiedzieć, że jest to jedna z lepszych pozycji, jakie czytałam, bo historia Blue jest inna, trochę odmienna, a jednak przyciąga uwagę czytelnika. Jedynie początek czytało mi się niezbyt dobrze za sprawą scen z lekcji, które były jak dla mnie zbyt długie, z drugiej zaś strony nawiązywały one do historii Blue i do wydarzeń z jej życia, więc dla niektórych czytelników mogą być ciekawym urozmaiceniem i pomóc w odbiorze tej pozycji. Mimo wszystko mi one się bardzo dłużyły. Powieść Amy Harmon to co prawda lektura opowiadająca o problemach nastolatków, ale każdy znajdzie w niej swój morał, wyciągnie z niej wnioski. Autorka porusza wiele motywów, od budowania własnej tożsamości, po akceptację samego siebie. Historia Blue dostarczy każdemu czytelnikowi wielu emocji i sprawi, że tak łatwo nie będzie można o niej zapomnieć. Jeśli szukacie lektury, która Was wzruszy, sprawi, że zastanowicie się nad nią dłużej, to z pewnością ta powieść będzie dla Was idealna. Wierzę, że sięgniecie po ,,Inna Blue" i przekonacie się sami. Całą recenzję przeczytacie na blogu https://mojswiatliteratury.blogspot.com/2019/03/amy-harmon-inna-blue-recenzja.html