Inna Blue (okładka  miękka)

„Inna Blue” to chyba pierwsza książka od wydawnictwoniezwykłe, która mnie tak zaskoczyła. Zazwyczaj po pierwszych kilku rozdziałach, wiesz mniej więcej jak wszystko się dalej potoczy, możesz przewidzieć zachowania bohaterów i nawet zakończenie nie stanowi zbyt wielkiej zagadki. Tym razem jest jednak trochę inaczej. Naszą bohaterką jest Blue, która wie o sobie tyle co nic. Nie wie skąd się wzięła, kim byli jej rodzice, ile ma lat, czy jak tak naprawdę ma na imię. Gdy miała około dwóch lat matka zostawiła ją na przednim siedzeniu w aucie pewnego człowieka imieniem Jimmy i zniknęła. Dziewczynka w kółko powtarzała słowo „Blue”, więc postanowił zwracać się do niej właśnie takim imieniem. Przygarnął ją pod swój dach, a właściwie pod dach swojej przyczepy i wychował niczym własne dziecko. Po kilku latach wyszedł do lasu i już nie wrócił, a opiekę nad Blue przejęła jego przyrodnia siostra. Tutaj tak naprawdę zaczyna się właściwa opowieść naszej bohaterki. W szkole, do której uczęszcza Blue zostaje przyjęty na stanowisko nauczyciela historii młody mężczyzna nazwiskiem Wilson i kawałek po kawałku zaczyna wdzierać się w jej życie. Po drodze mamy jeszcze postać Masona, czyli chłopaka, z którym Blue spotyka się na małe co nie co, kilku innych bohaterów, których wątki też są dość ważne, ale nie mogę zdradzić wam nic więcej, bo popsułabym całą niespodziankę. Naprawdę całkiem dobra książka i do samego końca nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać. Oczywiście domyślałam się, że Blue zapragnie dowiedzieć się czegoś o swojej przeszłości, ale końcówka zrobiła na mnie spore wrażenie.    Początkowo czytało mi się ją dość opornie, ale zdecydowanie nie żałuję, że po nią sięgnęłam i mogę z całego serca polecić wam tę pozycję.

Jedna z lepszych książek, które czytałam. Do ostatniej strony każde słowo uzależnia i nie można sie oderwać. Ocena 4/5, bo w połowie już przewidziałam jak się skończy. Jedyne co mnie zasmuciło to brak kontynuacji!

Troszkę nudna, nie dałam rady dokończyć

super wciaga !

Amy Harmon pisze tak pięknie, że samym tylko językiem swego tekstu potrafi przekazać głębię myśli. Niebanalny koloryt słów, plastyka opisu, tło historii i świat przedstawiony w powieści. Genialna pozycja w sprzedaży.

Super obyczajówka w młodzieżowych, szkolnych klimatach. Znakomita pozycja dla nastolatków, ponieważ wychowawcza, ale nie jest widoczna dydaktyka i moralizowanie, które pozostały w tle opowieści.

Odkrywanie miłości to nie wszystko, co ma do zaofiarowania ta historia, ponieważ ukazuje drogę do odkrycia swojej tożsamości, rozwój osoby porzuconej w dzieciństwie, psychikę i wartość kobiety walczącej o swą szansę w życiu.

Arteterapia – tutaj związana z ozdabianiem drewna. Sporo retrospekcji, z których dowiedziałam się skąd się wziął bunt nastolatki. Cała fabuła znakomicie ułożona i dopieszczona pod względem znaczenia i przebiegu treści.

Blue nie zna przeszłości, poznała jedynie niewielkie fragmenty swojej historii. Jako dwulatka została porzucona do półciężarówki obcego mężczyzny, a jej matka zamordowana. Teraz ma prawdopodobnie dziewiętnaście lat, jest zimna i pewna siebie, a ludzi trzyma na dystans, nie wierzy w przyjaźnie pomiędzy kobietami a mężczyznami, do czasu, aż w jej szkole pojawia się nowy młody nauczyciel historii Pan Wilson. Mężczyzna zauważa, że pod maską twardej i bezwzględnej dziewczyny kryje się osoba, która potrzebuje pomocy i jest bardzo zraniona. Blue nie jest łatwą uczennicą, stwarza wiele problemów, a do tego ma całkowicie odmienny charakter niż on. „(...) w ogóle nie przypominam błękitnika... słodkiego radosnego, szczęśliwego. Byłam raczej współczesną wersją harpii. Kobietą ptakiem. Żeńskim potworem z ostrymi, zakrzywionymi szponami. Zadrzyj ze mną, a zaciągnę Cię do podziemnego świata i będę dręczyć przez wieczność. Może to nie moja wina, że byłam, jaka byłam.” Czy Wilson pomoże Blue odnaleźć siebie? Czy kobieta stanie się osobą bardziej otwartą? Czy Blue pozna swoją przeszłość i prawdziwą rodzinę? „Tej nocy... coś mi się przytrafiło. Coś, czego nigdy wcześniej nie przeżyłam. Moja dusza była potłuczona i sterana. Zaczęłam się modlić. Płakałam z miłości, nie wiedząc, że to właśnie o nią prosiłam. Chciałam poczuć się kochana i ta miłość... po prostu na mnie spłynęła. Bez żadnych zobowiązań, ultimatum, obietnic. Bezwarunkowa miłość. Wystarczyło, że o nią poprosiłam. I poczułam... że ta miłość mnie zmieniła. W tamtej chwili poczułam się...uzdrowiona.” Amy Harmon wychowała się w okolicy, bez telewizji, przez co największą miłością na zabicie wolnego czasu stało się czytanie książek i pisanie własnych historii. Ja spotykam się z twórczością tej autorki tak naprawdę po raz pierwszy, zachęcona okładką, która bez wątpienia przyciąga wzrok, postanowiłam zobaczyć, co kryje się pod tajemniczym tytułem „Inna Blue”. Przyznam szczerze, że książka początkowo mnie nie zachwyciła, wręcz przeciwnie te opowieści, które były na lekcjach historii, lekko mnie znudziły, może przez to, że od czasów szkolnych tego przedmiotu nie lubiłam. Jednak później akcja się rozkręciła i zaczęło się coś dziać, nareszcie fabuła mnie pochłonęła. Autorka pisze w sposób bardzo przyjemny, znakomicie potrafi przelać na papier uczucia, przez co w momencie czytania tej powieści niejednokrotnie uroniłam łzę wzruszenia. Początkowo odniosłam wrażenie, że otrzymamy prosty romans uczennicy z nauczycielem i byłam w ogromnym błędzie. Otrzymaliśmy wspaniałą historię o poszukiwaniu siebie i dociekaniu prawdy pomimo ogromnych wątpliwości i strachu, czy odkrycie jej nie będzie miało wpływu na to, jak jesteśmy postrzegani przez innych, czy osoby, na których nam zależy, dowiedzą się, skąd pochodzimy i jakie mamy korzenie, nie odwrócą się od nas? Wspomnę teraz słówko o bohaterach, zacznę może od Blue, która jest niesamowicie ciekawą postacią, z jednej strony było mi jej żal, porzucona przez matkę jako małe dziecko, tajemnice, które nękały ją przez większość życia, a następnie prawda, która dla mnie samej była niesamowitym szokiem, z drugiej strony podziwiałam ją, tym jak dawała sobie radę na tym okrutnym świecie, przez większość czasu była zdana sama na siebie i nie ma co się dziwić, że wolała być odizolowana od ludzi i niezależna od nikogo. Miała w sobie ogromną siłę i determinację, stroniła od przyjaźni jednak do czasu, aż poznała Wilsona. Co do jego postaci miałam mieszane uczucia, były momenty, w których mnie irytował i działał mi na nerwy, miałam też ochotę czasami nim wstrząsnąć, by za chwilę chcieć go przytulić i powiedzieć, że jest wspaniałym człowiekiem i zazwyczaj wie jak się zachować. Autorka pomimo początkowych niewielkich minusów związanych z tą powieścią zafundowała nam potężną emocjonalną bombę. Poznajemy jakąś część historii, która jednak miała swój ogromny wkład w tę książkę. Były momenty, w których uczucia mieszały mi się jak podczas kręcenia na karuzeli: smutek z radością, śmiech ze łzami wzruszenia, miłość z nienawiścią. Czy polecam Wam tę powieść? Zdecydowanie tak, dajcie się porwać historii Blue, poznajcie jej przeszłość i zobaczcie, jak stopniowo odkrywała siebie. Ja swoją przygodę z twórczością tej autorki rozpoczęłam od tej propozycji i na pewno na niej nie poprzestanę. A Was zachęcam do tego, abyście już dziś sięgnęli po swoje egzemplarze i sprawdzili, jak potoczą się losy onieśmielającej Blue i spokojnego Wilsona. Polecam Paula https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/05/amyharmon-inna-blue-bluenie-zna.html

www.potegaksiazek.blogspot.com PRZEPIĘKNA. Ta książka to istne cudo i kompletnie nie spodziewałam się tego, co dostałam. To, co jest w opisie książki to tylko początek w całej wichurze sekretów... Jestem zachwycona tym, jak wiele wątków jest w tej książce i ile mądrości można z niej wyciągnąć. Nie zdajecie sobie sprawy, że coś można przerobić na życiową lekcję, gdy dopiero po pewnym czasie to zostanie Wam uświadomione i to było cudowne. CU.DOW.NE. Blue Echohawk to niesamowicie twarda dziewczyna. Uwielbiam ją całym sercem i niesamowicie się z nią związałam. To było tak, jakby siedziała obok mnie, a ja słuchałam każdego słowa pochłaniając jej historię. To nie jest tak, że od samego początku jest taka. Jest bardzo niedostępna, żyje swoim życiem, nie ma z nikim bliskich kontaktów. Cały czas siedząc w jej głowie było mi smutno patrząc na to, ile przeżyła. Przeżyła tak wiele, a dalej była silną osobą, trzymała się kupy, starała się po prostu przetrwać. To było dla mnie niesamowicie cudowne i inspirujące, bo ja czasami tak łatwo się poddaję, a ona sobie starała radzić. Nie wychodziło jej to najlepiej, nie chcę mówić, że to bohaterka godna podziwiania (przynajmniej na początku), bo ma pełno wad, podejmuje niezbyt dobre dla niej decyzje, ale dziewczyna radzi sobie jak może. Kiedy życie kładło jej kłody po nogi... było mi niesamowicie przykro. Kiedy coś jej się udawało... płakałam ze szczęścia. Tak bardzo chciałam, żeby w końcu miała piękne życie, by to życie w końcu było dla niej miłe. Ale życie nie jest łatwe. I dla niej na pewno nie było. To, że nie znała swojej tożsamości musiało być dla niej bardzo dezorientujące. Już w prologu widzimy małą cząstkę tego, co się wydarzyło, kiedy miała dwa latka, ale im dalej czytamy, tym bardziej widzimy ile jest tajemnic, ile rzeczy tak naprawdę się działo i kto jest we wszystko wplątany. Poznajemy też człowieka, który się nią opiekował. Poznajemy ich kontakt, to jak razem szli przez życie. W spokoju, w przyrodzie. Między opowieściami indiańskimi. <3 <3 Po prostu kocham te wszystkie opowieści. Były króciutkie ale miały taką głębię w sobie... I samo to, że obcy człowiek... cóż. Nie mogę za wiele powiedzieć. Opis sugeruje relację uczeń-nauczyciel. Od razu mówię, że nie ma tutaj czegoś takiego jak w serii "Slammed" Colleen Hoover, czy w Kochając Pana Danielsa - Brittainy C. Cherry. Obie te książki kocham. Tam od samego początku czuć wielką więź między bohaterami, chemię, iskrzenie. Tutaj nie. Nie ma tutaj dreszczyku emocji, że on jest nauczycielem i może zostać wywalony z pracy. Nie. Bo ich relacja się rozwija bardzo powoli, autorka za to każe nam bacznie obserwować każde ich słowo, każde ich spojrzenie i to jak do siebie mówią. To, co Blue myśli o Wilsonie. I to pokochałam. Nie spodziewałam się, że to tak mi się spodoba! To, że nie ma między nimi praktycznie NIC, a jednak ich słowa.. to wszystko... Powiem tak: gdy w końcu widzimy, że obojgu coś tam zależy na sobie... gdy widzimy, że np. ktoś delikatnie kogoś dotknął... wtedy się uśmiechałam. Uśmiechałam się z tego jak to idzie, delikatnie, pięknie, niewinnie, to było takie słodkie, że moje serce topniało. I wtedy doceniasz każdą najmniejszą chwilę jaka między nimi jest. Kocham ich. Kocham, kocham w jakim kierunku to wszystko poszło. To nic, że zajęło to ze dwa lata. Wszystko poszło naturalnym tempem. I pokochałam to. Blue miała pasję rzeźbienia. Chciałam to po prostu powiedzieć. Było to bardzo interesujące i z radością obserwowałam jej rozwój. I jej rozwój również psychiczny. Bo to, co jest w opisie to nawet nie jest połowa tego co się dzieje w książce. To, co tutaj się dzieje, kompletnie mnie zaskakiwało i nie spodziewałam się takich rzeczy. Wiele razy poleciały mi łzy wzruszenia. To taka książka, którą czasami odkładasz, tylko na sekundkę, by otrzeć łzy i pomyśleć jakie to wszystko piękne lub... niesprawiedliwe. To bardzo mądra książka, bardzo życiowa. Bardzo piękna. Czy już Was namówiłam???? Naprawdę musicie przeczytać tę historię, bo jest wyjątkowa. A jeżeli książka Was nie przekonuje... To może nazwisko? AMY HARMON ma niesamowite książki, które kocham i które mną zawładnęły tak, że pamiętam każdą o czym była. I tej również nie zapomnę. Co więcej... Już ją skończyłam, a już mam ochotę, by zacząć ją od początku. Jest po prostu taka piękne i wzruszająca.