Kosogłos. Igrzyska śmierci. Tom 3 (okładka miękka)

To nie jest książka, gdzie po przeczytaniu człowiek mówi: "Aha, no fajna książka", a później bierze się za inną. Ta książka uzależnia, osacza, nie daje o sobie zapomnieć. Wprost nie możemy się od niej odpędzić. Czytając ją przeżywamy wszystkie studium emocji- jesteśmy źli, wzruszeni, wątpimy. Ja osobiście Kosogłosa kocham jak i nienawidzę. W 1 części poznałam Katniss , szesnastoletnią dziewczynę, która po śmierci staję się głową rodziny, jednak coraz bardziej zauważamy jej wewnętrzną przemianę z dziecka w dorosłą osobę. Miała tylko siedemnaście lat, a stała się symbolem walki. Walczyła o miłość, choć tak trudno było jej się do niej przyznać. Nawet w ostatnim etapie, nie załamała się z powodu utraty tak wielu bliskich-szczególnie jej siostry. Teraz już wiem, że z takich osób trzeba brać przykład, tak odważnych i szlachetnych. Pani Collins dziękuję bardzo za wreszcie ukazanie ludziom, że najgorszym potworem na świecie jest człowiek.

Pochłonęłam jednym tchem pierwszą część. Wspaniała. Sięgam po drugą. Połknęłam na raz. Ale przy "Kosogłosie" wprost nie mogę uwierzyć, że autorce udało się stworzyć książkę o wiele lepszą od poprzedniczek, co na pierwszy rzut oka jest niewyobrażalne. Ciągłe zwroty akcji, wrogowie, tam gdzie powinni być przyjaciele i przyjaciele w skórach wrogów, świetnie wykreowany świat, okrucieństwo władz aż przeraża. Sama bohaterka zaskakuje - nie podejrzewałam, że wybierze tego, kogo wybrała ani że zgodzi się na kolejne Głodowe Igrzyska!
A co najważniejsze daje do myślenia - jak to się sprawy mają w życiu realnym? Czy nie widzimy, że tutejsze okrucieństwo czasem przybiera formę tego opisanego w książkach? Czy obalamy władzę po to, aby znów ktoś rządził tak samo jak wcześniej?
Okładka na pierwszej okładce książki nie kłamała - to jest książka dla dojrzałych młodych ludzi, którzy potrafią dostrzec okrucieństwo innych i przeciwstawić mu się nawet za cenę życia.
Z całego serca polecam całą trylogię.

Gdy czytałam całą serię :
-bałam się
-martwiłam
-śmiałam
-rozmyślałam
-zrozumiałam
a na samym końcu
płakałam.

Po przeczytaniu Igrzysk Śmierci i W pierścieniu ognia zeszłego roku, ciągle wracałam myślami do tej fascynującej opowieści. Zapewne wiele osób wie o czym mówię. Autorka zakończyła drugą część w kulminacyjnym momencie.
Miałam to szczęście nabyć książkę przed premierą.
Dorwałam się
Czytałam
Nie spałam
Płakałam...


Kosogłos w niczym nie ustępuje swoim poprzednim częścią. Jest po prostu wspaniały.
Autorka bardzo nieoczekiwanie zmieniała tempo akcji, szybkie zwroty, były zaskakujące. Z niektórymi nadal nie mogę się pogodzić.

Jedno jest pewne:
Cykl Igrzysk Śmierci są niewątpliwie jedną z najlepszych trylogii jakie w życiu czytałam.

Gorąco polecam każdemu.

Bunt w Dystryktach spowodował,że ocaleni przenoszą się do jedynego miejsca,jakie może ich przyjąć.Miejsca,o którego istnieniu nie mieli pojęcia,a w którym panują bardzo niespokojne nastroje.Ciemiężeni ludzie pragną przemówić w swoim imieniu, ale jedyny język,jaki znają i jakim dotychczas do nich mówiono to język przemocy.Wydaje się,że zjednoczenie dystryktów i ich wspólna walka to gwarancja wolności dla wszystkich.Będący symbolem rewolucji Kosogłos nie ma łatwego zadania.Musi zagrzewać do walki,choć o jej słuszności nie jest przekonany.Musi nawoływać do zjednoczenia,choć sam nie czuje jedności z innymi…Czy tę wojnę da się wygrać?
Zamykający„Igrzyska...”tom„Kosogłos”jest dobrym podsumowaniem całości.Wojna Dystryktów z Kapitolem została tu ukazana jako kolejne Głodowe Igrzyska,w których wszyscy bez wyjątku stracą coś bezpowrotnie.Niezwykłe tempo i zwroty akcji sprawiają,że ciężko oderwać się od lektury.Reasumując – trylogia obfituje w dobre pomysły i pozostawia po sobie dobre wrażenie.

Całkowicie zgadzam się ze wszystkimi pochwałami dla tej książki oraz ogólnie dla calej trylogii. dlaczego?
1. treść i fabuła są niesłychanie oryginalne. Collins dokonuje czegoś, co naprawdę rzadko kiedy udaje się pisarzowi w naszych czasach - zaskakuje czytelnika (szczególnie w "Kosogłosie") i sprawia, że historia Katniss na zawsze pozostaje w naszej pamięci.
2. wszystkie opisy, zarówno sytuacji, jak i rozmyślań bohaterki, są bardziej realistyczne niż w większości filmów.
3. akcja toczy się tam naprawdę szybko, nie pozwalając czytelnikowi oderwać się od lektury choćby na 5 minut.
4. książka należy do tych, w których każdy rozdział nas zaskakuje - nikt nie jest w stanie przewidzieć końca tej opowieści.
Istnieje naprawdę dużo zalet tej trylogii. Urzekła mnie od początku do samego końca. Uwielbiam książki, które mają w sobie to "coś", co sprawia, że zawsze się do nich będzie wracać. Wszystkie części "Igrzysk Śmierci" do tej większości należą. Chciałabym poznać więcej takich książek.

Ostatnia (niestety!) już część bestsellerowej trylogii Suzanne Collins. Wartka akcja, zaskakujące zwroty w historii Katniss i Panem, które stają się mroczniejsze i groźniejsze niźli te znane z poprzednich części cyklu. Nasza protagonistka musi ostatecznie zmierzyć się ze swoimi demonami, uratować świat i - co najważniejsze - siebie. Naprawdę świetna literatura, nie tylko dla młodego czytelnika. Szczerze polecam,
Maciej Jankowski, empik Olsztyn

Tą część trzeba sobie dawkować, jak kawałki ulubionej potrawy. Zbyt wiele w niej emocji i zaskoczenia na jeden łyk. Znakomita. Poruszająca. Zapadająca w pamięć.

"Katniss Everdeen wraz z matką i siostrą mieszka w Trzynastce - legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie Kapitolu przetrwał, a co więcej, szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą.
Katniss mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi. "

Wciągu czytania książki nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Po mrożącej krwi "W pierścieniu ognia" sięgnąłem po ostatnią książkę z trylogii "Igrzyska śmierci", mogę powiedzieć że to były niezapomniane chwile. Te emocje, wzruszenia, nerwy to co znajdziecie w książce.
Szczerze najlepsza z trylogii. Jak w pozostałych częściach na okładce jest przepiękny, uwolniony kosogłos.

Suzanne Collins podjęła się rzeczy trudnej – w trzech tomach stworzyć świat, a potem rozwikłać jego największe problemy. I choć tom drugi jej cyklu wskazywał na to, że może być z tym poważny problem, część trzecia radzi sobie znakomicie. Tak, to już naprawdę koniec „Igrzysk śmierci”.

Katniss zwyciężczyni "74 Głodowych Igrzysk", a także uczestniczka " Ćwierćwiecza Poskromienia", zostaje porwana do trzynastego dystryktu, gdzie dochodzi do siebie. Przeciwstawia się propagandom Kapitolu, staje się symbolem rebelii, kosogłose. Za każdy jeden krok dziewczyny, setki ludzi umiera z jej winy, nie obwiniajmy ją o to, ona to robi dla wolność. Spokojne życie i sielanka na słońcu w Kopitolu się skończyła, teraz to rebelia, dyktuje swoje prawa, lecz Kapitol niczym uzbrojona forteca, nie da się tak szybko pokonać, próbuje wytrwać do końca i posuwa się za daleko.

Książka nie przypomina niczym poprzednich dwóch tomów, jest o wiele na wyższym poziomie, by ją przeczytać trzeba mieć silną wolę i mocną głowę. Co spotka cie w książce może przypomnieć ci brutalne życie w którym żyjesz. Książka jest skierowana na trzy punkty, myśli, uczucia, emocje. Wiele z nich wcale nie oczyści obrazu otaczającej rzeczywistości, wręcz przeciwnie, wprowadzi jeszcze większe zamieszanie w pozornie prosty ład nowego świata, o jaki toczy się walka. Życie w którym muszą się zmagać jest przerażającym, tam nie panuje wieczne szczęście. Wiele osób mówi że by chciała być jak główna bohaterka, lecz się myli, ponieważ nie znam takiej osoby która by wytrzymała w takiej presji, którą Panam narzuca. Najważniejsze dla mnie, co przykuło moją uwagę jest to że, żądza władzy, jest okropna i nie popłaca, bo zazwyczaj kończy się klęską. lektury całej tej serii – poszukiwanie odpowiedzi o sens i zrozumienie samego siebie oraz swojego własnego miejsca w życiu, oczywiście w perspektywie szerszej niż czubek własnego nosa. Tu chodzi przede wszystkim o podejmowanie decyzji, od których zależy nie tylko od Katniss i jej najbliższych, ale w pewnym sensie kształt całego przyszłego świata w którym się znajduje.

Koniec książki poruszy każdego, także poróżni wiele osób. Zdobędzie ona wielu wielbicieli, a także wrogów. Samotność która nas spotyka może być okropna, warto mieć osoby które są nam najbliższe, możemy im ufać, ale pamiętaj że nawet ta osoba może cie zdradzić. Posiadanie opinia o złych ludziach, których nie znamy, tylko takie widzi mi się, nie znaczy że ta osoba musi być brutalna, na pewno jest podła, ale do pewnego stopnia. Collins zakończyła tą trylogię w zgrabnej i poręcznej książce, która trzyma w napięciu czytelnika aż do ostatniej strony, nie pozostawia żadnych miejsc na dopiski i to jest dobre. Co wprawia czytelnika że chce więcej, ale że chcieć nie znaczy że będzie. Podsumowując książka według mnie wypadła najlepiej z tych trzech części. Polecam do przeczytania. :) Dziękuję za te piękne chwile :) Aż żal że nie będzie więcej

,,Kosogłos"to rzeczywiście najlepsza część z całej trylogii.Bardzo podobało mi się to,że do końca nie wiedzieliśmy jak książka się skończy.W tej części autorka postanowiła też pokazać Katniss już nie jako dziecko zagubione na arenie Igrzysk,ale dziewczynę zastanawiającą się nad moralnymi aspektami walki i nad własnym postępowaniem względem Gale'a i Peety w ciągłym szumie wojny,udawania i politycznych rozgrywek kosztem życia zwykłych ludzi.Zakończenie z pewnością jednym bardzo się spodoba,a innych nie zadowoli.Ja początkowo trochę się rozczarowałam,ale po dłuższym zastanowieniu dochodzę do wniosku,że dobrze,że skończyło się właśnie tak.Epilog potrafi natomiast wycisnąć łzy z oczu,choć ciężko powiedzieć dlaczego;)