Igrzyska śmierci. Tom 3. Kosogłos (okładka miękka)

W "Kosogłosie" najbardziej uderzyło mnie to, że autorka nie boi się wprost ukazywać okrucieństw, jakich dopuszczają się obie strony konfliktu. Lektura jest momentami bardzo bolesna, jednak mimo wszystko warto przeczytać tę książkę, chociażby ze względu na ponadczasowe przesłanie. Początek jest bardzo szlachetny, doświadczeni przez los ludzie jawnie mówią o okrucieństwie władz, stojąc na popiołach miejsca zwanego 12 Dystryktem. Oczywiste jest, że nie wolno im się poddać. Muszą pokonać prezydenta Snowa, a później stworzą republikę, taką, jak za dawnych czasów. Dopiero wtedy wszyscy będą żyli w dostatku i szczęściu. Nieufna Katniss jednak długo wzbrania się, zanim w końcu zgadza się zostać twarzą rebelii, pod kilkoma warunkami. Między innymi żąda wyłącznego prawa do zabicia prezydenta Snowa. Choć jest wykończona psychicznie po pojmaniu Peety, a także nie dowierza dowódczyni buntu, występuje w serii filmów pokazujących okrucieństwo władz... Ciąg dalszy recenzji pod linkiem http://lekturymolinki.blogspot.com/2018/07/kosogos-susanne-collins.html ("Kosogłos")

Książka ta wciąga i to bardzo! Wkońcu mam wszystkie tomy! Polecam bardzo serdecznie.

Zapraszam na bloga z recenzją ! :) http://bookmadnessblog.blogspot.com/2016/06/29-kosogos-suzannne-collins.html

WSZYSTKO ZA WOLNOŚĆ Trzecia i ostatnia część trylogii Suzanne Collins stawia czytelnikowi wiele pytań. Jednak jedno z nich jest najważniejsze: ile jesteś w stanie poświęcić dla wolności? „Kosogłos” rozpoczyna się w momencie, gdy Katniss Everdeen odwiedza Dwunasty Dystrykt, doszczętnie zbombardowany przez kapitolińskie poduszkowce. To emocjonująca podróż, która daje jej do zrozumienia, że nic jej już nie pozostało. Kiedy wraca do Trzynastki, gdzie obecnie przebywa wraz z innymi uchodźcami ze swojej małej ojczyzny, okazuje się, że prezydent Coin, przywódczyni jej teraźniejszego miejsca pobytu, chce aby została twarzą rebelii. Symbolem tego, co wspólnymi siłami będą starali się wywalczyć – Kosogłosem bojującym o wolność. Problem w tym, że Katniss nie chce się na to zgodzić, a sama pani prezydent nie wzbudza w niej zbytniej sympatii, a co dopiero zaufania. Jednak koniec końców decyduje się przystać na propozycję Coin, lecz pod pewnymi warunkami. Po pierwsze, po ewentualnym zwycięstwie rebeliantów, Coin okaże łaskę wszystkim pozostającym przy życiu zwycięzcom Głodowych Igrzysk. Katniss musi o to zadbać, bowiem Peeta Mellark, z którym być może łączy ją coś więcej niż tylko kilka wspomnień, został pojmany przez prezydenta Snowa. Dodatkowo to ona pragnie zabić Snowa. Po burzliwej debacie w dowództwie prezydent Trzynastki w końcu zgadza się na listę żądań Katniss. Tak oto dziewczyna, która igra z ogniem zostaje kosogłosem. Okazuje się jednak, że ta rola wcale jej nie służy. Katniss nie potrafi, choć bardzo się stara, grać zgodnie ze scenariuszem, napisanym przez jej dowódców. Do tego dochodzi fakt, że atmosfera zamkniętego, bezpiecznego studia filmowego, nie sprzyja rozpaleniu tego ognia, które w sobie skrywa. Z pomocą przychodzi jej Haymitch, który sugeruje wysłanie Katniss na front, gdzie rozgrywają się walki. W ten sposób Katniss Everdeen trafia do właśnie bombardowanego Ósmego Dystryktu. W miarę rozwoju fabuły do gry powraca w końcu Peeta, uwolniony przez rebeliantów, w tym najlepszego przyjaciela Katniss, Gale'a. Wszystko wskazuje na to, że akcja ratunkowa poszła zbyt gładko, jednak nikt jeszcze nie wie, dlaczego. Już wkrótce Katniss na własnej skórze ma się tego dowiedzieć. Okazuje się, że Peeta, do tej pory szaleńczo w niej zakochany, teraz chce ją zabić. Po początkowej hospitalizacji wychodzi na jaw, że chłopak został poddany tak zwanemu „osaczaniu”, a mówiąc prościej praniu mózgu. Posiada więc nieprawdziwe wspomnienia, w których Katniss jest śmiertelnym zagrożeniem dla wszystkich, którzy stają na jej drodze. Krótko mówiąc, Peeta zrobi wszystko, by ją zabić. Załamanie to o wiele za mało, aby opisać, co stało się z Katniss, gdy odkryła prawdę. Od tej pory wie, że musi uciec z Trzynastki, bo nic jej już tam nie trzyma. Okazją do tego staje się rebeliancka wyprawa na Kapitol, w celu ostatecznego podbicia stolicy. Jednak jak się okazuje na front dołącza do nich niespodziewanie Peeta, który przecież jeszcze całkiem nie został wyleczony. Katniss, z pomocą dowódcy Boggsa, odkrywa że prezydent Coin chce się jej pozbyć. Tyle razy myślimy o rzeczach niepotrzebnych, mało ważnych, tak zwanych „zapychaczach”. Myślimy o tym, co zrobić na obiad; filtrujemy swoją przeszłość starając się zrozumieć siebie i innych, jedynie tworząc kolejne rany w sercu; rozmyślamy nad serialem telewizyjnym, którego akcja przecież jest zmyślonym scenariuszem, a my traktujemy go jak prawdziwe życie. Potrzebujemy tych „zapychaczy” niczym powietrza, zapominając o tym, że to wszystko nie ma znaczenia. Że liczą się inne sprawy w życiu. Miłość, nadzieja, wolność – to wartości, o których nie myślimy na co dzień. Bo po co zawracać sobie nimi głowę? Tymczasem Suzanne Collins w swoim „Kosogłosie” pyta jasno każdego z nas: „Co jeśli stracisz wszystko to, co ważne w życiu? Co, jeżeli stracisz wolność, bez której nie posiadasz niczego? Ile jesteś w stanie oddać za wolność?” Jeśli twoją odpowiedzią nie jest „wszystko”, to zapytaj samego siebie, dlaczego tak jest. Być może dałeś się zniewolić temu, co kompletnie nieważne w życiu. Czasem trzeba przystanąć w biegu i odpowiedzieć na to bardzo ważne pytanie: ile jesteś w stanie poświęcić dla wolności? Wszystko czy nic? Katniss Everdeen już podjęła tę decyzję. Teraz twoja kolej. www.recenzje-anki.blogspot.com

Trudno napisać recenzje skoro wszystko przez poprzedników jest opisane :) tak wiec moge pochwalić empik za bardzo szybką i sprawną wysyłkę.

Kolejna już trzecia część serii książek "Igrzyska śmierci". Tym razem Katniss Everdeen musi podjąć wyzwanie i ponieść konsekwencje wynikające ze zniszczenia uroczystych igrzysk. Główna boahterka poszukuje również swojego przyjaciela Peety, który znikną po Igrzyskach. Będąc teraz Kosogłosem Katniss zachęca poszczególne dystrykty do podjęcia walki z Kapitolem. Osobiście jestem wielkim fanem świata, który stworzyła Suzanne Collins. W ogóle również nie przeszkadzało mi, że jest to powieśź, która jest przeznaczona dla młodzieży. Polecam wszystkim miłośnikom mocnych wrażeń.

Od dawna jedna z moich ukochanych książek, wiążą się z nią wspaniałe wspomnienia i zawsze z sentymentem do niej wracam. To od Igrzysk Śmierci zaczęła się moja fascynacja tego typu literaturą, od tej pory każdą nową ukazującą się książkę o podobnej tematyce porównuję do Igrzysk, nawet mimowolnie. Napiszę krótko, jeśli jesteś fanem takiej literatury, nie możesz pominąć Igrzysk Śmierci i części Kosogłos, która jest perełką, bardzo udanym zwieńczeniem tej niezapomnianej serii. Nawet jeżeli czyta się po raz drugi, trudno uciec od emocji i czytać z obojętnością, to ogromna zaleta tego i poprzednich tomów.

Ostatni tom Igrzysk Śmierci, w którym dochodzi do ostatecznych rozstrzygnięć i w dodatku bardzo zaskakujących. Serdecznie polecam gdyż jest to książka w którą warto się zagłębić i dać się ponieść rozwijającym wydarzeniom

Zafascynowana stworzonym przez Suzanne Collins światem z ogromną ciekawością zagłębiłam się w lekturze tej części serii Igrzysk Śmierci.
Po ostatniej walce, na arenie, podczas Ćwierćwiecza Poskromienia, gdzie walczyli zwycięzcy Igrzysk z poprzednich lat, wybuchają bunty w poszczególnych dystryktach. Katniss Everdeen znajduje się w dystrykcie trzynastym, który uważany był za zniszczony. Tam właśnie główna bohaterka staje się twarzą rebeliantów, symbolem wolności, czyli ich Kosogłosem. Wierzą, że dzięki niej, ich życie wreszcie się zmieni i wyrwą się z brutalnych ramion (rządów) Kapitolu. Nie wiem co ta książka ma w sobie, że kiedy tylko zacznie się ją czytać, nie można się oderwać. Cała historia wydaje się wręcz surrealistyczna a zarazem prawdziwa. Miałam ogromnie mieszane uczucia po jej skończeniu. Z każdą kolejną, przewracaną stroną moje emocje szalały. Raz smutek a za moment radość. Nagłe zwroty akcji, które zmieniają całą tworzoną historię o sto osiemdziesiąt stopni sprawiają, że wszystko dzieje się w zaskakującym tempie. Już od pierwszej części jestem największą fanką „Igrzysk Śmierci”, obrazują to, że człowiek jest zdolny do wszystkiego, nawet do najstraszliwszych zbrodni, które jak dobrze wiemy, zdarzały się również w rzeczywistości. Brutalność Kapitolu, który traci swoją władzę w związku z działaniami dystryktu trzynastego staje się rzeczą, od której giną jego mieszkańcy, zgodnie z powiedzeniem „Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie.” Zakończenie, którego nie chce Wam wyjawiać chociaż z pewnością większość z Was tę trylogię ma już za sobą, było dla mnie miłą niespodzianką. To co stworzyła Suzanne Collins z pewnością zasługiwało również na genialną oprawę filmową, co na szczęście udało się uczynić reżyserom.
Polecam tę książkę każdemu, kto lubi książki z dość mocnym, tragicznym, ale i dającym do myślenia zakończeniem. Pomimo tego, że powieść ta jest zaliczana do literatury dla młodzieży, to jednak ma w sobie coś, co dorosłego człowieka przyciągnie równie mocno, jak nie nawet bardziej.

Jest to książka dla trochę starszej młodzieży która gustuje w fantastyce, wampirach, przygotówkach. Jeśli twój nastolatek czyta: Zmierzch i inne cześć, Wiezienia labiryntu, Kinga, fantastykę o czarownicach, czarownikach, przygotówki... ta książka na pewno się spodoba.