I nie było już nikogo (okładka miękka)

Książka jest genialna! Pełna zawrotnych akcji, które trzymają w napięci .Bardzo wciągająca - czyta się ją i chce jej się więcej. Czytelnik ciekawy jest zakończenia. Przyznam,że zakończenie jest zaskakujące ;) Polecam gorąco!:)

Bez wątpienia najlepsza książka Agaty Christie. Wciągająca do końca. Zaskakująca. Buduje atmosferę niepewności, ciekawości, nawet strachu. Tylko ta autorka mogła wymyślić taką historię, gratulacje

"Nie zwracali uwagi na pozory, nie silili się na konwencjonalną rozmowę. Byli wrogami, których przykuwał do siebie jedynie instynkt samoobrony".

Gdyby nie moja wizyta w Gdańsku u Marty i jej zachwyty, uwielbienie, wszelkiego rodzaju ochy i achy nad twórczością Christie - pewnie wciąż żyłabym w niewiedzy, iż istnieje taka literacka genialność. Marta chwaliła, ja kiwałam głową z politowaniem (Marta, tego nie czytaj teraz!), że gdzie ja będę się zaczytywać w kryminałach, że to kompletnie nie dla mnie, że przeczytam, żeby Cecelskiej smutno nie było, tym bardziej, że książkową ową rzuciła mi w twarz (obdarowała mnie) o trzeciej w nocy, zaraz po moim przyjeździe :D. Nie powiem, okładka mnie PORWAŁA od razu, samo wydanie książeczki (ma zaledwie 200 stron!) również. Lubię dobre i precyzyjne wydania; takie zrobione kompletnie "byle jak" zupełnie do mnie nie przemawiają.

A, że miałam przed sobą pięć godzin w pociągu...

Przepadłam kompletnie.

Autorki nikomu przedstawiać nie trzeba; Christie to postać kultowa, jej książki obrastają legendami, nie znam osoby, która by chociaż w przelocie gdzieś, jakoś, o niej nie słyszała. Ja też kojarzyłam nazwisko, ale do publikacji mnie nie ciągnęło. Aż do teraz... Brak słów, by przelać tu wszelkie zachwyty jakimi umiałabym dysponować w tej chwili. Jedno wiem na pewno, przygoda z Christie dopiero się zaczyna... Wszystko przede mną!

Na tajemniczą Wyspę Żołnierzyków przybywa równie tajemniczo zaproszonych dziesięć osób. Każda z nich znajduje się na wyspie w konkretnym celu, jednak okazuje się, że nic nie jest takie, jakie się wydaje. Gdy goście zaczynają ginąć, a dodatkowym przerażającym czynnikiem jest to, iż śmierci znajdują swoje odzwierciedlenie w wierszyku o dziesięciu żołnierzykach... Zaczyna się prawdziwa walka instynktów; wynaturzenia ludzkich odruchów, zaniku człowieczeństwa. Ile człowiek jest w stanie zrobić, by przeżyć? Jak bardzo winy z przeszłości odnajdują się w teraźniejszości? Jak daleko mogą zabrnąć wyrzuty sumienia i do czego są w stanie skłonić zaszczutego przez siebie człowieka?

Nie mogłam się oderwać od tej historii; każda z postaci zostaje wyraźnie zarysowana, możemy pokrótce wniknąć w każdej psychologiczny aspekt, poznać motywy działania, odkryć to, co wcześniej wydawałoby się wiecznym sekretem. To przerażające, jak przewidywalna i zwierzęca potrafi być ludzka natura... Ile jest się w stanie poświęcić w imię wszelako pojętego egoizmu. Pani Christie dowiodła swojej wielkości, jeśli chodzi o mistrzostwo dobrze skonstruowanego kryminału. Stawiam ją na równi z Larssonem, jeśli chodzi o ujęcie mojego serducha i zaszczepienie w nim uwielbienia dla tego gatunku!

"Łatwiej uwierzyć w kłamstwo niż w prawdę".

Do samego końca nie wiedziałam, kto stoi za morderstwami; żadna z osób nie miała możliwości ucieczki, skomunikowania się ze światem zewnętrznym, perfekcyjnie skonstruowana intryga skutecznie to utrudniała... No cóż mogę więcej powiedzieć, polecam, polecam serdecznie! Kto jeszcze nie czytał, a wydaje mu się, że kryminały nie są dla niego... Z ręką na sercu mogę powiedzieć: nie popełniaj mojego błędu i czym prędzej sięgaj po tę książkę.

Zapraszam na www.wirtualnaksiazka.blogspot.com

Przyznaję, że I nie było już nikogo była pierwszą powieścią Królowej Kryminału, jaką przeczytałam. Kiedy pierwszy raz przeczytałam opis fabuły od razu przyciągnęła moją uwagę, ponieważ, muszę przyznać, że kręci mnie wszystko, co jest związane z morderstwem i tajemnicą. Przystępując do lektury, byłam bardzo podekscytowana i książka nie zawiodła moich oczekiwań.
Dziesięć osób, teoretycznie ze sobą niezwiązanych, dostaje listowne zaproszenie do posiadłości na Wyspie Żołnierzyków. Nadawcami są najczęściej rzekomi pracodawcy z ofertą zatrudnienia lub starzy znajomi, nie widziani przez nich od lat. Każdy z nich tego samego dnia stawia się w ustalonym miejscu i łodzią dostaje się na wyspę.
Wkrótce goście zostają świadkami niewytłumaczalnych zdarzeń: kiedy umiera już druga z nich, orientują się, że to, co początkowo uważali za zbieg okoliczności, tak naprawdę jest dziełem niezrównoważonego mordercy.
Ogarnia ich panika. Z Wyspy Żołnierzyków nie ma żadnej ucieczki: łódź, która miała codziennie dostarczać im pożywienie, nie przypływa, a skontaktowanie się z kimkolwiek na lądzie nie jest możliwe. Po dokładnym przeszukaniu wyspy okazuje się, że są jej jedynymi mieszkańcami. Czy w takim razie morderca jest wśród nich? Rozpoczyna się nieustanna gonitwa myśli i podejrzeń. Nikomu nie wolno zaufać.
Sposób zabijania nie jest jednak przypadkowy. Okrutna zbrodnia jest szczegółowo opisana w dziecięcej rymowance, wywieszonej na ścianach w pokojach gości. Czy zdążą uciec przed tym, co nieuniknione? Czy szalony morderca jest wśród nich, czy może sprytnie się ukrywa i obserwuje z daleka jak jego żołnierzyki szaleją ze strachu, przerażeni tą nieludzką grą?
Z pewnością książka ta zdecydowanie różni się od tych, które czytałam do tej pory. Jest to zupełnie naturalne, ponieważ pochodzi z 1939 roku. Styl książki Agaty Christie jest bardziej wytworny i poważny od tych, z którymi spotykałam się do tej pory. Nie jest to jednak wadą, tylko niezwykłą cechą tego typu powieści.
Akcja utworu dzieje się niesamowicie szybko. Nie mrugniesz okiem, a kolejny z bohaterów zostaje w okrutny sposób zamordowany. Wydarzenia zwalniają tempo w miarę zbliżania się do końca historii, a emocje rosną, kiedy na wyspie zostaje coraz mniej osób.
Uwielbiam wątek dziecięcej rymowanki na ścianach pokojów. Tak makabryczny akt jakim jest morderstwo został przedstawiony w prosty i niewinny sposób. Wprawia to czytelnika w stan niepokoju i mocno intryguje. Bohaterowie dzięki temu wierszykowi doskonale wiedzą, co dalej nastąpi, jednak nie mają nad tym żadnej władzy i nie mogą zatrzymać biegu zdarzeń.
Niezaprzeczalnie najlepszą częścią tej książki jest zakończenie. Przysięgam, że za nic w świecie nie domyśliłabym się, kto stoi za tym misternie złożonym planem. Końcówka jest zachwycająca i zapierająca dech w piersi.
Gorąco polecam tę książkę każdemu miłośnikowi kryminału. Wzbudza niepokój, zadziwia i intryguje!

booksofsouls.blogspot.com

Dziesięć osób zostaje zaproszenie na wyspę należącą do tajemniczego pana Owena. Tego na wyspie jednak nie ma... a przy pierwszej wspólnej kolacji dochodzi do śmierci jednego z gości.
Z dnia na dzień trupów przybywa, a goście, przez złą aurę pogodową odcięci od świata próbują rozwikłać zagadkę morderstw.

Powieści Agaty Christe uchodzą za klasykę kryminału. Do tej pory jednak miałam tylko dwa spotkania z tą autorką - jedno udane, drugie nieco mniej - dlatego nie znam jej warsztatu, ani stylu za dobrze. Liczyłam jednak, że I nie było już nikogo spełni moje niekoniecznie bardzo wysokie oczekiwania.
I jak najbardziej, powieść przypadła mi do gustu, a nawet więcej - dawno tak dobrego kryminału nie czytałam, co po powieściach pana Mroza i pani Bondy, które odebrałam negatywnie, lub neutralnie było bardzo miłym zaskoczeniem.
Przede wszystkim I nie było już nikogo to książka dość krótka, napisana zwięźle, ale dobrze przedstawiając tematykę. Mimo, że bohaterów jest aż dziesięciu i każdy z nich jest na swój sposób istotny są opisani naprawdę dobrze. Mają swoje cechy charakterystyczne oraz motywy, swoje dobre i złe strony. Oczywiście, nie znajdzie się tu pełnej psychoanalizy każdej postaci na kilkadziesiąt stron, ale takie przedstawienie wystarczyło, by te charaktery dobrze przedstawić czytelnikowi i zmusić go do próby samodzielnego rozwikłania zagadki, którą postawiła przed nami autorka.
Książka jest zwięzła, a więc - naprawdę nic z obyczajówki nie ma. Opisy sytuacji codziennych ograniczone są do minimum, a historia cały czas brnie na przód, nie zatrzymując się ani na chwilę. Przy okazji tempo mimo wszystko wydaje się naturalne i niewymuszone.
Niestety, mimo, że postacie są dobrze przedstawione przy dziesiątce bohaterów trudno od razu wszystkich spamiętać. Na szczęście Christe najwyraźniej zdawała sobie z tego sprawę w miarę często przypominając kto jest kim, dlatego nie tak łatwo się pogubić w postaciach, co w tym przypadku jest dość istotne. Niemniej, gdybym naprawdę chciała zagadkę rozwiązywać w trakcie czytania chyba musiałabym sobie to wszystko i tak i tak rozpisać :)
To, czego nieco mi brakowało w I nie było już nikogo to... klimat. Wprawdzie wiem, że to kryminał, a nie książka grozy, dlatego teoretycznie nie powinnam na to zwracać uwagi, ale... brakło mi tu jakiś większych emocji. Niby bohaterowie się boją, niby nie ufają sobie i to jest przedstawione dobrze, ale sam styl Christe jest tak... krystalicznie czysty i ładny, że ta tragedia wisząca nad postaciami gdzieś zniknęła w natłoku wydarzeń.
I nie było już nikogo to kryminał zdecydowanie warty polecenia. Jest dobrze poprowadzony, nie jest przegadany i przy tym zmusza czytelnika, aby pobawił się wraz z bohaterami w rozwiązywanie zagadki. Jeśli więc tylko szukacie czegoś przyjemnego, co zapewni Wam rozrywkę na jeden, może dwa wieczory sięgnijcie po tę pozycję, bo warto ;)

Grupa dziesięciu osób, które są sobie nieznane nawzajem, zostaje zaproszona na Wyspę Żołnierzyków. Jedni pod pretekstem pracy, drudzy wypoczynku, jeszcze inni w ramach spotkania ze znajomymi. Ta wycieczka szybko okazuje się koszmarem, gdy nieznajomy głos podczas kolacji oskarża ich o popełnione zbrodnie, za które nie ponieśli kary. Morderca działa tutaj według wiersza o dziesięciu żołnierzykach... Książka ta jest świetnym kryminałem, mózg podczas czytania na prawdę pracuje na najwyższych obrotach. Co chwile mona zmienić podejrzaną osobę na kogoś innego i dumać, czy jest tą właściwą. Autorka wszystko dokładnie zaplanowała i nie można powiedzieć, że brakuje jej pomysłu. Wśród osób przybyłych na kolację są osoby o różnym statusie społecznym, różniące się wiekiem, płcią. Podczas pierwszego wieczoru na wyspie wszyscy oczekują tajemniczego gospodarza. Zamiast niego jest tylko dwoje służących, a jedno z nich odtwarza nagranie, które jest aktem oskarżenia skierowanym do całej dziesiątki. Okazuje się, że zarówno służba zdrowia, jak i generał, najemnik, sędzia, nauczycielka, były policjant i lekarz są posądzani o popełnione w przeszłości morderstwo. Nim zdążą wyprzeć się zarzutów, giną jak muchy. Jedni giną we śnie, drudzy zostają brutalnie ugodzeni siekierą. Jeszcze inni giną od strzałów z rewolweru. Zdają sobie sprawę, że mordercą musi być jeden z nich, lecz pogoda nie pozwala na dostanie się lub wydostanie z małej wyspy. Język jakim posługuje się autorka jest wyrazisty i bardzo prosty. Nie znajdziemy tu zbędnych opisów przyrody. Cała książka napisana jest w formie dialogu między bohaterami, co sprawia, że czyta się ją szybko. Wydaje się ona być zupełnie nie pozorną pozycją. Jak wiecie, pozory często mylą! Jeśli do tej pory nie mieliście okazji zapoznać się z tą książką, to koniecznie musicie to zmienić.

"I nie było już nikogo" czy też "Dziesięciu małych murzynków". Powieść niebanalna trzymająca w napięciu już od pierwszych stron, którą czyta się jednym tchem nie mogąc odłożyć książki choćby na chwilę. Jest rok 1939, nowoczesna willa i dziesięcioro osób na odciętej od stałego lądu wyspie. Nikt po za mordercą nie spodziewa się że wieczorem w dniu przybycia wszystkich rozpocznie się makabryczna zabawa podyktowana dziecięcą rymowanką. Nie sposób dociec która osoba dokonuje morderstw, a zaskakujące zakończenie ukazuje w pełni pomysłowość Agaty Christie. Rozwiązanie tajemnicy znajduje się w znalezionej w morzu zakorkowanej butelce, w własnoręcznie napisanym przez mordercę liście. Zagadka mordercy byłaby niezwykle interesującym przypadkiem dla małych szarych komórek Poirot!

Książka wpadła w moje ręce zupełnie przypadkowo, ale nie żałuję poświęconego na jej przeczytanie czasu. Jest naprawdę warta uwagi.

Finał historii jest znany od samego początku, autorka zdradza nam go w tytule. Ale co z tego? Nie wiemy przecież wszystkiego. Wiemy tylko, kto zginie. A kto zabija? Każdy z bohaterów miał okazję, by to zrobić. A więc każdy z nich staje się podejrzanym. Dosłownie każdy.
Książka trzyma czytelnika w ciągłym napięciu. Nie ma czasu na nudę. A wciąga do tego stopnia, że chcesz przerwać, odłożyć ją na bok, bo przecież wzywają obowiązki życia codziennego, ale nie możesz. Po prostu nie możesz. Musisz wiedzieć, co wydarzy się dalej. Nie możesz czekać. I nie odłożysz jej, póki nie przełożysz ostatniej kartki.

Już od pewnego czasu szukałam kryminału,który wbilby mnie w fotel. Postawiłam na klasyk,mimo iż mam 15 lat to przeczytałam naprawdę mnóstwo książek tego typu,które jednak do tej się nie umywają. Ten utwór to bez wątpienia strzał w dziesiątkę,doskonała akcja i jak zwykle zaskakujący finał. Muszę przyznać,że momentami miałam dreszcze. Ta powieść mrozikrew w żyłach,emocje sięgają zenitu. Nie mogłam się oderwać,przeczytałam ją można powiedzieć za jednym tchem,cały czas głodna nowych wrażeń. Nie mogłam się doczekać aż przeczytam,chciałam wiedzieć czy moje przypuszczenia co do sprawcy były słuszne. Królowa tego gatunku jednak znowu mnie zaskoczyła,sprawdźcie sami,a obiecuje,że nie pożałujecie. Jeszcze raz polecam gorąco!:)

Jeżeli Agatha Christie, to kryminał z prawdziwego zdarzenia. Z tych wszystkich które do tej pory przeczytałam, ten podobał mi się chyba najbardziej. Ciekawy ze względu na przedstawioną w nim zagadkę kryminalną, tajemnicę, intrygę, w końcu sposób rozwiązania zagadki na końcu. Jak zawsze podobał mi się też element zaskoczenia który serwuje czytelnikowi Agatha Christie, bo mam wrażenie że robi to w sposób mistrzowski, jak zwykle. Generalnie mam słabość do staroświeckiego klimatu angielskich kryminałów, a te od Agathy Christie są tego kwintesencją. Bardzo polecam, ponadczasowa autorka, ponadczasowy kryminał.