Histerie rodzinne (okładka  miękka, 04.2014)

Własnie skończyłam czytać. Książka, tak jak i wcześniejsze 2 powieści pani Izabeli- jest świetna. Tak jak i poprzednie ubawiła mnie do łez. Trochę dziwnie się skończyła, tak jakby bez wyjaśnienia co dalej zdarzy się w życiu Wiki, Meli, Emilki i całej reszty bohaterów. Mam nadzieję, że autorka dopisze dalszy ciąg losów tych bohaterów w swojej kolejnej powieści. Cązekam z niecierpliwością :)

Jest to druga książka Pani Izabeli, którą przeczytałam. Współczesna, lekka, zabawna opowieść o perypetiach Wiktorii i jej rodziny. Napisana bardzo dobrym czasami zabawnym językiem, momentami sama śmiałam się do siebie. Czekam na dalsze losy bohaterów. Książka jest dosyć gruba, ale czyta się z zapartym tchem. Polecam.

Długo jakoś nie mogłam się zebrać do tej książki, ale jak już zaczęłam to wciągnęłam błyskawicznie. Czytałam ją w poczekalni u lekarza, w samochodzie czekając na dziecko - musiałam dosyć dziwnie wyglądać śmiejąc się sama do siebie. Wygrywa język książki, a stworzone do tego sytuacje są przy tym przekomiczne.

Chcesz się zrelaksować ... przeczytaj .. ;) już od samego początku wciągająca historia rodzinna

Mimo, iż książka traktuje o poważnych życiowych sytuacjach to miejsce na śmiech.

Autorka ma u mnie dużego plusa za żywy język - taki prawdziwy, znany nam z codziennych rozmów, a nie pokolorowany na potrzeby literatury. Często w książkach zgrzytają mi dialogi, bo przecież nikt tak nie mówi! "Histerie rodzinne" pozytywnie mnie w tym względzie zaskoczyły. Drugi plus - brak przynudzania. Książka w zasadzie jest kobyłą, a wcale nie czuje się tego w trakcie lektury. Jednocześnie cały ten zapas papieru nie poszedł na marne, bo "Histerie" dają do myślenia i zostawiają w głowie sporo inspiracji.

Wiktoria wreszcie rzuca męża z syndromem Otella i manierami boksera i wraca do rodzinnego domu w willowej części Szczecina. Całe jej życie to obecnie tylko malutka walizka. Przyjęta ciepło przez siostrę i jej dzieci, bardzo chłodno przez męża siostry stara się ułożyć sobie życie, ale także odzyskuje dawno nadwątlone więzi z rodziną. Z tego jej niespodziewanego pojawienia się rodzi się szereg głównie zabawnych sytuacji, które dość dużo mówią o kondycji współczesnej polskiej rodziny. Super książka, moim zdaniem dla każdego!

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Izabeli Pietrzyk. Gdy tylko zobaczyłam,że wydawnictwo Prószyński i S-ka wydaje kolejną, trzecią już powieść tej autorki wiedziałam, że muszę ją mieć. I oto już przeczytana, a ja mam przyjemność podzielić się z Wami wrażeniami po lekturze.
Plan na weekend majowy wykonałam- moim założeniem było zakończyć recenzje książek z kwietniowych propozycji i to udało mi się w 100% wykonać. Zastanawia mnie tylko dlaczego przeczytanie książki "Histerie rodzinne" zajęło mi aż 4 dni. Normalnie książki połykam w jeden, maksymalnie dwa dni, a tu- 4 dni chociaż książką jestem zachwycona.
"Histerie rodzinne" to opowieść o rodzinie, troskach i radościach. Zaczyna się w momencie gdy nauczycielka klas początkowych, niemal czterdziestoletnia Wiktoria kończy trwający wiele lat związek z mężczyzną, który oprócz przemocy fizycznej stosował też przemoc fizyczną. Tak, bił ją. Gdy Wika uświadomiła sobie, że on już się zmieni postanawia odejść. Dzięki pomocy siostry i propozycji zamieszkanie w jej domu (i domu Wiktorii, bo ojciec bohaterek zapisał go na obie córki).
Książka nie jest o miłości, to znaczy jest, ale o tym nie ma dużo. Więcej opisów jest o rodzinnych perypetiach co mnie cieszy bo ja akurat lubię taką tematykę.
"Histerie rodzinne" są pouczające i pokazują jak rozmawiać z nastolatkami i czego oni nie lubią. Zacznijmy od początku- dlaczego pouczające? Pokazuje, że z każdej sytuacji jest wyjście i trzeba znaleźć odpowiednio dużo siły by je zobaczyć. Pokazuje też by rozmawiać z nastolatkiem trzeba go traktować jak partnera do rozmowy. Chociaż opis zachowania wydaje mi się trochę przerysowany. Wiek nastoletni pożegnałam raptem sześć lat temu i wcale i się nie wydaje by młodzież porozumiewała się w takim języku, którego dorośli nie rozumieją. Owszem, mają swój slang, ale nie ale da się ich zrozumieć.

Autorka też pokazała, że to co jest napisane ma duży wpływ na czytelnika. Męża Amelii opisywała jako człowieka dobrego, ale mającego jedyne właściwe poglądy i nie znoszącego sprzeciwu (i przy okazji szwagierki). I czytelnik (a przynajmniej ja) od razu ma wyrobione zdanie o nim. Czy ktoś mu "utrze nosa"? Wprawdzie Mirek, jego syn postanowił się wyprowadzić mimo jego niezadowolenia, ale to nie sprawiło, że zmienił swoje zachowanie. Przeciwnie, to go nic nie nauczyło.
Oprócz Sławka wszyscy bohaterzy powinni zyskać sympatię czytelnika (nawet Janina,lubiące się we wszystko wtrącać matka Amelii i Wiktorii). Jest kilka wątków, które podobały mi się szczególnie: znajomość Wiktorii z Bobem Budowniczym, relacja bohaterek z dziećmi czy ich przyjaźń a Anną i Kamilem. Zwłaszcza ten ostatni wątek potrafił rozśmieszyć- prowadzili oni nietuzinkowe rozmowy.
Jedyny minus książki jest taki, że zakończenie jest mało wyraziste, wiele spraw nie zostało wyjaśnionych. Powiem, że nie pasuje mi to, chcę więcej! Mimo iż nic na to nie wskazuje to może będzie druga część?
Książkę polecam, moim zdaniem jest warta przeczytania.

Izabela Pietrzyk popełniła fantastyczną książkę. Ważną dla co najmniej trzech pokoleń kobiet. Jej naturalnymi czytelniczkami będą rówieśniczki bohaterek, a więc kobiety po trzydziestce. Sięgnąć po nią powinny lub mogą także seniorki, co może im pozwolić lepiej zrozumieć własne córki i wnuczki. Myślę, że może ona być także ciekawa dla rówieśniczek Emilki, która w świecie przedstawionym powieści ma poglądy najbardziej feministyczne, świadome opresji kobiet. Odbierana jest jako dziewczyna pozbawiona celu w życiu, zagubiona, myśląca tylko o zabawie, a jak się okazuje Emilka ma całkiem dobrze poukładane w głowie. Podobało mi się w tej książce jak silną więzią są ze sobą połączone Amelia i Wiktoria. Wzruszałam się jak o siebie się martwiły, dbały o siebie. Śmiałam do łez jak czytałam jak ze sobą rozmawiają – taka mieszanina chropowatego języka i pełnego czułości. Fajne też było przeczytać jak mimo tak dużych różnic charakterów (Amelia łagodna i uporządkowana, Wiktoria chaos chodzący) umiały się ze sobą porozumieć. Podobało mi się także jak Wiktoria umiała znaleźć wspólny język z córką Amelii, która przechodziła trudny okres samookreślenia swoich życiowych celów.

Kto myśli, że powieść kobieca nie może być jednocześnie ironiczna, autoironiczna, śmieszna do bólu to się myli. Izabela Pietrzyk napisała książeczkę lekką, ale nie za lekką. Zabawną, ale nie przesadnie zabawną. Pokazała, że niemal każdy dramat rodzinny, osobisty, życiowy ma także komiczny wydźwięk. Always look on the bright side of life.... Tak, tak dokładnie takie coś można pomyśleć po jej przeczytaniu. Nawet jak masz męża tyrana, skończonego dupka możesz dostrzec jasne strony życia. Zawsze. Nie trać nadziei. Takie książki nam kobietom są niezwykle potrzebne. Przypominają nam, że z każdej nawet najcięższej sytuacji istnieje wyjście. Dają nam nadzieję, że nasze życie może wyglądać zupełnie inaczej, że nie musimy trwać w nieszczęśliwych związkach u boku tyranów, głupków, damskich bokserów, ślepców. Podnosi na duchu ta powieść, pokazuje, że dystans, humor, otwarcie się, wsparcie bliskich osób to najlepsze remedia na chwilowe porażki życiowe. Co najważniejsze pokazuje, że nawet jak nic nie posiadasz, albo jesteś uwiązana rodziną możesz wciąż zmienić swoje życie.