Hipis (okładka  miękka, 09.2018)

Pierwsza książka Coelho, która od początku do końca była dla mnie wielkim rozczarowaniem. Może i autobiograficzna, niemniej po prostu nudna. Żadnej historii, żadnej uczty językowej, żadnej przygody i żadnej emocji prócz nieustannego oczekiwania kiedy to się wreszcie skończy. Jest to jedna z nielicznych książek, która przeczytana została przeze mnie w zasadzie wyłącznie siłą mojej woli. Nie polecam, jak dla mnie stracone pieniądze.

Dobrze napisana historia "drogi". Przypominająca dawne czasy żelaznej kurtyny i ruchów hipisowskich. Czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Jak się głębiej zastanowić, jednak zawiera pewne życiowe myśli i porady , choć nie tyle co np. alchemik.. Godna polecenia.

Bardzo dobra książka. Od wielu, wielu lat cenię sobie twórczość Paulo Coelho i tę pozycję mogę śmiało polecić wszystkim czytelnikom, a zwłaszcza wielbicielom P.C.

Przeniosłam się w świat książki szybko i całkowicie. Zaskoczyłam się siłą tej książki i przeczytałam ją jednym tchem prawie

Dobrze wpisuje się w kanon książek autora. Dobrze się czyta. dobra na jesienno-zimowe wieczór z kubkiem gorącego kakao.

Autobiograficzna powieść Paulo Coelho pozwala Nam poznać i przeżyć marzenia pokolenia hipisów.

Powrót do czasów młodości ani specjalnie ciekawa ani wciągająca.

Super!

LADYMARGOT.PL Przyznaję bez bicia: bałam się tej książki. Jednak jak to ze mną zwykle bywa, ciekawość zwyciężyła. W przeszłości, szczególnie w czasach licealnych, często sięgałam po powieści Paulo Coelho. Byłam pod ogromnym wrażeniem jego twórczości. Jednak im więcej doświadczałam, im mocniej codzienność wdzierała się w moje dorosłe już życie, tym częściej książki Coelho wydawały mi się naiwne, upraszczające ważne kwestie. W rezultacie na kilkanaście lat, z przerwami, rozstałam się z książkami autora. Jednak ze względu na fakt, iż w mojej rodzinie są osoby, które każdą nową książkę Paulo muszą przeczytać, choćby poprzez zapoczątkowaną tradycję – w końcu do tej pory, kiedy tylko jego powieść ukazywała się na rynku wydawniczym, od razu była przez nie przechwytywana – co jakiś czas wpadała w moje ręce nowa powieść tego brazylijskiego pisarza. Kontakt z nim więc miałam, jednak bez większego entuzjazmu pochłaniałam to, co akurat wpadło mi w ręce. I nagle, po kilkunastu latach przerwy od twórczości Paulo, pewna, że raczej już do niej nie wrócę, otrzymałam wiadomość od Wydawnictwa Drzewo Babel. Zbliżała się premiera najnowszej książki autora i zaproponowano mi współpracę recenzencką przy tym tytule. Byłbym głupia, gdybym nie skorzystała z okazji, że Paulo znów zapukał do moich drzwi. Ciekawa, co tym razem przygotował, a uprzedzono mnie, że to najbardziej autobiograficzna z jego dotychczasowych książek, z entuzjazmem przyjęłam „Hipisa” pod swoje skrzydła. I teraz przechodzimy do najważniejszego: przed Wami, Kochani, moja opinia o najnowszej pozycji Paula Coelho 🙂 *** POSTACI Paulo – sam autor powieści. Karla – młoda Holenderka, miłość Paulo, która wyruszyła z nim w podróż do Nepalu. FABUŁA Poznajemy Paulo jako młodego hipisa, z głową pełną marzeń o nowym, pokojowo nastawionym świecie. Chłopaka, który wierzy mocno w to, iż jego powołaniem jest pisanie. Jak na pacyfistę przystało, 1970 roku ucieka przed wojskiem i wyrusza w podróż, mocno wierząc, że przyniesie mu ona odpowiedzi na najważniejsze egzystencjalne pytania o sens życia i nasze miejsce w świecie. W trakcie tułaczki po Europie poznaje młodą, zwariowaną Holenderkę, Karlę – odtąd razem, ramię w ramię, podróżują do Nepalu, mekki Hipisów. Przepełnieni radością, czerpiący z życia garściami, prowadzą długie rozmowy, poszukują swojej tożsamości, przepisu na szczęśliwą egzystencję. Ta powieść przepełniona jest radością życia. To niemal manifest na jego cześć. DLA KOGO Jak to bywa w przypadku autora, jego twórczość kierowana jest w głównej mierze do ludzi wrażliwych, rzekłabym wręcz, że nadwrażliwych, często zagubionych, którzy nie zawsze potrafią poradzić sobie z życiem, którzy poszukają siebie, poszukają odpowiedzi na pytania natury egzystencjalnej. Kiedy byłam nastolatką, tak właśnie się czułam. Nie wiedziałam, kim naprawdę jestem, szukałam swojego miejsca w świecie. Powieści pisarza były dla mojego młodego serca ukojeniem. Okazuje się jednak, że i jako dorosła, wrażliwa kobieta, odnalazłam w „Hipisie” kwestie bliskie memu sercu. PODSUMOWANIE Kiedy lektura „Hipisa” jest już za mną, z pełną odpowiedzialnością mogę zgodzić się z Wydawnictwem – to zdecydowanie najbardziej autobiograficzna (mimo, że pisana w trzeciej osobie, co ogromnie mi się spodobało) powieść Paulo, ale też najdojrzalsza. Być może właśnie to sprawiło, że między pozostałymi pozycjami autora a najnowszą, widnieje niewielka, ale jednak, przepaść. To nadal ten sam, dobry Paulo, znany nam ze słynnych aforyzmów, które być może niejeden z nas czyta z przymrużeniem oka, jednak ta dojrzała głębia nowej powieści przekonała mnie do „Hipisa”. To zdecydowanie najlepsza z książek Coelho. Polecam!

Autor chce przedstawić czytelnikowi, kim naprawdę jest hipis, jak inni go postrzegają, jakie wartości wyznaje, do czego dąży w życiu. Główny bohater jest długowłosym, zbuntowanym młodym chłopakiem, który postanawia ruszyć w podróż w celu poszukiwania wolności oraz sensu ludzkiego istnienia. Chłopak pragnie zostać pisarzem, choć jak dotąd nie napisał żadnej książki. W Amsterdamie przypadkiem trafia na piękną dziewczynę o imieniu Karla, z którą postanawia wyruszyć do Nepalu Magic Busem, który wśród hipisów jest legendą. Podróż bohaterów rozpoczyna się w Holandii, a punktem docelowym ma być Katmandu. Uczestnicy podróży mają po drodze wiele przygód, ponieważ często muszą spać w autobusie, zdarza się również, że nocują gdzieś „w polu” bądź na parkingu, nie tylko ze względów pieniężnych, ale także bezpieczeństwa. Co ciekawe, w książce znajduje się mapa całego szlaku Magic Busu narysowana przez żonę autora. Niezwykła podróż bohaterów łączy ze sobą historię miłosną oraz głęboką przemianę głównych bohaterów. Czytając inne powieści tego autora zazwyczaj doznawałam wielkiego rozczarowania. Język literacki Paulo Coelho jest dość specyficzny, dlatego też długo wahałam się nad przeczytaniem „Hipisa”. Teraz jednak mogę stwierdzić, że nie żałuję. Książkę czyta się szybko, lekko i przyjemnie, co bardzo mnie zaskoczyło. Stanowczo przyznaję, że biografia pisarza, mimo kilku podkoloryzowanych wydarzeń jest bardzo ciekawa, a ponadto doskonale ukazuje charakter lat siedemdziesiątych. Powieść, choć nie jest obszerna, zawiera w sobie najważniejsze elementy i hasła ruchu hipisowskiego. Rewolucja proklamująca bunt młodych oraz sprzeciw światu dorosłych i jego instytucjom („Nie wierzcie nikomu po trzydziestce”). Młodzi ludzie należący do tego kręgu słuchali specyficznej muzyki, wykreowali nowy gatunek mody. Mimo ukazania wielu pozytywnych cech ruchu pacyfistycznego w książce nie brakuje problemów oraz rozterek, z jakimi spotyka się dana społeczność. Niezrozumienie, a także brak akceptacji przez resztę społeczeństwa oraz najbliższych, trapi kilkoro bohaterów powieści. „Hipisa” można zaliczyć do typowej powieści drogi, ponieważ czytelnik cały czas podąża za bohaterami będącymi w podróży (nie tylko tej z Magic Busa). Autor umiejętnie wplata wątki wojenne, miłosne, a także rozwoju duchowego, jednak każdy z nich jest ukazany w sposób subtelny, pozwalający na wydobycie z dzieła tego, co najważniejsze. W niektórych momentach autor zmusza czytelnika do przemyśleń na temat swojej własnej egzystencji wkładając w usta bohaterów niezwykle filozoficzne wypowiedzi. Uważam, że bardzo ciekawym zabiegiem było wprowadzenie innych postaci oraz nakreślenie ich fascynujących historii życiowych. Jacques, który zupełnie nie pasuje do środowiska hipisowskiego, dostaje tak jakby drugie życie i zaczyna „żyć dniem dzisiejszym”, „chwytać każdą daną mu chwilę”. Nie chcę zabierać wam przyjemności z czytania, bo o innych ciekawych historiach bohaterów możecie dowiedzieć się sami. Jaka jest moja ocena tej książki? Otóż, może nie jest to powieść, którą czyta się z zapartym tchem, jednak chcąc poznać klimat lat siedemdziesiątych oraz odbyć wraz z bohaterami podróż poprzez kontynenty, warto po nią sięgnąć. Przeczytanie jej nie zajmuje dużo czasu i zawsze możemy dowiedzieć się czegoś nowego, a także pomyśleć o własnym życiu i wysnuć przemyślenia, podobnie jak niektórzy bohaterowie lektury.