Hewi Metal (CD)

Polski zespół Nocny Kochanek (a.ka. Night Mistress) to na pierwszy odsłuch grupa chłopaków, która od 2003 roku z wyboru drepcze po rodzimej scenie muzycznej drogą tkwiącego w nie głębszym undergroundzie Kabanosa, skazując się na wegetację w podziemiu i przekreślając szansę na wielką karierę, cokolwiek to oznacza. Proste, dla niektórych prostackie teksty, bijące na kilometr oparami absurdu i współpraca z Bartoszem Walaszkiem, ojcem sukcesu niskobudżetowej animacji Zespołu Filmowego Skurcz oraz Git Produkcji, może skłonić wielu do wyparcia krążka ze świadomości w trybie natychmiastowym. Muzyka, wydawałoby się, tworzona dla żartu, może być postrzegana jako obraza inteligencji słuchacza, lecz nie musi. Hewi Metal, krążek wydany w zeszłym roku udowadnia, że w tym szaleństwie jest metoda.

Żeby daleko nie szukać, wystarczy spojrzeć na okładkę albumu. Pośród pozornie nieskładnych bohomazów na murach pojawiają się dwa zespoły: Iron Maiden, którego koneserom mocniejszych brzmień przedstawiać nie trzeba oraz KAT spod znaku polskiej ziemi. Inspiracja metalowym zespołem światowego formatu oraz balladami krajan, mocno słyszalna na pierwszych nagraniach oraz anglojęzycznych albumach: The Back of Beyond (2011), Into the Madness (2014), zdecydowanie wychodzi zespołowi na dobre, pozwalając fanom muzyki metalowej na znalezienie punktu odniesienia. Cokolwiek o tym nie myśleć, nauka od najlepszych, którzy wydeptali pewne ścieżki wiele lat wcześniej, nie jest niczym złym; zwłaszcza, gdy możliwości wariacji w ramach gatunku kurczą się z każdym mijającym rokiem. Ponadto, aby trafić w ucho słuchacza, a nawet pozostać w nim na dłużej, trzeba jeszcze uczyć się efektywnie. Krzysiek Sokołowski i spółka odrobili swoją lekcję wzorowo. Podpisuję się rękami i nogami pod stwierdzeniem, że wielu aspirujących znacznie wyżej mogłoby się uczyć od nich celnego przekazu, ważniejszego od bylejakości serwowanej przez wielkie pralni pieniędzy (czytaj: wytwórnie).

Muzyczna zawartość krążka to dziesięć polskich kawałków ocierających się w warstwie tekstowej co najmniej o śmieszność, a dla co wrażliwszych - obrazoburczość. Rzeczywiście, nagranie ballady o zaplątaniu w kobiece włosy (Zaplątany), alkoholu lejącym się strumieniami (Piątunio, Ostatni numer), czy motywu do kreskówki Kapitan Bomba, będącego testem na tolerancję KRRiT-u (Minerał Fiutta) wywołuje w najlepszym razie konsternację. Kilka głębszych (niekoniecznie oddechów) pozwala jednak odkryć, że rytm perkusji i porządne szarpnięcie gitarą współgrają z mocnym głosem wokalisty i – co ważniejsze, wpasowują się w solidne, metalowe brzmienie. W sukurs przychodzi warstwa tekstowa, której prostota staje się wręcz atutem: nie tylko gładko przechodzi przez gardło, ale przykuwa uwagę prawdziwością przekazu. Kto choć raz nie wyczekiwał końca dnia w pracy, niekoniecznie w takim celu, jak w Piątuniu? Kto nigdy nie dał się złapać na pytaniu w rodzaju: Andżeju, jak Ci na imię? Czyje święta nie wyglądały nigdy choć trochę tak, jak w Kacprze, Andżeju i Baltazarze? Kto nie chciał być kiedyś Wielkim Wojownikiem? Konia z rzędem temu, kto nigdy nie tykał pewnych świętości patykiem, niczym w Diable z Piekła! Wymieniać można jeszcze dłużej. Udawanie świętszego od papieża i poprawnego politycznie kosztuje dziś więcej wysiłku, niż jest warte. Nocny Kochanek zyskuje także sposobem, w jaki pozbawia zadęcia większość tematów tabu polskiego podwórka. W przeciwieństwie do Kabanosa, również wpisującego się w parodystyczny nurt, Nocny Kochanek lawiruje na linie pastiszu nieporównywalnie swobodniej. Niezamierzone porównanie wypada na korzyść ekipy z Night Mistress, która krytyce się nie kłania. Kiedy pod kawałkiem Andżeju pojawił się komentarz: Szkoda, że chłopaki zamiast grać naprawdę fajny Heavy Metal postanowili zostać "Małpami Walaszka"(…), odpowiedź była prosta: też żałujemy. Proste i trafione w punkt.

Cieszy fakt, że zespołowi udało się wyruszyć w ogólnopolską trasę koncertową Hewi Metal Pany 2016. Bilet na koncert nadal jest tańszy niż płytka, więc o sile przekazu metalu, który się powadze nie kłania, wszyscy wątpiący mogą przekonać się naocznie. Pomimo, że prawdziwy talent obroni się sam, polecam zrobić coś szczytnego dla polskiej muzyki… i biegiem zamówić płytkę, rechocząc z naszych wyreżyserowanych czasów. Niekoniecznie w piątek po południu i przy wódeczce, bo chłopaki równie dobrze wchodzą na trzeźwo.

Mimo iż „Hewi Metal” jest debiutem, to Nocny Kochanek nowym zespołem nie jest. Jest to po prostu alter ego Night Mistress, zespołu znanego przede wszystkim z „The Back of Beyond” oraz „Into the Madness” – płyt które pokazały że w młodych muzykach z grodu nad Kamienną drzemie (czy też właśnie budzi się) ogromny potencjał. Jak jednak powszechnie wiadomo specyfika polskiego rynku powoduje, że grając taką a nie inną muzykę gwiazdą nie zostanie się nigdy, a ponieważ Krzysiek Sokołowski, Artur Pochwała, Arek Cieśla, Robert Kazanowski i Dominik Wójcik gwiazdami być chcą, powołali do życia nowy zespół :)
W porównaniu do Night Mistress muzyka Nocnego Kochanka jest dużo łatwiejsza w odbiorze, kompozycje są mniej rozbudowane, a melodie bardziej banalne i przyswajalne (idealne do nucenia podczas golenia). Jest to oczywiście zabieg celowy, mający na celu trafienie do jak najszerszego kręgu odbiorców. Jak udowodnię w dalszej części tego elaboratu – zabieg jak najbardziej skuteczny.
Płytę „Hewi Metal” na pewno należy rozpatrywać w dwóch płaszczyznach. Jeżeli chodzi o muzykę sprawa jest jasna – mamy do czynienia z klasycznym do bólu heavy metalem. Pierwsze skojarzenia jakie rzucają mi się w uszy to tacy klasycy jak Iron Maiden, Judas Priest i Helloween. Raz jest wolniej, raz szybciej, czasem mroczniej, czasem radośniej, zaś wszystko okraszone jest rewelacyjnymi wokalami Krzyśka, którego osobiście bezdyskusyjnie uważam za NAJLEPSZEGO polskiego heavymetalowego krzykacza. Usłyszymy tutaj patenty wypracowane przez tuzów metalu, chóralne zaśpiewy (takie jak „łoooo, łoooo” czy „hej, hej, hej”), które na pewno sprawdzą się na koncertach, oraz masę różnych smaczków, których zdradzać nie będę, pozostawiając pole do popisu potencjalnym słuchaczom (zdradzę tylko że czasem warto czegoś poszukać, bo to co znajdziemy może nam sprawić dużo radości).
Druga strona medalu to teksty. Mówiąc uczciwie, dla większości konserwatywnych kataniarzy mogą być one nie do strawienia. Proste, dosadne, sprośne, celowo ocierające się o grafomanię, będące satyrą na heavy metal i obnażające charakteryzujący ten gatunek kicz. No cóż, prawda w oczy kole… Widzę tutaj podobieństwo (bynajmniej nie muzyczne) do zespołu Bracia Figo Fagot. Oni również parodiowali disco polo, z czasem stając się gwiazdą tego gatunku, o czym niech świadczą tłumy które gromadzą na koncertach. W przypadku Nocnego Kochanka może być podobnie, zauważyłem że osobom które na co dzień heavy metalu nie słuchają utwory z „Hewi Metal” się podobają (np. moja żona jest zauroczona kawałkiem „Dej Mu” a córka chodzi po domu i nudzi pod nosem „Zaplątanego”).
Teksty na „Hewi Metal” (mimo iż z pozoru napisane dla beki) można jednak traktować wielowymiarowo. Dotykają one bowiem bardzo poważnych kwestii, jak chociażby problemu utraty tożsamości, niemożliwości odnalezienia się po przeżyciu rozstania z ukochaną osobą, utraty wiary, zaburzeń seksualnych (np. przedwczesny wytrysk), tragedii smoleńskiej (brzoza!), globalnego ocieplenia, podboju kosmosu, przestępstw i wykroczeń w ruchu drogowym, przemocy w szkole i konieczności nauki sztuki samoobrony, ale najczęściej poruszany jest chyba problem choroby alkoholowej (jak się okazuje najczęstszym w tym przypadku problemem jest brak alkoholu) i próby jego zwalczenia (przed odstawienie zabójczego nałogu na dłuższy okres czasu). Tak więc, nie ma to tamto… Tematów na prace doktoranckie (lub stosując nomenklaturę nocnokochankową: doktorskie) dla socjologów i psychiatrów jest tu w bród :)
Zdaję sobie sprawę, że „Hewi Metal” nie spodoba się wszystkim fanom gatunku. Ale czy musi?

HEWI METAL PANY!

Nocny Kochanek to przede wszystkim idealne połączenie wokalu i instrumentów, obok których nie da się przejść obojętnie. Teksty z ogromnym dystansem, przez które zapewne niektórzy nie wiedzą czy śmiać się, czy płakać. A może płakać ze śmiechu? Twórczość Nocnego Kochanka to zdecydowanie wybór dla ludzi, którzy potrafią docenić humor innych, lubią się bawić i umieją z samych siebie żartować, bo już nie raz trafiłam na komentarze twierdzące, że ten zespół to dno i co po niektórzy żałują, że ich usłyszeli, bo... hm... ich teksty na wesoło obrazują metal i nie tylko i jest to coś nowego na polskiej scenie ciężkiego brzmienia, a jak coś się wyróżnia, to musi mieć wierne grono krytyków-hejterów.

Płyta łączy wyśmienity warsztat muzyczny z luźnym, humorystycznym podejściem do warstwy tekstowej.
Dla mnie jest powrotem do czasów młodości, kiedy metal nie był jeszcze naznaczony przesadnym "zadęciem" i wyścigiem do grania szybciej, mroczniej i ciężej.
Czy słychać wyraźne inspiracje klasykami gatunku? Owszem, ale nie jest to żadną ujmą dla Nocnego Kochanka. Ba, gdy słucham teraz "klasyków" to mogę śmiało powiedzieć że uczeń przerósł mistrza :)
Dawno nie spotkałem się z tak "równą" płytą. Tu w zasadzie nie ma słabych utworów a udział Joanny Kołaczkowskiej w "Zaplątany" jest dodatkowym smaczkiem.
Gorąco polecam!

Nocnego Kochanka słyszałem już dużo wcześniej. Wiedziałem czego można się spodziewać i ta płyta jako całość spełnia moje oczekiwania. Muzycznie poziom wysoki (każdy kto słyszy to po raz pierwszy od razu kojarzy to z Iron Maiden), teksty wiadomo - śmieszne. Ogólnie bardzo polecam!

Dla każdego fana klasycznego metalu. Muzyka przepiękna, ale przy ok. 30-tym przesłuchaniu nadal nie mogę się skupić na muzyce bo teksty mnie rozkładają. Bezbłędna płyta!!!

Brakowało tego typu muzyki na polskim rynku. Tzn dobry metal ze świetnymi humorystycznymi tekstami. Hewi metal Pany!

Gdy w walce ucho me straciłem po wysłuchaniu tej płyty odrosły mi dwa. Polecam

świetna płyta, humor w ostrym brzmieniu, naprawdę polecam ;)

Nocny Kochanek to nowe oblicze zespołu Night Mistress, który ma już na swoim koncie 2 płyty długogrające: „The Back of Beyond” oraz „Into the Madness”.
„Hewi Metal” jest 3. płytą tej formacji.
Już sama nazwa albumu pokazuje, że muzycy podeszli do nagrywania na większym luzie. Słychać to jeszcze bardziej w tekstach utworów, gdzie każdy został napisany w ojczystym języku co jest nowością w zestawieniu z poprzednimi płytami. W sferze tekstowej tego albumu nieustannie towarzyszy humor i dystans do siebie.
Muzycznie jest to solidne, melodyjne, pełne finezji heavy-metalowe granie. Żaden utwór nie odstaje od reszty. Znajdziemy tu wpływy takimi kapelami jak Iron Maiden, Judas Priest, Black Sabbath. Wszystko wsparte kapitalnym wokalem Krzysztofa Sokołowskiego. Słychać we wszystkim świeżość i radość z grania. Dobra muzyka inspirowana mistrzami ciężkiego grania plus zabawne teksty, dało nam właśnie „Hewi Metal”.
Myślę, że zespół dobrze zrobił wydając album pod inną nazwą, gdyż w ten sposób mogli śmiało oddzielić poważniejszą część swojej twórczości po angielsku, od tej napisanej z humorem po polsku. „Hewi Metal” polecam nie tylko fanom ciężkiego grania, ale również tym, którzy z metalem nie mieli nigdy do czynienia. Może humorystyczny akcent tego krążka, pozwoli Wam spojrzeć na ten gatunek z pozytywnej strony.