Gwiezdny pył (okładka twarda)

Jestem w trakcie czytania tej książki i powiem szczerze, że pewne fragmenty bardzo mnie zaskoczyły. Mam tu na myśli przeklinanie albo scenę sexu czyli książka dla bardziej dorosłego człowieka. Na początku myślałam, ze to taka baśń dla młodszych...jednak nie koniecznie. W sumie można poczytać dziecku z pominięciem pewnych fragmentów ;)

Książka kupiona na prezent w ładnej okładce Wysylka ekspresowa.

Neil Gaiman zawsze tworzy światy inne, dziwne i niezwykle szybko wciagające. Książka przeczytana w jeden wieczór, co mówi samo za siebie. Kreacja baśniowa.

Dotychczas nie byłam fanką książek fantasy, ale Neil Gaiman i jego "Gwiezdny pył" to zmienił! Niesztampowa i pełna magii baśń o przygodach młodego Tristrana wciąga czytelnika za mur, prosto do Krainy Czarów, gdzie bohater trafia wskutek decyzji podjętej pod wpływem impulsu. Chcąc udowodnić wartość swojego uczucia kobiecie, która jedynie bawi się jego zaangażowaniem, Tristran wyrusza w podróż, która jak to w życiu bywa, skonfrontuje oczekiwania z rzeczywistością. Czy jednak zdumiewające zdarzenia i zaskakujące spotkania nauczą Tristrana patrzeć i widzieć? Czy może cel uświęci środki? Młodość ma swoje prawa, apetyty i naiwności, ale za murem, gdzie opada gwiezdny pył, nic nie jest takim, jakie się wydaje...

Kolejna książka Neila Gaimana, która zabiera nas w niesamowita podróż. Jak zwykle wyobraźnia autora i jego pomysły na scenariusz książki powalają. Polecam.

Można się zaczarować tą opowieścią, naprawdę przenosi do innego świata choć z pozoru wciąż jesteśmy w tej samej rzeczywistości.

Lubicie czytać baśnie, czy zostawiacie je dla młodszego pokolenia? Jeśli odpowiedzieliście twierdząco tylko na drugą część zdania, to mam dla Was złą wiadomość: z takim podejściem możecie stracić szansę na przeczytanie jakiejś naprawdę niezłej powieści. Na przykład Gwiezdnego Pyłu Neila Gaimana – baśni najwyższej klasy, w której infantylizm został zastąpiony humorem, a grupą docelową na pewno nie są dzieci… Gaiman zabiera nas w podróż do wioski Mur, którą można byłoby uznać za angielską wieś z połowy XIX wieku, gdyby nie fakt, że sąsiaduje ona z, uwaga uwaga, Krainą Czarów, leżącą za pilnie strzeżonym murem (od którego miejscowość wzięła swą nazwę). Oba światy funkcjonują obok siebie i nie wchodzą sobie zbytnio w paradę: wyjątkiem są jedynie odbywające się co dziewięć lat jarmarki, które jednoczą mieszkańców obu krain. Czasem jednoczą nawet dość solidnie, bo na takiej właśnie imprezie poczęty zostaje Tristran Thorn, nasz główny bohater. Dwa jarmarki później Tristran opuszcza Mur i wyrusza do Krainy Czarów, aby odnaleźć spadającą gwiazdę, którą obiecał przynieść swojej ukochanej Victorii. Nie spodziewa się jednak, że gwiazda nie jest jedynie kawałkiem skały, który z błyskiem przeciął atmosferę, a młodą kobietą... To zresztą jedynie przedsmak wybuchowej mieszanki, którą funduje nam Gaiman: w jego Krainie Czarów spotykają się zaczarowane zwierzęta, wiedźmy, jednorożce, elfy, zaklęte księżniczki i książęta poszukujący magicznych artefaktów. Żaden z tych elementów nie zdziwi nikogo, komu w dzieciństwie czytywano baśnie; jeśli dodatkowo były to, na przykład, oryginalne opowieści braci Grimm, to zaskoczeniem nie będzie też wszechobecny mrok, podrzynanie gardeł i lejąca się krew. Drapieżne poczucie humoru Gaimana i jego upodobanie do zabawy konwencją sprawiają, że jest to baśń na wskroś współczesna i „dla dorosłych”. Wybranka serca może więc okazać się niewierna (a do tego niezainteresowana), zaklęte księżniczki mogą przemienić się w despotyczne matki, a książęta walczą między sobą o tron trucizną i mieczem. Ciekawym zabiegiem jest też poświęcenie uwagi czarnym charakterom – w klasycznych baśniach na ogół wpadają na scenę z przytupem, siejąc grozę i czekając na bohatera, który ich zgładzi. U Gaimana mają własne życie, charaktery i motywacje wywołujące gęsią skórkę. Do tego dochodzą jeszcze intertekstualne smaczki, takie jak ożywienie lwa i jednorożca, czyli zwierząt herbowych Wielkiej Brytanii (motyw wykorzystany też w Alicji po Drugiej Stronie Lustra). W efekcie dostajemy znacznie więcej niż zabawną, baśniową opowieść, opartą o dość wyświechtany schemat poszukiwania miłości. Gwiezdny Pył napisany jest bardzo sprawnie i w stylu pasującym do baśni; co ciekawe, w wersji anglojęzycznej zaskoczył mnie znacznie bardziej klasyczny i wyszukany język, niż w przypadku innych powieści Gaimana, czego w przejrzanej później pobieżnie wersji polskiej już nie wyczuwałam. Muszę tu wspomnieć, że Gwiezdny Pył to jeden z tych przypadków, w których ekranizacja co najmniej dorównuje książkowemu pierwowzorowi. Film w bardzo zabawny sposób rozwija wątek walczących o tron książąt, a także kapitana latającego okrętu, zachowując jednocześnie baśniowy nastrój oryginału. Polecam, choć raczej po wcześniejszej lekturze powieści. W każdym razie, jeśli tak jak ja macie czasem ochotę rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady, albo do innej Krainy Czarów, to Gwiezdny Pył jest właśnie dla Was – jako wspaniała i dobrze napisana odskocznia od szarej codzienności. [Mój blog - http://gry-w-bibliotece.blogspot.com/ ]

http://zniewolone-trescia.blogspot.com Kto by nie chciał gwiazdki z nieba? Bardzo często używamy tego sformułowania, wiedząc, że coś jest poza naszym zasięgiem. Spadające gwiazdy również są dla nas czymś, co zachwyca, ale nie bierzemy ich za żadną obietnicę. W końcu ten obraz wydarzył się setki, tysiące lat temu i dawno minął. Jednak w wiosce Mur wszystko jest możliwe. Graniczy ona z Krainą Czarów, choć ludzie raczej boją się niż są zafascynowani tym miejscem. Mieszkańcy pełnią straż, by nikt nie wchodził na ten niezbadany teren częściej niż podczas jarmarku raz na dziewięć lat. To właśnie wtedy zaczyna się historia Tristiana Thorna, który pewnej nocy obiecuje ukochanej Victorii gwiazdę, która spadła z nieba i znajduje się gdzieś w Krainie Czarów. I tak zaczyna się przygoda, gdzie nic nie jest takie, jakie może się wydawać. „Gwiezdny Pył” czytałam już drugi albo trzeci raz, ale za każdym podejściem ta baśń dla dorosłych zachwyca mnie stylem Gaimana, który swego narratora kreuje na wioskowego gawędziarza. Nie przypominam sobie, żeby w nowszych powieściach ktoś stosował ten zabieg, ale może się z tym jeszcze nie spotkałam. Dzięki temu klimat opowieści jest jeszcze bardziej baśniowy. Opisy są plastyczne, zaś dialogi naturalne. Każdy bohater ma do odegrania ważną rolę, nikt tam nie pojawia się przypadkowo, a w czasie czytania możemy znaleźć wiele odniesień do opowieści, które dobrze znamy. To uatrakcyjnia lekturę. Historia skupia się przede wszystkim na Tristianie i Yvaine. Młody Thorn to poczciwy, lekko naiwny młodzieniec, który dla pierwszej miłości jest w stanie zrobić naprawdę wiele. Decyzja, by ruszyć do Krainy Czarów, jest nieco głupia, zakrawa o szaleństwo, ale czasami odwagę i głupotę dzieli naprawdę niewiele. Yvaine na początku zdaje się wiecznie nachmurzoną pannicą, która zamierza utrudnić podróż powrotną do Muru. W sumie trudno dziwić się jej złości – spadła z nieba, a Tristian ją pojmał, by zaprowadzić przed oblicze ukochanej. Chyba każdy na miejscu gwiazdy byłby przerażony. Z czasem jednak można dostrzec więcej cech, które ocieplają jej wizerunek, choć przyznam, że epitety, którymi darzy Tristiana, są urocze. Trudno powiedzieć, by bohaterowie byli jasno określeni jako dobrzy lub źli. Może jedynie królowa czarownic jest tutaj głównym antagonistą, co do którego nie ma wątpliwości, ale nie wzbudza ona nienawiści czytelnika. Pozostali poboczni bohaterowie również mnie nie zirytowali bądź zdenerwowali, nawet Victoria, która tak lekkomyślnie zażyczyła sobie spadającej gwiazdy. Wydawnictwo MAG w ubiegłym roku zaczęło wydawać dzieła Gaimana w nowych oprawach i muszę powiedzieć, że jestem nimi zachwycona. Nadają książkom prawdziwego klimatu prozy Gaimana i mam nadzieję, że z czasem wydawca rozpieści czytelników całą kolekcją oprawioną w ten sposób. Także edycja stoi na bardzo wysokim poziomie. Nie zauważyłam żadnych błędów, które tak często ostatnio psują frajdę z czytania. „Gwiezdny Pył” to baśń dla dorosłych opowiedziana językiem ogniskowej gawędy. Na kilka chwil przenosi nas do bajkowego świata, gdzie wszystko jest możliwe, i pozwala na podróż wraz z bohaterami przez Krainę Czarów, jakbyśmy znów byli dziećmi.

Każda z książek Gaimana, to istna perełka nie innaczej jest z "Gwiezdnym Pyłem". Piękna baśń dla dorosłych. Warto po nią sięgnąć.

Nie ma co się oszukiwać i twierdzić, że powinno się tę baśń, historyjkę, bajkę (obojętnie jak to nazwiesz) stawiać na piedestale. Ale ma ona w sobie coś magicznego, co powoduje, że nie potrafię do tej pory przestać o niej myśleć. Nie do końca jestem przekonana, czy jest to historia dla dzieci, bo może wydawać się odrobinę zbyt mroczna, a dla tych starszych momentami zbyt dziecinna, ale czyta się ją przyjemnie i to jest w niej najlepsze.

Ma w sobie również wiele życiowych prawd, ale czasem należy się ich doszukać dość mocno. Czy to, co uważamy za najważniejsze w życiu, w rzeczywistości jest takie naprawdę? Czy marzyć można zawsze? Najbardziej jednak podobał mi się przekaz co do jednej sytuacji: nigdy nie możesz uważać kogoś za swoją rzecz. Może i człowiek to rzeczownik, którym rządzą przypadki, ale zdecydowanie nie jest to rzecz, nawet jeśli ktoś spadł z nieba. Przekroczyć granice muru było bardzo przyjemnie, czasem włosy zjeżyły się na karku, lekka nutka zawahania pojawiała się nieraz. No po prostu jeżeli jeszcze nie czytałeś Gwiezdnego pyłu, musisz to nadrobić. A ja zmykam obejrzeć film o tym samym tytule.