Gwiezdny pył (okładka twarda)

Kolejna książka Neila Gaimana, która zabiera nas w niesamowita podróż. Jak zwykle wyobraźnia autora i jego pomysły na scenariusz książki powalają. Polecam.

Można się zaczarować tą opowieścią, naprawdę przenosi do innego świata choć z pozoru wciąż jesteśmy w tej samej rzeczywistości.

Lubicie czytać baśnie, czy zostawiacie je dla młodszego pokolenia? Jeśli odpowiedzieliście twierdząco tylko na drugą część zdania, to mam dla Was złą wiadomość: z takim podejściem możecie stracić szansę na przeczytanie jakiejś naprawdę niezłej powieści. Na przykład Gwiezdnego Pyłu Neila Gaimana – baśni najwyższej klasy, w której infantylizm został zastąpiony humorem, a grupą docelową na pewno nie są dzieci… Gaiman zabiera nas w podróż do wioski Mur, którą można byłoby uznać za angielską wieś z połowy XIX wieku, gdyby nie fakt, że sąsiaduje ona z, uwaga uwaga, Krainą Czarów, leżącą za pilnie strzeżonym murem (od którego miejscowość wzięła swą nazwę). Oba światy funkcjonują obok siebie i nie wchodzą sobie zbytnio w paradę: wyjątkiem są jedynie odbywające się co dziewięć lat jarmarki, które jednoczą mieszkańców obu krain. Czasem jednoczą nawet dość solidnie, bo na takiej właśnie imprezie poczęty zostaje Tristran Thorn, nasz główny bohater. Dwa jarmarki później Tristran opuszcza Mur i wyrusza do Krainy Czarów, aby odnaleźć spadającą gwiazdę, którą obiecał przynieść swojej ukochanej Victorii. Nie spodziewa się jednak, że gwiazda nie jest jedynie kawałkiem skały, który z błyskiem przeciął atmosferę, a młodą kobietą... To zresztą jedynie przedsmak wybuchowej mieszanki, którą funduje nam Gaiman: w jego Krainie Czarów spotykają się zaczarowane zwierzęta, wiedźmy, jednorożce, elfy, zaklęte księżniczki i książęta poszukujący magicznych artefaktów. Żaden z tych elementów nie zdziwi nikogo, komu w dzieciństwie czytywano baśnie; jeśli dodatkowo były to, na przykład, oryginalne opowieści braci Grimm, to zaskoczeniem nie będzie też wszechobecny mrok, podrzynanie gardeł i lejąca się krew. Drapieżne poczucie humoru Gaimana i jego upodobanie do zabawy konwencją sprawiają, że jest to baśń na wskroś współczesna i „dla dorosłych”. Wybranka serca może więc okazać się niewierna (a do tego niezainteresowana), zaklęte księżniczki mogą przemienić się w despotyczne matki, a książęta walczą między sobą o tron trucizną i mieczem. Ciekawym zabiegiem jest też poświęcenie uwagi czarnym charakterom – w klasycznych baśniach na ogół wpadają na scenę z przytupem, siejąc grozę i czekając na bohatera, który ich zgładzi. U Gaimana mają własne życie, charaktery i motywacje wywołujące gęsią skórkę. Do tego dochodzą jeszcze intertekstualne smaczki, takie jak ożywienie lwa i jednorożca, czyli zwierząt herbowych Wielkiej Brytanii (motyw wykorzystany też w Alicji po Drugiej Stronie Lustra). W efekcie dostajemy znacznie więcej niż zabawną, baśniową opowieść, opartą o dość wyświechtany schemat poszukiwania miłości. Gwiezdny Pył napisany jest bardzo sprawnie i w stylu pasującym do baśni; co ciekawe, w wersji anglojęzycznej zaskoczył mnie znacznie bardziej klasyczny i wyszukany język, niż w przypadku innych powieści Gaimana, czego w przejrzanej później pobieżnie wersji polskiej już nie wyczuwałam. Muszę tu wspomnieć, że Gwiezdny Pył to jeden z tych przypadków, w których ekranizacja co najmniej dorównuje książkowemu pierwowzorowi. Film w bardzo zabawny sposób rozwija wątek walczących o tron książąt, a także kapitana latającego okrętu, zachowując jednocześnie baśniowy nastrój oryginału. Polecam, choć raczej po wcześniejszej lekturze powieści. W każdym razie, jeśli tak jak ja macie czasem ochotę rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady, albo do innej Krainy Czarów, to Gwiezdny Pył jest właśnie dla Was – jako wspaniała i dobrze napisana odskocznia od szarej codzienności. [Mój blog - http://gry-w-bibliotece.blogspot.com/ ]

http://zniewolone-trescia.blogspot.com Kto by nie chciał gwiazdki z nieba? Bardzo często używamy tego sformułowania, wiedząc, że coś jest poza naszym zasięgiem. Spadające gwiazdy również są dla nas czymś, co zachwyca, ale nie bierzemy ich za żadną obietnicę. W końcu ten obraz wydarzył się setki, tysiące lat temu i dawno minął. Jednak w wiosce Mur wszystko jest możliwe. Graniczy ona z Krainą Czarów, choć ludzie raczej boją się niż są zafascynowani tym miejscem. Mieszkańcy pełnią straż, by nikt nie wchodził na ten niezbadany teren częściej niż podczas jarmarku raz na dziewięć lat. To właśnie wtedy zaczyna się historia Tristiana Thorna, który pewnej nocy obiecuje ukochanej Victorii gwiazdę, która spadła z nieba i znajduje się gdzieś w Krainie Czarów. I tak zaczyna się przygoda, gdzie nic nie jest takie, jakie może się wydawać. „Gwiezdny Pył” czytałam już drugi albo trzeci raz, ale za każdym podejściem ta baśń dla dorosłych zachwyca mnie stylem Gaimana, który swego narratora kreuje na wioskowego gawędziarza. Nie przypominam sobie, żeby w nowszych powieściach ktoś stosował ten zabieg, ale może się z tym jeszcze nie spotkałam. Dzięki temu klimat opowieści jest jeszcze bardziej baśniowy. Opisy są plastyczne, zaś dialogi naturalne. Każdy bohater ma do odegrania ważną rolę, nikt tam nie pojawia się przypadkowo, a w czasie czytania możemy znaleźć wiele odniesień do opowieści, które dobrze znamy. To uatrakcyjnia lekturę. Historia skupia się przede wszystkim na Tristianie i Yvaine. Młody Thorn to poczciwy, lekko naiwny młodzieniec, który dla pierwszej miłości jest w stanie zrobić naprawdę wiele. Decyzja, by ruszyć do Krainy Czarów, jest nieco głupia, zakrawa o szaleństwo, ale czasami odwagę i głupotę dzieli naprawdę niewiele. Yvaine na początku zdaje się wiecznie nachmurzoną pannicą, która zamierza utrudnić podróż powrotną do Muru. W sumie trudno dziwić się jej złości – spadła z nieba, a Tristian ją pojmał, by zaprowadzić przed oblicze ukochanej. Chyba każdy na miejscu gwiazdy byłby przerażony. Z czasem jednak można dostrzec więcej cech, które ocieplają jej wizerunek, choć przyznam, że epitety, którymi darzy Tristiana, są urocze. Trudno powiedzieć, by bohaterowie byli jasno określeni jako dobrzy lub źli. Może jedynie królowa czarownic jest tutaj głównym antagonistą, co do którego nie ma wątpliwości, ale nie wzbudza ona nienawiści czytelnika. Pozostali poboczni bohaterowie również mnie nie zirytowali bądź zdenerwowali, nawet Victoria, która tak lekkomyślnie zażyczyła sobie spadającej gwiazdy. Wydawnictwo MAG w ubiegłym roku zaczęło wydawać dzieła Gaimana w nowych oprawach i muszę powiedzieć, że jestem nimi zachwycona. Nadają książkom prawdziwego klimatu prozy Gaimana i mam nadzieję, że z czasem wydawca rozpieści czytelników całą kolekcją oprawioną w ten sposób. Także edycja stoi na bardzo wysokim poziomie. Nie zauważyłam żadnych błędów, które tak często ostatnio psują frajdę z czytania. „Gwiezdny Pył” to baśń dla dorosłych opowiedziana językiem ogniskowej gawędy. Na kilka chwil przenosi nas do bajkowego świata, gdzie wszystko jest możliwe, i pozwala na podróż wraz z bohaterami przez Krainę Czarów, jakbyśmy znów byli dziećmi.

Każda z książek Gaimana, to istna perełka nie innaczej jest z "Gwiezdnym Pyłem". Piękna baśń dla dorosłych. Warto po nią sięgnąć.

Nie ma co się oszukiwać i twierdzić, że powinno się tę baśń, historyjkę, bajkę (obojętnie jak to nazwiesz) stawiać na piedestale. Ale ma ona w sobie coś magicznego, co powoduje, że nie potrafię do tej pory przestać o niej myśleć. Nie do końca jestem przekonana, czy jest to historia dla dzieci, bo może wydawać się odrobinę zbyt mroczna, a dla tych starszych momentami zbyt dziecinna, ale czyta się ją przyjemnie i to jest w niej najlepsze.

Ma w sobie również wiele życiowych prawd, ale czasem należy się ich doszukać dość mocno. Czy to, co uważamy za najważniejsze w życiu, w rzeczywistości jest takie naprawdę? Czy marzyć można zawsze? Najbardziej jednak podobał mi się przekaz co do jednej sytuacji: nigdy nie możesz uważać kogoś za swoją rzecz. Może i człowiek to rzeczownik, którym rządzą przypadki, ale zdecydowanie nie jest to rzecz, nawet jeśli ktoś spadł z nieba. Przekroczyć granice muru było bardzo przyjemnie, czasem włosy zjeżyły się na karku, lekka nutka zawahania pojawiała się nieraz. No po prostu jeżeli jeszcze nie czytałeś Gwiezdnego pyłu, musisz to nadrobić. A ja zmykam obejrzeć film o tym samym tytule.

Tego autora nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Jeśli jednak interesuje Was jego twórczość, to na pewno mogę stwierdzić, że jest osobliwa i charakterystyczna. Na pewno Gaiman należy do autorów, którzy wiedzą jak pisać swoje dzieła. Bardzo sobie cenię autorów z ogromnymi pokładami wyobraźni, a Gaiman niewątpliwie do takich należy. Jeśli szukacie niezwykłej powieści, która Was oczaruje, to polecam Wam któreś z jego dzieł. Nie powinniście się zawieść. Chociaż doszły mnie słuchy, że dzieła tego autora albo się kocha, albo wręcz przeciwnie. Ja je uwielbiam!

"Gwiezdny pył" to magiczna i baśniowa opowieść o niezwykłych bohaterach. Chociaż głównym jej bohaterem jest Tristran Thorn, to te poboczne postaci zapadają czytelnikowi równie głęboko w pamięć. Są tak samo wyraziste i pełne swoistego czaru, który sprawia, że postać staje się baśniową krainą pełną niezwykłych przygód. Nie wiem czy oglądaliście film na podstawie tej książki, tytuł jest taki sam - ale jeśli nie oglądaliście to polecam. Książkę czyta się tak dobrze, jakby oglądało się ten film. Co prawda, ja oglądałam film zanim zapoznałam się z treścią papierową, jednak nie umniejszyło to czerpaniu przyjemności z lektury. Wręcz przeciwnie.

Gaiman stworzył cudowną opowieść, która przenosi czytelnika w świat pełen czarów, niebezpieczeństwa i sprawia, że czas zwalnia. Jest tylko czytelnik i świat Krainy Czarów. To jest niesamowite, zwłaszcza jeśli czytelnik otworzy umysł na świat przedstawiony i pozwoli wyobraźni działać. Właśnie to lubię w powieściach Gaimana. Każda jest inna, każda inaczej działa na czytelnika.

Jeśli zastanawiacie się czy sięgnąć po ten tytuł, to może czas przestać się zastanawiać i wziąć się za czytanie? Każdy kto lubi osobliwe historie, magię, szczyptę niebezpieczeństwa i cudownie wykreowany świat, powinien zapoznać się z tytułem "Gwiezdny pył". Osobiście polecam!

sol-shadowhunter.blogspot.com

Tristran Thorn pochodzi z wioski Mur położonej w Anglii, która odgrodzona jest murem od magicznej krainy. W wiosce mieszka też Victoria Forester, najpiękniejsza i niemająca sobie równych na całym świecie dziewczyna, w której się Tristran zakochał. Szukał wszelkich sposób, żeby zdobyć jej serce, lecz bezskutecznie. Pewnego razu jednak, gdy oboje patrzą na niebo, spostrzegają spadającą gwiazdkę z nieba. Tristran oznajmił Victorii w tej chwili, że zrobi dla niej wszystko, żeby zyskać sobie miejsce w jej sercu. Przyniesie nawet tą gwiazdkę, która spadła daleko poza wioską, na co Victoria chętnie przystaje. Tristran podejmuje się misji i wybiera za mur do Kraina Czarów, która jest większa niż cały nasz świat, gdzie żyją smoki, wiwerny, hipogryfy i inne dziwne stworzenia, gwiazdka z nieba przybiera całkiem odmienną postać i ogólnie wszystko jest inne niż w rzeczywistości, w której żył do tej pory. Czeka go wielka przygoda ku której zmierza z podniesionym czołem.

"Gwiezdny pył" to kolejna baśniowa opowieść w gaimanowskiej odsłonie. Nie jest to jednak baśń dla dzieci, tylko dla dorosłych, bowiem niektóre zawarte w niej sceny i zwroty zdecydowanie nie nadają się do przeczytania dzieciom. Ale Gaiman to Gaiman, więc baśń w jego wykonaniu musi być urokliwa, niesamowita, wyjątkowo magiczna, czasem mroczna i z wyraźnym podziałem na dobro i zło. I tak też jest z tą książką.

(...)

Całość na swiat-bibliofila.blogspot.com

Gwiezdny pył, książka która stylem graficznym okładki (notabene bardzo ładnym), daje delikatnie do zrozumienia, że mamy do czynienia z uniwersum wykreowanym w książce Nigdziebądź, jeśli jednak szukacie jakichś "mrugnięć oka", muszę Was rozczarować. Autor ani razu nie wspomina o tej innej książce. Jednak jeśli nie będziecie szukać i potraktujecie ją jako osobną historię to jestem pewny, że spodoba Wam się. Książka opowiada o młodym mężczyźnie z wioski Mur, który przyrzeka kobiecie w której jest zauroczony gwiazdę która spadła z nieba. Bardzo sztampowe prawda, a gdybym Wam powiedział, że tak naprawdę książka zaczyna się wcześniej? A gdybym powiedział, że mężczyzna pójdzie do Krainy Czarów ponieważ to tam spadła gwiazda? A gdybym powiedział, że gwiazda ..., nie, to jest zbyt ciekawe by o tym mówić. Książka ma niecałe dwieście stron i jeśli znajdziecie czas to wystarczy Wam jeden dzień by ją ukończyć.

Długo nie mogłem się przekonać do sięgnięcia po książki Neila Gaimana - z bardzo różnorakich powodów. Jednak po przeczytaniu Nigdziebądź a zwłaszcza ostatnio Gwiezdnego pyłu mam silne wrażenie, że będzie to jeden z moich ulubionych autorów powieści z lekkim przymrużeniem oka a zarazem pełnych ciekawych postaci i historii. Niewątpliwego uroku jego powieściom dodają również niesamowite okładki, tradycyjnie w wykonaniu niezrównanego Dark Cryona, które w rzeczywistości robią jeszcze większe wrażenie!

Gwiezdny pył to historia o przygodach młodego Tristrana Thorna, który zrobi wszystko, by zdobyć serce pięknej, lecz niedostępnej Victorii. Obiecuje jej przynieść gwiazdę, której upadek z nieba razem oglądali. By to jednak uczynić, Tristran musi wyprawić się na niezbadane ziemie po drugiej stronie starożytnego i dobrze pilnowanego muru, od którego zresztą bierze nazwę maleńka wioska w której mieszka. Za owym murem leży Kraina Czarów, gdzie nic nie jest takie, jakie się spodziewał – w szczególności upadła gwiazda, która okazuje się być piękną dziewczyną o imieniu Yvaine. Jednakże nie tylko Tristran szuka gwiazdy, a pozostali nie zawahają się przed niczym, by zdobyć upragniony cel...

Druga powieść Gaimana jaką miałem okazję przeczytać jest książką krótką - ma niecałe dwieście stron, lecz obfituje w wiele ciekawych wydarzeń oraz urzekających momentów. Jest to przede wszystkim baśń, aniżeli powieść fantasy. Dlatego też znajdziemy tutaj charakterystyczne dla tego gatunku zwroty jak "Był sobie kiedyś...", akcję dziejącą się w dość niekreślonym miejscu, czy przeczytamy wreszcie o magicznych istotach takich jak wiedźmy, jednorożce i wiele innych. Jest to również książka pełna magii i czarów - zarówno tych dobrych jak i złych, które pomogą Tristranowi jak i przed którymi musi uciekać. Granicą pomiędzy dwoma odmiennymi światami - w którym Tristran dorastał i do którego wybiera się w podróż, jest wspomniany wcześniej mur. Bardzo spodobał mi się pomysł takiej granicy pomiędzy światami i odebrałem to jako ukłon w stronę nieco starszych książek jak chociażby Opowieści z Narnii C.S. Lewisa.

Zawsze pozytywnie zaskakują mnie pisarze, którzy na bardzo niewielu stronach, potrafią wykreować zapadające w pamięć postacie, bez zbędnego natłoku informacji. Tak jest też w Gwiezdnym pyle. Siłą rzeczy najlepiej poznamy głównego bohatera, lecz niemniej Yvaine oraz kilka postaci pobocznych. Czytając o losach tego młodego chłopaka, można poczuć się jakbyśmy sami cofnęli się do lat młodzieńczych i podobnie jak Tristran ulegali porywom serca do pięknej dziewczyny. Tym co powoduje, że bohater nie poddaje się, lecz wytrwale i wbrew przeciwnościom, dąży do celu jest owa młodzieńcza miłość, niekoniecznie bardzo rozsądna. Lecz czy każdy z nas nie przeżył czegoś podobnego w młodości i dla wybranki serca nie zrobiłby wszystkiego?

Tym jednak co sprawia, że historia Tristrana urzeka jest magia. Lecz nie ta, o której przeczytamy w książce, lecz ta którą autor wsącza nasze dusze podczas czytania. Jest to magia sięgająca w głąb naszej duszy, do naszych marzeń i pragnień, powodująca że młodzieńcze marzenia o wspaniałych przygodach, walce dobra ze złem i staraniach o rękę ukochaną na nowo w nas ożywają. Kto podobnie jak bohater raz posmakuje Krainy Czarów, ten nigdy nie będzie szczęśliwy w rzeczywistym świecie...

Gwiezdny pył jest opowieścią o niezwykłej i pełnej niebezpieczeństw wyprawie Tristrana do Krainy Czarów, by zdobyć miłość ukochanej. To wspaniała baśń, która oczarowała mnie jak mało która i bardzo miło będę wspominał jej lekturę. Myślę, że każdy od czasu do czasu potrzebuję przeczytać książkę z bardzo jasno zarysowanym podziałem na dobro i zło oraz wspaniałym zakończeniem. Polecam!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Mag!

hrosskar.blogspot.com