Głusza (okładka  miękka)

Książka przyzwoita ale nie porywa. Przeczytać można. Tyle w temacie.

Książkę czyta się jednym tchem. Ciężko się od niej oderwać.

Super książka, historia wciąga.

Nie wiem jak Wy, ale dla mnie nie ma nic lepszego niż wypad do lasu i możliwość odcięcia się - choć na kilka godzin - od miejskiego zgiełku, cywilizacji i ludzi. Z plecakiem na plecach, z aparatem na szyi, z busolą w kieszeni, ubrany w moro, znikam między drzewami usiłując wytropić ciekawe kadry, zmęczyć nogi i oczyścić umysł. Sami rozumiecie, jako leśny włóczykij, lasu szukam też w książkach, po które sięgam. Lubię ten motyw zarówno w horrorach, jak i thrillerach. Las ma bowiem w sobie tajemnice, jakiś rodzaj nieuchwytności, co już robi klimat. Mark Edwards, którego polski czytelnik może kojarzyć jako współautora powieści Śmiertelna terapia, zabiera Czytelnika do nowego ośrodka wypoczynkowego o nazwie "Płytkie zdroje". Dwadzieścia lat temu było w tym miejscu pole namiotowe, dziś są drewniane domki campingowe i nowy właściciel, który gwarantuje swoim gościom sporo atrakcji pośrodku leśnej głuszy. Do "Płytkich zdrojów" właśnie przyjeżdża Tom ze swoją nastoletnią córką Frankie. Wakacje w lesie? Frankie jest średnio zadowolona, ale - na miłość boską - to nastolatka, więc nie wymagajmy od dziewczyny zbyt wiele. Tak czy inaczej, zaczyna się niewinnie i wkrótce Tom poznaje niesławną historię tego miejsca. Otóż, trzeba Wam wiedzieć, że prawie dwie dekady temu doszło tu do podwójnego morderstwa, a sprawcy nigdy nie ujęto, w dodatku legendy głoszą, że te lasy są nawiedzony, a jakby tego było mało, niebawem Frankie i jej nowo poznany kolego Ryan narażają się miejscowym dzieciakom. I to - jak się okazuje - jest ich największy błąd, bo te "miejscowe dzieciaki" są chodzącym zaprzeczeniem normalności. Mówiąc wprost: są zdrowo popier...e, a z takimi trzeba jak ze starą sowiecką bombą - ostrożnie i na dystans. Wiecie, pierwsze skojarzenie, jakie wpadło mi do głowy, gdy zacząłem czytać Głuszę, to Piątek trzynastego, który pierwszy raz widziałem jako nastolatek. Pamiętam, czekałem pół piątkowej nocy, aby obejrzeć go w telewizji. Wtedy chyba nadawał to TVN, zresztą nieważne. Głusza ma podobną, żeby nie powiedzieć bliźniaczą scenerię oraz historię sprzed lat, którą można opowiadać nocą przy ognisku, mając pewność, że ktoś na pewno się wystraszy. Ale właściwie na tym podobieństwa do kultowego i klasycznego już slashera, się kończą. Głusza bowiem, to thriller, a nie horror, w którym źródło zagrożenia nie jest wcale oczywiste i na pewno nie przywdziewa hokejowej maski. Głusza, to jedna z tych historii, której trzeba dać więcej czasu, by mogła się rozkręcić. Pierwszych sto, może sto dziesięć stron, raczej nie chwyta za gardło. Akcja znacząco przyspiesza dopiero po przekroczeniu setki, ale uważam, że warto przebrnąć nawet przez te fragmenty, które na pierwszy rzut oka wydają się nie wnosić niczego do fabuły. Głusza, to mroczna opowieść o nie do końca wyjaśnionym podwójnym morderstwie sprzed dwóch dekad i nowym początku, na który cień rzuca przeszłość. To także opowieść o sile słowa, a także o odpowiedzialności za to co mówimy i piszemy. Wybaczcie, że jestem taki enigmatyczny, ale nie chcę Wam zbyt wiele zdradzać. Najnowsza powieść Marka Edwardsa, to thriller pełną gębą, który może i nie zdołał mnie zaskoczyć, ale wciągnąć i owszem. Głusza, to bowiem jedna z tych opowieści, która urzeka klimatem i scenerią, a także tajemnicami, jakie mogą skrywać tylko małe społeczności. Głusza to, w mojej ocenie, książka co najmniej dobra. Mark Edwards napisał przyzwoitej jakości czytadło, które dostarczyło mi sporo rozrywki. Jeżeli więc szukacie odskoczni od bardziej ambitnych lektur, dzieło Edwardsa wydaje się wyborem w sam raz.

Wybór miejsca na wymarzone wakacje jest sprawą niezwykle problematyczną, a dyskusje dotyczące wyboru kierunku podróży potrafią skłócić niejedną rodzinę. Nic dziwnego, przecież jedni wolą wypoczynek w leśnej głuszy i to ten ekstremalny, ze spaniem pod namiotem, inni zaś nie wyobrażają sobie wyjazdu poza wielkie miastko, wakacje kojarząc ze stolicami i zakupami oraz imprezami. Jak zatem pogodzić zwaśnione strony? Czy rozwiązanie z podróżami naprzemiennymi rzeczywiście jest dobre i czy skazywanie kogoś na dwutygodniową męczarnię co dwa lata jest rzeczywiście moralnie dopuszczalne? Już nawet nie mówiąc, że nikt nie bierze pod uwagę dzieci i ich preferencji. Tom Anderson trafił wraz z czternastoletnią córką do „Płytkich Zdrojów” w Maine, bowiem chciał uniknąć upałów i koszmaru wakacji w mieście. Już w poprzednim roku byli na nie skazani, dlatego teraz – w ramach odmiany po Nowym Jorku – zaplanował dla siebie i córki wakacje na przysłowiowym krańcu świata. Tom łudzi się, że da mu to szansę nadrobić stracony czas, bowiem widuje się z Frankie tylko w wakacje. Od czasu przeprowadzki jego byłej żony do Stanów Zjednoczonych spędza z córką bardzo mało czasu, ale jest boleśnie świadom tego, że to on sam przyczynił się do rozpadu związku. Jako dziennikarz muzyczny borykał się z problemami w pracy, w tych czasach to bowiem trudny kawałek chleba i na dodatek niedoceniany. Mimo sugestii żony nie przebranżowił się, zaczął zamiast tego wyprzedawać wszystkie pamiątki związane z muzykami, by jakość związać koniec z końcem. Brak zleceń skończył się depresją, alkoholem i ogólną niemocą, której żona po prostu nie wytrzymała. Teraz Tom powoli odbija się od dna, zaś wyjazd na łono natury ma być takim nowym początkiem. Nie spodziewa się jednak, że pobyt dostarczy mu materiałów do artykułu, a także, że narazi córkę na śmiertelne niebezpieczeństwo. Rezerwując domek w nowym ośrodku, Tom nie jest bowiem świadomy popularności tego miejsca, ani tego, co zdarzyło się tu dwadzieścia lat temu. Otóż w trakcie wycieczki szkolnej zostało zamordowanych dwoje romansujących ze sobą nauczycieli, pozostających zresztą w związkach. Eric Daniels i Sally Fredericks zostali znalezieni przez parę nastoletnich uczniów w centrum polany. Ciała leżały na wielkim kamieniu, na którym krwią Erica wymalowano symbole rogatego boga oraz potrójny wizerunek bogini. Wszystko to miało miejsce w trakcie Nowiu, zaś rytualny charakter zbrodni skierował podejrzenia na miejscowego dziwaka, Everetta Millera. Niebagatelne znaczenie w obciążeniu go winą miał fakt, iż symbole na kamieniu zostały wymalowane jego chustką, zanurzoną we krwi. Tyle tylko, że mężczyzny nigdy nie odnaleziono – zniknął w noc morderstwa. Teraz do Penance zjeżdżają się miłośnicy krwawych historii, szczególnie od czasu pojawienia się w sieci podcastu o tej historii. Zresztą autorzy tej audycji wynajmują domek koło Toma i ochoczo wprowadzają Andersonów w szczegóły. Fakt, że morderca może krążyć po okolicy mimo upływu lat przyprawia o dreszcz, jednak znacznie gorsza jest świadomość, że na terenie ośrodka rzeczywiście dzieją się dziwne rzeczy. Mrówki w łóżku, martwe króliki przed drzwiami, tajemnicze wystrzały płoszące konie turystów czy pojawiająca się w oknie sylwetka rogatego boga i dziwne przekonanie turystów o obecności nieznanej istoty w domkach pobudzają wyobraźnie, ale czy rzeczywiście jest się czego bać? I czy wszystkie te wydarzenia mają nadnaturalny charakter czy może stoją za nimi ludzie? Na te pytania odpowiadać będziemy w trakcie lektury horroru pt. „Głusza”, który wzbudza nasz niepokój i jest w stanie skłonić nad do zmiany wakacyjnych planów. Szczególnie te osoby, które wybierają się do leśnej głuszy powinny przemyśleć podróż, a po znalezieniu martwego zwierzęcia pod schodami domku, natychmiast pakować się i wracać. Mimo iż opublikowana nakładem Wydawnictwa MUZA SA powieść autorstwa Marka Edwardsa nie jest taka straszna, jak można by się było spodziewać, a początek książki może wydawać się nawet nudny, to akcja nabiera rozpędu, my zaś głowimy się, o co tak naprawdę tu chodzi. Zakończenie, równie dziwne jak cała książka, przynosi nam ulgę, bowiem z jednej strony zaczynamy rozumieć, z czym mamy do czynienia, ale z drugiej pozostawia pewien niedosyt. W rezultacie, mimo iż w książce strachu nie brakuje, to jednak mogłoby być i lepiej i straszniej.

Kto choć raz w życiu nie marzył o tym, by porzucić swoje dotychczasowe, pełne chaosu życie i zaszyć się gdzieś, gdzie nie dociera nawet Internet? Odsapnąć od miejskiego zgiełku, od problematycznych ludzi? Wyciszyć się i odnaleźć wewnętrzny spokój? Tego właśnie pragnął dla siebie Tom Anderson, szczególnie, że na ów wyjazd zabierał ze sobą swoją córkę, której nie dane mu było widywać często. A brak dostępu do sieci to i większa komunikatywność międzyludzka, prawda? Wybór mężczyzny padł na "Płytkie Zdroje", ośrodek położony w samym środku leśnej nicości, w pobliżu jeziora. Właściciel reklamuje owo miejsce jako senne i leniwe, ale... ... już pierwszego dnia na jaw wychodzą informacje o rytualnym morderstwie sprzed lat. Las, z którego powinno być słychać wyłącznie charakterystyczne dla niego dźwięki zwierzęcego życia, kryje w sobie coś jeszcze. Z dnia na dzień wydarzenia w ośrodku przybierają coraz gorszy obrót, a mieszkańcy nie chcą rozmawiać o mężczyźnie, który ponoć dwadzieścia lat temu zamordował parę nauczycieli i umknął, kryjąc się w leśnym gąszczu. Aż do dziś. Morderca? Duchy? A może ktoś, kto przez lata skutecznie ukrywał swą prawdziwą twarz? Pomimo mrocznego opisu nie spodziewałam się po tej książce za wiele. Miałam dziwne przeczucie, że historia nie zaskoczy mnie niczym nowym, ba- nie wciągnie na tyle, bym odnalazła w niej choć jeden, malusieńki plusik. Nie wiem, skąd to dziwne uczucie, zazwyczaj bywało odwrotnie- nastawiałam się na dobrą lekturę, by szybko przełknąć rozczarowanie po jej zakończeniu. Dzięki Bogu, że rzadko moje przeczucia się sprawdzają, bowiem... Głusza jest całkiem dobrym thrillerem! Ba, nawet jednym z ciekawszych w ostatnim okresie. Wyobraź sobie, że chcesz ze swoją latoroślą wypocząć gdzieś wśród natury, wreszcie odnajdujesz idealne miejsce (do tego niezbyt drogie) i właściwie już następnego dnia, od mieszkających w sąsiednim domku fanów kryminalnych historii dowiadujesz się o mrocznej przeszłości tego miejsca. Ale przecież jesteś twardo stąpającym po ziemi facetem, który nie wierzy w duchy. A poza tym wątpisz, że morderca mógłby ukrywać się w lesie przez ponad dwadzieścia lat. Co nie zmienia faktu, że jako były dziennikarz muzyczny czujesz dziwną ekscytację na myśl o opisaniu historii ośrodka i okolicy- w końcu śmierć jest na topie, nawet ta dawna, prawda? I nie zdajesz sobie sprawy z tego, że może i duchy nie istnieją... ... ale źli ludzie już tak. I chcą skrzywdzić każdego, kto stanie im na drodze. Uwielbiam książki, w których praktycznie do końca prawda miesza się z fikcją, jest podejrzenie uczestnictwa sił nie z tego świata, a miejscowi na coraz liczniejsze pytania zaciskają usta w jeszcze cieńszą kreskę. Kiedy bohater musi się natrudzić, by zgłębić tajemnicę danej osoby czy -jak w tym przypadku- miejsca. A jeszcze bardziej lubię, gdy mogę czuć się jako pełnoprawny uczestnik amatorskiego śledztwa. W tym miejscu czytelnik wyprzeda głównego bohatera, bowiem autor podarował nam dość mocną poszlakę- wspomina o kobiecie i wpatrzonej w nią trójce nastolatków, samozwańczych obrońców lasu. Co prawda nie znamy ich personaliów, ale odpowiedzi troszkę wyraźniej rysują się w naszych głowach. Wiemy, co nimi kieruje, a z każdą kolejną stroną odkrywamy jeszcze mroczniejsze rejony ludzkiego jestestwa. Jest mrocznie, to fakt; smaczku całej tej tragicznej historii sprzed lat dodaje leśna głusza, w której łatwo się zgubić. Łatwo też się ukryć, o ile ktoś choć trochę ją zna. Między drzewami, z oddali, słychać brzęczenie wietrznych dzwonków, a miejscowi czasem wspominają coś o starej chacie w głębi lasu. Nikt jednak nigdy jej nie widział- albo jest tak dobrze ukryta, albo nie istnieje. Głusza jawi mi się jako książka pełna niedopowiedzeń, wymruczanych gdzieś w kącie tajemnic. Tłem wydarzeń staje się ta mała społeczność, która jest gotowa uwierzyć we wszystko, nawet w najmniej racjonalne rozwiązania. Może i wiedzą wiele, ale nie zamierzają się tym dzielić. Nie z obcymi. Dzieje się, oj dzieje. Głusza to tego typu lektura, która zaskoczy każdego, ale i wciągnie- nie będziecie mogli się od niej oderwać. Polecam!

Zło głęboko zapuszcza swoje korzenie, nawet kiedy wydaje się, że już go nie ma czeka jedynie by znowu wypuścić swoje zabójcze macki. Jak nic innego umie zmieniać swoje twarze, nakładać różnorodne maski i prawie niezauważone egzystować na oczach otoczenia, niezauważenie lub lekceważone. Aż w końcu pokazuje swoją siłę! Tom liczył na spokojne miejsce by spędzić krótkie wakacje z córką, takie, w którym po prostu nie będzie tłumów, może nie z daleka od cywilizacji, ale na uboczu. Ośrodek „Płytkie Zdroje” jak najbardziej wpisuje się w te oczekiwania, nawet więcej, bo oferuje również kontakt z przyrodą w postaci pięknego lasu. Czego chcieć więcej? Niczego, pozostaje tylko korzystać z sielskiej atmosfery i cieszyć się z towarzystwa córki. Problem w tym, że to jedyne oblicze tego kurortu, drugie sięga daleko w przeszłość i jest mroczne, ale przecież to stara sprawa. Senna i leniwa atmosfera nie ma nic wspólnego z tym, co tutaj działo się dwadzieścia lat wcześniej, tyle, że jakoś Tom inaczej patrzy na to, co go otacza. Wyobraźnia płata mi figle czy coś jednak jest na rzeczy? Dziwne hałasy niepokoją, ale przecież mieszkają w lesie, no i mieszkańcy pobliskiego miasteczka wcale nie muszą być zadowoleni z obecności turystów. Wszystko da się logicznie wyjaśnić, inaczej nie może być, zbrodnia sprzed lat po prostu tak działa na ludzi, że widzą coś, czego nie ma. Trudno wypoczywa się w takim klimacie, zwłaszcza, iż rodzi się coraz więcej wątpliwości, lecz czy nie potrzeba niezbitych faktów? Na razie znane są te z sprzed lat lub raczej część z nich, co z resztą, która nie została wyjaśniona? W lesie, zwłaszcza takim jak ten, otaczający „Płytkie Zdroje” dużo da się ukryć, lecz od prawdy nie da się uciec … Wakacyjna oaza, pozwalająca na odcięcie się od codzienności, sprzyjająca wypoczynkowi, nie modny kurort, hałaśliwy i męczący zbyt dużą liczbą atrakcji. Brzmi zachęcająco? Oczywiście, „Głusza” kusi już okładką, tajemniczą, niepokojącą, obiecującą wszystko poza spokojną lektura i jak się okazuje, nie jest ona czczą zapowiedzią. Wprost przeciwnie stanowi doskonały wstęp do historii, jaka szybko pokazuje swój pazur. Mark Edwards po mistrzowsku tworzy słowami obrazy, przenosi czytelnika wprost do książki, nagle znajduje się on pośród bohaterów i wraz z nimi zaczyna poznawać niepokojącą przeszłość miejsca, jaki miał pozwolić na relaks, a przynosi zgoła coś odwrotnego. Ile razy kilka zdań wystarczyło by nastrój nam się całkowicie zmienił i ze słonecznego letniego dnia nagle przenieśliśmy się w miejsce gdzie odczuwamy pojawiający się znikąd chłód oraz wszystko rysuje się w ciemniejszych barwach? Pisarz ze strony na stronę wprowadza uczucie osaczenie, niepewności co do tego, co jeszcze wydarzy się i coraz mocniej atakują myśli, że nie będzie to nic dobrego. Zło wydaje się osaczać, chociaż wciąż czuć nadzieję, że to jedynie jakieś urojenie lub wyolbrzymienie rzeczy zwyczajnych. W tle jest dawna zbrodnia, zdającą się być wpierw daleka i będąca jedynie upiorną miejscową legendą, lecz im bardziej zagłębiamy się w tytułową „Głuszę” tym wydaje ta pierwsza coraz bardziej realniejsza. Jeśli do tego dodamy aurę tajemnic, coraz większego braku zaufania do tego, co otacza bohaterów, ale i ich emocji, to otrzymujemy doskonały dreszczowiec, nieprzewidywalny, podważający na każdym kroku fakty oraz każący być ostrożnym. Do samego końca uczucie zagrożenia nie mija, ono narasta do ostatnich słów.

IG: zaczytana_archiwistka Jak tam planowanie tegorocznych wakacji? Planujecie wyjazd na wczasy nad morze, w góry, czy jednak za granicę? Ja dzisiaj zabiorę Was do Ośrodka Wypoczynkowego w Płytkich zdrojach, gdzie czeka na Was cisza i spokój. Brzmi świetnie, prawda? Niestety w tym miejscu nie jest tak kolorowo jak może się wydawać... Otóż nasz spokojny, na pierwszy rzut oka, kurort skrywa mroczną tajemnicę... Dzisiaj na celownik wybrałam sobie trzymający w napięciu thriller od Marka Edwards’a - „Głusza”, którego premiera już za kilka dni, dokładnie 13-ego kwietnia! Jest to kolejna powieść, w której znajdziemy przestarzałe legendy, które bardzo lubię oraz nie zabraknie tutaj paranormalny zjawisk. Po przeczytaniu mogę rzec Wam tylko jedno - ta lektura wciąga już od pierwszej strony! Poznajcie historię Toma Anderson’a oraz jego nastoletniej córki, którzy postanawiają spędzić kilka spokojnych dni w pensjonacie „Płytkie zdroje”. Ośrodek ten położony jest w leśnej głuszy nieopodal jeziora. Widoki są przepiękne. Zapowiadają się wspaniałe wakacje. Niestety urokliwe miejsce posiada też kilka wad - brak internetu, czy dość dziwni urlopowicze.... „Płytkie zdroje” skrywają bowiem pewną mroczną tajemnicę. Wiele się w tym miejscu wydarzyło, a echa wydarzeń sprzed lat wciąż krążą na głowami przejezdnych. Tom razem ze swoją córką dowiaduje się, że kilka lat temu, niedaleko pensjonatu, dokonano rytualnego mordu na opiekunach jednej wycieczki.... Poznają również historię mordercy, którego nie zdołano schwytać i który ukrył się w leśnych ostępach....Tom wraz z córką zaczyna rozumieć, że nie będzie to sielski wypoczynek... Musze powiedzieć, że autor wie jak zaciekawić czytelnika już od pierwszej strony. Owszem, na początku historii mało się dzieje, jednak z każdą kolejną stroną, czytelnik zaczyna czuć coraz większe ciarki na plecach. Mark nie zmusza czytelnika do zbyt długiego czekania na zwrot akcji, ponieważ następuję on już drugim rozdziale! Radzę Wam zapiąć pasy, ponieważ w tej historii nie zabranie tajemnic oraz dużej bomby emocji. „Głusza” zaczyna się dość niewinnie. Mamy tutaj spokojny pensjonat, który kojarzy mi się z czymś dobrym, czy regeneracją - nie mogłam się bardziej mylić. Czym bardziej fabuła zaczęła się rozwijać, to tym bardziej moje uczucie błogości zostało zastępowane strachem oraz niepewnością, co stanie się dalej z naszymi bohaterami. Na plus zasługują przede wszystkim opisy tła całej historii. Był on tak realistyczny, że po zamknięciu oczu na spokojnie mogłam przenieś się do miejsca, w którym aktualnie byli nasi bohaterowie. Podczas lektury radzę Wam mieć oczy szeroko otwarte, każdy szczegół podany przez autora jest na wagę złota. Tajemnice, które skrywa ten kurort, wciągnęły mnie do tego stopnia, że przeczytałam tę książę w jedną noc! Pisarz stworzył świetny, mroczny klimat nie tylko za pomocą miejsca, ale i bohaterów tej historii. Ich tajemniczość, czy dziwne zachowania powodowały u mnie gęsią skórkę. Jedyne do czego się przyczepię to zakończenie. Owszem akcji było w nim całkiem sporo, jednak jak dla mnie było ono za mało brutalne. Czy książkę polecam? Dla fanów thrillerów, czy Stephena Kinga jest to lektura obowiązkowa tegorocznych wakacji!

Ciemno. Spokojnie. Za spokojnie. Czuć zapach wiatru i szum tańczących liści na wietrze. Czy tutaj może być niebezpiecznie? Czy w tym miejcu można mieć niespokojny wypoczynek? Nie wydaje się. Mało prawdopodobne. A jednak, pozory czasami mylą … Tom Anderson wraz z córką spędzają urlop w zacisznym pensjonacie „Płytkie Zdroje”. Cudowna i spokojna okolica, ale – jak się wkrótce okaże – kryjąca w sobie mnóstwo tajemnic. Urlopowicze są przekonani o inności tego odciętego od świata ośrodka, w którym nawet nie ma internetu. Czyli wypoczynek z dala od miasta i zgiełku, całkowite wyobcowanie. Spokój nie trwa długo. Wkrótce wychodzi na jaw, że w przeszłości, w lesie przylegającym do ośrodka, dokonano rytualnego mordu na nauczycielach, którzy zaszyli się w lesie i oddawali cielesnym uciechom. Rzekomo zamordował ich tajemniczy mieszkaniec okolic, niejaki …. W ośrodku dochodzi do dziwnych incydentów, które jak duchy krążą po spowitej ciemnością okolicy. To coś ginie, to coś zmienia swoje miejsce, gdzieś coś puka i skrzypi, dziwne omamy nawiedzają mieszkańców domków letniskowych. Odnoszą wrażenie, że widzieli dziwne stwory, które miały głowy zwierząt. Trochę trudno dać wiarę ich opowieściom. Dopiero, jak zniknie w nieznanych okolicznościach córka Toma wraz z kolegą, sprawa nabiera rumieńców, i wiele dotychczas nieprawdopodobnych zdarzeń nabiera większego znaczenia. Kto porwał dziewczynę i dlaczego? Czy rzeczywiście w przeszłości schwytano prawdziwego mordercę? Dlaczego miejscowy las nadal jest tak tajemniczy i nieodkryty? Akcja toczy się z początku dość leniwie i spokojnie. Jedyne co od samego początku nie daje wytchnienia to niespokojna atmosfera, duszna i mroczna. Przenikliwy spokój i marazm tak naprawdę są niebezpieczne i zatrważające. Potęgują nastrój niepewności i zwiastują nieoczekiwane zdarzenia. Po prostu wyczuwa się, że zaraz coś się stanie, coś o czym nie mamy pojęcia. Ale będzie zaskakująco, strasznie i nieprzewidywalnie. Po tajemniczych wydarzeniach fabuła się rozkręca, wychodzą na jaw skrywane od lat tajemnice, które w niekorzystnym świetle stawiają mieszkańców miasteczka. Panująca zmowa milczenia zostaje przerwana, ma też tragiczne skutki, których być może można było uniknąć … Autor w ciekawą fabułę wkręcił wątek nie realistyczny, co do mnie nie przemawia, co mnie często zniechęca do dalszej lektury. Twardo stąpam po ziemi i takie historie lubię najbardziej. Ale nie powiem, skończyłam tę opowieść do końca i poczułam satysfakcję. Zabrakło trochę mocniejszego wykończenia, dość przewidywalna stała się lektura w pewnym momencie. Uważny czytelnik między wierszami rozwiąże zagadkę tajemniczych morderstw, byle tylko nie pozwolił ponieść się fantazji … Plusy, to nieprzewidywalny i mroczny klimat, intrygująca tajemnica i wszechobecna zmowa milczenia. Czy w takiej atmosferze można spokojnie wypoczywać? Przekonajcie się sami … Zapraszam na krótki urlop do mrocznych „Płytkich Zdrojów” …

Donoszę i zapewniam, że “Głusza” to książka, której z pewnością potrzebujecie, nawet jeśli jeszcze o tym nie wiecie. Tytuł pozwalający oderwać się od tu i teraz, zapomnieć o własnych sprawach i problemach, ucieczka w nieznane i emocje sięgające zenitu. Czytacie dużo thrillerów i kryminałów? Macie wrażenie, że motywy, miejsca zbrodni i charakterystyki bohaterów powtarzają się i nic nie jest w stanie Was już zaskoczyć? Przekonajcie się, co przygotował Mark Edwards. W „Głuszy” łatwo doszukać się wielu pozytywów, ale tym, co przykuło moją uwagę i zachwyciło mnie już na samym początku, jest miejsce akcji. Nie da się ukryć, że otoczenie, w którym rozgrywają się książkowe wydarzenia, ma wielkie znaczenie dla budowania nastroju i pogłębiania napięcia w przypadku mrocznych historii. Tym razem udajemy się do pięknego ośrodka wypoczynkowego, położonego w cudnej okolicy. Choć brzmi jak marzenie, zaczyna przypominać koszmar. Mówi się, że wszystko co dobre szybko się kończy, a to przysłowie świetnie sprawdziło się w tym przypadku. Już na pierwszych stronach Edwards subtelnie sugerował, że ta opowieść nas zaskoczy i na szczęście niespodzianek tutaj nie brakuje. Wspaniały pomysł spotkał się z doskonałą realizacją, zapewniając czytelnikowi mnogość wrażeń i materiał do przemyśleń. Z jednej strony mamy szansę przypomnieć sobie, z jakiego powodu tak cenimy niepokojące historie, z drugiej zaś strony wątek psychologiczny sprawia, że zaczynamy myśleć, analizować, wspominać, porównywać się do bohaterów. Mocno zaakcentowane wydarzenia i ta obyczajowo- psychologiczna baza stanowią wspaniałe połączenie. Książkę czyta się szybko i niecierpliwie. Klimatyczny nastrój nie pozwala oderwać się od opisywanych wydarzeń, a przyjazny styl autora i łatwość przelewania myśli na papier uprzyjemniają lekturę. Nic w tej książce nie jest przypadkowe, nie ma miejsca na zbędne i niepotrzebne elementy. Wszystko wydaje się dokładnie przemyślane i sprytnie zapisane. Wydarzenia świetnie się łączą, sprawiając, że całość jest dopracowana i nie pozostawia czytelnika z pytaniami czy wątpliwościami. Kilka ciepłych słów należy się autorowi nie tylko za stworzenie interesującej fabuły i klimatycznego miejsca akcji, ale także za kreację bohaterów. Ich działania, podejmowane decyzje i powracająca przeszłość sprawiają, że całość nabiera realizmu, a narracja prowadzona kilkoma głosami pogłębia wartość książki. Edwards nie pozwala czytelnikom poczuć się zbyt pewnie. Dawkuje przekazywane informacje i pogłębia napięcie. Przez długi czas bardzo trudno wytypować winnego przedstawianych wydarzeń. Autor dba o uczucie niepewności, niespiesznie odkrywa karty, przygotowuje niespodzianki. Dzięki temu stale podsyca zainteresowanie swoją opowieścią, zatrzymując nas przy książce. Polecam.