Gabinet luster (okładka  miękka)

❤❤❤

Dzieciństwo może stanowić brzemię, które nie pozwala rozwinąć skrzydeł i żyć pełną piersią lub trampolinę, umożliwiającą wybicie się i stałe wznoszenie. Jako dorośli ludzie mamy tendencję do postrzegania tego okresu życia zero – jedynkowo. Idealizujemy go, albo doszukujemy się w nim źródła wszelkich życiowych niepowodzeń. Podobny stosunek mamy do rodziców. Traktujemy ich jako tych, którzy wrzucili nam na plecy ciężki bagaż albo zapewnili beztroskę, stanowiącą podwaliny szczęśliwej dorosłości. Przemysław Żarski przyzwyczaił nas do tego, że to, co łatwe i przyjemne nie leży w kręgu jego pisarskich zainteresowań. Zarówno tytuł, jak i dedykacja, którą opatrzył swoją najnowszą powieść sugerują, że właśnie dzieciństwo stanowić będzie przedmiot jego literackiej wiwisekcji. „Gabinet luster” koncentruje się wokół trudnych, bolesnych doświadczeń z najmłodszych lat życia Ady i Igora. Nastoletniego chłopca, który zaginął w tajemniczych okolicznościach i jego młodszej siostry, dorastającej w cieniu tej tragedii. Dorosła Ada postanawia wrócić do rodzinnej miejscowości i zmierzyć się z demonami przeszłości. Poznać prawdę o sobie i swojej rodzinie, odkryć co tak naprawdę wydarzyło się przed dwudziestu laty na leśnej polanie. Jednak czy po tak długim czasie dotarcie do prawdy jest możliwe? I czy w ogóle warto dążyć do jej odkrycia? „Cała jej przeszłość to gra w złudzenia. Krzywe zwierciadło, w którym odbijał się zniekształcony obraz szczęśliwego dzieciństwa, kochającej rodziny, niespełnionych ambicji. Czuła się jak w gabinecie luster, starała się złożyć w całość rozsypane kawałki rozbitego szkła. Stworzyć z nich kruchą iluzję, w której mogła się przejrzeć.” W tej biegnącej dwutorowo historii, przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a głosy kilku narratorów tworzą spójną, dojmująco smutną, niekiedy przerażającą opowieść o nieobecności, która nieodwracalnie zmieniła życie Ady i jej rodziców. Autor z wprawą kreśli obraz trudnych rodzinnych relacji, osobistych zmagań z traumą, dojmującej samotności. To powieść o bezwzględnym dążeniu do poznania i zrozumienia przeszłości. Przemysław Żarski rozprawia się z iluzją szczęśliwego dzieciństwa, którą każdy z nas w sobie pielęgnuje. Pokazuje, że pamięć ludzka bywa zawodna, często przechowuje tylko dobre wspomnienia. Wygładza ostre krawędzie, spycha w niebyt to, co trudne i bolesne. Szczególnie, jeśli związane jest z osobami, których już z nami nie ma. Miłość ojcowska to temat mało eksploatowany literacko. Autor na kartach „Gabinetu luster” ukazuje różne jej oblicza. Przedstawia ojców, którzy w imię miłości do swoich dzieci nie cofną się przed niczym. Choć ich postępowanie, budzi w czytelniku moralny sprzeciw, to motywy, którymi się kierują już nie. Autor pokazuje, że dobre intencje prowadzą niekiedy do złych czynów, a te z kolei rykoszetem mogą uderzyć w tych, których za wszelką cenę staramy się chronić. Najnowsza powieść Przemysława Żarskiego to także obraz życia i funkcjonowania małej, hermetycznie zamkniętej społeczności, w której„każdy gest i niefortunnie wypowiedziane słowo mogą trafić na niewłaściwy grunt i przeinaczone wrócić ze zdwojoną siłą”. Nieodzowne w takich społecznościach kościół, szkoła i sklep, stanowią źródło informacji, ferują wyroki, kształtują opinie. Jest też oczywiście lokalna „czarna owca” w postaci Ireneusza Zalewskiego, dziennikarza „starej daty”, który w powieści odegra znaczącą rolę. Autor dotyka także takich problemów jak pedofilia, alkoholizm, dewocja... Niewątpliwie jest to powieść złożona. Przemysław Żarski z aptekarską precyzją odmierza dawki informacji, pozwalając nam układać możliwe scenariusze zdarzeń, aby po chwili dodać coś, co absolutnie burzy obraz, który powstał w naszej głowie. Pisze niezwykle plastycznie, budując niepowtarzalną atmosferę i klimat. Niespieszne tempo akcji dodatkowo podsyca ciekawość. Stworzona przez niego historia wywołuje całą gamę silnych emocji, trzyma w napięciu, niepokoi i nieustannie zaskakuje. Bohaterowie, których stworzył są niezwykle wyraziści i przede wszystkim niejednoznaczni. Gdybym na tym zakończyła charakterystykę „Gabinetu luster” moglibyście odnieść mylne wrażenie, że to ledwie dobry thriller. A tak naprawdę historia, którą serwuje nam Autor, choć utrzymana w jego konwencji, znacznie poza nią wykracza. To powieść nie dość, że wielowarstwowa, to z licznymi odnogami. To thriller, w którym „to, co niedopowiedziane, stanowi o wadze tego, co wyrażone”. A to z kolei sprawia, że blisko mu do literatury pięknej. „Gabinet luster” to metaforyczny tytuł, literacko piękny język, a nade wszystko nieustanne zmuszanie czytelnika do głębszych refleksji. Do odniesienia tego o czym czyta, do własnego życia i doświadczeń. Do stawiania pytań i poszukiwania na nie odpowiedzi, zarówno na kartach powieści, jak i we własnym wnętrzu. Czy zatem polecam tę powieść? Nie. To absolutny must read dla fanów Autora, ale także dla tych, którzy oczekują czegoś więcej od literatury na pozór czysto rozrywkowej.

Przemysław Żarski, mimo iż to Pan w średnim wieku, przypomina mi tych odważnych młokosów z piosenki artysty. Jest dla mnie pisarzem, który każdą kolejną powieścią kruszy szklany sufit gatunku, w jakim aktualnie się porusza. Trochę Go znam, więc wiem, że nie jeden raz “wybucha od środka” widząc, jak bardzo komercja rządzi tym, co on sam uważa za sztukę. Wielokrotnie mówił o tym, Przemysław Żarski, mimo iż to Pan w średnim wieku, przypomina mi tych odważnych młokosów z piosenki artysty. Jest dla mnie pisarzem, który każdą kolejną powieścią kruszy szklany sufit gatunku, w jakim aktualnie się porusza. Trochę Go znam, więc wiem, że nie jeden raz “wybucha od środka” widząc, jak bardzo komercja rządzi tym, co on sam uważa za sztukę. Wielokrotnie mówił o tym, że pisze powieści, które sam chciałby przeczytać i nie ma w nich miejsca na żadne kompromisy. Odważny, uparty, bezkompromisowy i piekielnie zdolny. Właśnie powrócił i niesie w dłoniach thriller, po lekturze którego wszystkie kolejne będziemy oceniać i odbierać diametralnie inaczej. Znowu to zrobił… Słyszycie? Właśnie pęka szklany sufit. Żadnej z powieści Przemka Żarskiego nie da się ot tak przeczytać. Ładunek emocjonalny, którym wypełnia każdą historię z powodzeniem innym pisarzom posłużyłby za materiał co najmniej do trylogii. Żarski najpierw żongluje traumami, bólem i strachem, a później misternie upycha je w swej historii, niczym dawny sprzedawca warzywa do swojego Żuka, wracając z hali targowej. To właśnie kocham w Jego twórczości. Mam wrażenie, że każdą swoją kolejną powieść pisze tak, jakby miała być Jego ostatnim dziełem - testamentem, po którym będą Go wspominać czytelnicy i najbliżsi. Ten głód bycia lepszą wersją siebie wyczuwam za każdym razem, a w “Gabinecie luster” wręcz namacalnie go doświadczam. Jeśli więc szukasz czytelniku przyjemnej i lekkiej historii, która przeleci po Tobie, niczym dmuchawiec - nie sięgaj po Gabinet luster. To powieść dla tych, którzy szukają w literaturze czegoś więcej, którzy stawiają jej wysoko poprzeczkę i wierzą, że rozrywka może także wzbogacać i skłaniać do refleksji. Żarski ustawił mnie do pionu i pokazał miejsce w szeregu. Potraktował jak uczniaka, któremu wydaje się, że mając setki przeczytanych książek na koncie, wszystko przewidzi i rozpyka do połowy tomu. Tyle razy ile dostałem z przysłowiowego liścia powoduje, że poważnie rozważam, czy nie przeczytać tej historii jeszcze raz. W “Gabinecie luster” nic nie jest takie jak się wydaje - ani fabuła, ani motywacje bohaterów, ani też wnioski. Autor zadbał bowiem o to, aby każdy z nas wyciągnął je samemu, nadał im interpretację i porangował według własnego kręgosłupa moralności. Gdyby moje serce było ze szkła, to stłukłoby się co najmniej kilkakrotnie w trakcie lektury “Gabinetu luster”. Poruszył mnie wątek trudnego dzieciństwa, doświadczeń, które zmieniają nie tylko jego oblicze, ale wpływają na dalsze życie jednostki. Główna bohaterka, Ada, jest przykładem, że nie zawsze czas leczy rany, a częstokroć po prostu otwiera nowe, dążąc do tego by emocjonalna krew sączyła się z nich z coraz większym ciśnieniem. Jako ojciec dwóch córek bardzo przeżyłem obraz ojcostwa namalowany w powieści Żarskiego. Najpierw wzruszyłem się przy lekturze dedykacji. Poważnie! Przemysław Żarski wycisnął ze mnie łzy na etapie dedykacji swojej książki i nie wstydzę się tego powiedzieć. Żałuję tylko, że samemu nie mam możliwości, abym w ten sposób mojemu tacie sprezentować coś równie wzniosłego. Później jednak nie było już tak słodko. Postaci ojców, których poznajemy w “Gabinecie luster” najpierw wzbudziły moją odrazę i jednoznaczną ocenę ich postępowania. Kiedy już podpisywałem na nie wyrok Autor rozbił jedną z tafli lustra, za którą ukrył motywację swoich bohaterów. Wtedy ujrzałem pełen obraz tego, co chce mi powiedzieć. Nie tylko czyny są ważne, ale to, co stoi za ich popełnieniem. Nie mając pełnego obrazu polegasz na własnym wyobrażeniu, a to zazwyczaj bywa niekompletne. Postać Ireneusza Zalewskiego jest tą, którą pragnę wyróżnić. Całkowicie ją kupuję i zanurzam się w jej historii. Tak doskonale skrojonej postaci na drugim planie dawno już nie spotkałem. Doświadczony dziennikarz, mający za plecami całą ligę dawnych kontaktów i znajomości, robi co może, aby wygrać bitwę z własnym poczuciem winy. Moje zainteresowanie tą postacią narastało z każdym rozdziałem. Do dziś widzę go przed oczami, w gabinecie, otoczonego stertami gazet i notatników. Cienka granica między prawdą a iluzją jest kolejną odsłoną thrillera Żarskiego, obok której nie sposób przejść obojętnie. Ile razy wybieramy złudzenie zamiast prawdy? Dlaczego to robimy? Czy to mechanizm obronny? A może coś więcej - lina, której chwytamy się, by w ogóle przetrwać to, co prawdopodobnie mogłoby nas zabić. Iluzja życia pozwala spojrzeć na siebie z boku, niczym na aktora, która odgrywa nasze życie i stanowi nasz awatar. W “Gabinecie luster” Przemysława Żarskiego nie sposób pozostać obojętnym.

"Dzieci mają zadziwiającą umiejętność odcinania się od bolesnych przeżyć i koncentrowania na tym, co aktualne, jakby tylko magazynowały w sobie trudne wspomnienia i odtwarzały je później w najmniej spodziewanych chwilach." Dzieciństwo Ady upłynęło w cieniu tragedii. Niewinna zabawa w chowanego przerodziła się w rodzinny dramat. W niewyjaśnionych okolicznościach znika jej starszy brat Igor. To nie koniec dramatów. Niedługo później umiera ojciec. Początkowa nieświadomość tego co się stało z czasem zaczyna odciskać ślad w psychice dziecka. Ada coraz dotkliwej odczuwa obojętność matki, brak bliskości i wsparcia. Wszystko to destrukcyjnie wpływa na psychikę młodej osoby. "Dorastała w przekonaniu, że wydmuszka, którą nazywała rodziną, potłukła się z jej powodu." Dziewczyna osiągając dojrzałość wyrywa się z toksycznego środowiska, by w końcu móc zaznać spokoju. Jednak po dwudziestu latach przeszłość zaczyna walczyć o uwagę. Wysyła wiadomość, która nakłania Adę do powrotu w rodzinne strony. "Łatwiej zostawić trudne pytania za sobą i nie wracać do przeszłości niż szukać konfrontacji z prawdą." Pamięć ludzka to niezgłębiona otchłań gromadzonych wspomnień, przeżyć, obrazów. Jednak tak jak większość bywa zawodna, złudna i niedokładna. Często wypiera to co przykre, złe czy traumatyczne. Po latach nie wiadomo już co jest faktem, a co zwykłą ułudą kreowaną przez czynniki zewnętrzne. Adę po powrocie do rodzinnego domu zaczynają atakować obrazy z dzieciństwa. Tak jakby zatrzaśnięte wcześniej drzwi powoli uchylały się ukazując to, co było za nimi skrzętnie ukryte. Nasuwa się jednak pytanie, czy to co zobaczymy pozwoli ostateczni zabliźnić rany, czy jedynie je ponownie rozdrapie? Mówi się, że prawda wyzwala, ale czy zawsze jest najlepszym rozwiązaniem, w końcu czas leczy rany? Może z czasem już nie warto się cofać, oglądać za siebie i zagłębiać w bagno półprawd i niedomówień? Nie mamy wpływu na rzeczy minione, za to jesteśmy architektami własnej przyszłości. "Gabinet luster" to wielowarstwowa powieść ukazująca różne oblicza, perspektywy jednego problemu. Wywołuje mnóstwo emocji i co krok zaskakuje. Skłania, a nawet zmusza do refleksji nad postrzeganiem własnego życia. Już sam tytuł daje do myślenia. Jest zarówno bezpośrednim odnośnikiem jak również metaforą. Tak jak w lunaparku krzywe zwierciadła zniekształcają odbicie, tak ludzka podświadomość walcząc o własne dobro może dowolnie kreować, zmieniać i w dużej mierze idealizować wyryty w pamięci obraz. Akcja toczy się na małej, tradycyjnej wsi. Takie miejsca są piękne, malownicze, zdrowe w swej naturalności, ale często toczy je wewnętrzna zaraza. "U nas zło ma zawsze twarz obcego." Najgorsze czego wręcz nienawidzę w małych hermetycznych społecznościach to obłuda, dwulicowość i fałszywa religijność." "Im mniejsza społeczność, tym echo, którym rezonują plotki, brzmi donioślej i przysparza więcej szkód." Do tego mamy dwie przestrzenie czasowe. Czas teraźniejszy i zmagania Ady oraz retrospekcje, które dotyczą bezpośrednio Igora i momentu jego zaginięcia, a także tego co się później wydarzyło. Jedna drugą przenika i dopełnia. Postaci są niejednoznaczne, wyraziste i przede wszystkim zróżnicowane. Od osobowości dominujących, władczych po te zupełnie bierne i podporządkowane. Fabuła nie opiera się tylko na głównych bohaterach. Dużą rolę pełnią również postaci drugoplanowe. To także złożone osobowości z pogmatwanym zapisem w księdze życia. Autor głęboko wnika w ich psychikę i wyciska niczym gąbkę. Nikt nie dostaje taryfy ulgowej. Zagłębiając się w fabułę mamy wrażenie, że wiemy o co chodzi, jaki najprawdopodobniej będzie ciąg dalszy. Może ktoś pomyśli - historia jakich wiele. Faktem jest jednak, że nic tu nie jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Zwroty akcji wywracają wszystko o 180 stopni zupełnie zmieniając jej pierwotny sens. Oczywiście nie zabrakło barwnego języka, z jakiego znamy Przemysława Żarskiego. Niektóre recenzje tworzę już w trakcie lektury. Na bieżąco notuję fakty i spisuję wolne myśli. Tak też było tym razem. W końcu książka wciągająca bez reszty, którą chce się czytać, a nie tylko dobrnąć do końca. Emocje jakie mną targały powodowały, że musiałam przerywać czytanie, a czasem nawet siarczyście przekląć. Lubię te wewnętrzne poruszenie i niepewność. Pobudzają one ciekawość i nakręcają wyobraźnię. Miałam swoje typy i podejrzenia, ale nie spodziewałam się takiego zakończenia. Ogromnie polecam!

Rany emocjonalne mamy w sobie wszyscy. Te których nigdy nie udało się przezwyciężyć i zaakceptować zamknęliśmy w naszym umysłowym więzieniu. Wpływają na emocje. Braki naszego wnętrza, które swoimi korzeniami sięgają dzieciństwa. Niewyleczone zaogniają się. Wpływają destrukcyjnie na życie. Nie można ich zakryć, zapomnieć. Trzeba oczyścić i wyrzucić. Fakty, których nie akceptujemy, które wyparliśmy to ciemna strona naszej osobowości. Odrzucona w przeszłość. Świat jest tego odbiciem. To co widzimy, odczuwamy wypływa z przekonań. Uważna obserwacja daje możliwość wyboru jakie decyzje się podejmie i jaką emocją pokieruje, aby zobaczyć odbicie. Uwolnić z labiryntu przeszkód. Naszą tożsamość budujemy poprzez dostrzeganie siebie w innych. Bezpośrednia konsekwencja. Świat nie jest dobry ani zły. Wobec nas obojętny. To my go tworzymy i ubieramy w emocje. Świat to jedno wielkie lustro pobudzone do oszukania zmysłów przez groteskowe odbicie. Minęło dwadzieścia długich lat, gdy podczas rodzinnej wyprawy zaginął Igor, brat Ady, która miała wówczas zaledwie cztery lata. Obraz zdarzenia powraca bezustannie niczym zjawa, a leśna polana przyprawia o dreszcze. Dramatyczne doświadczenie rośnie razem z nią. Jest ciągle obecne. Nie odpuszcza. Lęk zagnieżdzony pod skórą próbuje oswoić. Gdy pewnego dnia znajduje kopertę, której zawartość wprawia w przerażenie, musi stawić czoła demonom, które ściągają ją w otchłań rozpaczy. Powraca do przeszłości, by się z nią zmierzyć i poznać trudną i niewygodną prawdę. Thriller naznaczony piętnem dzieciństwa, które drąży niczym kropla w skale. Odciska trwały ślad i nie pozwala zapomnieć. Niezwykle klimatyczny. Otula nas tajemniczością i zaprasza do świata sekretów. Nic tu nie jest oczywiste, a niedomówienia piętrzą się. I nic nie jest przypadkowe. Bolesne, skrywane prawdy ujrzą światło dzienne, ale czy przyniosą wyzwolenie? Poruszająca najczulsze struny duszy powieść, emocjonalna i refleksyjna. Trochę jak sen, w którym zmory budzą co noc negatywne wspomnienia. Iluzja tego co było. Rozbity fragment zdemaskowany i wystawiony na światło dzienne. Głęboko zranieni przez życie bohaterowie. Okaleczeni duchowo. Skazani na samotność i odrzucenie. I tęsknota za ciepłym domem, czułym matczynym gestem, zrozumieniem, kochającą rodziną. Nawet gdy rany są zasklepione to tylko powierzchowny pancerz. One krwawią bezustannie. Historia przepełniona cierpieniem. Jestem nią urzeczona choć naznaczona tragedią to ma w sobie magnetyzm. Przyciąga, bo przecież nie możemy pozostać obojętni wobec krzywdy dziecka. Zatapiamy się w ten wykreowany świat bezgranicznie. Atmosfera zagęszcza się. Wpadamy w mroczny kocioł zdarzeń. Nakręcona spirala szaleństwa. Składamy odłamki zwierciadła, by powstał obraz zagnieżdżonego zła. Zła, którego jedynym niemym świadkiem są pobielone farbą ściany. Wdziera się do świadomości, gdzie trzeba oddzielić to co rzeczywiste od tego co fikcyjne. Autor żongluje emocjami czytelnika. Porusza tematy trudne i ważne, jak chociażby pedofilia, ale to tylko jeden z zalążków zła tego świata. To wszystko okraszone prozą, która zachwyca. Nie sposób się oderwać. To było fenomenalne. Przemysław Żarski zaserwował nam czytelniczą ucztę. Na najwyższym poziomie. Przepadłam i Wy przepadniecie. Gorąco polecam.

„Los naznacza nas cierpieniem i złudzeniami, bez względu na to, jak bardzo wypieramy je ze świadomości. Lepi w nas jak w miękkiej glinie, odciskając poczucie winy, bezradności i braku sensu”. Lustro - brama do innego świata, magiczny przedmiot, który może zapieczętować duszę, ukazywać przyszłość, teraźniejszość i przeszłość.. Można się w nim przeglądać doszukując się prawdy o sobie, choć wcale nie tak łatwo ją tu zobaczyć. Gdy przez nieuwagę rozbijesz lustro, według pewnego paskudnego przesądu, czeka Cię murowane 7 lat nieszczęścia. Prawda, czy nieprawda – rozbite lustro zawsze źle się kojarzy. Czy gdy je posklejasz i się w nim przejrzysz – obraz nie będzie przekłamany, zaburzony, zniekształcony..? Minionej nocy miałam okazję zwiedzać pewien tajemniczy „gabinet luster”, ale nie takie pomieszczenie w lunaparku, w którym umieszczone są lustra zniekształcające ludzkie postacie. Choć podróż ta, wiodąca przez istny labirynt wiary i złudzeń, nadziei i pobożnych życzeń, z pewnością niosła wiele pułapek wynikających ze zniekształcenia odbicia, ciągłego oszukiwania zmysłów i własnej wyobraźni kreślącej wybitnie mroczne obrazy. „Gabinet” ten, to pewna wielowymiarowa historia złożona z fragmentów rozbitego lustra życia. „Opowieść o chłopaku, który zniknął, i dziewczynce, która już na zawsze została obarczona ciężarem tej nieobecności”. Historia, która tak naprawdę wcale nie rozpoczęła się na pewnej polanie, gdzie ostre słońce przebijając zza koron drzew raziło wzrok, wszędzie pachniało lasem, a dwójka rodzeństwa zdana na łaskę i niełaskę zmysłów bawiła się w chowanego. Ale dużo wcześniej.. Przebłyski wspólnych chwil, a może tylko ich wyobrażenia, zlepek wyblakłych i pożółkłych już slajdów minionych dni, ciemność która pochłania, trawi umysł i pluje pustką, dzieciństwo w cieniu tragedii, kameralny nałóg, wiara i obłuda będące dla co niektórych jedyną prawdą i życiem, pragnienie poznania odpowiedzi, ból, cierpienie, samotność, niespełnione oczekiwania, przemoc, obsesja, potrzeba zemsty i pokuty, zaburzone relacje, nieuświadomione blizny i te widoczne gołym okiem, choć skrzętnie ukrywane, poszarpane rany co rusz posypywane solą.. to wszystko widać we fragmentach rozbitego lustra. Trzeba uważać, gdy bierze się te odłamki do ręki, bo łatwo można się zranić.. zapaść się w grząskim bagnie półprawd i niedomówień, złudzeń i wyobrażeń. „Gabinet luster” to znakomity thriller psychologiczny. Autor nie oszczędza czytelnika, strzela między oczy nieoczywistościami. Porusza, intryguje i zaskakuje. Do samego końca dawkuje emocje i gdy wszystkie elementy rozbitego lutra są już na swoim miejscu, pozwala nam się w nim przejrzeć.. na własne ryzyko, bo odraz jaki się wyłoni z uporządkowanego „nieładu” – dla każdego może okazać się inny. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora (jak do tego doszło, nie wiem), ale z całą pewnością nie ostatnie. Polecam.

Gabinet luster opowiada o losach Ady Rezler, która w wieku 4 lat straciła swojego brata, tylko, że straciła to trochę za duże słowo, ponieważ Igor po prostu rozpłynął się w powietrzu podczas zabawy w chowanego. Po 20 latach sprawa zaginięcia Igora wraca do niej jak bumerang, chociaż przez te 20 lat również nie próżnowała i stopniowo niszczyła psychikę dziewczyny. Muszę szczerze powiedzieć, że kiedyś w przeszłości próbowałam czytać różne thillery i jakoś żaden mi nie podszedł, myślałam, że może to nie jest po prostu mój gatunek, jednak czytając opis gabinetu luster stwierdziłam, że muszę spróbować jeszcze raz dać szansę temu gatunkowi i mogę śmiało powiedzieć, że ta książka to był strzał w 10! Aktualnie chce więcej i więcej, tego typu powieści. Gabinet luster to absolutnie mistrzowsko poprowadzona historia z perspektywy kilku osób. Akcja dzieje się zarówno w przeszłości jak i teraźniejszości, dzięki czemu napięcie jest idealnie stopniowane. Nawet nie wiem co mam powiedzieć, ponieważ to była tak świetnie napisana powieść, że chyba jedyne co mi przychodzi na myśl to BŁAGAM CZYTAJCIE GABINET LUSTER, jeżeli chodzi o mnie to już wiem, że znajdzie się on w ulubieńcach roku. Postacie były tak świetnie wykreowane, że te które przez całą książkę potrafiły sprawnie manipulować innymi bohaterami powieści, manipulowały również mną! Cała końcówka była takim zaskoczeniem, że dosłownie siedziałam ciągle z otwartą buzią i nie wierzyłam temu co czytam. Smaczki psychologiczne jakie serwuje nam autor, cały stan psychiczny Ady jest opisany w tak wspaniały i prosty sposób, że z łatwością możemy wejść do jej głowy i poczuć co się tam dzieje. Jej matka również była opisana w świetny sposób, ponieważ też zmagała się z problemami psychicznymi po stracie syna, mogliśmy poznać całą jej drogę od kochającej mamy do osoby, która wyrzuca własne dziecko z domu za powiedzenie prawdy. Mogłabym się tu zachwycać i zachwycać wszystkimi bohaterami powieści, ale myślę, że lepiej będzie kiedy sami przekonacie się co mam na myśli! Nie chcę wam tu za dużo zdradzać o fabule, bo po prostu zabrałabym wam całą zabawę czytania, jednak musicie mi uwierzyć na słowo, że warto sięgnąć po tę książkę. Czyta się ją wyśmienicie szybko a emocje jakie przy tym towarzyszą czytelnikowi są nie do podrobienia. To jest po prostu GENIALNA książka.

Wejdźcie do "Gabinetu luster" i zanurzcie się w tej historii z rozsypanych kawałków szkła. Dotknijcie tafli lustra, a zobaczycie odbicie ludzkich traum i lęków. Pod opuszkami palców poczujecie "kręte korytarze"- ludzkich wątpliwości, wyrzutów sumienia, cierpienia i złudzeń, którymi karmią się bohaterowie. Poczujecie również szorstki dotyk wyżłobionych przez poczucie winy szczelin, a uczucie bezradności i braku sensu im towarzyszące przyklei się Wam do powiek, jak "okruchy wspomnień" uwierające gdzieś na dnie oka. Co zobaczycie? "Teatr cieni" w "onirycznym tańcu" na linie, na granicy świadomości i podświadomości... Spektakl złudzeń, kłębiących się gdzieś z tyłu głowy, złożony z resztek wspomnień z dzieciństwa, poupychanych po szafach trupów oraz kryjących się w kątach potworów. Rzucą się Wam do gardła, przeszyją emocjami na wylot, wyszarpią Was z ramion obojętności, skonfrontują z prawdą i przeszłością. . Jak na starej kliszy ujrzycie ten obraz- "grząskie bagno półprawd i niedomówień", w którym bardzo łatwo można się zapaść. A także- lustrzane odbicie kłamstw i lęków, które "wypływają powoli na powierzchnię, ale nadal coś gnije na dnie". Razem z bohaterką odkryjecie, że "czas wcale nie goi ran", a jedynie "strzępi ich brzegi". Bolesne refleksy wspomnień można upchnąć gdzieś na dnie świadomości, ale one wrócą- pielęgnując złudzenia. Ale "Gabinet luster" to nie tylko zwierciadło dla zwichrowanych jednostek. To również gorzka karykatura małych społeczności, a raczej ich "zaściankowej obłudy" i fałszywej hermetyczności, w której "krzywdy i traumy rezonują donośnym echem". . Autor snuje swoją opowieść, przetykając ją emocjami oraz refleksjami. Zarzuca swoje "emocjonalne sieci" i czeka na efekt. Jedną z przynęt jest dopieszczony język i metafory. Jednostki o pewnym poziomie wrażliwości, podatne na rodzaj intymności, jaka zawiązuje się z Autorem już od pierwszych zdań - nie mają żadnych szans. Będą chłonąć ten spektakl i patrzeć na niego, jak urzeczone. Rozsypane kawałki lustra, które Autor ukrył między wierszami - będą skrzętnie zbierać i układać jak puzzle, tworząc w głowie spójny obraz, który wraz z finałem tej historii nabiera zupełnie nowych znaczeń. Czytajcie ♥️

Wstyd się przyznać, że jest to moja pierwsza książka autora, jaką do tej pory przeczytałam. Nie miałam pojęcia, że pan Żarski ma cudowne i lekkie pióro, za pomocą którego tworzy nietuzinkowe oraz oryginalne powieści, zapadające czytelnikowi głęboko w pamięci. Ada jako mała dziewczynka bawi się w chowanego wraz z bratem Igorem. Niestety dziwnym trafem chłopiec znika. Czterolatka niedługo potem traci również ojca. Matka nie jest dla niej oparciem, a tragedie odciskają swe piętno na jej psychice. Po dwudziestu latach te wydarzenia stają na nowo bohaterce przed oczami, gdyż w drzwiach mieszkania znajduje kopertę, której zawartość przywraca bolesne wspomnienia i zmusza do odkrycia prawdy. Powrót w rodzinne strony rozdrapie zabliźniające się rany, a Ada będzie starała się ze strzępków informacji złożyć wszystko w całość. Czy to się jej uda? Czy właściwie zrobiła przyjeżdżając do miejscowości, gdzie wszystko się zaczęło? Czy wspomnienia jakie w niej ożyją doprowadzą ją do obłędu i okażą się złudzeniem? Co tu się działo! Przewracając kolejne stronice byłam jak w transie. Cała w napięciu próbowałam odkryć tajemnicę sprzed lat, momentami byłam w szoku i nie dowierzałam temu co właśnie wyczytałam. Autor to mistrz półprawd i mistyfikacji. Co jakiś czas podrzucał ochłapy informacji, mylił moje tropy i to tak umiejętnie, że nie podołałam. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach, ale i tak przeżyłam wielki szok, gdy dotarłam do finału tej historii. Genialna fabuła nie jest zbyt dynamiczna, ale jednak obfituje w wiele zwrotów akcji. Intensywne emocje wręcz paraliżowały mnie, a wrażenia były silne i niezapomniane. Kreacja świetnie dopracowanych postaci zachwyca pod każdym względem i nie można się do niczego przyczepić. Szczerze zachęcam do sięgnięcia po ten rewelacyjny thriller psychologiczny. Zapewniam, że nuda z tą lekturą wam nie grozi, a zagadka okaże się skomplikowana i ciężka do rozszyfrowania. Lubicie ten gatunek i pasjonują was pokręcone historie, których przebieg ciężko przewidzieć, to musicie ją koniecznie przeczytać. Intryga goni intrygę, a mroczny i duszny jej klimat wciąga, powodując totalny mętlik w głowie. Polecam!

Jeśli miałabym wskazać autorów, którzy potrafią tworzyć najlepsze historie z tajemnicą z przeszłości w tle, to jednym z pierwszych w mojej głowie z pewnością byłoby nazwisko Przemysława Żarskiego. Po fantastycznej trylogii z Robertem Kreftem Autor zawiesił sobie poprzeczkę niezwykle wysoko. A “Gabinetem luster” przeskoczył ją, i to ze sporym zapasem. Wydarzenia sprzed kilkunastu lat nie dają spokoju Adzie Rezler. Gdy miała ona cztery lata, podczas rodzinnej wycieczki zaginął jej starszy brat, Igor. Pomimo upływu czasu nie ma śladów ani żadnych tropów, co mogło się z chłopakiem stać. Pewien rysunek zmusza dziewczynę do powrotu w rodzinne strony i zmierzenia się z trudną tajemnicą z przeszłości. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że Autor doskonale rozumie swoją bohaterkę, przez co postać Ady jest stworzona naprawdę wiarygodnie. Żarski kreuje rzeczywistość ciemną, ponurą, smutną - i dokładnie takie jest życie głównej postaci. Chwilami czułam też, że Ada chciałaby tą sprawę porzucić, wrócić do swojego aktualnego życia. Takie momenty zwątpienia również mi się podobały, bo pokazują, że każdy może mieć wątpliwości. “Gabinet luster” nie jest historią, w której akcja pędzi jak szalona. Wbrew pozorom dzieje się jednak naprawdę dużo - wielkim plusem jest to, jak poszczególne wydarzenia zostały rozłożone nie tyle w czasie, co w rozpiętości tej książki. Czytelnik nie czuje podczas lektury ani znużenia brakiem wydarzeń, ani bólu głowy od ich nadmiaru. Uwielbiam, po prostu uwielbiam tę narrację prowadzoną z perspektywy kilku osób. Nie ma dla czytelnika przyjemniejszej możliwości odkrywania z każdą kolejną stroną puzzli układających się w całą historię, niż poznając losy z punktu widzenia więcej niż jednego bohatera. Bardzo się cieszę, że i tytułowy “gabinet luster” odegrał w historii Ady i jej brata istotną rolę, choć pojawił się dopiero w końcowych scenach książki. Podsumowując - to kolejna świetna książka, od której naprawdę z ręką na serduchu nie mogłam i nie chciałam się odrywać. [współpraca: @czwartastronakryminalu]