Finał Rosie (okładka miękka)

W serii o genetyku Donie docieramy do finału, a skoro tak to nie może zabraknąć finału. Kto ma dzieci ten wie, że małe dzieci mały kłopot, a duże…Niewątpliwie jest coś z prawny w tej przekazywanej z pokolenia na pokolenie ludowej mądrości i choć nie stanowi ona odkrycia naukowego na jakąkolwiek skalę, to jednak nagroda Nobla należy się temu, kto wymyśli działanie matematyczne i za jego pomocą przeciwności młodzieńczego wieku po prostu raz na zawsze rozwiąże. Gdyby relacje międzyludzkie były jednak tak nieskomplikowane…to nie byłoby zbyt prosto? Po ponad dziesięciu latach cała rodzina wraca do Australii, co z kolei jest zupełnie niekompatybilne z planem Hudsona (plan ma tu znaczenie kluczowe – niedaleko pada jabłko od jabłoni), który przeżywa szkolne trudności i kompletnie nie wychodzi mu dostosowywanie się do otoczenia. Pocieszający jest fakt, że Don ma bogate doświadczenie w tym zakresie i na pewno (hmm…) będzie w stanie pomóc synowi. A czy nie jest to problem, z którym część osób, poczynając od okresu dziecięcego musi się zmierzyć? Wykluczenie, bycie dziwakiem, uprzedzenia budowane w domu i w szkole. Jest tu niewątpliwie jeszcze wiele do zrobienia. I wierzę, że ja jako rodzic, Ty jako ciocia, przyjaciel, dziadek w znacznej mierze za to odpowiadamy. Podwijam więc rękawy i chcę zrobić co w mojej mocy. Inność w tym świecie nie zawsze jest łatwa, ale szacunek, troska i wsparcie nie powinny zależeć od naszych poglądów. Spójrzcie, niby komedia romantyczna, a dotarliśmy do tak ważnych i poważnych tematów. www.zyj-bardziej.pl

Czy bycie innym, oznacza gorszym? Czy sprawia problemy? A jeśli tak, to czy te problemy nie wynikają czasem z naszej niewiedzy? Syn Dona i Rosie ma 11 lat. Chłopiec świetnie się uczy, ale problemy w nowej szkole istotnie odbijają się na jego wynikach w nauce. Hudson jest wytykany palcami i niekiedy poniżany przez swoją odmienność. Rodzice starają się nauczyć go funkcjonowania w społeczeństwie, by nie narażać go przy tym na kolejne przykrości. Ale czy to Hudson powinien się tego nauczyć? Ostatni tom trylogii o Donie Tillmanie porusza niezwykle ważne zagadnienie, jakim jest funkcjonowanie osób z autyzmem i zespołem Aspergera w społeczeństwie. Jest on przedstawiony w dość humorystyczny sposób, ze względu na specyficzną osobowośą głównego bohatera, ale książka głównie ma na celu uświadomić czytelnika, z jakimi problemami zmaga się człowiek cierpiący na owe zaburzenie. Ile przeszkód musi pokonać i jak wiele trudu musi włożyć w to by nie dać się zaszufladkować. Pokazuje miłość ojca do dziecka, które większość osobliwych cech otrzymało właśnie po nim. Przedstawia z jakimi przeciwnościami musi się zmagać dziecko inne niż wszyscy jego rówieśnicy. To lekka, a zarazem wartościowa pozycja, udowadniająca nam, jak stereotypowe postrzeganie świata przez dorosłych i dzieci może wyrządzić krzywdę drugiemu człowiekowi. Po lekturze pierwszego tomu przygód Dona Tillmana tym razem spodziewałam się czegoś podobnego. Liczyłam na dużą dawke humoru, kolejne zawirowania w związku z Rosie, jednak nie to było głównym tematem powieści Simsiona Graeme. Finalnie jestem wdzięczna za historię, którą trzymałam w dłoniach i za jej sprawą mogłam spojrzećna wiele rzeczy inaczej. Autor stworzył powieść, w hołdzie osobom, które nie do końca mają wpływ na swoje postępowanie. Zdecydowanie Finał Rosie pod płaszczykiem lekkiej, zabawnej tresci zmusza czytelnika do refleksji i to tej dobrej, właściwej. Zaznaczam, że specyficzny język i sposób bycia bohaterów nie przypadnie wszystkim do gustu. Mimo wszystko zachęcam by przekonać się samemu ❤️

Don Tillman jest inny. Nie chodzi tylko o to, że jest naukowcem - genetykiem, czy że ma oryginalne zainteresowania. Jest on osobą nie do końca potrafiącą "normalnie" funkcjonować w społeczeństwie - nie umie nawiązywać znajomości, odbiera wszystko dosłownie, dużo analizuje, brak mu empatii, czasem miewa słowotoki, zwłaszcza jak pojawia się temat, który jest jego "konikiem", miewa małe obsesje i niekoniecznie potrafi dostosować się do różnych sytuacji społecznych. Poznaliśmy go dobrze w książce "Projekt: Rosie", która opowiadała o jego poszukiwaniach w celu znalezienia żony. "Finał Rosie" to z kolei już trzeci tom serii o przygodach tego oryginalnego naukowca i zarazem zakończenie jego przygód. Tym razem poznajemy go w nowej sytuacji - musi zmierzyć się z nowym, równie wymagającym projektem, a mianowicie z nieprzystosowaniem społecznym Hudsona, jego syna. Zabiera się do tego jak zwykle w nietypowy sposób, co doprowadza do wielu ciekawych, często zabawnych, a czasem zaskakująco wzruszających sytuacji. Ogólnie ta książka wiele mówi o odmienności, niedostosowaniu się do społeczeństwa, nie tylko w zachowaniu Dona, ale też i innych bohaterów. Ponieważ jednak ta tematyka poruszana jest w sposób lekki i bezpretensjonalny, nie ma poczucia dramatyzmu, czy przytłoczenia podczas czytania tej książki. "Finał Rosie" świetnie wpasowuje się w całą serie i stanowi jej bardzo dobre podsumowanie i zakończenie. To książka taka w sam raz. nieprzesadnie lekka, ale też bez niepotrzebnego bagażu emocjonalnego, przyjemna, ale i wartościowa, ciepła i zabawna. W sam raz na ponure wieczory ;)

Trzeci tom napisany został w bardzo podobnym klimacie do tomu drugiego. Zdecydowanie więcej w nim dramatu i obyczajówki niż komedii, jednak bardzo przypadł mi do gustu😁. Książka porusza trudny problem autyzmu. Mówi o dyskryminacji i odstawaniu od rówieśników. Ukazuje sporo informacji o problemach dzieci w szkołach. Opowiada również o relacjach pomiędzy synem,a ojcem oraz chęci budowania mocniejszej więzi.  Bardzo polecam Wam tę serią🤗. Książka ukazuje wiele ważnych wartości i morałów. Myślę, że sporo z niej wyniesienie. Dodatkowym atutem są oczywiście świetnie wykreowani bohaterowie, którzy zdecydowanie nie są przekoloryzowani. Powieść bardzo życiowa... Wiele osób boryka się z problemami zawartymi w tej cudownie napisanej pozycji. Wzrusza, bawi i uczy...🥰

Czas szkoły dla nikogo nie jest łatwy, a gdy masz łatkę dziwaka gorzej być nie może. I o tym jest ta powieść. W żartobliwy, humorystyczny sposób pokazuje nam, że każda niestandardowość zostaje dostrzeżona i to nie zawsze w tym pozytywnym kontekście. Porusza temat nietolerancji, dyskryminacji i obala stereotypy. Mimo lekkiej formy książka jest bardzo wartościowa i intelgentna. A przy tym przyjemna, urocza i niesamowicie wciągająca. Gorąco polecam.

Parę dni temu, a dokładnie dwudziestego siódmego stycznia, premierę miała ostatnia część trylogii o Donie Tillmanie - profesorze genetyki z zespołem Aspergera, który zakochał się w zwyczajnej, szalonej dziewczynie. Rosie całkowicie nie spełniała wymaganych kryteriów jako przyszła żona, ponieważ paliła papierosy, spóźniała się na spotkania, często piła alkohol i robiła setki innych "niedopuszczalnych" przez Dona rzeczy. Los w tak pokrętny sposób pokierował jednak ich życiem, że nie dość, że ta nietuzinkowa para została małżeństwem, to jeszcze spłodziła potomka, Hudsona. "Finał Rosie" opowiada właśnie o relacji między ojcem a synem, który podobnie jak kiedyś Don, nie potrafi odnaleźć się w towarzystwie. Rosie dostała lepszą ofertę pracy, a Don mógł wreszcie wrócić na stare śmieci, czyli na Uniwersytet Melbourne. Po ponad dziesięciu latach całą rodziną przeprowadzili się z powrotem do Australii, co z kolei kompletnie nie spodobało się Hudsonowi, nienawidzącemu jakichkolwiek zmian ani w życiu, ani w swoim tygodniowym harmonogramie. Don, jako przykładny ojciec i osoba posądzona przypadkowo o rasizm, postanawia zrezygnować z pracy na uniwersytecie, a cały swój czas zainwestować w projekt "Hudson". Całkowicie skupia się na dobrym wychowaniu syna, chcąc jak najlepiej wprowadzić go do dorosłego życia, np. poprzez naukę jazdy na rowerze, rzucania i łapania piłki, czy pomoc w zdobyciu nowych przyjaciół. W międzyczasie Don stara się udowodnić, że Hudson nie ma autyzmu. Cała ta zamiana wprowadza do życia rodziny chaos, którego efektem jest wiele komicznych sytuacji. Dlaczego? Ponieważ Don sam ma problem z radzeniem sobie z innymi ludźmi, a zamierza pomóc w tej kwestii równie nieogarniętemu synowi. Pytanie brzmi, jak to zrobić, skoro ani jeden, ani drugi nie potrafi zrozumieć emocji? Trzeba również pamiętać, że w młodym ciele zaczynają buzować hormony, a dorastanie to nie przelewki. "Finał Rosie", tak jak jej dwie poprzedniczki, przedstawia przepiękną historię bogatą w interesującą fabułę, doskonale wykreowanych bohaterów i niosącą ze sobą ważne przesłania. Mimo że język powieści jest dostosowany do intelektu Dona, a także osób, z którymi prowadza się na co dzień (ludzie nauki), książkę czyta się z niesamowitą lekkością, a przez tekst dosłownie płynie. Autor doskonale prowadzi narrację, ani minuty nie przynudzając i co chwila zaskakując zwrotem akcji. Podczas czytania nie da rady się nudzić - Don wpisał brak nudy w harmonogram, według jakiego skrupulatnie podąża i zawsze go przestrzega. :) Książka oferuje nie tylko ciekawą historię, ale przede wszystkim skłania do refleksji. Czytelnik dostaje wiele momentów skupiających się na tym, jak ciężko wśród normalnych ludzi mają ci niepełnosprawni. "Finał Rosie" pokazuje, że w oficjalnie supertolerancyjnym środowisku w rzeczywistości trudno bywa być innym, czyli niewpasowanym, i że takie zachowanie na pokaz często podłapują dzieci. Okazuje się, że właśnie szkoła buduje największy dyskomfort. Rodzice i nauczyciele zamiast uczyć, wspierać i pokazywać, jak stawać się lepszym człowiekiem, podcinają skrzydła, własnymi wadami oraz uprzedzeniami zarażając swoje pociechy. Wartym wspomnienia są również wątki dotyczące relacji rodzic-dziecko, które autor doprowadził dosłownie na wyżyny doskonałości. Dawno nie czytałam równie realistycznego, dosadnego i przemyślanego podejścia do tych spraw w literaturze. "Finał Rosie bezapelacyjnie polecam, choć najpierw zachęcam do sięgnięcia po "Projekt Rosie". Czytanie bez znajomości początkowej fabuły byłoby możliwe, lecz wprowadziłoby lekki chaos, zwłaszcza podczas wspominania dawnych wydarzeń. Trylogia o Donie Tillmanie jest naprawdę piękną historią wartą poznania, skierowaną do każdego, czy to starszego, czy młodszego czytelnika. Ani przez sekundę nie zawodzi, a dodatkowo po lekturze potrzeba chwili, by pomyśleć nad przeczytanymi treściami, z których można wyciągnąć wiele interesujących, mądrych wniosków. Nawiązując do typowo telewizyjnego systemu oceniania, napiszę: trzy razy tak. :)