Fear Of The Dark (Płyta Analogowa)

Moja ulubiona płyta IM. Wydana doskonale choć na CD jest więcej zdjęć.

Jedna z lepszych płyt heavy metal fajnie wydana na czterech plackach

Idealny prezent dla fanów zespołu

Może się narażę, ale ten album jest moim ulubionym od Iron Maiden. Skąd ta obawa? Bo mam ciągle wrażenie, że ten krążek jest karcony i niedoceniony, ponieważ jest rzekomym świadectwem kryzysu w zespole oraz pozycją najbardziej nijaką i bezbarwną. Wszystko przez dwa może i niezbyt udane numery czyli „Weekend Warrior” czy „Chains of Misery”. Moim zdaniem to jednak bzdura, bo „Fear Of The Dark” okazał się wręcz swoistym odrodzeniem. Ta płyta jest czytelna, wyważona, niewiarygodnie dopracowana, rzetelna muzycznie, niesamowicie klarowna i bombastyczna. W każdym utworze znajduję coś co przykuwa moją uwagę. Według mnie na tej płycie Bruce pokazał w pełni swój mistrzowski kunszt wokalny i zaśpiewał najlepiej ze wszystkich ich albumów. To ostatni naprawdę dobry album Ajronów. A kryzys nastąpił później. Prawie same hiciory! A „Afraid To Shoot Strangers” jest jednym z najjaśniejszych punktów programu tej płyty. Bardzo klimatyczny i subtelnie wyśpiewany przez Bruce’a. To zaś jeden z najspokojniejszych utworów Iron Maiden, utrzymany w świetnym klimacie. Oczywiście występują w nim też obowiązkowe zaostrzenia jazdy. Dość gładki brzmieniowo, bardzo melodyjny, podobnie jak onegdaj „Hallowed Be Thy Name” zaczyna się od spokojnej, melancholijnej części, z czasem przechodzi w dynamiczną heavy metalową jazdę. Świetnie skomponowany utwór będący świadectwem geniuszu Harrisa i cechujący się dużą dynamiką oraz licznymi zmianami tempa. Niby ballada, ale chyba nie tak do końca, bo sporo w tym kawałku ognia. Długi, wielowątkowy, dość progresywny, w pierwszej części brzmiący bardzo nastrojowo, później jednak rozkręcający się, pełen typowych dla grupy gitarowych unison. Trochę zalatuje Deep Purple. Gitarowy motyw jest jednym z najfantastyczniejszych, jakie w życiu słyszałem i po kilkukrotnym wysłuchaniu nie da się go zapomnieć. 2:55 imponujące przejście, podobnie 3:50 i wyborne solowe partie gitar. Do tego świetny riff, bębniąca perkusja i znakomity, przejęty wokal. Tekstowo może nie jest zbyt oryginalnie. Jednakowoż pasja wokalna Bruce’a dodaje mu ogromną dawkę patosu. Ale nie takiego wieśniackiego, lecz budzącego respekt. To rzecz o żołnierzu, który nie chce nikogo zabić, ale wie, że to nieuchronne… Aczkolwiek znakomicie na żywo wykonywał ją również Blaze, bo w tym nagraniu jest wielka pasja, a dodatkowo zmiany tempa jeszcze dodają mu uroku. Ten utwór to istny heavy metalowy hymn, kopalnia melodii do krzyczenia przez publikę podczas koncertów. Od początku do końca klimat i heavy metalowa werwa sąsiadują ze sobą. Doskonały w każdym względzie, jeszcze dzisiaj wywołuje dreszczyk emocji, a na koncertach jest żelaznym - nomen omen - punktem programu, zawsze śpiewanym wspólnie z publicznością. Kapitalny progresywny z mistrzowską melodią prowadzoną przez gitarę, pełen zmian dynamiki i tempa, znakomitych solówek, świetnych riffów, wspaniale, przejmująco zaśpiewany przez Bruce’a. Taka właśnie jest cała ta płyta - wyważona i dopieszczona. Doskonała wręcz harmonia agresywnego heavy metalu i melancholijnego hard rocka.

Bardzo dobrą płyta wbrew temu co niektórzy piszą, dla mnie jedna z najlepszych płyt ironow. Polecam