„Epoka hipokryzji” jest publikacją absolutnie fenomenalną, a przesłanki ku takiemu stwierdzeniu są następujące. Po pierwsze, a co już nadmieniłam, jest wciągająca i interesująca, ponieważ zagląda do sypialni przedwojennych Polaków, czyli podejmuje temat dotąd niespotykany, a przecież także będący częścią naszej historii. Po drugie, jest napisana arcyciekawie – wdzięcznie, z humorem, czasem z ironią; i tak naprawdę z jednej strony czytelnik chłonie nowe dla niego informacje, a z drugiej delektuje się stylem i ma z niego wielką uciechę. I wreszcie po trzecie, a wynikające z powyższych rozważań, ja książki Kamila Janickiego biorę całkowicie w ciemność, mając przy tym pewność, że czeka mnie literacka uczta. Tak było z „Pierwszymi damami...” i „Upadłymi damami Drugiej Rzeczpospolitej”; tak było z „Damami Złotego Wieku”, więc i z tą publikacją nie mogło być inaczej. Autor o historii pisze tak, jak powinno się o niej pisać, by rozbudzać nią fascynację, by chcieć jej więcej i więcej. Tak więc, gdy natkniecie się na któryś tom jego autorstwa, nie zastanawiajcie się ani minuty, tylko czytajcie. „Epokę hipokryzji” polecam z całą mocą, bo jak mówi jej twórca: „Najwyższa pora odczarować historię intymności (...). Przecież to obszar życia dotyczący każdego człowieka. I wart badań w nie mniejszym stopniu niż historia karabinów czy traktatów politycznych” (str. 417). Mogę tylko się z nim zgodzić i ocenić, że to odczarowanie w pełni mu się udało.

Seks atakuje nas, że tak powiem z każdej strony. Filmy, seriale, reklamy, każde o podtekście seksualnym. Już nie wspomnę tu o filmach które w uproszczeniu traktują tylko o seksie właśnie. Mam przed sobą książkę niezwykłą. Kamil Janicki pokusił się o rzecz niemożliwą, a raczej trudną do wykonania. Epoka Hipokryzji-Seks i Erotyka w Przedwojennej Polsce to książka traktująca właśnie o tej naszej seksualności, a raczej o spojrzeniu na nią we wczesnych latach 20 i 30 XX wieku w Polsce. Tamte nieodległe wcale czasy nie były zaludnione przez nieskazitelnych dżentelmenów i egzaltowane panny. To były czasy rewolucji seksualnej, pierwsze próby edukacji seksualnej młodzieży. Wszystkie tematy tabu takie jak seks, pornografia, aborcja czy homoseksualizm. To właśnie epoka hipokryzji. Tadeusz Boy Żeleński i Jego Nowoczesna Sztuka Chędożenia, autor ten uznawany za pierwszego w tamtym okresie rewolucjonistę w tym jakże wstydliwym temacie. I o wiele więcej... Książkę czyta się rewelacyjnie, znakomicie wydana, snuta wybornie przez uznanego historyka. Czegóż chcieć więcej. Całości dopełniają, a jakże fotografie i rysunki wszystko stonowane w czarno-białym wydaniu. Ciekawostki Historyczne tą właśnie książką wchodzą szturmem na rynek wydawniczy i czynią to znakomicie. Cóż mogę dodać, polecam. Wydawnictwu dziękuję za udostępnienie mi tej pozycji.

Chętnie sięgam po nieoczywiste, niestandardowe i odważne książki Kamila Janickiego. Czasem nieco lżejsze, czasem pełne faktów, ale zawsze podanych w ciekawy i interesujący sposób. A jednak każdy autor ma lepsze i słabsze pozycje. Ta jest zdecydowanie słabsza. Określona jak najważniejsza książka roku jest co najmniej...hmmm...nużąca. Sugerujący smaczne kąski z historii przedwojennej tytuł absolutnie rozmiaja się z zawartością. Pełna cytatów z przedwojennej literatury seksuologicznej książka ta powinna byćokreślona jako kompendium recenzyjne przedwojennej literatury qwazi medycznej z zakresu raczkującej seksuologii. Szczerze mówiąc ledwie udało mi się przebrnąc przez niekończące się cytaty, rozważania przedwojenne na tematy onanizmu i jego następstw...ani tu nic o hipokryzji realnej ówczesnego społeczeństwa, tym bardziej nic o erotyce i jej postrzeganiu w ówczesnym stylu zycia. Jakieś to wszystko takie nie wiadomo jakie. Ale z całą pewnością chwytliwy tytuł ma się nijak do nudnej treści. Po tylu naprawdę ciekawych pozycjach wielkie rozczarowanie. Naprawdę wielkie. I z pewnością nie jest to książka roku, no chyba że w negatywnym tego słowa znaczeniu.

Książka Janickiego wciąga. Choć autor zaznacza, że ledwo zarysował temat i chciał tylko pokazać ogólnie życie erotyczne Polaków 90 lat temu, ogrom informacji, ciekawostek, anegdot, wycinków prasowych bardzo bogato przedstawia tamten okres. Napisana lekko i nieraz dowcipnie czyta się doskonale, nieraz można się porządnie uśmiać czytając dziwaczne poglądy panujące w tamtych czasach. Jednak jest też mroczniejsza strona tamtych lat – m.in. szkodliwe, trujące i zabójcze środki antykoncepcyjne (np. trujące środki pokroju współczesnego domestosa, albo promieniotwórczy rad!), nierówne traktowanie kobiet i mężczyzn (zdrada małżeńska tylko dopuszczalna dla mężczyzn), czy homoseksualistów. Jednak Janicki także opisuje przełom jaki zaczął się dokonywać w tamtych latach, dzięki któremu polskie kobiety stawały się coraz bardziej wyzwolone. Zdecydowanie polecam.

Kamilowi Janickiemu w „Epoce hipokryzji” poza odkrywaniem międzywojennej alkowy udała się jeszcze jedna rzecz. Mianowicie mówienie o seksie i erotyce bez często towarzyszącej tej tematyce wulgaryzacji, ba!, bez opierania się na stricte naukowych terminach czy zapożyczeniach. Autor, co udowodnił już w poprzednich swych publikacjach, świetnie potrafi łączyć w swym wywodzie cytaty, a gdy zajdzie taka potrzeba, to nawet wykorzystać język epoki jak swój. I tak tym sposobem możemy mówić o merdankach, samieństwu, gmerankach, zwisakach, płciwiu etc.

Trzeba przyznać, że autor wykonał kawał dobrej roboty. To chyba pierwsza tak wnikliwa publikacja na temat seksu i erotyki w przedwojennej Polsce, jaka ukazała się do tej pory. Książkę czyta się doskonale, nieraz z lekkim uśmieszkiem na ustach czy wypiekami, a nieraz z wielkim przerażeniem i zdziwieniem. Niemniej jednak, nieustannie z wielkim zaciekawieniem. Polecam gorąco.