„E.T.”
Film, który miał tak ogromną siłę oddziaływania na popkulturę, że imię jego głównego bohatera stało się synonimem dla kosmity – podobnie jak adidasy to każde sportowe buty, a walkman każde przenośne urządzenie do odtwarzania muzyki z kaset.
Wzruszające kino familijne w najlepszym wydaniu, dla którego inspiracją był… wyimaginowany przyjaciel Stevena Spielberga z dzieciństwa. Głównym bohaterem jest 10-letni Elliot, który w szopie na narzędzia na tyłach swojego domu znajduje pewnego dnia małego, pomarszczonego i absolutnie przerażonego stwora. Chłopiec i jego młodsza siostra, Gertie (6-letnia Drew Barrymore, w której zakochał się wówczas cały świat), szybko zaprzyjaźniają się z uroczym przybyszem i oczywiście bronią go przed przedstawicielami rządu.
„E.T”, który trafił do kin w lipcu 1982 roku, był ogromnym hitem i zastąpił „Gwiezdne Wojny” na szczycie najbardziej kasowych filmów w historii.
„Alf”
Doskonały przykład na to, iż obcy mogą być niezwykle wdzięcznym tematem dla sitcomu. Co ciekawe, produkcja stacji NBC była parodią i telewizyjną odpowiedzią na mega-hit Stevena Spielberga, „E.T”.
Gordon Shumway, nazywany Alfem (skrót od Alien Life Form, pozaziemska forma życia), rozbija się swoim statkiem kosmicznym na dachu rodziny Tannerów na przedmieściach Los Angeles. Nie mogąc wrócić na swoją planetę, znajdującej się sześć parseków za Hydra Centauris Melmac – gdzie niebo jest zielone, trawa niebieska, a złoża platyny i złota niewyczerpane – postanawia zostać na ziemi. W 98% pokryty futrem, posiadający osiem żołądków Alf żywił się kotami, co znacznie utrudniało życie zwierzaka Tannerów, Szczęściarza i stanowiło często powracający w serialu żart.
Między pierwszym a drugim sezonem scenarzyści zostali przez władze stacji zmuszeni do „ugrzecznienia” wizerunku kudłatego kosmity: aby stał się bardziej „rodzinny”, usunięto wątki, w których przeklina lub pije alkohol. W latach 1986-1990 wyprodukowano ponad sto odcinków w czterech seriach.
„Moja macocha jest kosmitką”
Idealny przykład niezbyt wymagającego, lekkiego, komediowego kina, w którym wykorzystano motyw kosmitów.
Dan Aykrod wciela się w postać nieco szalonego naukowca Stevena Millsa, którego kontrowersyjny eksperyment zagraża wysokorozwiniętej, pozaziemskiej cywilizacji. Z odsieczą przybywa więc na ziemię tajna agentka Celeste (Kim Basinger), która, chcąc wykraść zgromadzone przez Millsa informacje, postanawia go uwieść. Jak jednak można się domyślić, piękna kosmitka nie ma zbyt dużej wiedzy o ludzkich zwyczajach, co doprowadza do wielu komicznych sytuacji. Nastoletnia córka badacza, Jessie (Alyson Hannigan, znana później z „American Pie” i „Jak poznałem waszą matkę”) zaczyna podejrzewać, że nowa macocha ukrywa przed jej ojcem ogromny i zagrażający planecie sekret.
Film „Moja macocha jest kosmitką” nie odniósł kinowego sukcesu, a wpływy z biletów nie pokryły kosztów produkcji. Mimo to głównie dzięki dystrybucji VHS, do dziś cieszy się dużą popularnością i sympatią widzów.
„Obcy”
Klasyk gatunku horroru science fiction, na którym wychowały się całe pokolenia fanów. Film wyjątkowy z wielu powodów: przemyślanej, wciągającej fabuły, nowatorskich jak na koniec lat 70. efektów specjalnych oraz niezależnej, bezkompromisowej głównej bohaterki, granej przez Sigourney Weaver oficer Ellen Ripley (oraz towarzyszącego jej rudego kocura Jonseya).
„Obcy. Ósmy pasażer Nostromo” (bo taki tytuł film Ridleya Scotta miał w Polsce) stał się początkiem serii opowiadającej o Ridley; powstały też crossovery z uniwersum Predatora oraz prequele: „Prometeusz” i „Obcy: Przymierze”. „Obcy” stał się swoistym, niemalże zbiorowym, popkulturowym wzorcem dla agresywnego i niebezpiecznego pozaziemskiego potwora. Nie wszyscy o tym wiedzą, ale nie jest to jedynie efekt wyobraźni scenarzystów czy kostiumologów: ksenomorf, bo tak nazywa się ten konkretny kosmita, stworzony został przez szwajcarskiego malarza, Hansa Rudolfa Gigera, a każda jego cecha była starannie przemyślana. Ksenomorf ma wiele cech ludzkich, takich jak humanoidalna sylwetka i cztery kończyny, jednak porusza się na rękach i nogach, świetnie się wspina oraz pływa. Ma długi, zakończony ostrym żądłem ogon, jego ciało ocieka śluzem i porastają je wypustki, podłużna głowa nie ma oczu – ma za to dwie paszcze. Taka kombinacja dała wymarzoną dla twórców horrorów science fiction mieszankę, wzbudzającą w widzach tak strach, jak i fascynację.
„Stukostrachy”
Powieść Stephena Kinga z 1987 roku (na polskim rynku wydana dopiero w 2004) i zekranizowana cztery lata później, przedstawia losy mieszkańców małej miejscowości Haven w stanie Maine, których ciała owładnięte zostają przez tajemniczych przybyszów z kosmosu.
Zakopana od wieków w pobliskim lesie starożytna budowla zostaje przypadkowo odkryta przez główną bohaterkę, Bobbi Anderson. Odkrycie wywiera niepokojący wpływ zarówno na Bobbi i jej partnera, jak i na całe miasteczko. Jego mieszkańcy zaczynają zmieniać się fizycznie, przybierając „galaretowatą” formę, mają także zdolności nadprzyrodzone, takie jak możliwość czytania w myślach. Jednocześnie obiekt wytwarza atmosferę, która uniemożliwia tak opuszczenie Haven, jak i przybycie kogokolwiek z zewnątrz.
Ekranizacja z 1993 roku (a dokładniej trzyodcinkowy serial stacji ABC) była popularna także w Polsce, nie spotkała się jednak z dużą aprobatą krytyki. W 2018 pojawiła się informacja, iż rozpoczęto wstępne prace nad stworzeniem pełnometrażowej, kinowej wersji „Stukostrachów” – w reżyserii Jamesa Wana, znanego m.in. z horroru „Obecność”.
„Wojna światów”
Radiowa adaptacja tej kultowej dziś powieści G.H. Wellsa, której narratorem był Orson Welles (wówczas jeszcze niezbyt znany aktor) i która transmitowana była w stacji CBS, według miejskiej legendy wywołać miała zbiorowy atak paniki wśród słuchaczy. Słuchowisko było bowiem tak bardzo sugestywne i przerażające, iż wielu Amerykanów uwierzyło w relacjonowany w eterze atak kosmitów na Ziemię. W rzeczywistości jednak, chociaż audycja faktycznie wywołała wielkie poruszenie, zanotowano zaledwie kilka lub kilkanaście przypadków napadów paniki.
W „Wojnie światów” mamy do czynienia z bezdyskusyjnie negatywnie nastawionymi do ziemian kosmitami z Marsa, którzy przybywają na naszą planetę celem przejęcia kontroli nad zasobami naturalnymi. W książce Wellsa kosmici są „rozmiaru niedźwiedzia, o tłustej, brązowej skórze i ustach w kształcie litery V”, dysponują niezwykle także niezwykle zaawansowaną bronią. Wydana 1897 roku, była pierwszą w historii powieścią opisującą konflikt człowieka z siłami pozaziemskimi.
Wojna światów (okładka twarda)
„Plan 9 z kosmosu”
Okrzyknięty mianem „najgorszego filmu w historii”, obraz z pogranicza science-fiction i horroru opowiada historię kosmitów, którzy przybyli na naszą planetę, aby zawładnąć jej mieszkańcami „dla dobra całej galaktyki”. Chcą to osiągnąć poprzez… wskrzeszanie zmarłych z ziemskich cmentarzy, tworząc w ten sposób armię krwiożerczych i posłusznych ghuli.
Obraz został napisany, wyreżyserowany, zmontowany oraz wyprodukowany przez Eda Wooda, twórcę niezależnych, niskobudżetowych dzieł o podobnej estetyce – ma na swoim koncie również m.in. „Noc Ghuli” czy „Narzeczoną potwora”.
„Plan 9 z kosmosu” miał początkowo tytuł „Grave Robbers from Outer Space” (co przetłumaczyć można luźno jako „Hieny cmentarne z kosmosu”, jednak uznano ostatecznie, iż może być to widziane jako profanacja.
Jak widać, kosmici w popkulturze goszczą już od dawna. Ich wizerunek odmieniany jest przez wszystkie możliwe przypadki. Jedni twórcy pokazują Marsjan jako groźnych najeźdźców, inni skupiają się na możliwościach nawiązania pokojowej relacji. A która interpretacja UFO wam bardziej przypada do gustu? Napiszcie nam w komentarzach! Jeśli natomiast chcecie przeczytać pozostałe artykuły z cyklu popkulturowych portretów, poniżej podrzucamy wam linki:
- „Od elfów z mitologii, przez Elfy Tolkiena i Sapkowskiego, aż po elfy dla... młodzieży!”
- „Od potwora do chłopaka z plakatu. Jak zmieniał się obraz wampira w popkulturze?”
O jakich innych charakterystycznych postaciach chcielibyście poczytać?
Komentarze (0)