Liczby Charona. Edward Popielski (okładka miękka)

„Liczby Charona” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Krajewskiego.Czy udane.Zdecydowanie tak.Nie mam porównania do wcześniejszych książek,ale z pewnością niedługo to nadrobię.Muszę przyznać,że kryminał w stylu retro okazał się bardzo interesującą odmianą. Przedwojenny Lwów z wszystkimi szczególikami,został ciekawie uchwycony przez pisarza.Na dodatek intryga kryminalna z dość trudną zagadką matematyczną była strzałem w dziesiątkę. Choć sama za tą dziedziną nauki nie przepadam,wciągnęłam się szybko w poszukiwanie rozwiązania i uruchomiłam swoje szare komórki:). Bohaterowie to kolejny plus tej książki. Z krwi i kości,dość mocno nakreśleni przez pisarza,który raczej postawił na ukazanie ich od tej ciemniejszej strony.Nie będą oni kryształowo czyści i wyidealizowani.I bardzo dobrze.Urzekł mnie również język Krajewskiego. Wplecenie słownictwa potocznego,gwary i regionalnych smaczków tylko nadało całej powieści odpowiedniego klimatu i sprawiło,że czytało się ją z przyjemnością. Polecam!!

Na podstawie tytułu i opisu spodziewałem się zagadek w stylu Deana Browna, niestety rozczarowałem się, to nic podobnego. Książkę czytałem w autobusach i jako takie czytadło dla zabicia czasu jest ok. Akcja powolna i niewciągająca, więc można przerwać czytanie w dowolnym momencie, nie ma szczegółów, których zapomnienie mogłoby mi przeszkadzać przy kontynuowaniu lektury. Jednak pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy po przeczytaniu ostatniej strony to "o rety, ale gniot! Jak autor mógł mi to zrobić? Zmarnować tyle mojego czasu i to jeszcze stało na głównej półce w Empiku!". Do tego jakoś tak niedobrze mi z tym, że czytałem książkę której głównym bohaterem był staruch z problemami na tle seksualnym.

Książkę czytali też moi rodzice, zniesmaczeni wulgarnością niektórych scen i języka uznali ją po prostu za beznadziejną.

Przeczytałam „Liczby Charona” z nieukrywaną przyjemnością. Czytelnik podczas lektury nie napotyka żadnego oporu – wszystko jest zrozumiałe, płynnie przechodzimy od szczegółu do szczegółu, by ostatecznie zrozumieć całą historię. Pytanie o to, kto zabił Bajdykową nie będzie ostatnim, na które wypadnie nam odpowiedzieć. Kryminał pierwsza klasa. Bardzo cieszę się, że jest kolejny bohater, którego losy będzie można śledzić w następnych książkach z tego cyklu – polubiłam Popielskiego za jego nieporadność, jakąś niedefiniowalną nieśmiałość oraz za dużą, mądrą głowę ;) Serdecznie polecam, myślę, że nie można się zawieść :)

Mój pierwszy kontakt z Markiem Krajewski i niestety zawód. Przewidywalna fabuła, komiksowe postaci, schematyczne płytkie osobowości. Spodziewałem się czegoś znacznie lepszego. Przeczytałem w kilka godzin i odłożyłem na półkę - nie ma do czego wracać. Jeszcze jedna średnia powieść kryminalna z wyraźnym zawodowym skrzywieniem autora.

nie znasz się gościu, więc się nie wypowiadaj. kryminały są świetne, a te pisane przez krajewskiego to już w ogóle. fantastyka jest dla dzieciaków, a to jest ksionżka dla poważnego czytelnika

Zanim na dłużej zatrzymam się przed najnowszą książką Marka Krajewskiego, „W otchłani mroku”, szepnę słówko o jego starszej powieści „Liczby Charona”, które mają jeden, wspólny, doskonały mianownik w osobie Edwarda Popielskiego.

Nie trzeba być matematykiem, filozofem, czy badaczem Pisma Świętego, aby już od pierwszych stron poczuć lekkość tej zaskakującej pod każdym względem opowieści.

Styl Marka Krajewskiego do tej pory mi nieznany, zaskoczył mnie wszystkim, co w dobrej powieści powinno się znaleźć. Byłem, jestem i pewnie jeszcze długo będę urzeczony podróżą do Lwowa z jego jakże egzotycznym i metafizycznym wizerunkiem z okresu przedwojennego.

Tak subtelnie i lekko oddane wszystko to, co już jest odległą przeszłością, sposób opowieści, który nie ma sobie równych. Styl, który zaskakuje, lekko dotyka duszy i zostawia w niej swoje małe piętno.

Burzą się we mnie emocje, igrają ze sobą doznania, uczucia i myśli. Poruszone zostały liczbami i tym wszystkim, co ze sobą niosą. A liczby Charona to już nie przelewki, to czysta otchłań, która nie ma dna. To podróż, z której nie ma już powrotu, to wizja końca swoich dni, to chłodny dotyk przeznaczenia w jego najgorszej postaci.

Komisarz Edward Popielski pragnie odmienić swój los, który od pewnego czasu nie jest dla niego łaskawy. Nie wiąże końca z końcem, jego zbyt długi język spowodował dyscyplinarne usunięcie z policji, życie osobiste też w kratkę i nagle los stawia przed nim wyzwanie – zawodowe i uczuciowe, w określonym momencie oba będą stanowiły jedność. (…)

Pełny tekst recenzji dostępny w poniższym linku:
http://koominek.blogspot.com/2015/05/marek-krajewski-liczby-charona.html

Lwów w książkach Marka Krajewskiego nie ma uroku rodem z filmów o Szczepciu i Tońciu, w końcu to nie komedie tylko kryminały, w zamian za to czytelnik dostaje obraz miasta, gdzie na pierwszym planie są nie zabytki i widoki turystyczne, lecz ciemniejsza strona ludzkiej natury. Autor bierze to co potrzebne z klimatu przedwojennego Lwowa by czytelnik mógł poczuć jego klimat, ale nie zapomina, że najważniejsza jest intryga i bohaterowie z nią związani. To te dwa elementy są siłą książek Marka Krajewskiego, tak jak w cyklu o Eberhardzie Monku, tak i w serii "lwowskiej" mamy głównego bohatera - Jerzego Popielskiego, którego trudno uznać za typowego przedwojennego stróża prawa, jednak doskonale pasuje do do drugiego planu jakim jest nie tylko samo miasto, lecz również okres historyczny - lata trzydzieste XX w. oraz mieszanka kulturowo-społeczna przedwojennej Polski.

Początek lat trzydziestych nie jest zbyt łaskawy dla byłego policjanta Jerzego Popielskiego nie tylko pod względem finansowym,

Empik nie jest wydawnictwem tylko sklepem więc nie wydaje książek!!! Empik kupuje tytuły od wydawnictw, jak np. książki Krajewskiego kupuje od wydawnictwa Znak. Jeśli nie wiesz to ksiązki wydawane są czasem w dwóch wersjach miękkiej i twardej oprawie, co nie zmienia faktu, że Empik kupił dane wydawnictwo od Znaku. Więc proszę wytłumacz mi jeszcze raz jak Empik może mieć lepiej wydane książki skoro on ich nie wydaje tylko sprzedaje? Proszę pomyśl...

Jednak się mylisz. Kiedyś kupiłem książkę w znaku i miała taką kiepską miękką okładkę. Potem widziałem w empiku ten sam tytuł, z takim samym obrazkiem na okładce, ale ta był a już twarda i błyszcząca. Może kosztowała trochę więcej, ale jakie to ma znaczenie? Empik po prostu lepiej wydaje książki!

Jak można wpaść na pomysł, że to empik wydaje książkę? Empik będzie miał książke od wydawnictwa Znak czyli tę samą, na którą Znak zrobił sobie 2 dniową wyłączność. Więc jakim cudem Empik ma mieć lepiej wydaną książkę skoro to ta sama, którą ma Znak. Myślenie nie boli...