Dziewczyna z wieży (okładka miękka)

Na dworze Wielkiego Księcia Moskiewskiego trwają walki o władze, na okoliczne wsie napadają bandyci, którzy podpalają domy i porywają małe dziewczynki. Wielki książę i jego przyjaciel Aleksander wyruszają by znaleźć i pokonać nieprzyjaciół. Okazuje się jednak, że wyprzedził ich młody chłopak na niesamowitym koniu. Aleksander rozpoznaje w młodzieńcu swoją siostrę Wasię, którą wszyscy uważali za czarownicę, do tego zmarłą. Postanawia jednak zachować tożsamość siostry w tajemnicy przed dworem, ponieważ tylko ona może pomóc Moskwie zarówno przed nieprzyjaciółmi oraz złowrogimi mocami... Od razu uprzedzam – „Dziewczyna z wieży” to drugi tom serii. Ale spokojnie, jeśli tak jak ja nie przeczytaliście pierwszej części to nic nie szkodzi, nie pogubicie się. No bo jak można się pogubić w tak sympatycznej powieści, do tego pełnej magii i czarów? Jest to zręcznie poprowadzona historia, która czerpie garściami z rosyjskich motywów ludowych oraz pradawnych wierzeń. Do tego styl pisania autorki sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko. Jest to wspaniała uczta dla wyobraźni. Jednak to mnie nie kupiło, a książka mnie nie zachwyciła. Jakoś motywy fantastyczne nie potrafią mnie do siebie przekonać (poza trzema wyjątkami, czyli „Harrym Potterem”, „Wiedźminem” oraz „Pieśnią Lodu i Ognia”). Do tego powieść bywała czasem niesamowicie naiwna. Całe szczęście w większości przypadków była ona uroczo naiwna, więc potrafiłam jakoś przymknąć oko. Podobnie uroczo naiwna była Wasia. Zdarzało jej się robić baaardzo głupie rzeczy, ale za to jej odwaga wywierała na mnie spore wrażenie. Ma niezły charakterek! Polubiłam też Słowika, kto z nas nie chciałby mówiącego konia. Reszta wydawała mi się nijaka, mieli tylko jedną cechę, która była eksponowana. Podsumowując – nie dla mnie są powieści, w których jest krztyna fantastyki. Sądziłam jednak, że po przeczytaniu „Dziewczyny z wieży” z przyjemnością sięgnę po „Niedźwiedzia i słowika”, czyli pierwszy tom serii. Po skończeniu książki zdaje mi się, że raczej to nie nastąpi. A może jednak powinnam dać jej szansę? Niemniej „Dziewczynę z wieży” polecam osobom, które mają za sobą pierwszą część i są ciekawe dalszych losów Wasi.

„Niedźwiedź i słowik” podbił moje serce w mgnieniu oka, zakochałam się w historii Wasi i tej całej magicznej, baśniowej otoczce, no po prostu nie mogłam odpuścić sobie „Dziewczyny z wieży”. Jest to druga część trylogii, co oznacza, że kolejna będzie ostatnią i już teraz z tego powodu rozpaczam, i jednocześnie nie mogę się doczekać. Czy autorkę dosięgnęła „klątwa drugiego tomu”, czy jednak udało się ją obejść? Wasia, po rewelacjach w rodzinnej wiosce, walce z Niedźwiedziem i stracie wielu bliskich, ucieka w świat. Pomaga jej w tym Morozko, demon mrozu. Wasia wyrusza w podróż przez las, w czasie srogiej zimy, na swoim wiernym przyjacielu, Słowiku. Żądna przygód dziewczyna ze swoim krnąbrnym charakterem szybko pakuje się w kłopoty. Te doprowadzają ją do brata, Saszy, który jest teraz mnichem i do siostry, Olgi, teraz księżnej sierpuchowskiej. Masza, jej córka, jest taka jak Wasia, widzi czarty i duchy, co wkrótce może na nie obie sprowadzić niebezpieczeństwo. Wasia w przebraniu chłopca paraduje po Moskwie, wchodzi w łaski Wielkiego Księcia Dymitra i zwraca na siebie uwagę tajemniczego Kasjana, który pojawił się znikąd, gdy potrzebowali pomocy. W dodatku jest jeszcze Morozko, mieszający Wasi w głowie. Choć dzieli ich wszystko, począwszy od tego, że Morozko jest tylko jednym z czartów, to Wasia widzi go, może dotknąć i ocieplić jego zmarznięte serce. Kłamstwa i tajemnice krążą wśród bohaterów, a gdy wyjdą na jaw, cała Moskwa może być zagrożona. W słowach od autorki dowiadujemy się, że pragnęła przekazać nam historyczny obraz dawnej Moskwy, jej konfliktów i niestabilnych sojuszów, ale to, co napisała, to tylko wierzchołek góry lodowej. Rzeczywiście tym razem skupiamy się na politycznym aspekcie Moskwy, Wielkim Księciu, jego problemach i bandytach palących wsie, aniżeli na czartach i magii, choć są tam cały czas – to nieodłączna część tych książek. Nie ma Wasi bez Słowika, Morozki, banników, domowików i innych, magia drzemie w jej chudym ciele i nieśmiało się wybudza. Dziewczyna sama nie wie, którą drogą powinna podążać, nie chce zostać zamknięta w klasztorze ani w zamku, a jednocześnie magia wydaje się być znacznie bardziej mroczniejsza, niż na początku się wydawało. Więzi rodzinne i przyjaźnie zostają wystawione na próbę, cała ludność jest głęboko wierząca i wszyscy gorliwie modlą się do Boga, ale czy Wasia, mała czarownica, zasługuje jeszcze na jego łaskę? Choć książka ma sporo stron, to litery są duże, co łączy się z mniejszą ilością tekstu na stronie i czytaniem, które idzie błyskawicznie. Styl pisania autorki, mimo że akcja osadzona jest w dawnych latach, jest prosty, nie używa żadnych udziwnień i słów sprawiających nam trudność. Nie brakuje oczywiście słów i wyrażeń charakteryzujących tamten okres, ale nie utrudniają nam one odbioru. Cała historia zachowała swoją magiczną aurę, czytając naprawdę przenosimy się do innego świata. Tym razem dostajemy więcej akcji, walk i pojedynków, podczas czytania towarzyszyło mi dużo emocji, od zaintrygowania, po złość, radość i zaskoczenie, do podekscytowania. Powoli rozwija się romans, który zaczął się na końcu pierwszej części, ale jest on naprawdę tak powolny i tak zepchnięty na tył, że nawet nie jestem pewna, czy można nazwać go romansem. Takie romantyczki jak ja na pewno go zauważą, ale jeśli ktoś za romansami nie przepada, to nawet nie zwróci na niego uwagi. Jest to baśń, ale wciąż nie dla dzieci, określiłabym to nawet bajką dla dorosłych. Choć gdzieniegdzie widać pójście na łatwiznę, a niektóre dialogi wydają się zbyt proste, to fabuła i tak jest znacznie bardziej tajemnicza i zawiła, niż nam się wydaje. Mogę jedynie po raz kolejny powtórzyć, że zakochałam się w historii o Wasi i po raz drugi zachęcić Was do sięgnięcia po książki Katherine Arden. Może i Was oczarują?

Otwierając tę książkę przenosimy się do magicznego świata – świata baśni, który wciąga na tyle, że kończąc czytać ostatnie zdanie książki, wcale nie ma się ochoty go opuszczać, a powrót do rzeczywistości chętnie odłożyłoby się na później. Autorka pisze w taki sposób, że książki się nie czyta – pochłania się ją. Kiedy zacznie się ją czytać, nie ma innego wyjścia, przerwie się dopiero po ostatniej stronie... http://www.czytajac.pl/2019/03/dziewczyna-z-wiezy-katherine-arden/

„Dziewczyna z wieży” Katherine Arden, to kontynuacja fenomenalnego „Niedźwiedzia i Słowika” – książki, która zapadła mi w serce i poruszyła na wskroś. Długo przyszło mi czekać na drugi tom, ale gdy już go dostałam w swoje ręce byłam pełna obaw, czy aby sprosta tak wysokim oczekiwaniom, jakie wobec niego miałam. Czy tak się stało? O tym poniżej. Akcja powieści rozpoczyna się w niedługim czasie po wydarzeniach z poprzedniej części. Wasia wraz ze swoim ukochanym Słowikiem rusza w świat. Pożegnawszy się z Panem Zimy i Śmierci postanawia zobaczyć coś więcej niż klasztorne mury i rodzinną wioskę. Los spłata jej jednak „psikusa” i nowe niebezpieczeństwo stanie na jej drodze, sprowadzając ją do Moskwy i doprowadzając do spotkania z bratem, siostrą, Wielkim Księciem Moskiewskim, a także pewnym tajemniczym bojarem. Równocześnie nad Wasią i Moskwą zaczną się zbierać czarne chmury, a zło, które nigdy nie śpi niebezpiecznie podpełznie pod mury miasta. Cóż ja mogę napisać, aby oddać emocje, jakie wciąż mną targają po zakończeniu czytania? Zacznę może od klimatu, bo to jest jeden z największych atutów powieści. Jest niesamowity, baśniowy, tajemniczy, pełen mitologii słowiańskiej skonfrontowanej z pojawieniem się na terenie Rusi nowej wiary, która krok po kroku wypierała pogańskie wierzenia. Autorka stworzyła pełną mroku baśniową opowieść o Wasi, dziewczynie, która chciała więcej niż w tamtych czasach życie oferowało kobietom. Nie chciała zostać wtłoczona do teremu, nie chciała uschnąć za klasztornymi murami, chciała oddychać pełną piersią, zwiedzać świat i sama decydować o sobie. Autorka wspaniale ukazał jej pragnienie wolności i potrzebę decydowania o sobie. Jednocześnie ukazał rozwój Wasi, to jak z dziewczynki stawała się kobietą, jak doświadczała pierwszego zauroczenia, ale przede wszystkim jak z ciut nieporadnego dziecka, stała się twardą i odważną kobietą, nie bojącą się poświęcić dla tych, których kocha. Postać kobieca, czyli Wasilisa, jest skonstruowana wręcz idealnie. Nie ma w niej niczego przerysowanego, dziewczyna nie denerwuje, nie irytuje, nie drażni niezdecydowaniem. Jest odważna, wytrzymała, ale i podatna na zranienia, popełnia jak każdy błędy. Dla mnie to jedna z nielicznych, tak świetnie nakreślonych postaci kobiecych w literaturze, którą pokochałam od pierwszej chwili. Również bohaterowie drugoplanowi są bardzo wyraziści i intrygujący, brat Wasi – Sasza, siostra Olga, Morozko czy nowa postać – Kasjan Lutowicz. Każdy bohater został stworzony z dbałością i wielką uwagą, za co należą się autorce głębokie ukłony. Głównym wątkiem nadal jest starcie nowej wiary ze starymi wierzeniami i udział w tym wszystkim Wasi, ale autorka poświeciła sporo czasu, aby pokazać czytelnikowi realia tamtych czasów i trochę historii Rusi. Starałam się nakreślić panujące wtedy obyczaje, kulturę i rolę kobiet, którą przypisywali im mężczyźni, zależności i układy geopolityczne. Wszystko to jest bardzo subtelnie wplecione w fabułę, która w całości koncentruje się na Wasi i tym, co ją spotyka. Pragnienie wolności, stare wierzenia, czarty i diabły, które słabną coraz bardziej wraz ze wzrostem siły nowej wiary, pierwsza miłość, konieczność podjęcia trudnych decyzji, wyrzuty sumienia i ta niepohamowana niczym ciekawość świata. To wszystko ubrane w baśniowy klimat robi piorunujące wrażenie i wywołuje ogromne emocje. Ja byłam tak pochłonięta tą opowieścią, że świat realny przestawał dla mnie istnieć podczas czytania. Do tego autorka potrafiła uchwycić w swojej opowieści tą specyficzną dla rosyjskojęzycznych pisarzy melancholię i tęsknotę w duszy bohaterów. Niesamowite jest, jak bardzo jej się to udało. Czuć, że Katherine Arden jest zafascynowana tym krajem i jego historią oraz dawnymi wierzeniami . Potrafiła o nich pisać w cudowny sposób, lekko, obrazowo i plastycznie. Moje początkowe obawy, czy tom drugi dorówna pierwszemu okazały się płonne – „Dziewczyna z wieży” to wspaniała lektura, cudowna historia i bohaterowie, których szczerze pokochałam. Wszystko to okraszone cudownym klimatem, który aż wylewa się z każdej strony. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał tych książek, to szczerze do tego zachęcam. Jeśli tylko lubicie słowiańskie klimaty i cudownych bohaterów, intrygującą historię i nieprzewidziane zwroty akcji – koniecznie musicie sięgnąć po książki Katherine Arden.