Amnezja, luki w pamięci, zaburzenia jej funkcjonowania to bardzo popularne tematy wielu thrillerów, powieści sensacyjnych, filmów lub seriali. Bohater, który odkrywa mroczne szczegóły swojego życia i walczy z halucynacjami wzbudza zainteresowanie, czasem przerażenie. Jeśli próbuje budować życie na nowo może liczyć na naszą sympatię, a kiedy choruje współczujemy mu. Bohaterka powieści "Dziewczyna z pociągu" jest młoda, ale niewiele pamięta z pewnej weekendowej nocy, przeżywa szok, gdy okazuje się, że mogła być świadkiem w sprawie morderstwa. Paula Hawkins, brytyjska pisarka i dziennikarka zadebiutowała powieścią, która doczekała się już wielu recenzji, a polecenie ze strony Stephena Kinga tylko dodało jej smaczku na starcie.
Z racji mego przyjaznego stosunku do autora amerykańskich historii pełnych grozy oraz w związku z podejrzeniem, że "Dziewczyna z pociągu" może lekko przypominać słynne "Okno na podwórze" Hitchcocka z ciekawością i dużą sympatią sięgnęłam po debiutancką powieść pani Pauli Hawkins. Lubię podróże pociągami, zawsze kojarzyły mi się z początkiem jakiejś przygody. Oczywiście myślałam tak, gdy miałam naście lat. Dzisiaj jazda pociągiem czasem mnie męczy, szczególnie jeśli trwa wiele godzin i obejmuje długie trasy. Na szczęście bohaterka "Dziewczyny z pociągu" Rachel podróżuje podmiejskimi pociągami, pokonując zaledwie godzinną trasę do Londynu i z powrotem, przygląda się głównie mijanym widokom, przytulnym podmiejskim domom i ludziom, którzy w nich mieszkają. Nie ma wiele czasu, by przyjrzeć się bliżej szczegółom, zaledwie chwilę, gdy pociąg zwalnia przed starym semaforem, ale to wystarczy by ułożyć scenariusze doskonałego życia. Rachel jest nieszczęśliwa, samotna, zdradzona i porzucona. Bez mieszkania, pracy i perspektyw. Jadąc więc pociągiem, popijając alkohol wymyśla historię życia idealnej pary, którą obserwuje. Jason i Jess, młodzi, piękni, przepełnieni miłością to dla Rachel antidotum na całe zło. Ale sielankowe marzenie o wymyślonym życiu zostaje nagle przerwane. Rachel widzi coś zaskakującego, a po przeczytaniu w gazecie budzącej strach wzmianki o zaginięciu Jess czyli Megan, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Tylko, że ręce Rachel drżą, ponieważ jest ona alkoholiczką. Z tego powodu jej zeznań na policji nikt nie bierze poważnie. Tym bardziej, że Rachel sama stwarza problemy, prześladuje byłego męża i jego nową żonę. To bardzo zagubiona kobieta, słaba, nieatrakcyjna, cierpiąca na alkoholową amnezję. To ostatnie sprawia, że nie jest pewna, co widziała nocą pod wiaduktem kolejowym i zostaje uwikłana w mocno niebezpieczny splot wydarzeń. Książka ma dobrą konstrukcję, autorka manewruje kilkoma perspektywami oraz ukazuje wydarzenia w różnych ramach czasowych. Oprócz Rachel poznajemy punkt widzenia jeszcze dwóch kobiet. To obserwowana z pociągu Jess/Megan i Anna - żona byłego męża głównej bohaterki. Umiejętne manipulowanie trzema rodzajami perspektywy wzbogaca nasze spojrzenie na rozgrywające się wypadki. "Dziewczyna z pociągu" to dobrze skonstruowany thriller, który opowiada o życiu różnych kobiet, które bywają zdeterminowane, ale przede wszystkim mają swoje tajemnice. Któż z nas ich nie ma? To książka o zazdrości i ludzkich relacjach, które tak często trudno jest naprawić...jak rzeczy, bo: "...tak właśnie jest, rzeczy psują się i tłuką cały czas i po prostu się ich nie naprawia". Rytm tej powieści wyznacza stukot kół pociągu. Ten pociąg ma dobre tempo, czasem osiąga większą prędkość i wtedy czytelnik otrzymuje dawkę napięcia, które wzrasta przed końcem podróży. Tego wyjątkowego napięcia w książce reklamowanej jako thriller, od którego trudno się oderwać, moim zdaniem, zabrakło. Owszem, jest ciekawie, ale nie efektownie. Są emocje i bohaterka wzbudzająca współczucie i sympatię, mimo że jest przedstawiona w negatywnym świetle. Tylko czy emocje i pogłębiona analiza życia kobiety z problemami są w stanie tak wciągnąć, by poświęcić tej książce całą noc? Wydaje mi się, że nie. Chyba, że mamy przed sobą podróż pociągiem i nie lubimy przyglądać się widokom umykającym za oknem. Kto wie, może w czasie lektury fantazja zawładnie na tyle rzeczywistością, by leżąca na siedzeniu obok część garderoby pasażera okazała się śladem dramatycznej zbrodni. Oby nie.
24-09-2016 o godz 17:07 przez:
Aleksandra Pośpiech
Lada dzień w kinach pojawi się ekranizacja powieści, więc – jak to bywa w takich sytuacjach - „ Dziewczyna z pociągu” powróciła na najwyższe półki w księgarniach. I dobrze, bo to thriller, który warto czytać. Polecam ją szczególnie tym, którzy lubią mocno nakreślone postaci. Tu jest to zrobione fenomenalnie. Główna bohaterka – Rachel – jest tak rozzbrajająco prawdziwa, że my – czytelniczki – przeglądać się możemy w niej jak w lustrze. Nawet jeżeli nie jesteśmy alkoholiczkami, mamy fajnych mężów i dzieci o pyzatych buziach i szczerych uśmiechach, w gorszych chwilach możemy to robić. Możemy przeglądać się w jej słabości, w jej braku wiary w to, że może się udać, w jej walkach skazanych na przegraną już zanim je podejmuje. Z taką samą dbałością o szczegóły skonstruowane zostały pozostałe dwie bohaterki – Megan i Anna. Pierwsza z jej zagubieniem, niespełnieniem i wiecznym poczuciem, że powinna coś inaczej, nawet powinna czego innego chcieć. I druga – proste cele i jeszcze prostsze środki do ich realizacji. One nie są sumą cech osobowościowych, lecz sumą doświadczeń, które je ukształtowały i to przejawia się we wszystkich ich posunięciach. Fenomenalnym pomysłem na książkę jest to, że całą historię, poznajemy z trzech punktów widzenia. Trzy bohaterki wiedzą, widzą, przeżywają coraz więcej, a my otrzymujemy prawdę już zinterpretowana przez jedną z nich. I z tych trzech prawd powstaje wspólna prawda, którą odkrywamy z rosnącym napięciem. To wciąga! Wciąga... i na koniec zawodzi. Ze smutkiem muszę przyznać, że choć powieść czytało się niesamowicie, zakończenie mnie zawiodło. Ot, dowiedzieliśmy się kto jest mordercą. Wiem jak okrutnie brzmi to zdanie w kontekście tego, że skoro ktoś był morderca i to i ofiara musiała być, ale próbuję ocenić książkę, a nie moralność jej bohaterów. A ostatnie sceny – moim zdaniem – nie sprostały obietnicy, jaką dała nam autorka pisząc 240 pierwszych niesamowitych stron. Napisałam na początku, że to książka, którą warto czytać. I niech tak zostanie – warto ją czytać, a nie koniecznie przeczytać. Jeżeli ktoś nie chce psuć sobie przyjemności, jaką może dać ta książka niech nie czyta jej do końca. Niech ją porzuci zanim wszystko stanie się jasne, zanim wyda się kto jest kim. Można dopowiedzieć sobie zakończenie. Albo może zostać ono niewyjaśnione – w końcu z okien jadącego pociągu nie wszystko widać wyraźnie.
Sięgając po „Dziewczynę z pociągu” nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Szumne kampanie reklamowe i masa pozytywnych komentarzy wbrew pozorom wcale mnie nie zachęcały do jej przeczytania. Można by rzec nawet, że było wręcz odwrotnie, bo przecież na tych hucznie polecanych bestsellerach już nie raz się zawiodłam. W końcu jednak się przełamałam i postanowiłam ją przeczytać. Czy to była dobra decyzja? Szczerze powiedziawszy nie wiem, bo kiedy miałabym ocenić „Dziewczynę z pociągu” tylko ze względu na bohaterów to zdecydowanie powiedziałabym tej książce trzy razy „nie” i zapomniała o niej czym prędzej. Dlaczego? Ponieważ dawno nie spotkałam się tak z nijakimi oraz irytującymi postaciami. Ba! Nawet nie jestem pewna czy w ogóle mi się to zdarzyło! Tymczasem tutaj od początku miałam ogromną ochotę udusić główną bohaterkę, która była dla mnie po prostu żałosna. Jeśli jednak miałabym tą książkę ocenić pod względem samej akcji to moja ocena byłaby już lepsza, gdyż była nawet ciekawa i rozwijała się w sposób dość dynamiczny. Widać było, że Paula Hawkins miała fajny pomysł na fabułę, choć wykonanie pozostawiło wiele do życzenia. "Dziewczyna z pociągu” to jedna z tych książek, której zadaniem jest umilić czas czytelnikowi, choć po przeczytaniu szybko się o niej zapomina. Aleksandra
Pierwsze strony szczególnie mnie nie zachwyciły. Przemyślenia alkoholiczki, która jeździ pociągiem w tą i z powrotem. Dopiero po 40 stronach akcja się rozwija. Dzieje się wiele zaskakujących rzeczy. Morderstwo, w którym trudno ustalić sprawcę. Co chwilę ujawniają się coraz mroczniejsze fakty. Czy uda się znaleźć mordercę?
Chciałabym pochwalić autorkę za to jak opisała swoje postacie. Pięknie ukazała to co one czują. Opisy tego co widziały bohaterki także były ciekawe. Według mnie Paula Hawkins jest mistrzynią budowania napięcia. Naprawdę nie mogłam się domyśleć zakończenia aż do ostatniej strony. Jedyne co mi się nie podobało w książce to charakter Rachel. Czasami psuł mi on czytanie. Jednak mimo tego uważam, że książka jest warta przeczytania.
Polecam ją każdemu, kto lubi takie klimaty. Chociaż sądzę, że innym osobom też powinna się spodobać.
"Dziewczyna z pociągu" to świetny thriller, skupiający się nie tylko na odkryciu prawdy w świecie, gdzie każdy z bohaterów ma swoją własną wersję wydarzeń, ale też genialne przedstawienie ludzkiej psychiki. Choć wszyscy bardzo się od siebie różnią, mają też sporo wspólnych cech, niekoniecznie tych szlachetnych. Chcą coś znaczyć, mieć coś do powiedzenia, przynależeć. Jakim kosztem?
Kupiłam tę książkę zupełnie przypadkowo, właściwie, wzięłam ja, bo nie było nic innego ciekawego w salonie empiku. Jednak nie żałuję! Książkę przeczytałam jednym tchem, fascynująca i wciągająca opowieść. Nie jestem fanką kryminałów. Szczerze? Nie znoszę ich, ale ta powieść była naprawdę przewspaniała! Polecam wszystkim, naprawdę wciągająca. Mam w planach przeczytać ją na pewno na nowo.
Cóż, książka była w miarę ciekawa ale jak dla mnie to wszystko trwało za długo. po przeczytaniu pierwszych 5 rozdziałów myślałam że sobie odpuszcze, ale jednak zdecydowałam się kontynuować, i nie żałuję ponieważ końcówka okazała się BARDZO ciekawa i nie umiałam się oderwać! Myślę jednak że nie jest to jedna z najlepszych książek które czytalam.
Sama zapowiedź tej książki wydała mi się wystarczająco zachęcająca i dlatego któregoś popołudnia sięgnęłam po nią. Faktycznie, jest w tej historii dużo napięcia, całość bardzo mi się spodobała. Jest to jedna z tych książek które intrygują tytułem, okładką, a kiedy po nie sięgasz, wiesz że dobrze zrobiłeś :-)
Książka znacznie lepsza od filmu, chociaż film tez jest ciekawy. Książka jednak jest dużo bardziej tajemnicza i mroczna..znakomita powieść. Chwytasz tę książkę i nie możesz się od niej oderwac, bo wciąż chcesz więcej wiedzieć i szybciej zrozumiec, co się wydarzyło I co jeszcze się wydarzy. Wciagajaca!!!
Niezwykle zabawna i pouczająca książka. Bardzo dużo interesujących informacji dla ciekawych świata, który u nas uchodzi za egzotyczny. Jest opisana m.in. Birma, Tajlandia, Kambodża, Laos, Mongolia. Opis wydarzeń z kolei transsyberyjskiej nadaje się na książkę sensacyjną. Polecam gorąco
Pomysł dobry ale gorzej z warsztatem pisarskim, bardzo przeciętnym. Słabo zakreślone postaci, żadnej nie da się polubić ani zaangażować w jej historię i problemy. Przereklamowana, nic z obiecywanych wrażeń. Joanna
Książka była tak bardzo reklamowana, dodatkowo ekranizacja, wiec postanowiłam przeczytać. Niestety trochę się rozczarowałam. To znaczy, czyta się dobrze, nie nudzi, ale na pewno nie zasługuje na cały ten szum.
Mniej recenzji