Dziecko w śniegu (okładka twarda)

Polecam.

Już dawno nie spotkałam tak interesującej książki, którą czyta się jednym tchem. Kupiona przez przypadek- jako propozycja Empiku przy zakupie "Oskarżam Auschwitz". Trudno nawet napisać recenzję-to trzeba przeczytać! Mądra, poruszająca do głębi. Polecam!

Polecam

Temat Holocaustu nadal jest bardzo żywy i historie z nim związane czyta się po prostu jednym tchem. Dla mnie właśnie ta książka taka była. Przeczytałem ją dosłownie jednym tchem. Historia Włodka Goldkorna bardzo mnie wzruszyła i zapadła w pamięć. Jeszcze raz zdałem sobie sprawę, że ludzie, którzy doświadczyli Holocaustu musieli przejść piekło. Na pewno "Dziecko w śniegu" nie jest książka, którą szybko odłożycie na bok, albo, o której zapomnicie. Dla mnie jest to jedna z lepszych książek, jakie czytałem, a które dotyczyły właśnie Holocaustu.

świetnie napisana, łatwa do przeczytania, niedopowiedzenia zmuszają do myślenia. Doskonały przyczynek do poznania losów polskich żydów - urodzonych tu i tworzących ten kraj.

Nadchodzi taki okres w życiu każdego czytelnika, że beletrystyka zaczyna nudzić a klasyka nadal napawa lękiem. Poszukujemy nowych wyzwań, odkryć, wtedy też sięgamy po książki historyczne, biografie czy różnego rodzaju reportaże. Temat Holokaustu nie jest mi obcy, jednak zamiast wzmianek encyklopedycznych czy podręczników do historii, wolę czytać o historiach prawdziwych, nawet jeśli nie dotyczyły bezpośrednio autora. Kiedy wydawnictwo Czarne postanowiło wydać książkę Włodka Goldkorna, znanego polskiego publicysty, który całe swoje dorosłe życie mieszkał we Włoszech, wiedziałam że koniecznie muszę ją przeczytać. Oto świadectwo zamierza dać człowiek, którego duża część rodziny zniknęła w komorach gazowych, a Ci którzy przeżyli do końca życia toczyli walkę z koszmarami. "Dziecko w śniegu" to kolaż wspomnień autora i jednoczesna próba zrozumienia niewytłumaczalnego. Tuż po zakończeniu II Wojny Światowej, rodzice Włodka postanowili wrócić do Polski z Rosji, gdzie udało im się przetrwać okres Holokaustu. Osiedli w Katowicach. To właśnie tu młody Goldkorn chodził do szkoły podstawowej i liceum. Po wydarzeniach w 1968 roku rodzina zdecydowała się na opuszczenie kraju, ze względu na nękające diasporę żydowską szykany i prześladowania. Wyemigrowali do Włoch gdzie Włodek zdobył wyższe wykształcenie i zajął się pracą dziennikarską. Przez długi okres czasu był redaktorem działu kultury L'Espresso. Szoa- z hebrajskiego całkowita zagłada, zniszczenie. Pojęcie bardziej znane pod terminem Holokaust. Rok 1942 kiedy powstają, na terenie Polski, pierwsze obozy koncentracyjne, obozy pracy które szybko zamienią się w obozy śmierci. Miliony polskich Żydów, którym w porę nie udało się opuścić granic kraju, w bydlęcych wagonach niczym "owce prowadzone na rzeź" (słowa samego autora) jadą do Birkenau, Treblinki czy Bełżca, miejsc które staną się ich grobem. Autor sam tego nie przeżył, jednak będąc następnym pokoleniem po Szoa, żyje pomiędzy pamięcią, a tym "co po". W książce poznajemy losy jego najbliższej rodziny, krewnych którym nie udało się, nie zdążyli lub po prostu nie chcieli uciec z kraju ogarniętego wojną. Krewnych, którzy z małymi dziećmi na rękach szli do komory gazowej a ich ostatnimi słowami było : "To nie jest świat godzien tego, żeby na nim żyć". Poznajemy tych, którzy w śniegu zostawiali własne dzieci, uciekając przed pogonią, ratując własne życie. Poznajemy ludzi, którzy żyli w czasach bez miłości, godności i nadziei, w czasach w których, parafrazując Fryderyka Nitzschego, "Bóg umarł". Wszystko to nadal funkcjonuje w pamięci zbiorowej jednostki, którą są ocalali. Autor przekonuje nas, że należy pamiętać, jednak nie należy podejmować prób interpretacji , gdyż nie jesteśmy w stanie zrozumieć czystego zła. Również pamięć nie jest doskonała, gdyż brakuje nam świadectw, brakuje ocalałych, którzy mogliby zeznawać. Ta książka to nie tylko podróż w czasy zagłady. To również próba zrozumienia tego czym stał się świat, czym stała się Polska i Europa po II Wojnie Światowej. Wojnie, która zabiła miliony ludzi, wymordowała miliony Żydów (gdyż to w większości o tym narodzie jest mowa), praktycznie całe pokolenie. Czy po takiej stracie możliwa jest całkowita rekonstrukcja Narodu? Czy tak skrzywdzone społeczeństwo będzie w stanie budować zdrowe więzi? Czy już zawsze będą żyli przeszłością i w jej imię? Właśnie na te pytania stara się odpowiedzieć autor. Polska po wojnie nie była miejscem przyjaznym Żydom. Jako satelita Związku Radzieckiego, w którym Stalin ze wszelką cenę starał się zwalczyć każdą religię, dotyczyło to również judaizmu. Żydzi w Polsce, ze strachu o swoje zdrowie, pracę a często i życie, deklarowali się polakami. W większości stawali się zagorzałymi komunistami, co było na rękę ówczesnej władzy. Dopiero w połowie lat 50, wraz z nadejściem Władysława Gomułki nastąpiła odwilż. Zaczęły powstawać żydowskie komitety, zelżała cenzura. Jednak nawet wtedy rząd polski nie chciał wziąć na siebie odpowiedzialności za żydowską diasporę. W swoich przemówieniach pierwszy sekretarz partii namawiał ich do wyjazdu do Izraela. Eskalacja kryzysu nastąpiła w 1968 roku, kiedy doszło do zaostrzenia nastrojów antysemickich nie tylko w warstwach partyjnych ale też wśród robotników i ludzi z tzw. "nizin społecznych". Żydów usuwano z pracy i z Uniwersytetów, by prowadzić w miarę normalne życie musieli opuścić Polskę, kolejny raz przyszło im tułać się po świecie.