@zaczytana.mama_books To jedna z tych książek, które przeczytałam jednym tchem. Wywarła na mnie ogromne wrażenie. Czas znika, mija przeszłość ale ta historia żyje wciąż, opowiada ją ponad dwustuletni Dąb, którego korzenie zapuściły się głęboko. Jak mówi tradycja pierwszego maja na jego gałęziach wiesza się skrawki materiału z życzeniami. Każda taka ozdoba to czyjeś marzenie. Różne stworzenia mieszkają wśród jego gałęzi i kiedyś udzielił nawet schronienia człowiekowi. Razem ze swoją przyjaciółką wroną Bongo i innymi zwierzętami, które żyją w jego dziuplach i gałęziach, Dąb czuwa nad okolicą. Jego korzenie dzielą dwa podwórka, domu z niebieskim dachem i domu z dachem zielonym. Do tego pierwszego wprowadza się dziewczynka i jej rodzice, którzy przyjechali z zagranicy. W drugim domu mieszka chłopak Stephen i jego rodzice. Nie wszyscy w okolicy witają życzliwie przyjezdnych. Dziewczynka odwiedza stary Dąb nocami, pewnego dni zawiesza na nim życzenie. O co prosi dziewczynka? i czy jej życzenie się spełni? Stary Dąb i jego przyjaciółka wrona obmyślają pewien plan, czy w skutek tego ponad dwustuletnie drzewo zostanie ocalone? Przekonajcie się jaką poruszającą historię skrywa te stare drzewo i czy wielki Dąb złamie najważniejszą zasadę wszystkich roślin i zwierząt i przemówi do ludzi?. To przepiękna opowieść o przyjaźni i tolerancji. „Drzewo Życzeń” znalazło się na liście bestsellerów „New York Timesa” i Amazona w kategorii „Dziecięce książki o tolerancji”.
"Im więcej się słucha tym więcej się wie". A ile może wiedzieć drzewo, które posiada 216 słojów?🌳 I to takie, które obiecało sobie, że będzie milczeć? Wchodząc w świat, który kreuje główny bohater opowieści Katherine Appelgate "Drzewo życzeń", nie można oprzeć się pokusie stwierdzenia, że otacza magią i wyjątkowością. 🥰 Mowa o wyjątkowym drzewie, jakim jest dąb. I to nie byle jaki, bo raz do roku zostaje przyozdobiony życzeniami okolicznych mieszkańców z głęboką wiarą, że pomaga spełniać marzenia. Z zaszczytem przyjmuje to niesamowite zadanie, bedac jednocześnie powiernikem, hotelem dla zwierząt i najwspanialszym rozłożystym parasolem przed słońcem w okolicy. Historia, której jest świadkiem odmienia jego postrzeganie i budzi w nim chęć rozważań nad specyfiką ludzkiego spojrzenia na świat. Wszystko zaczęło się od przeprowadzki muzułmańskiej rodziny Samar do pobliskiego, niebieskiego domu i śrubokrętu z żółta rękojeścią, który zanurzył się w dębowej korze, by dać upust negatywnym emocjom. Kontrastem dla tego jest dziecięca ufność i sympatia, jaka łączy Samar i Stephena, która choć początkowo obarczona wymuszonym dystansem staje się inspiracją dla okolicznych mieszkańców aby okazać tolerancję i zrozumienie.🙂 W swoim zagadkowym tonie wypowiedzi Dąb obnaża prostotę człowieka i złożoność jego reakcji. Pokazuje z jaką łatwością oceniamy druga osobę i jak ogromnie może to być krzywdzące. Tłem dla tej historii jest równoległa troska o nie powtórzenie się przeszłości i jednoczesny lęk o własny byt. Cóż mogę powiedzieć? To jedna z najpiękniejszych i jednocześnie najprościej skonstruowanych książek, jakie można wybrać na początek dla młodszych i starszych dzieci aby nauczyć czytać się dłuższe publikacje. Przyozdobiona prostymi rycinami skupia na tekście i cieszy oko lekkimi ilustracjami przy chwilami trudnym i emocjonującym tekscie. Niesie w sobie wartości, które warto przekazywać swojemu dziecku już od najmłodszych lat. Kusi ożywioną przyrodą pełną wzajemnego szacunku z humorystycznym ujęciem życia wszystkich dębowych lokatorów. Coś wspaniałego! 🥰
Narratorem w tej niespiesznie opowiadanej historii jest stary dąb czerwony, drzewo, które wiele widziało i wiele słyszało. Drzewa niezwyczajnego, bo drzewa życzeń, na którym to każdego roku w maju ludzie wieszają zapiski ze swoimi pragnieniami. 🌳 Przez ponad dwieście lat dąb poznał wielu mieszkańców położonych w jego cieniu domów- niebieskiego i zielonego. Oba budynki, były mieszkaniami do wynajęcia, żyli w nich różni ludzie, pochodzący z różnych krajów. W tym pierwszym obecnie mieszka Samar z rodzicami, a po sąsiedzku mieszka Stephen z mama i tatą. Nie przepadają za sobą. Rodzina Samar budzi niepokój, czasami również wrogość u innych mieszkańców, dlaczego? Ano dlatego, że są inni, że pochodzą z innego kraju, że są muzułmanami. Dziewczynka odczuwa to odrzucenie, każdego wieczora siada pod drzewem, żeby na moment stłumić tę swoją samotność, wtedy z wychodzą do niej wszyscy mieszkańcy dębu- wrona, oposy, szopy, sowy i skunksy. Dziewczynka jednak nadal jest smutna i samotna, ma marzenie- mieć przyjaciela. Sytuacja pogarsza się, kiedy na dębie pojawia się napis "wynocha". Wtedy nie tylko rodzice Samar coraz poważniej rozważają wyprowadzkę, ale i drzewo staje się problemem. Coraz bardziej wyraźna wizja zakończenia swojego istnienia sprawia, że dąb postanawia uczynić swoje życie pełniejszym i pomóc w realizacji marzenia dziewczynki. Nawet kosztem złamania naczelnej zasady, zgodnie z którą drzewa nie mogą rozmawiać z ludźmi. 🍃 To książka niezwykle aktualna, poruszająca czułe struny, napisana z wielkim wyczuciem i delikatnością o inności, odmienności, tolerancji i przyjaźni. Czytając ostatnie strony trudno powstrzymać się od wzruszenia. 🌳 Na koniec cytat, z którym bardzo się utożsamiam i wydaje się przystawać do tego, z czym mierzymy się dzisiaj... 🍃 "Naprawdę lubię ludzi. Ale... Mam dwieście szesnaście słojów, ale jeszcze nie udało mi się ich zrozumieć". 🌳 Recenzja na instagramowym profilu KSIĄŻKOWANIE
Mniej recenzji