Druga strona nocy. Zanim nadejdzie jutro. Tom 3 (okładka miękka)

Bohaterowie razem z bagażem okropnych doświadczeń i wspomnień w końcu mają nadzieję na wolność i powrót do domu. Nie wiedzą jednak, co przyjdzie przeżyć im jeszcze po drodze. Mimo tego, że łączy ich wspólna historia, to każde z nich przeżywa swoje osobiste tragedie. Złamane serca, utrata nadziei na lepsze jutro, poszukiwanie swojego szczęścia, ból po śmierci najbliższych. Czy dadzą radę zapomnieć o strasznych czasach i śmiało patrzeć w przyszłość? Tym razem nie chcę skupiać się na bohaterach, ponieważ robiłam to już w poprzednich recenzjach: Tom 1 i Tom 2. Chciałabym poświęcić kilka słów temu, w jaki sposób autorka ukazała obraz II Wojny Światowej oraz dlaczego ta książka jest dla mnie tak ważna. Ogromnie podziwiam Joannę Jax za to, jak wiele pracy włożyła w stworzenie tej trylogii. Trzeba mieć ogromną cierpliwość, chęci i wiedzę, żeby móc sklecić wszystkie ważne informacje w książkę, a na dodatek wpisać ją w opowieść o ludziach, którzy przeżywają to wszystko. Żyjąc sobie spokojnie w naszym kraju, nie potrafię wyobrazić sobie tego, co przeżywali ludzie w latach wojny. Teraz możemy już tylko o tym wszystkim czytać i wyciągać własne wnioski. Miałam o tym nie wspominać, ale jednak naskrobię kilka słów. Bohaterowie wykreowani przez autorkę to zbiorowisko różnych charakterów, ludzi o przeróżnych potrzebach i marzeniach. Jednak ci ludzie w obliczu tragedii potrafili połączyć się i stworzyć coś na wzór rodziny. Mimo braku więzów krwi żyli ze sobą, wspierali się i każdy stawał za każdym murem. To było chyba najpiękniejsze w tej historii i o tym muszę pisać. Uświadomiłam sobie, że przecież rodzina to nie musi być ktoś, kto ma identyczne DNA, jak ja. To może być dla mnie ktoś zupełnie obcy, ale mimo wszystko bliski mojemu sercu i ktoś, komu ufam bezgranicznie. Przyznaję się bez bicia, że piszę to i czuję łzy. Może i nie jest to dobrze napisana recenzja lub też opinia o książce. Jednak czuję, że muszę opowiedzieć o swoich uczuciach po skończeniu tej książki i pokazać kolejnym osobom, jakie emocje wzbudzają powieści pani Jax. Choć tematyka wojenna może wydawać się komuś nudna, to uważam, że każdy powinien, chociaż znać podstawy i tego, jak wyglądało to wtedy. Owszem, nie każda książka powie nam stuprocentową prawdę, ale pamiętajmy, że w każdej jest cząstka ważnych i prawdziwych informacji. Dla mnie trylogia Zanim nadejdzie jutro to pozycje, które będę polecać każdemu, bez względu na to, co czyta. Autorka wprowadza czytelnika w ten cały wojenny klimat i wzbudza ogromne emocje, od złości do ogromnej radości. Według mnie Druga strona nocy to najlepsza i najbardziej poruszająca część z całej serii. Mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że dla mnie jest to drugi Słowik, a mówiłam wiele razy, że kocham tę powieść autorstwa Kirstin Hannah. Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji poznać twórczości Joanny Jax, to nadróbcie to. Ja sama bardzo chciałabym poznać pozostałe powieści tej autorki i mam nadzieję, że będę mogła to zrobić niedługo. Ta książka to istny wyciskacz łez i chyba jeszcze nie wzruszyłam się aż tak podczas lektury zakończenia jakiejś serii. Pokochałam tę historię oraz tych bohaterów całym sercem i szczerze mówiąc, będzie mi brakować świadomości, iż czeka na mnie kolejna książka opowiadająca ich losy.

WSPANIAŁA, WSPANIAłA.... Nic dodać nic ująć. Postać Neli zawładnęła mym sercem. Wciągająca, realistyczna i ciekawa historia. Czekam na kolejne książki Pani Jax.

Autorka wybrała dla swojej powieści ludzi z różnych grup społecznych, którzy dotąd miewali zróżnicowane opinie, priorytety i marzenia. Wrzuciła ich do jednego worka zwanego wojną i kazała walczyć o przetrwanie. Każdemu na inny, swój własny sposób. Dzięki temu zyskała bilans, równowagę pomiędzy skrajnie różnymi zachowaniami. Bo przecież tak podczas wojny było naprawdę, gdy jedni stawiali na czynną walkę, inni załamywali ręce. Tak też mamy w powieści Kubę, który nie boi się stawiać na ryzyko, jeśli tylko może komuś pomóc. Rozchwiany w uczuciach do Laury już sam nie wie, czy bardziej ją kocha, czy też nienawidzi. Podobnie w przypadku Błażeja, teraz wstępującego do armii polskiej. Prosty chłopak był dla Gabrysi tylko przygodą, choć teraz zdaje się, że dziewczyna zaczęła rozumieć swój błąd i próbuje go naprawić. Jest moja faworytka, Nina, niezwykle silna kobieta, która dźwiga na swoich barkach wiele obowiązków. Bezinteresowna jeśli chodzi o niesioną innym pomoc, stawiająca szczęście innych ponad swoje dobro. Zakochana w człowieku, który nie jest jej mężem. Choć nie mająca pojęcia o tym, że jej mąż ma dziecko z inną kobietą. Wszak wojna, cierpienie i dystans potrafią wiele namieszać. Na samym końcu wymieniam postać Apoloni, jako że jest to przedstawicielka negatywnej postawy, dalekiej od pochwał. Całkowicie bierna kula u nogi, zaraza, w dodatku potrafiąca zadziałać na czyjąś niekorzyść. Mogłoby się wydawać, że pokaźna grupa bohaterów może wprawiać w zakłopotanie związane ze zrozumieniem konstrukcji fabuły, a jednak autorka zadbała o konsekwencję i gwarantuję, że jeśli zaczniecie czytać serię od początku, nie ma obaw o jakiekolwiek problemy. Historia o zalążkach normalności w świecie ogarniętym złem. O człowieczeństwie, które na przekór mrokom dawało się we znaki. Opowieść o ludzkiej tułaczce, nadziei z bardzo wyraźnym motywem miłości, na pewno nie tej słodkiej, raczej miewającej różne trudne oblicza. Zdrady, złamane serc a, romanse i uniesienia. Bo przecież ludzie, żeby przetrwać, musieli szukać wartości, normalności i dawnego życia tam, gdzie takowe zanikło. I autorce pięknie udało się to ująć, w obliczu niepewnych czasów, w których każda wspólnie spędzona chwila mogłaby być tą ostatnią. Akcja dzieje się w różnych miejscach, po Monte Cassino, a nawet Kenię. Niebezpieczne walki, panoszący się tyfus, zsyłki na Sybir, więzienie. Ślepa wiara jednych w przyjaciół ze wschodu i świadomość drugich o tym, że w tej walce nie ma sprzymierzeńców. Autorka w kolejnym tomie udowodniła, jak rewelacyjnie czuje się w tematyce wojennej, jak dokładny research musiała wykonać, żeby móc stworzyć takie dzieło. Ja kończę recenzję pełna podziwu, a Wam polecam nie tylko ten tom, ale całą serię. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2019/06/zanim-nadejdzie-jutro-druga-strona-nocy.html

„Każdy tęskni, ale gdy wciąż czekasz na lepsze jutro, dzisiaj przecieka ci przez palce”. Z każdą kolejną powieścią Joanna Jax coraz bardziej zaskakuje. Od jej powieści nie można się oderwać, one nas zniewalają, chce się coraz więcej i się otrzymuje jeszcze więcej. Niesamowite, jak ta Pani potrafi nas zniewolić, a zarazem olśnić swoją twórczością. W trzecim tomie sagi Zanim nadejdzie jutro Druga strona nocy poznajemy dalsze losy bohaterów. Widzimy, jak starają się przetrwać w tych niewyobrażalnie trudnych warunkach, jak walczą z przeciwnościami losu. Zdobycie jedzenie, lekarstwa czy zapewnienie noclegu to nie lada wyczyn. Wymaga wielkiego wysiłku i trudu, konspiracyjnych i niebezpiecznych zachowań w ukryciu, aby nie podpaść wrogowi ludu. Autorka porusza bardzo trudne i egzystencjalne problemy ukazane na tle historii naszego kraju. Jaką trzeba mieć ogromną wolę życia, aby przetrwać tak okropne i poniżające warunki, często w obozach sowieckich, gdzie człowiek nic nie znaczy. Zabić kogoś nie stanowi żadnego problemu, wręcz przeciwnie, jeden problem mniej, mniej gęb do wyżywienia. Z każdej strony tej powieści bije prawda, straszna i przerażająca. Nam, żyjącym dzisiaj w czasach spokoju i dostępności jedzenia i mieszkania, bardzo trudno jest wyobrazić opisane historie. Nie dajemy wiary, że człowiek mógł tak traktować drugiego człowieka, upokarzać i niszczyć na każdym kroku. Zniewolić i pozbawić wszelkich złudzeń i marzeń, taki cel mieli sowieccy oprawcy. Będąc w rękach oprawców ludzie zbliżają się do siebie, nawet mimo wcześniej uprzedzeń, jednoczą się przeciwko wrogowi. A czy w takich warunkach było jeszcze miejsce na miłość i nadzieję? Oczywiście, człowiek pragnie kochać i być kochanym, również w sytuacjach kryzysowych. Pewne potrzeby nie zanikają niezależnie do sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Nasi bohaterowie, pomimo ograniczonych swobód, też kochali, czekali na swoich bliskich, żyli nadzieją na lepsze jutro. Śmiem twierdzić, że właśnie ta nadzieja utrzymywała ich przy życiu, marzenia, że kiedyś, jak skończy się wojna, odnajdą swoich bliskich utwierdzała ich tylko w tym przekonaniu. „Tak, kiedyś porucznik powiedział mi, że najpiękniejsze w podróżach są powroty do domu. A mu nie mamy domu. Ale przyrzekam ci, że gdziekolwiek rzuci nas los, zbuduję ci dom, posadzę drzewo i ...” Druga strona nocy poruszyła mnie dogłębnie, zafundowała podróż po smutnej historii rodaków – przesiedleńców. Na każdym kroku ocierałam się o cierpienie, smutek, rozgoryczenia, ból i smutek. Nie jedną łezkę uroniłam, szczególnie zakończenie wzruszyło mnie niezmiernie. Czy takiego się podziewałam? Niestety nie. Ale niedopowiedziane zakończenie pozwala dać upust własnej wyobraźni i samemu ją zakończyć, według własnego uznania. „Wiedziała, jak śmieszne są targi z Bogiem. On przecież mógł wszystko. I bywał naprawdę okrutny. Nie jeden raz wykłócała się z nim o zabrane życie, brak jedzenia, czyjąś chorobę. A on i tak jakby patrzył na nią z tego swojego nieba i uśmiechał się szyderczo. Potem postawił na jej drodze Grzegorza i chyba dopiero wówczas uznała, iż w swoim okrucieństwie również bywa miłosierny”. Uważam, że ten cały cykl powinien być obowiązkową lekturą w szkole średniej. Młodzież miałaby okazję poznać tę smutną historię i nauczyć się szacunku dla bohaterów tamtych wydarzeń. Ale otrzymałaby też prawdziwą i niezakłamaną lekcję życia, dowiedziałaby się, jak to jest obawiać się o najbliższych, czy warto kochać bezinteresownie, nauczyłaby się wartościować problemy. Polecam, prawdziwa perełka. Godna uwagi i zarwanych nocy. Napełnia emocjami, wyzwala żal i smutek, niemoc i złość, ale też pozwala czasami się uśmiechnąć. Uczy pokory wobec dzisiejszych problemów, szacunku dla drugiego człowieka, a przede wszystkim pozwala zauważyć drugą osobę. Czasem naprawdę warto wyciągnąć dłoń i pomóc potrzebującemu, to tak niewiele kosztuje, a tak wiele dobrego potrafi zdziałać. Ta książka na zawsze pozostaje w naszych sercach, nawet jak tego nie chcemy, pozostawia trwały ślad. Ją się przeżywa jeszcze bardzo długo po przeczytaniu, nie należy do lektur, które się zalicza i odkłada na półkę. Ona na zawsze będzie w nas.

Tom III sagi to czas pożegnań i podsumowań losów bohaterów. Znów spotykamy Gabrielę, Kubę, Pawła, Błażeja, Apolonię i moją ulubienicę Nelę. Pomiędzy postaciami głównych bohaterów nie zabraknie też tych drugoplanowych, nierzadko wcale nie mniej ważnych, którzy mają ogromny wpływ na całokształt tej historii. Oni wszyscy po strasznym okresie niewoli, próbują się odnaleźć w świecie jako wolni ludzie. Szukają swojego miejsca na dom, informacji o bliskich, czy zwyczajnie normalności. Jednym z bardzo ważnych wątków tego tytułu jest miłość. Jej poszukiwanie, konsekwencje, ból i radość jej towarzyszące. Na przestrzeni lat widzimy niezwykłe przemiany, jakie towarzyszą bohaterom, jak bardzo się zmieniają, dorastają, czasem się gubią. Każdy bohaterów to odrębna historia, która potem się zazębia, by stworzyć całokształt powieści. Autorka ma wyjątkowy dar pisania o czasach niezwykle tragicznych, wręcz potwornych. Potrafi przekazywać czytelnikowi historię w bardzo obrazowy sposób. Postacie są realistyczne, nieprzerysowane. Czytając, dopada cię taki ogrom emocji ze strachu, współczucia. Kibicujesz swoim ulubieńcom, złorzeczysz nad tymi którzy sprawiają im ból. Jeśli chodzi o moją ulubioną parę, to trudno mi jednoznacznie ją wskazać. Z jednej strony Gabrysia i Błażej i ich związkowe perypetie, zadziorność dziewczyny, butność chłopaka sprawiają, że ich obecność na kartach książki nigdy nie jest nuda. Z drugiej piękne uczucie Niny i Grzegorza. Dojrzałe, doświadczone wojną, przeżyciami, ceniące każdą wspólną chwilę, gdy wciąż towarzyszy ci lęk o przyszłość. Wraz z tomem trzecim, polubiłam Apolonię, która jest, przyznajmy szczerze, niczym przysłowiowy wrzód na tyłku. To kobieta, która nawet kiedy nie chce źle, to zazwyczaj wychodzi na odwrót. Mimo to, patrząc na jej życie, było mi jej coraz bardziej żal, i stwierdziłam, że widocznie nie trafiała dotąd w swoim życiu na właściwych ludzi, którzy potrafiliby ją utemperować. Moją ulubienicą, numerem jeden, cyklu "Zanim nadejdzie jutro" jest zdecydowanie, i nieodwołalnie Nela. To postać wyjątkowa. Nieznośna, zadziorna, pyskata, niezwykle odważna jak na małą dziewczynkę, do tego bardzo, bardzo silna. Tyle, co to dziecko musiało przejść w swoim życiu, nie udźwignąłby niejeden dorosły. Jednak to co najbardziej w niej pokochałam, to niewyparzony język, i humor, dzięki któremu cały cykl zyskał na lekkości i cieple. Cieple, które sprawiło że książka nie jest szczególnie ciężka, smutna a kojarzyć się będzie też z tym, co dobre. Joanna Jax znów zdobyła moje serce. Polecam z całego serca. Więcej na https://papierowestrony.blogspot.com/2019/05/druga-strona-nocy-joanna-jax-452019-125.html

Trzeci i ostatni tom wspaniałej sagi. Pani Joanna Jax zabiera nas w podróż do wielu egzotycznych miejsc, rzuca przy tym wyzwanie czytelnikowi w postaci np. nazw roślin, i po prostu musisz poprosić wujka google o pomoc, bo chcesz wiedzieć jak wyglądało dane drzewo czy krzak. Autorka po raz kolejny zachwyca niesamowitą dbałością o szczegóły, wszystko jest sprawdzone i podczas rozmowy towarzyskiej można śmiało błysnąć wiedzą zdobytą w tej (i nie tylko) książce, wiedząc że TAK BYŁO :) Losy bohaterów plotą się niekiedy dramatycznie, ale nie zabrakło tu humoru, który wspaniale wpisał się w całość. Było mnóstwo chwil, gdy płakałam i złorzeczyłam autorce, były cudowne momenty gdy pękałam ze śmiechu, były chwile bardzo trudne gdy myślałam, że dobrze że to nie ja muszę być w tej sytuacji. Jednak dla mnie to nie może być koniec, nie może! Moi ukochani bohaterowie tkwią w zawieszeniu i czekam na ich ciąg dalszy, szczególnie mojej ulubionej pary. Czytajcie !!!

Joanna Jax należy do grona pisarek, którym ufam bezgranicznie. Każdą jej książkę kupuję i zawsze będę kupowała w ciemno. Dlaczego? A to dlatego, że pisarka ta, obdarzona jest wyjątkowym darem. Darem snucia swoich opowieści w tak poruszający serce i duszę sposób, że zatracam się w nich bez reszty. Przestaje się liczyć to, co dzieje się tu i teraz. Znika otaczający mnie świat. Jestem tylko ja i historia, która „toczy” się na kartach książki… Zapraszam Was więc, drodzy książkoholicy, (i nie tylko!), do lektury trzeciego tomu, cyklu „Zanim nadejdzie jutro”, którego niezwykły, głęboko poruszający klimat, jest naprawdę jedyny w swoim rodzaju, a słowo, które w mojej ocenie najlepiej oddaje jego rozmach, brzmi spektakularny! Joanna Jax zachwyciła mnie lekturą trzeciego tomu zatytułowanym „Druga strona nocy”. Klimat książki absolutnie niczym nie ustępuje pozostałym tomom cyklu. Jest wzruszający, poruszający i przemawia wprost do serca czytającego. Suche fakty, jakich dostarczają nam zazwyczaj podręczniki do historii, w żaden sposób nie potrafią przemówić do człowieka w tak piękny, plastyczny a co najważniejsze skuteczny sposób, w jaki robi to autorka w swojej książce. W tej kończącej znakomity cykl, nastrojowej powieści Joanna Jax kolejny raz otwiera przed nami wrota świata, który miał wiele odcieni, wiele twarzy, wiele przeżyć, doświadczeń, wyborów, uczuć i mądrości. Zwykłe ludzkie odruchy, sumienie, człowieczeństwo, ulegają tutaj wyraźnemu kontrastowi. Autorka ciekawie i porywająco prowadzi losy swoich bohaterów. Fabuła toczy się dynamicznie i nie brakuje w niej niespodzianek. Każda sytuacja, wydarzenie, gesty, wypowiadane przez bohaterów słowa, ich myśli, są niezwykle żywe, tętniące emocjami, poruszające i jakże wymowne. Dla mnie, szczególnie sceny, w których dzieci snują swoje opowieści o najtragiczniejszych wydarzeniach, być może chwilami podkoloryzowane jednak świadczące o tym, jak niewyobrażalnych zdarzeń, były świadkami. Ich „oswojenie” ze śmiercią i tym co ostateczne. Ale także jakże ważne w powieści przesłanie miłości. Ponieważ ta miłość, mimo tragicznych okoliczności potrafiła być piękna i niezłomna. Dawała siłę i pomagała przetrwać. I tak sobie dzisiaj myślę, że być może w tych trudnych czasach dla wielu stanowiła sens wszystkiego. Ta wyrazistość, plastyczność słowa, dobitność opisów stanowi przypomnienie wielkiej krzywdy jakiej doznali udręczeni ludzie. Krzywdy, o której nigdy nie wolno nam zapomnieć. „Druga strona nocy” jest bezsprzecznym dowodem ogromnego talentu Joanny Jax do tworzenia powieści z historią w tle. Zachwyca tematyką i stylem. Stanowi wyjątkowy przekaz historyczny, wychowawczy i patriotyczny dla nas wszystkich. Czytajcie! Tę książkę po prostu trzeba przeczytać! Polecam!

Koniec, niestety koniec... przyszło mi pożegnać Kubę, Pawła, Gabrielę, Błażeja, Nelę.... smutek, ale i szczęście, że im się udało, że przeżyli, że znaleźli swój dom. Nie zawsze tam, gdzie był on przed wojną, nie zawsze w tych stronach, o których pamięć podtrzymywała w nich walkę o każdy kolejny dzień, o przetrwanie, bo przecież nawet najgorsze piekło kiedyś się kończy. Wraz z ostatnią stroną pożegnałam ich nie bez żalu, ale i z nadzieją. Jak sobie dalej poradzą? Nie wiem, ale wiem, że większość z nich znalazła to, czego szukała — spokój, szczęście, miłość, wybaczenie. „Druga strona nocy” pokazuje wydarzenia tuż po wojnie. Bohaterowie poznani w dwóch poprzednich częściach wyruszają w drogę do domu, jednak zanim dotrą do celu, czeka ich jeszcze wiele zła, dobra, pomocy i odrzucenia. Joanna Jax wie jak ubierać emocje w słowa, jak przekazać czytelnikowi to, co najważniejsze, nie dzieli, nie generalizuje. Pokazuje, że każdy niezależnie od pochodzenia czy wiary może okazać się wrogiem lub sprzymierzeńcem, że to nie rodzaj noszonego munduru decyduje o człowieku. „Druga strona nocy” w dużej mierze jest powieścią o najsilniejszym z uczuć — o miłości. To ona pozwala bohaterom stawić czoła największemu złu i najgorszemu co może zgotować los. Ta iskra, która pali się w sercu, ogrzewa w najcięższych momentach, pokazuje chyba najoczywistszą z prawd, że dla miłości po prostu warto żyć. Wszystkie trzy części zrobiły na mnie bardzo duże wrażenie, nie tylko pod względem czasów, w jakich została umieszczona akcja, ale również tej bezstronności, zachowania obiektywizmu i niepozbawiania powieści uczuć i emocji. Na pewno każda wzruszy i rozbawi na swój sposób, bo nawet kiedy było już bardzo źle, to znalazł się powód do uśmiechu.