Drapieżnik. Prawdziwa historia najbardziej nieuchwytnego mordercy XXI wieku (okładka  miękka)

Właśnie skończyłam lekturę „Drapieżnika”, a poszło mi naprawdę szybko. Lektura oparta na faktach, jak to ma miejsce przy dziennikarstwie śledczym. W tym przypadku miałam do czynienia ze sprawą seryjnego mordercy. Przyznam, że początek wydał mi się średnio zachęcający, a to za sprawą maniery autorki; próbowała oceniać postępowanie śledczych i odwoływać się do najniższych uczuć czytelnika. Na szczęście bardzo szybko od tego odeszła, zapisywała tylko fakty, które były tak przerażające, że mówiły same za siebie. Języka Callahan ma lekki, układ i chronologia książki, pomimo początkowych oporów, broni się sam. Na ogromny plus dla autorki zapisuję sposób przedstawienia Keyes’a, tutaj nie mam nic do dodania ani zarzucenia: zarówno strefa psychologiczna jak i fakty z życia przedstawione są w sposób wiarygodny, dopracowany, jak też interesujący. Podsumowując, „Drapieżnik” jest książką lekko i sprawnie napisaną, dopracowana pod względem językowym i faktograficznym, z dobrze przedstawioną charakterystyką głównej postaci. Polecam wszystkim, których interesuje tematyka seryjnych przestępców oraz tym, którzy lubią dziennikarstwo śledcze i reportaże.

Uwielbiam czytać kryminały, książki o kryminalistyce itp. Nigdy mi się nie nudzą. Zwłaszcza takie - oparte na faktach i dokumentach śledczych prowadzących sprawę, ale tą książkę szczególnie dobrze się czyta. Jest napisana świetnym, wartkim językiem. Wciąż dzieje się akcja, wciąż odkrywamy nowe fakty dotyczące działania i sprawy Israela Keyesa, który tak jak z policjantami bawi się z nami w ciuciubabkę. Dowiedziałem się z niej też wielu metod działania policji, o których wcześniej nie wiedziałem, bo tytuł jest napisany z perspektywy obserwacji policjantów i agentów pracujących nad rozwikłaniem sprawy. Już od początku wiedziałem, że to wyjątkowy tytuł i nie myliłem się, nie można się oderwać 🤩

Maureen Callahan, dziennikarka śledcza poświęciła wiele czasu, by stworzyć to, co mamy możliwość trzymać w rękach. Czym to jest? Mistrzowską literaturą faktu. Naprawdę. Przedstawia nam historię Israela Keyesa, seryjnego mordercy. Pozornie coś, co już widzieliśmy, co znamy? Keyes minął mi przed oczami w sieci, mógł minąć także Tobie. Jednak czy człowiek się zgłębiał? Tak niepozornie wyglądający mężczyzna, okazał się kimś wręcz niedorzecznie nierealnym, a jednocześnie tak brutalnie prawdziwym i przerażającym. Całość jest podzielona na cztery części. I wierzcie mi, przy pierwszej pomyślałam: „No okej, nie będzie tak źle. Zapowiada się znajomo, przebrnę i zobaczymy, co dalej.”. Na dwoje babka wróżyła, czyż nie? Autorka z niezwykłą precyzją wprowadza nas w przebieg śledztwa. Początkowo zasypuje nas nazwiskami, stanowiskami, – ale wierzcie mi, ten zabieg na łamach lektury okaże się wręcz zbawienny. Wraz z rozwojem dochodzimy do momentu schwytania Keyesa. I od tej chwili czytelnik staje się częścią tej całej, absurdalnej historii. „Biła od niego aura samozadowolenia i poczucia wyższości.” Frustracja. To towarzyszyło mi na samym początku. Drapieżnika nie da się czytać szybko, człowiek ma ochotę zagłębić się w każde napisane przez Callahan słowo, każdy wyszczególniony fakt, każdą datę, nazwisko, miejsce. A jednocześnie chce wiedzieć więcej, szybciej, najlepiej na raz. A z kolejnej strony, gdzieś w środku nie chce wiedzieć już nic więcej. W tej groteskowej otoczce mimo wszystko adrenalina sprawia, że przewraca się strony dalej i dalej. Autorka niesamowicie podsyca atmosferę, dając możliwość poznania wszystkiego oczami ludzi, którzy mieli do czynienia z tym bestialstwem. Jeżeli patrzycie na okładkę i myślicie sobie: „O, na pewno podkoloryzowane!” – Nie, tak nie jest. W tekście zostało przedstawione jasno i dosadnie: Keyes nie jest, jak inni. Naprawdę był zagadką dla profilerów. Dla czytelnika także. Owszem, osoby zaznajomione w tych klimatach poczują pewną dozę podobieństwa do wcześniej wymienionego Bundy’ego. Proste, prawda? Nie. Kilka zdań po tym, autorka pokazuje nam wręcz na tacy, że mają do czynienia z czymś nowym, nieznanym dotąd, niedorzecznie nieschematycznym. Musiałam robić przerwy. Pierwszy raz od dawna miałam gęsią skórę na ciele. Odkładałam książkę, by pomyśleć: „To nie może być prawda!”, „Jak?”. „Wiecie, jak już mówiłem – oczywiście nie macie powodów, żeby mi ufać - ale mogę wam od razu powiedzieć, że nikt tak naprawdę mnie nie zna, nikt nigdy mnie nie znał, nie ma nikogo, kto wiedziałby o mnie wszystko. Chodzi o to, że składam się z dwóch różnych ludzi. I jedyną osobą, która wie o tym, co wam opowiadam, jestem ja sam.” Maureen genialnie operuje piórem, dawkując czytelnikowi fenomenalną narrację przeplataną z cytowanymi rozmowami. Ten zabieg pozwala zrozumieć mechanizmy przesłuchań, rozmów, postępowania z takim człowiekiem, komuś, kto nie posiada wyspecjalizowanej wiedzy. A jednocześnie wyjaśnia przyczyny i skutki danych form. Tym samym siejąc spustoszenie w głowie czytelnika, niczym tasiemiec w organizmie człowieka. Coś niewyobrażalnego, a jednocześnie tak intrygującego, że ciężko jest to ubrać w słowa. „Mówił teraz wolniej, coraz niższym tonem, jego głos drżał. Wrażenie było upiorne: w głosie Keyesa brzmiały jednocześnie wstyd i zachwyt.” Nie jest to pozycja dla osób ze słabymi nerwami. Autorka nie owija niczego w bawełnę. Wszystko podaje nam na tacy, odkrywa niczym danie główne, które w swej oprawie szokuje, zatrważa, kwestionuje wszystko, co do tej pory było nam znane. I to się nie kończy. Napięcie nie ustaje do samego końca. Nawet, gdy mogłoby się zdawać, że już nic nas nie zaskoczy, że wszystko, co mogło być i miało być powiedziane, zostało rzucone na stół. Nie, nie dajcie się zmylić. „Zbliżając się do kolejnej części opowieści, Keyes zrobił się wyraźnie podekscytowany – kolana zaczęły mu podskakiwać, a kajdany brzęczały, ocierając się o krzesło tak mocno, że aż zdarły politurę.” „Drapieżnik. Prawdziwa historia najbardziej nieuchwyconego mordercy XXI wieku” jest niesamowitą gratką dla fanów gatunku, zdumiewającym, szokującym odkryciem. Wielkie pokłony dla autorki za poświęcenie, jakie włożyła, by zebrać wszystko w całość. Jest to historia mrożąca krew w żyłach przedstawiająca obraz człowieka, który z pozoru normalny, posiadał w sobie mrok, który go podniecał. Bez skrępowania manipulował, bawił się, mordował, skrupulatnie planował i do ostatniej prostej, do s a m e g o końca był o krok przed innymi, to jego słowo było wypowiedziane, jako ostatnie.

Nie czytałam zbyt dużo książek o prawdziwych mordercach. Uwielbiam sięgać po historie tych zmyślonych przestępstw, ale jakoś zawsze wydawało mi się, że te prawdziwe historie mają mało ciekawego do powiedzenia. Ostatnio, jednak postanowiłam dowiedzieć się czegoś więcej o przestępcach z realnego świata. Gdy zobaczyłam zapowiedź książki „Drapieżnik", to już sama okładka przyciągnęła mój wzrok. Napis „Prawdziwa historia najbardziej nieuchwytnego mordercy XXI wieku" sprawił, że zapragnęłam poznać tę historię. W taki też sposób książka pani Callahan trafiła w moje ręce i mogłam zacząć ją czytać. Książkę „Drapieżnik" zaczęłam czytać z wielkim zainteresowaniem. Byłam ciekawa, jak zachowywał się morderca, że tak ciężko było go złapać. Przed rozpoczęciem czytania, w ogóle nie znałam historii Israela Keyesa i nie wiedziałam, że istniał taki przestępca. Dzięki tej książce dowiedziałam się, co takiego zrobił, jaki był, jak wyglądało jego życie. Takie bliższe poznanie przestępcy jest dla mnie zawsze ciekawym doświadczeniem. Trochę obawiam się książek non-fiction. Jednak książkę „Drapieżnik" czyta się jak dobry kryminał. Od początku pozostawia w napięciu i oczekiwaniu, co się stanie dalej. Bliższe poznanie Keyesa czasem sprawia, że aż chce się zapomnieć, że czyta się prawdziwą historię i wtedy moje myśli same zaczynały porównywać czytaną historię do dobrych kryminałów. Historia jest lekko przerażająca, ale jeśli chce się poznać sprawę Keyesa czy też po prostu historię jakiegoś przestępstwa to książka pani Callahan jest do tego idealna. Jest świetnie napisana i wciągająca od pierwszej strony.

Brawo dla autorki! Ta książka jasno pokazuje, jak ego i brawura policjantów może skomplikować przeprowadzenie dochodzenia i śledztwa. Nawet mając na talerzu najbardziej niebezpiecznego seryjnego mordercę XXI wieku, który przyznał, że przez 14 lat mordował z powodów bardzo niskich, zwierzęcych, najbardziej podłych FBI, a raczej prokuratura potrafiła rozegrać sprawę tak, że nie udało się go za to ukarać... Fascynujący portret psychologiczny mordercy i genialnie spisane kolejne etapy śledztwa. Chyba pierwsza książka, z której dowiedziałam się jak właściwie wygląda praca policji... Warto!

Książka Callahan to - w mojej subiektywnej opinii - jedna z najlepszych książek z gatunku true crime, jakie miałam okazję czytać. Jest bardzo dobrze napisana pod względem stylu. Można powiedzieć, że czytało mi się ją jak najlepszą powieść. Czasem sama historia nie wystarczy do tego, aby wciągnąć czytelnika, nawet jeżeli jest tak intrygująca i mocna, jak w „Drapieżniku”. Tutaj sposób jej przedstawienia jest mocnym plusem. Israel Keyes przez dziesięć lat pozostawał nieuchwytny. Można powiedzieć więcej – przez dziesięć lat policja nie miała pojęcia, że ktoś taki istnieje, że w ogóle muszą szukać mężczyzny odpowiedzialnego za zaginięcia wielu osób. I chociaż w końcu FBI trafiło na ślad Israela Keyesa, to gdyby nie jego wola, o wielu ofiarach nigdy by się nie dowiedzieli. Czy seryjny morderca może mieć swojego idola? Jak widać tak, w tym „środowisku” również można czerpać inspiracje z historii innych, wzorować się na nich, uczyć na ich błędach. Bycia nieuchwytnym również można się nauczyć, czytając książki profilerów, osób z branży kryminalnej, np. „Mindhunter. Tajemnice elitarnej jednostki FBI”. Do tego szkolenie w wojsku, wiedza na temat broni palnej i materiałów wybuchowych, wrodzona skrupulatność. Taki był Israel Keyes. Był drapieżnikiem, który polował na swoje ofiary w dzień i w nocy, na odludnych trasach czy w środku miasta. W wielu miejscach miał przygotowane kryjówki, w których zakopał sprzęt potrzebny przy porwaniach. Nie ograniczał się do jednego terenu, do jednego typu ofiar. Był nieprzewidywalny. Był wyjątkowy, był wybitny w tym, co robił, chociaż było to straszne. W swojej książce Maureen Callahan pokazuje, że wiedzy o pracy FBI, analityków, profilerów, nie można czerpać z seriali kryminalnych, chociażby CSI: Kryminalne zagadki… Śledztwo nie wygląda w ten sposób, nie jest tak proste i szybkie. Często na analizę materiałów trzeba czekać kilka dni, a niektórych rzeczy śledczy wcale nie są w stanie wykryć. Wiele osób jednak nabiera się na tę nieomylność, z czego podczas przesłuchań korzystają pracownicy FBI. Jak wspomniałam na samym początku, „Drapieżnik. Prawdziwa historia najbardziej nieuchwytnego mordercy XXI wieku” to jedna z najlepszych książek true crime, jaką miałam okazję przeczytać. Polecam ją fanom tematu, a także wielbicielom kryminałów – odłóżcie na chwilę fikcję na bok i zagłębcie się w autentyczną opowieść. Poznajcie Israela Keyesa na tyle, na ile sam pozwolił się poznać.

Do niedawna nie miałam jeszcze pojęcia kim jest Israel Keyes, żadna myśl na jego temat nie zaświtała mi w głowie, a nazwisko nie przywoływało żadnych skojarzeń. Dzięki książce Maureen Callahan dowiedziałam się, że to jeden z najbardziej nieuchwytnych morderców XXI wieku. Jak to się stało, że w końcu został złapany? Postać Keyesa poznajemy w związku ze sprawą Samanthy Koening, która znika podczas swojej zmiany w pracy. Policja szuka dowodów, ojciec i chłopak dziewczyny organizują zbiórkę pieniędzy na pomoc w jej odnalezieniu, jednak mijają tygodnie, a sprawa nie posuwa się do przodu. Okrutne porwanie, które na początku wydawało się jedynie kolejnym zniknięciem, budzi zainteresowanie coraz większej ilości osób oraz prasy. Głównym tropem policji okazuje się z czasem skradziona dziewczynie karta kredytowa. Ślady prowadzą do Israela Keyesa… To oddany ojciec, wzorowy pracownik, żołnierz. Czy ktoś taki mógłby być seryjnym mordercą? Wielotygodniowe przesłuchania dowiodły, że Keyes jest szczególną zagadką dla profilerów i nowego rodzaju potworem, z którym FBI nigdy nie miało do czynienia. Samantha Koening nie była ani pierwszą ani ostatnią ofiarą Keyesa. Przez ponad dziesięć lat przemierzał Stany Zjednoczone polując na kobiety i mężczyzn, bez względu na wiek, rasę, porę dnia czy miejsce, działając według ściśle określonego planu, szybko, sprawnie, bez zostawiania jakiegokolwiek śladu. Chociaż tematyka książki jest niezwykle trudna i przytłaczająca, to dzięki lekkiemu stylowi autorki, czyta się ją bardzo płynnie, żeby nie powiedzieć, „przyjemnie”. Czuć, że Maureen Callahan spędziła nad sprawą Israela Keyesa wiele godzin, że rzetelnie przeprowadziła śledztwo dziennikarskie. Wszystkie emocje wypływające z książki są jak najbardziej autentyczne, chociaż momentami ma się wrażenie, że czyta się po porostu dobry kryminał lub thriller. Israel Keyes był psychopatą i manipulatorem, wobec którego nawet FBI czuło się bezradne. Chciał do końca kontrolować sytuację przez co dawkował funkcjonariuszom informacje o swoich ofiarach. Mimo, że wiadomo jedynie o ponad 10 takich osobach, uważa się, że Keyes mógł się dopuścić o wielu więcej morderstw, zważając głównie na częstotliwość jego przemieszczania się. Israel Keyes był zagadką, która niestety dalej nie została do końca rozwiązana. Każdy mógł być jego kolejną ofiarą, a o pełnej jej liczbie możemy nie dowiedzieć się już nigdy.

To jedna z najlepszych książek z gatunku non-fiction, jakie do tej pory przeczytałam. Maureen Callahan, amerykańska dziennikarka śledcza wykonała kawał dobrej roboty. Przeprowadziła solidną kwerendę w archiwach i zrobiła profesjonalny research. A potem napisała rzeczowy, solidny dokument, opisujący seryjnego mordercę Israela Keyesa. I to, jak jak napisała, jest wartością dodaną tej pozycji true crime. Kompozycyjnie i narracyjnie jest to książka przemyślana w każdym szczególe. Buduje niezbędną dramaturgię i napięcie wraz z rozwojem akcji szukania porywacza 18-latki, a następnie śledztwa w sprawie jej zabójstwa, kiedy już złapano Keyesa. Opis jego bestialskich czynów budzi obrzydzenie i niemożność wyobrażenia cierpień ofiar, ale przecież nie po to czyta się tego typu książki. Ja za każdym razem szukam odpowiedzi na pytanie: dlaczego? Dlaczego człowiek staje się bestią i potworem? Autorka też próbowała znaleźć odpowiedź na to fundamentalne pytanie. Jednak poszukiwania okazały się trudne, bo przyczyn przemiany człoweieka w bestię mogło być wiele, a nic nie jest pewne . Bliscy i znajomi Keyesa, do których dotarła autorka niewiele pomogli w poznaniu prawdy o nim. Książka jest wartościowa także z innego powodu. Dostarcza informacji na temat pracy służb śledczych w USA. Współpracy policji, FBI i prokuratury, hierarchii, metod śledczych, układania się z podejrzanym, ścierania się ambicji i tak dalej. Książka przedstawia także obraz społeczeństwa amerykańskiego z warstw niższych. Mamy tu wiele przykładów życia quasi koczowniczego, w przyczepach kempingowych lub byle jak kleconych chatach. Podsumowując, polecam czytelnikom reportaży, opisujących i dokumentujących nie tylko zdarzenia kryminalne, ale także szukających przyczyn i pobudek zachowania sprawców.

Dziennikarka śledcza Maureen Callahan, zainspirowana krótkim artykułem o Israelu Keyesie, owianym tajemnicą nowym potworze dwudziestego pierwszego wieku, postanowiła dotrzeć do sedna sprawy związanej z enigmatycznym seryjnym mordercą i tak powstał „Drapieżnik” – rekonstrukcja śledztwa widzianego oczami funkcjonariuszy oraz opowieść o życiorysie nieuchwytnego przez lata mordercy. Spędzając czas na rozmowach z osobami zaangażowanymi w śledztwo oraz przeglądając akta, o które musiała stoczyć żmudną walkę z wymiarem sprawiedliwości, Callahan przedstawia historię, która wydaje się absolutnie nieprawdopodobna, niczym z krwawego thrillera – ale jest jak najbardziej prawdziwa. Rozpoczynając opowieść od zaginięcia osiemnastolatki na Alasce, Callahan stopniuje napięcie, przeprowadzając nas przez kolejne etapy poszukiwań dziewczyny, aż do szokujących odkryć i zwrotów akcji godnych wytrawnego kryminału czy wspomnianego thrillera. Podążając śladami stróżów prawa, odsłaniamy kolejne warstwy mrożącej krew w żyłach historii, w której śledztwo miesza się z rozważaniami na temat zła i psychopatii oraz opowieścią o prywatnym życiu Keyesa. Wszystko po to, by zrozumieć, jak i kiedy narodził się potwór oraz dlaczego w dobie popularności true crime Keyes tak długo krył się w cieniu. „Drapieżnik” to podróż w jedną stronę w głąb mroku, z którego nie sposób się uwolnić. Równie wciągająca co przerażająca lektura, która zostaje z czytelnikiem na długo. Każdy, kto chociaż raz natknie się na sylwetkę Israela Keyesa, nie będzie już w stanie zapomnieć o jego zbrodniczych dokonaniach. Nie bez powodu jest określany mianem jednego z najgorszych, najgroźniejszych, najbardziej przerażających morderców. Punkt obowiązkowy dla fanów true crime.

Bardzo interesująca książka, pod kilkoma względami. Poza tytułowym, czyli historią seryjnego mordercy, dostajemy obraz śledztwa prowadzonego przez FBI i policję. Śledztwo pokazane od A do hmm...S? Na pewno nie do Z, bowiem tutaj ostatnie słowo należało do kogoś, komu na śledztwie zależało najmniej. Do tej pory muszę się od czasu do czasu uszczypnąć, bowiem to jak zostało przeprowadzone i jak bardzo walka o stołki namieszała w jego przebiegu, a w konsekwencji w wuniku, jest po prostu nie do uwierzenia. Dziwi mnie także podejście do Keysa, traktowanie go jak półgłówka tym bardziej kiedy okazało się, że jest kim jest. Takie traktowanie z góry przez agentów, którzy, jak jest kilkukrotnie zaznaczone na kartach książki, byli zdziwieni, że Keyes np. czyta książki o innych seryjnych mordercach, nie miało dobrego wpływu na przebieg śledztwa. Jednoosobowa orkiestra na którą składał się chory umysł psychopatycznego mordercy pogrywała śledczymi jak tylko chciała. Jak wielką rolę jeśli chodzi o historię Keyes'a miał przypadek? Jak ambicje polityczne wpływają na pracę organów ścigania? Jak lekceważenie podejrzanego obraca się przeciwko prowadzącym śledztwo? Jak wygląda człowiek, który żył tylko po to żeby zabijać? Do jakiego stanu udoskonalił planowanie zbrodni? Mnóstwo pytań i jedna książka zawierająca odpowiedzi na nie wszystkie. Polecam.