Dopóki starczy mi wiary (okładka  miękka, 04.2021)

,,Lepiej weź się w garść'', ,,Przesadzasz, inni mają gorzej'', ,,Nie możesz tak ciągle się nad sobą użalać'' i wiele innych gorzkich słów słyszy osoba cierpiąca na depresję. Większość osób nie rozumie, czym choroba jest, jakie niesie spustoszenie w psychice człowieka, jak wpływa na jego zachowania w stosunku do samego siebie i otoczenia. Często bagatelizują sygnały wysyłane przez osobę, która zmaga się z tą chorobą. Gdy nie otrzymuje się wsparcia, zrozumienia, a ciągłe szykany, człowiek może doprowadzić się do ostateczności, później może być już za późno na pomoc. Nawet najtwardsze skały pod wpływem silnych wstrząsów, żywiołów mogą ulec zniszczeniu. Każdy z nas ma próg wytrzymałości bólu i cierpienia. Gdy zostanie ona przekroczona, niezależnie, jak człowiek był silny, może doprowadzić go do psychicznego załamania, depresji, samookaleczenia. Nikt z nas nie wie, jak zachowa się w danym momencie, jak wpłyną na niego przeżyte wydarzenia. Dlatego od nas zależy, jak pomożemy tej osobie, gdy znajdzie się właśnie w takiej sytuacji. Bo bez aniołów, człowiek nie będzie w stanie wydostać się z czarnej otchłani rozpaczy. Karolina bardzo dobrze oddała emocje, jakie targają Zolę przez całą książkę. Czuć jej cierpienie, niemoc, bezradność, poczucie przegrania mimo pozbycia się tyrana z jej życia. Widać jak miota się wewnętrznie sama ze sobą, jak nie potrafi sobie znaleźć miejsca, podołać rzeczywistości ogarnięta bólem, który ją non stop przeszywa na wskroś. To bardzo smutna część, ale i bardzo dojrzała. Pokazuje, czym jest depresja, jak demony przeszłości swoimi obślizgłymi mackami potrafią zniszczyć, to co było piękne. Niezwykłą przyjaźń, wsparcie, zrozumienie, walkę o samą siebie, chęć uzyskania spokoju w sercu i duszy i to, by być wolną od tego, co złe i przygnębiające. Tę historię się pochłania, z mieszaniną strachu i obawy, jakie jeszcze niespodzianki zgotowała autorka bohaterom. A trzeba przyznać, że ich nie oszczędza, sprawdza ich wytrzymałość, podkłada im kolejne przeszkody pod nogi. Ta opowieść rozdziera serce, wywołuje wiele emocji, smutku, żalu, bezradności i chęci pomocy Zoli. Momentami chciałam ściągnąć z jej barków ciężar, który z każdym dniem przygniatał ją do podłogi. To nie jest łatwa powieść, ale bardzo potrzebna. Pokazująca jak jedno wydarzenie może zmienić cały świat, a konsekwencje można odczuwać na bardzo długo. To, że w życiu trzeba mieć dobre duszyczki, które swoją siłą pozwolą przejść przez trudy rzeczywistości. Że warto prosić o pomoc, gdy nie widzi się wyjścia z czarnej otchłani. Gorąco polecam zapoznać się z pierwszym tomem ,,Dopóki starczy mi sił'', jak i z ,,Dopóki starczy mi wiary''. To naprawdę wyjątkowe historie, które pokazują nie tylko zmiany bohaterów, ale też i dojrzałość samej autorki, która przez ostatnie lata posiada coraz lepszy warsztat pisarski.

Dziękuję z całego serca autorce za ten egzemplarz książki. Po przeczytaniu pierwszej części byłam oczarowana historią Zoli, jednak drugi tom powalił mnie na kolana i zachwycił. Powieść wciągnęła mnie od pierwszych stronic. Nie sposób się przy tej lekturze nudzić. Akcja jest wartka, trzyma w napięciu, dostarcza nam wzruszeń, bólu i wręcz rozrywa nam serce. Klimkiewicz z realistyczną precyzją i szczerze ukazuje tu czym jest przemoc w rodzinie oraz depresja. Jakie piętno potrafią odcisnąć na psychice i przekreślić szansę na normalne życie. Autorka zwraca nam uwagę na te problemy, gdyż chce nas uczulić byśmy nie zatracili się w obojętności, byli czujni i pomocni dla potrzebujących wsparcia osób. Ich nie można zostawić samych sobie, terapie też nie wystarczą. Ważne by z takim człowiekiem być, dawać mu poczucie bezpieczeństwa. Akcja książki zaczyna się dwa lata po śmierci ojca Zoli Henderson. Dziewczyna wraca do normalności, nareszcie nie musi udawać kogoś innego, stara się być silna ale coś dławi jej duszę i nie pozwala być szczęśliwą. Przemoc i tyrania senatora odcisnęła na jej psychice tak mocne piętno, że młoda kobieta nie może zapomnieć tragicznych wydarzeń, dręczą ją koszmary, lęki a nawet wstyd. Chodzi na spotkania terapeutyczne PTSD ale i te nie przynoszą jej ulgi. Dziewczyna nadal nie może się odnaleźć, czuje się pokonana i nikomu niepotrzebna. Po stracie ukochanego przyjaciela, Zola całkowicie załamuje się i traci chęć do życia. Czuje się jak zamknięta w jutowym worku, dusi się, nie ma ochoty żyć. Czy Zoli uda się wydostać ze szponów choroby i powrócić do normalności? Czy odrodzi się jak Sfinks z popiołów? Zapraszam do lektury. Przekonajcie się sami, poczujcie te emocje i spróbujcie poczuć się jak bohaterka.

Jestem pod wrażeniem, naprawdę z czystym sumieniem mogę Wam polecić i ten i poprzedni tom autorstwa @klimkiewiczkarolina Sądzę że ta książka poruszy i wzruszy nawet najtwardsze serducha, bo to nie jest cukierkowa opowieść. Smutek, żal, strach, wewnętrzny ból i poczucie braku miłości to uczucia które pojawiają się na każdym kroku. Mam wrażenie że emocje wprost wylewają się z każdej strony tej historii. Zola nasza twardzielka z poprzedniej części, w końcu nie wytrzymuje ciosów które szykuje dla niej życie. Niestety wydarzenia z poprzedniego tomu to nie koniec... Jakby w jej życiu było mało tragicznych zdarzeń... Los postanowił doświadczyć ją jeszcze bardziej... To co wydarzył się w tym tomie łamie moje serduszko, sama nie jestem wstanie się z tym pogodzić. Dlatego też nawet nie potrafie sobie wyobrazić z czym musiała się mierzyć główna bohaterka. Jak bardzo te wszystkie przerażające wydarzenia wpłynęły na jej psychikę... Przy uczuciu osamotnienia, niezrozumienia i lęku w kobiecie narastała agresja... A kolejna strata pogłębiła tylko jej strach, smutek i uczucie bezradności, braku kontroli i wpływu na swoje życie. Czy Zola wygra walkę z własnymi demonami, Czy poradzi sobie, przetrwa kryzys i zacznie żyć? Naprawi relacjie i wybaczy matce? Co z jej relacją z Liamem? Czy chłopak odzyskał pamięć? Tego wszystkiego dowiecie się w tym tomie. A uwierzcie, naprawdę warto po niego sięgnąć. Książkę mimo że należy do tych trudnych pod względem tematyki to jednak czyta się bardzo dobrze. Jest napisana w przystępnym języku, a cała historia wciąga tak bardzo że nie chcesz jej odkładać dopóki nie poznasz zakończenia. Dla mnie to świetna, emocjonalna bomba ❤❤❤ . PS. Czy Was też interesuje co się stanie z Evanem? 😁 .

Po przeczytaniu pełnej emocji książki Karoliny Klimkiewicz pt. "Dopóki starczy mi sił" bardzo chciałam poznać dalsze losy Zoli i Liama. 📖☕🌷Dlatego też z przyjemnością sięgnęłam po jej kontynuację o przejmującym tytule "Dopóki starczy mi wiary". 💙😘 Naszych bohaterów spotykamy dwa lata później. Zola mieszka i studiuje w Stanford i próbuje poukładać swoje życie na nowo. Niestety, chociaż oprawca już nie żyje, dziewczyna musi uporać się ze swoimi lękami, demonami i koszmarami. Ta wewnętrzna walka zajmuje bardzo dużo miejsca w powieści. Tak naprawdę, kto nie doświadczył przemocy i związanego z nią stresu pourazowego, a także depresji, będzie się zastanawiał, dlaczego ta dziewczyna nie weźmie się w końcu w garść i nie zapomni o przeszłości. Przecież zło dawno minęło, a na drodze bohaterki staje powtórnie Liam, który powoli zaczyna przypominać sobie łączące go z Zolą uczucie. 💙 Jeśli jesteście ciekawi, jak zakończy się ta historia, to sięgnijcie po tę pełną emocji książkę. 🙂 Autorka pięknie wykreowala bohaterów. Przez to stają się nam bliżsi i mocno trzymamy kciuki, aby im się udało i żeby historia znalazła swój happy end. Bardzo tego pragniemy nie tylko dla Zoli i Liama, ale także dla ich przyjaciółki Melanii i mamy Zoli. Ta historia poruszy Wasze serca. Przekonacie się, jak ważna może być nie tylko miłość, ale i przyjaźń. Wszak, jak powiada główny bohater: "W końcu każdy potrzebuje kogoś, na kim może się wesprzeć." Poznajcie tę historię. Serdecznie polecam. Moja ocena 9 /10.💙😘 Opinia pochodzi z mojej strony na FB Zapiski przy Kawie.

“Odkryłam,że przed lękiem nie da się uciec, dużo lepiej jest się z nim zmierzyć. A co najważniejsze, teraz wiem, że nie muszę mierzyć się z nim sam” “Dopóki starczy mi wiary” to druga część serii młodzieżowej od Karoliny Klimkiewicz. Autorka przedstawia nam dalsze losy Zoli, która po tragicznych wydarzeniach musi na nowo nauczyć się żyć. Dziewczyna teraz mieszka i studiuje w Stanford, nieustannie próbując się dowiedzieć kim naprawdę jest. Jednak przeszłość wraca. Zola musi zmierzyć się nie tylko z problemami, ale także z dawnymi znajomymi. Nie mogłam się doczekać kontynuacji “Dopóki starczy mi wiary”, byłam mega ciekawa jak się potoczą losy Zoli. Na początku historii trochę się nudziłam, jednak im dalej tym bardziej się wkręcałam aż w końcu całkowicie mnie pochłonęła. “Dopóki starczy mi wiary” to historia przepełniona emocjami: bólem, stratą i nadzieją. Opowiada o poszukiwaniu siebie, przemocy domowej, lęku i nowym początku. Brakowało mi tylko krótkiego przypomnienia co dokładnie działo się w poprzedniej części, ale to znak, że książki trzeba czytać w kolejności.