Dom na kurzych łapach (okładka twarda)

„Dom na kurzych łapach” to przede wszystkim opowieść o dojrzewaniu, skierowana zarówno dla młodszych jak i starszych odbiorców, poruszająca temat wolnego wyboru. Debiutancka historia Sophie Anderson to mieszanka mroku i piękna. W jednym momencie cieszymy się wraz z Marinką, by za chwilę przyjąć w gościnę dusze zmarłych, wysłuchując ich historii życia, by za moment popaść w zadumę nad własnym życiem. Historia Marinki odzwierciedla śmierć i stratę, jednocześnie celebrując radość i ciepło ludzkich relacji. Sięgając po „Domu na kurzych łapkach” nie spodziewałam się dynamicznej historii, a jednak ona taka jest. Nie brakuje w niej tajemnic, zwrotów w fabule i momentów skłaniających do myślenia. Historia Marinki potoczyła się w niespodziewanym kierunku, zupełnie mnie zaskakując. Myślę, że czytając książkę, będzie tak samo zaskoczeni jak ja, tym jak wybory, Marinki wpłynęły na jej życie. Jedne z nich doprowadziły ją do odkrycia tajemnicy, a inne przyniosły tylko kłopoty i ból. Podsumowując „Domu na kurzych łapach” to dobrze napisana książka, która ujmuje czytelnika swoją prostotą, a jednocześnie klarownością przesłania, jakie ze sobą niesie. Autorka w ciekawy sposób przedstawiła historię Baby Jagi i domku na kurzych łapkach. Historia Marinki łamie serce i napawa radością. Polecam! https://www.mowmikate.pl/2020/03/dom-na-kurzych-apach-sophie-anderson.html

Kocham retellingi baśni. Nie mogę przejść obojętnie obok takiej książki. Zaczytuje się w nich od dawna, ale jeszcze nie czytałam nic związanego z bajką o Babie Jadze i domku na kurzej stopce. Dom na kurzych łapach Sophie Anderson to historia przesiąknięta magią, obyczajami, zwyczajami i rzucająca nowe światło na tę niemal zapomnianą już historię. Jagowie to ludzie, którzy pomagają przeprawić się duszom po śmierci przez Bramę. Urządzają im przyjęcie, słuchają historii o ich życiu, po czym wysyłają do gwiazd. Babcia Marinki jest Jagą, a dziewczynka jest jej następczynią. I nie byłoby żadnych problemów, gdyby nie to, że Marinka nie chcę przejąć roli swojej babci. Nie czuje się dobrze w domku i chcę poznać inne dzieci swoim wieku. Chcę być wolna i poznawać świat. Nie chcę przeprowadzać dusz, bo to zajęcie wydaje jej się nudne i … nie dla niej. Baba przestrzega wnuczkę przed oddaleniem się od domku i codziennym poprawianiem ogrodzenia z kości, aby żywi nie zbliżyli się do domku. Jednak Marinka nie słucha babci i łamie zasady, zwłaszcza gdy spotyka małą dziewczynkę, która nie przekroczyła bramy… Do czego doprowadzi sekret dziewczynki? Dom na kurzych łapach to historia skierowana do nieco młodszych czytelników, ale i ja świetnie się przy tej książce bawiłam. Jest to opowieść o miłości, tęsknocie za życiem, za bliskimi, o popełnianiu błędów i szukaniu siebie. Sophie Anderson stworzyła opowieść, która daje Jagom nowe życie i zadania. Baba Jaga to już nie czarownica, ale kobieta, która pomaga duszom, która je kocha i odsyła do gwiazd. Dom Baby i Marinki, sam wybiera miejscea, w którym aktualnie się znajdują. Przyznam, że jestem zachwycona pomysłem autorki na zaadaptowanie tej baśni w nowy, oryginalny sposób, ale nie pozbawiony magii i tajemniczości. Wszystko w tym świecie idealnie do siebie pasuje, a zwroty akcji czy nowinki, wprowadzone przez Sophie Anderson pozytywnie zaskakują. Marinka to dziewczynka, która dorasta i musi zacząć definiować siebie. Buntuje się i nie chcę przyjąć roli, jaką wybrała dla niej babcia. Chcę żyć jak inne dzieci i tęskni za „normalnością”. Wiele czytelniczek zrozumie jej postępowanie, zachowanie i wczuje się w bohaterkę. Ja, parząc na zachowanie dziewczynki z perspektywy lat, też ją rozumiem. Każdy z nas przeszedł okres buntu i warto o nim pamiętać, zwłaszcza, w rozmowach z młodszymi. Nasza bohaterka popełnia błędy, owszem, ale dorasta i nie boi się do nich przyznać. Jest jeszcze dzieckiem, ale zarazem już nastolatką, w dodatku obarczona brzemieniem Jagów. Nie pomaga jej to podejmować decyzji racjonalnych, jednak na wskutek wszystkich wydarzeń, zaczyna dorastać i rozumie pewne rzeczy. Dom na kurzych łapach to historia, która Was pochłonie. Opowieść spisana przez Sophie Anderson jest przesiąknięta magią, miłością i poświęceniem. To książka w której zaczytają się nie tylko dzieci, ale także i dorośli.

Marinka - na pierwszy rzut oka zwyczajna 12-latka mieszkająca z babcią i krukiem Kubą. Ale jej babcia nie jest zwyczajną babcią - to Baba Jaga, a ich dom ma kurze łapy i potrafi się przemieszczać. Pomimo niezwykłego życia dziewczynka czuje się samotna - cały czas spędza z babcią (w towarzystwie umarłych), a dodatkowo jest świadoma, że jej przeznaczenie jest już z góry ustalone. - Ta historia po prostu mnie urzekła. Opowiedziana jest w przepiękny sposób, potrafi połączyć rzeczywistość i fantazję w wyśmienitą całość. Bohaterowie są dobrze wykreowani, a czytelnikowi bardzo łatwo się z nimi utożsamić. Marinka jeszcze nie wie, co jest dla niej ważne, ale jest pewna tego, czego nie chce robić w przyszłości. Dziewczynka sama chce odkryć swoją drogę i powołanie, a nie ślepo podążać narzuconą jej ścieżką. Trochę to komplikuje sytuację, ale kiedy należy się uczyć, jak nie będąc dzieckiem? Cała historia opowiedziana jest z ogromną lekkością. Zaczynając powieść bardzo ciężko było mi się od niej oderwać. Myślę, że ta piękna baśń zachwyci nie tylko młodzież i dzieci, ale również dorosłych. Z wielką przyjemnością sięgnęłabym po ciąg dalszy tak fantastycznie napisanej baśni.

Cudna książka, wzruszająca, chwytająca za serce, trzymająca w napięciu, dająca do myślenia.

Skoro już się pozachwycałam nad aspektem wizualnym to przejdźmy do konkretów. Jak dla mnie związanie historii Baby Jagi oraz Ani z Zielonego Wzgórza nie jest oczywiste, a jednak całość jest bardzo spójna oraz ciekawa. Cała fabuła, a także bohaterowie są szczegółowo zaplanowani i nic nie dzieje się bez powodu. Każda z postaci różni się od siebie i bije inna aura. Marinka jak to główna bohaterka działała mi na nerwy, ale po powtórzeniu sobie kilka razy, że ona zachowuje się po prostu jak na młodą osobę przystało było lepiej. * Wydarzenia niejednokrotnie szczerze mnie zaskoczyły. Opisy miejsc były nie za długie, a jednocześnie wystarczająco szczegółowe bym mogła je sobie wyobrazić, a niekiedy dosłownie czułam się tak jakbym była obok bohaterki i widziała co robi. * Wciągnęłam się i zaciekawiłam na tyle, że chętnie sięgnęłabym po kontynuację (gdyby takowa była), aby dowiedzieć się jak sprawy mają się w późniejszym czasie. „Dom na Kurzych Łapach” jest drugą przeczytaną przeze mnie książką, która daje nowe życie dobrze znanym bajką i całkowicie mnie tym kupiła. Z przyjemnością przeczytałabym jeszcze inne podobne historie.

„Niektóre rzeczy są takie, jakie są, i nie możemy ich zmienić.” . . Marinka ma 12 lat i marzy o zwyczajnym życiu w normalnym domu, jednak zamiast tego mieszka wraz z babcią w domu na kurzych łapach, który podróżuje po świecie. Babcia nie jest jednak zwyczajną staruszką, a Babą Jagą, która strzeże Bramę pomiędzy światem żywych a umarłych, których przeprowadza na drugą stronę. Marinka ma w przyszłości przejąć jej zadanie, ale wcale nie ma na to ochoty. Pragnie mieć prawdziwych przyjaciół i właśnie dlatego oddala się od domu, aby poznać zwykłych ludzi. Dziewczynka nie słucha przestróg swojej babci, a to może się skończyć tylko w jeden sposób… . . „Dom na kurzych łapach” to niezwykła opowieść, w której odnajdziecie elementy folkloru. Liczy sobie lekko ponad 300 stron, ale dzięki dość dużej czcionce bardzo przyjemnie i szybko się ją czyta. Książka została przepięknie wydana i już sama jej okładka przyciąga wzrok dzięki połyskliwemu niebieskiemu tytułowi. Z pewnością będzie ozdobą niejednej biblioteczki. Każdy z niedługich rozdziałów rozpoczyna się stroną z czarno-białą ilustracją domu na kurzych łapach, co bardzo mi się podoba. . Główna bohaterka – Marinka ma 12 lat i jest typową nastolatką, która chce mieć przyjaciół i się z nimi bawić. Ani myśli o poważnych obowiązkach, które przyjdzie jej pełnić. Wcale mnie to nie dziwi, bo dzieci w tym wieku nie zastanawiają się nad tym, co będą robić w przyszłości. Chcą żyć teraźniejszością, a nie przyszłością, która jest jeszcze daleko przed nimi. Niestety czasami jednak dzieje się tak, że muszą szybciej dorosnąć i przejąć obowiązki dorosłych. Zadaniem Marinki ma być rozmawianie ze zmarłymi i ofiarowanie im ostatniego cudownego wieczoru, aby ożywili swoją pamięć i celebrowali swoje życie zanim przejdą przez Bramę i powrócą do gwiazd. Dziewczynka jest tym przerażona i chce zmienić swoje przeznaczenie, jednak to wcale nie jest takie łatwe. . Autorka stworzyła niezwykle magiczny i ciekawy świat, w którym jest mrocznie, ale i tajemniczo. Pokazała, że nasze życie jest radosne, ale i smutne, pełne dumy, ale i żalu. Zdarzają się chwile, w których mimo tego, że otacza nas mnóstwo ludzi możemy się czuć samotnie. Czasami, gdy wydaje nam się, że nie może już być gorzej, gdzieś tam tli się iskierka nadziei i możemy ją odnaleźć w najbardziej nieoczekiwanym miejscu. Musimy, więc cieszyć się życiem. Nawet najdrobniejszą rzeczą i cały czas dążyć do szczęścia, bo można odnaleźć je dosłownie wszędzie. W kawie wypitej o poranku, gdy własne dziecko powie Ci „kocham Cię, mamo”, w błękitnym niebie, czy kwiatku na łące. . Styl pisania Sophie Anderson jest bardzo obrazowy i przyjemny, dzięki czemu ma się wrażenie jakby brało się udział w wydarzeniach, które opisuje. Świat, który przedstawiła w swojej opowieści jest widziany oczami dziecka, które ma poczucie niesprawiedliwości. To niezwykle fascynująca opowieść o sile przyjaźni i więzów rodzinnych, a także o godzeniu się ze śmiercią. Porusza wiele poważnych tematów, co bardzo lubię w tego typu literaturze. Zdecydowanie polecam!

Historie skierowane do młodszego czytelnika często charakteryzują się pewnym niepowtarzalnym urokiem. To on sprawia, że odbiorca mimowolnie się uśmiecha, cieszy z przyjemnej, lekkiej lektury, a przy okazji nie odczuwa infantylności. Oczywiście żeby ten efekt otrzymać, książka musi być odpowiednio napisana. Sophie Anderson w Domu na kurzych łapach udało się to zrealizować. Marinka jest dwunastoletnią dziewczynką, której życie toczy się wokół zmarłych. Każdego dnia buduje przy magicznym, chodzącym na kurzych łapach domu, mur z kości, który przyciąga duchy. Z kolei jej babcia, przedstawicielka Jagów, odpowiada za przeprowadzanie umarłych na drugą stronę. Problem polega na tym, że Marinka nie jest zadowolona z faktu, że kiedyś przyjdzie jej zastąpić babcię w roli Strażniczki. Wolałaby najpierw pożyć, zdobyć przyjaciół oraz spędzić czas jak normalny człowiek. I ta pogoń za normalnością nie raz wpakuje ją w bardzo poważne kłopoty. Oś historii stanowi chęć Marinki do życia wśród ludzi, żywych ludzi i jej próby do uzyskania tego. A zatem trzysta stron książki przepełnionych jest smutnymi oraz wesołymi perypetiami dziewczynki, która dowiaduje się więcej o otaczającym ją świecie, roli Strażników oraz o samej sobie. Nieraz są to zaskakujące wydarzenia, które mogą wycisnąć łzy z oczu, a innym razem pogodne sceny, które wywołują szeroki uśmiech. Aczkolwiek motywy związane z poszukiwaniem siebie, próbą naprawienia swoich błędów oraz modyfikacją swoich celów w życiu to tylko fasada (choć i tak już dość głęboka, jakby się nad tym zastanowić). Wciągające, niedługie przygody dziewczynki stanowią przykrywkę dla historii opowiadającej o godzeniu się ze śmiercią. Marinka mimo wychowania wśród duchów, nie akceptuje śmierci, jednak wraz z kolejnymi wydarzeniami musi się tego nauczyć. Uważam, że ten przekaz jest naprawdę ważny i potraktowany z należytą uwagą. Po pierwsze odnajdą się w nim dzieci, które dopiero pojmują przykrą stronę świata, ale również dorośli, którzy zdawałoby się, że powinni wykazywać się większym zrozumieniem wobec „kręgu życia‟, w którym przychodzimy na świat, wykorzystujemy dany nam czas, a potem odchodzimy. W przygodach Marinki towarzyszą jej inne osoby – jej wierne zwierzaki, żywy kolega, duchy, inne Jagi oraz... dom. Tytułowy dom na kurzych łapach jest moim ulubionych bohaterem – niezwykle troskliwym, pełnym empatii oraz wzbudzającym sympatię. To niezwykle intrygująca postać, która przebija inne pojawiające się w książce. Choćby Marinkę, która momentami nieco mnie irytowała. Co prawda starałam się zrozumieć motywacje dziewczynki, jednak mimo to były chwile, gdy miałam ochotę nią potrząsnąć. Pozostali bohaterowie z kolei byli po prostu w porządku – nie wyróżniali się niczym nadzwyczajnym, ale zarazem nie denerwowali. Nie denerwował również styl autorki. Sophie Anderson pisze w bardzo przyjemny sposób, pozwalający na wyobrażenie sobie wszystkich wydarzeń. Przedstawia świat oczami dziecka, które boryka się z ogromnym poczuciem niesprawiedliwości w życiu (o wiele większym niż przeciętna osoba w wieku Marinki) i robi to w interesujący sposób. Sposobowi pisania nie mam nic do zarzucenia. Podsumowując, Dom na kurzych łapach to urocza książka, którą można przeczytać w jeden wieczór. Choć temat dziecka żyjącego w świecie umarłych nie jest nowy (Księga cmentarna N. Gaimana), Anderson podchodzi do tematu świeżo, tworząc fascynującą i wzruszającą opowieść o godzeniu się ze śmiercią. Polecam lekturę zarówno młodszemu, jak i starszemu czytelnikowi.

“Dom na kurzych łapach” to książka nie tylko dla dzieci. Przede wszystkim to cudowna opowieść o dorastaniu i dojrzewaniu do odpowiedzialności. Główną bohaterką jest 12-letnia Marinka, która mieszka wraz ze swą niezwykłą babcią w magicznym domku na kurzych łapkach. Za przyjaciela ma kruka Kubę i żadnej żywej duszy. Baba Jaga jest Strażniczką – przeprowadza dusze zmarłych przez Bramę, na ich wieczny odpoczynek wśród gwiazd. Pewnego dnia Marinka również zostanie Strażniczą tak, jak jej babcia i każdej nocy będzie wypełniać swoje przeznaczenie dokładnie tak samo, jak jej poprzednicy. Niestety, dziewczynka nie jest z tego powodu zbyt szczęśliwa. Czuje się bardzo samotna wśród tych wszystkich odchodzących z tego świata dusz. Nawet magiczne zdolności domku i ciepło babci nie są w stanie zapełnić tej pustki w jej sercu. Nic więc dziwnego, gdy postanawia złamać wszystkie reguły babci i zaprzyjaźnić się z chłopcem, który pewnego dnia trafia pod płot ich domu z barankiem pod pachą. Jest to niestety dopiero początek wielu decyzji, które ostatecznie doprowadzą Mariankę do odkrycia bolesnego sekretu, który skrywała przez nią Baba Jaga.

Baliście się Baby Jagi jako dzieci? Ja miałam mieszane uczucia co do wspomnianej babci. Jednak ta książka zmieni wiele. Baba Jaga w tej książce jest strażniczką która przeprowadza ludzi w stronę gwiazd. Jest latarnią dla dusz które idą żyć w innym świecie. Miła i ciepła kobieta z którą chce się wypić herbatę. Baba Jaga jednak nie mieszka sama w domku na kurzych łapach. Razem z nią mieszka Marinka, jej wnuczka i następca. Dziewczynka jednak buntuje się i oburza ciągle. Ona nie chce mieć zaplanowanego życia w taki sposób, sama chce decydować o swoim losie i życiu. Życie jednak szybko przemija i babcia sama musiała przejść przez bramę do gwiazd. Marinka jest załamana jednak za cel bierze sprowadzenie babci. Czy uda się jej dokonać niemożliwego? Czy teraz ona podzieli los babci stając się strażniczką domu i bramy? O mamusiu! Zakochałam się po prostu w tej książce. Piękna baśń o życiu, przeznaczeniu. Przecież zawsze jesteśmy kowalami własnego losu, a zarazem mamy pewne zobowiązania i następstwa. To jest coś co często irytuje. Narzucone sprawy z góry są istotnie irytujące jednak konieczne. Świat jest nasz i my go zmieniamy. Lubię baśnie od zawsze i mam ogromny sentyment do tego gatunku. Jednak trudno trafić baśnią do serca, które kocha horrory. Ta książka trafiła idealnie i trafia na półkę najlepszych w mojej opinii. Książka jest dobrą opcją dla dużych i mniejszych czytelników. Niejedno serce porwie i wciągnie w swoje piękno. Do tego drodzy Państwo okładka! Cudowna i piękna, która połyskuje odbijając światło. Środek też jest piękny i zaskakujący. Jestem zakochana w tej pozycji i polecam ją każdemu.

„Dom na kurzych łapach” zachwyca wszystkim — od okładki (najpiękniejsza okładka w tym roku) po samą historię, choć do młodej Marinki trudno poczuć sympatię od pierwszej strony. Trudno, ponieważ dziewczynka jest bardzo egoistyczna, nie widzi, albo nie chce widzieć, że Babcia bardzo się dla niej stara, choć o rozpieszczaniu nie ma mowy. Starsza Jaga przygotowuje młodszą do pełnienia funkcji Strażniczki Bramy — kobiety, która pomaga zakończyć zmarłym wędrówkę po ziemi i przenieść ich w gwiazdy. Jednak dwunastoletnia Marinka ma na siebie zupełnie inny plan, co wkrótce sprowadza na nią ogromne kłopoty. „Dom na kurzych łapach” przenosi w zupełnie inny świat, świat baśni, legend, w którym sławna Baba Jaga nie jest czarownicą gotującą (niegrzeczne) dzieci w kotle, a kimś, kto pomaga, przynosi ukojenie. Sam obrzęd przeprowadzania dusz jest niesamowicie plastycznie opisany — widzimy płot z kości oraz czaszki, w których palą się świece. Czujemy zapach barszcz, słyszymy śpiewy, historię zmarłych. Po prostu magia! Tylko w baśniach można się tak poczuć. Poza tymi akcentami ta powieść ma również inny wymiar. Pokazuje, czym jest prawdziwa przyjaźń, poświęcenie, dbanie o drugą osobę. Nasza młoda bohaterka tego nie widzi, jest krnąbrna, samolubna i to sprowadza na nią problemy. Jedna z drugiej strony to tylko dziecko, które pragnie akceptacji, „normalnego” życia, rodziny, szkoły, przyjaciół. A Baba Jaga ją tego pozbawia, bo ród Jagów nie bata się z żywymi, a zmarłymi. To zgubienie, nieporadność i egoizm Marinki najlepiej widać, kiedy zostaje sama, kiedy musi zacząć radzić sobie bez babci. Czy dziewczyna podoła zadaniu Strażniczki, a może wybierze swoją drogę? Czy nauczy się samodzielności i odpowiedzialności? Sprawdźcie koniecznie! Ta książka jest niezwykła. Jak ja bym chciała mieć taki Dom na kurzych łapach...