Dom na kurzych łapach (okładka twarda)

“Dom na kurzych łapach” to książka nie tylko dla dzieci. Przede wszystkim to cudowna opowieść o dorastaniu i dojrzewaniu do odpowiedzialności. Główną bohaterką jest 12-letnia Marinka, która mieszka wraz ze swą niezwykłą babcią w magicznym domku na kurzych łapkach. Za przyjaciela ma kruka Kubę i żadnej żywej duszy. Baba Jaga jest Strażniczką – przeprowadza dusze zmarłych przez Bramę, na ich wieczny odpoczynek wśród gwiazd. Pewnego dnia Marinka również zostanie Strażniczą tak, jak jej babcia i każdej nocy będzie wypełniać swoje przeznaczenie dokładnie tak samo, jak jej poprzednicy. Niestety, dziewczynka nie jest z tego powodu zbyt szczęśliwa. Czuje się bardzo samotna wśród tych wszystkich odchodzących z tego świata dusz. Nawet magiczne zdolności domku i ciepło babci nie są w stanie zapełnić tej pustki w jej sercu. Nic więc dziwnego, gdy postanawia złamać wszystkie reguły babci i zaprzyjaźnić się z chłopcem, który pewnego dnia trafia pod płot ich domu z barankiem pod pachą. Jest to niestety dopiero początek wielu decyzji, które ostatecznie doprowadzą Mariankę do odkrycia bolesnego sekretu, który skrywała przez nią Baba Jaga.

Dom na kurzych łapach to baśń skierowana do młodzieży i dorosłych czytelników. Początkowo chciałam czytać ją moim dzieciom, jednak stwierdziłam, że to zdecydowanie nie jest lektura dla młodszych czytelników, którzy często przejmują się za mocno tym, co usłyszą. A jest to baśń nieco specyficzna, w moim odczuciu momentami mroczna, opowiadająca o przeznaczeniu i nieuchronności rzeczy ostatecznych. Dom na kurzych łapach jest baśnią nasyconą emocjami, często ciężkimi, niełatwymi do udźwignięcia. Jest dużo żalu, smutku, złości i rozczarowania, wielkiej tęsknoty. Jest też miłość, która popycha Marinkę do spojrzenia dalej, niż tylko na czubek własnego nosa. Ale nie można być niesprawiedliwym – poznając prawdę o Marince zaczynam rozumieć, dlaczego ona taka była. Więcej na https://wrolimamy.pl/recenzja/dom-na-kurzych-lapach/

Historie skierowane do młodszego czytelnika często charakteryzują się pewnym niepowtarzalnym urokiem. To on sprawia, że odbiorca mimowolnie się uśmiecha, cieszy z przyjemnej, lekkiej lektury, a przy okazji nie odczuwa infantylności. Oczywiście żeby ten efekt otrzymać, książka musi być odpowiednio napisana. Sophie Anderson w Domu na kurzych łapach udało się to zrealizować. Marinka jest dwunastoletnią dziewczynką, której życie toczy się wokół zmarłych. Każdego dnia buduje przy magicznym, chodzącym na kurzych łapach domu, mur z kości, który przyciąga duchy. Z kolei jej babcia, przedstawicielka Jagów, odpowiada za przeprowadzanie umarłych na drugą stronę. Problem polega na tym, że Marinka nie jest zadowolona z faktu, że kiedyś przyjdzie jej zastąpić babcię w roli Strażniczki. Wolałaby najpierw pożyć, zdobyć przyjaciół oraz spędzić czas jak normalny człowiek. I ta pogoń za normalnością nie raz wpakuje ją w bardzo poważne kłopoty. Oś historii stanowi chęć Marinki do życia wśród ludzi, żywych ludzi i jej próby do uzyskania tego. A zatem trzysta stron książki przepełnionych jest smutnymi oraz wesołymi perypetiami dziewczynki, która dowiaduje się więcej o otaczającym ją świecie, roli Strażników oraz o samej sobie. Nieraz są to zaskakujące wydarzenia, które mogą wycisnąć łzy z oczu, a innym razem pogodne sceny, które wywołują szeroki uśmiech. Aczkolwiek motywy związane z poszukiwaniem siebie, próbą naprawienia swoich błędów oraz modyfikacją swoich celów w życiu to tylko fasada (choć i tak już dość głęboka, jakby się nad tym zastanowić). Wciągające, niedługie przygody dziewczynki stanowią przykrywkę dla historii opowiadającej o godzeniu się ze śmiercią. Marinka mimo wychowania wśród duchów, nie akceptuje śmierci, jednak wraz z kolejnymi wydarzeniami musi się tego nauczyć. Uważam, że ten przekaz jest naprawdę ważny i potraktowany z należytą uwagą. Po pierwsze odnajdą się w nim dzieci, które dopiero pojmują przykrą stronę świata, ale również dorośli, którzy zdawałoby się, że powinni wykazywać się większym zrozumieniem wobec „kręgu życia‟, w którym przychodzimy na świat, wykorzystujemy dany nam czas, a potem odchodzimy. W przygodach Marinki towarzyszą jej inne osoby – jej wierne zwierzaki, żywy kolega, duchy, inne Jagi oraz... dom. Tytułowy dom na kurzych łapach jest moim ulubionych bohaterem – niezwykle troskliwym, pełnym empatii oraz wzbudzającym sympatię. To niezwykle intrygująca postać, która przebija inne pojawiające się w książce. Choćby Marinkę, która momentami nieco mnie irytowała. Co prawda starałam się zrozumieć motywacje dziewczynki, jednak mimo to były chwile, gdy miałam ochotę nią potrząsnąć. Pozostali bohaterowie z kolei byli po prostu w porządku – nie wyróżniali się niczym nadzwyczajnym, ale zarazem nie denerwowali. Nie denerwował również styl autorki. Sophie Anderson pisze w bardzo przyjemny sposób, pozwalający na wyobrażenie sobie wszystkich wydarzeń. Przedstawia świat oczami dziecka, które boryka się z ogromnym poczuciem niesprawiedliwości w życiu (o wiele większym niż przeciętna osoba w wieku Marinki) i robi to w interesujący sposób. Sposobowi pisania nie mam nic do zarzucenia. Podsumowując, Dom na kurzych łapach to urocza książka, którą można przeczytać w jeden wieczór. Choć temat dziecka żyjącego w świecie umarłych nie jest nowy (Księga cmentarna N. Gaimana), Anderson podchodzi do tematu świeżo, tworząc fascynującą i wzruszającą opowieść o godzeniu się ze śmiercią. Polecam lekturę zarówno młodszemu, jak i starszemu czytelnikowi.

Oczarowała mnie ta bajka... Najpierw okładką, potem opisem a ostatecznie niebanalną treścią <3 "Język umarłych jest dziwny, raz jego sens mi umyka, a po chwili staje się całkiem jasny. Ciekawe, czy tajemnica polega na umiejętności słuchania, jak zawsze podkreślała Babcia, czy może rzeczywistej chęci zrozumienia". Marinka mieszka wraz ze swoją babcią Jagą i krukiem Jakubem w domu na kurzych łapach. W pewnym sensie prowadzą koczowniczy tryb życia, ponieważ dom, kiedy wyczuje taką potrzebę, wyrusza w podróż. Nie raz i nie dwa Marinka zasypiała otulona zapachem kwitnących kwiatów, a budziła się na pustyni, albo na brzegu morza, albo na spieczonej słońcem pustyni. Brzmi magicznie i ciekawie... ale problem tkwi w tym, że dwunastoletnia Marinka czuje się po prostu samotna. Jak prawie każda dziewczynka w jej wieku pragnie czuć się kochana, lubiana i rozumiana. Chciałaby pochichotać, potańczyć, poczuć się częścią wspólnoty, albo zwyczajnie potrzymać za rękę przyjaciela. I właśnie to kiełkujące poczucie odosobnienia i bunt Marinki przeciwko przeznaczeniu rodzi kłopoty. Kłopoty, które eskalują i doprowadzają do tragedii... Przepiękna to historia. Okej, umówmy się, że główna bohaterka jest mocno egoistyczna a momentami wręcz głupiutka, ale to właśnie dzięki temu, że sprzeciwia się przeznaczeniu dostajemy fenomenalną opowieść o tym, że upór i dążenie do celu NIE zawsze się opłaca i że warto kilka razy przemyśleć to o czym się marzy. Marinka nie jest sympatyczna, Jest tak mocno skupiona na sobie i na swoich uczuciach, że sama zapętla się w spirali niezrozumienia i smutku. Ale czyż nie takie są właśnie dwunastoletnie dziewczyny? Trochę marzycielki, trochę buntowniczki i trochę wstrętne, rozpuszczone bachorzyska... taka prawda, sama miałam kiedyś "naście" lat ;) Tyle o głównej bohaterce – przeczytacie, sami ocenicie. A ręczę za to, że "Dom na kurzych łapach" warto poznać. Autorka reaktywowała bajkę, w której Baba Jaga odgrywa kluczową rolę, ale opowiedziała ją z kompletnie innej perspektywy i zachowała odmienna konwencję. Baba Jaga jest cudowną, ciepłą babcią otuloną ciepłym swetrem, z chustą na głowie, krzątającą się po kuchni i kochającą swoja wnuczkę nad życie... Baba Jaga zajmuje się przeprowadzaniem dusz umarłych przez Bramę. Codziennie dusze odwiedzają dom na kurzych łapach i korzystając z gościny Baby Jagi i Marinki nabierają sił i udają się w daleką drogę do gwiazd. "Dom na kurzych łapach" to jedna z najpiękniejszych baśni jakie ostatnio czytałam. Pokochałam postać Baby Jagi, jej ciepło, wyrozumiałość i odwagę; pokochałam tę historię, która wydała się tak realna, tak zmyślnie wkomponowana jednocześnie w rzeczywistość i w fantazję; polubiłam kruka Jakuba, dom na kurzych łapach i mimo wszytko polubiłam Marinkę, bo potrafiła otworzyć się na prawdę i zaakceptować swój los. Pani Sophie Anderson ma niesamowity talent: lekkie pióro, bujna wyobraźnia i niesamowity dryg do tworzenia spójnej, ocierającej się o realizm historii, która zachwyci nie tylko dzieci, nie tylko młodzież, ale i dorosłych. Przepiękna. Wylatkowa. Chciałabym czytać więcej tak pięknych bajek.

„Niektóre rzeczy są takie, jakie są, i nie możemy ich zmienić.” . . Marinka ma 12 lat i marzy o zwyczajnym życiu w normalnym domu, jednak zamiast tego mieszka wraz z babcią w domu na kurzych łapach, który podróżuje po świecie. Babcia nie jest jednak zwyczajną staruszką, a Babą Jagą, która strzeże Bramę pomiędzy światem żywych a umarłych, których przeprowadza na drugą stronę. Marinka ma w przyszłości przejąć jej zadanie, ale wcale nie ma na to ochoty. Pragnie mieć prawdziwych przyjaciół i właśnie dlatego oddala się od domu, aby poznać zwykłych ludzi. Dziewczynka nie słucha przestróg swojej babci, a to może się skończyć tylko w jeden sposób… . . „Dom na kurzych łapach” to niezwykła opowieść, w której odnajdziecie elementy folkloru. Liczy sobie lekko ponad 300 stron, ale dzięki dość dużej czcionce bardzo przyjemnie i szybko się ją czyta. Książka została przepięknie wydana i już sama jej okładka przyciąga wzrok dzięki połyskliwemu niebieskiemu tytułowi. Z pewnością będzie ozdobą niejednej biblioteczki. Każdy z niedługich rozdziałów rozpoczyna się stroną z czarno-białą ilustracją domu na kurzych łapach, co bardzo mi się podoba. . Główna bohaterka – Marinka ma 12 lat i jest typową nastolatką, która chce mieć przyjaciół i się z nimi bawić. Ani myśli o poważnych obowiązkach, które przyjdzie jej pełnić. Wcale mnie to nie dziwi, bo dzieci w tym wieku nie zastanawiają się nad tym, co będą robić w przyszłości. Chcą żyć teraźniejszością, a nie przyszłością, która jest jeszcze daleko przed nimi. Niestety czasami jednak dzieje się tak, że muszą szybciej dorosnąć i przejąć obowiązki dorosłych. Zadaniem Marinki ma być rozmawianie ze zmarłymi i ofiarowanie im ostatniego cudownego wieczoru, aby ożywili swoją pamięć i celebrowali swoje życie zanim przejdą przez Bramę i powrócą do gwiazd. Dziewczynka jest tym przerażona i chce zmienić swoje przeznaczenie, jednak to wcale nie jest takie łatwe. . Autorka stworzyła niezwykle magiczny i ciekawy świat, w którym jest mrocznie, ale i tajemniczo. Pokazała, że nasze życie jest radosne, ale i smutne, pełne dumy, ale i żalu. Zdarzają się chwile, w których mimo tego, że otacza nas mnóstwo ludzi możemy się czuć samotnie. Czasami, gdy wydaje nam się, że nie może już być gorzej, gdzieś tam tli się iskierka nadziei i możemy ją odnaleźć w najbardziej nieoczekiwanym miejscu. Musimy, więc cieszyć się życiem. Nawet najdrobniejszą rzeczą i cały czas dążyć do szczęścia, bo można odnaleźć je dosłownie wszędzie. W kawie wypitej o poranku, gdy własne dziecko powie Ci „kocham Cię, mamo”, w błękitnym niebie, czy kwiatku na łące. . Styl pisania Sophie Anderson jest bardzo obrazowy i przyjemny, dzięki czemu ma się wrażenie jakby brało się udział w wydarzeniach, które opisuje. Świat, który przedstawiła w swojej opowieści jest widziany oczami dziecka, które ma poczucie niesprawiedliwości. To niezwykle fascynująca opowieść o sile przyjaźni i więzów rodzinnych, a także o godzeniu się ze śmiercią. Porusza wiele poważnych tematów, co bardzo lubię w tego typu literaturze. Zdecydowanie polecam!

Kocham retellingi baśni. Nie mogę przejść obojętnie obok takiej książki. Zaczytuje się w nich od dawna, ale jeszcze nie czytałam nic związanego z bajką o Babie Jadze i domku na kurzej stopce. Dom na kurzych łapach Sophie Anderson to historia przesiąknięta magią, obyczajami, zwyczajami i rzucająca nowe światło na tę niemal zapomnianą już historię. Jagowie to ludzie, którzy pomagają przeprawić się duszom po śmierci przez Bramę. Urządzają im przyjęcie, słuchają historii o ich życiu, po czym wysyłają do gwiazd. Babcia Marinki jest Jagą, a dziewczynka jest jej następczynią. I nie byłoby żadnych problemów, gdyby nie to, że Marinka nie chcę przejąć roli swojej babci. Nie czuje się dobrze w domku i chcę poznać inne dzieci swoim wieku. Chcę być wolna i poznawać świat. Nie chcę przeprowadzać dusz, bo to zajęcie wydaje jej się nudne i … nie dla niej. Baba przestrzega wnuczkę przed oddaleniem się od domku i codziennym poprawianiem ogrodzenia z kości, aby żywi nie zbliżyli się do domku. Jednak Marinka nie słucha babci i łamie zasady, zwłaszcza gdy spotyka małą dziewczynkę, która nie przekroczyła bramy… Do czego doprowadzi sekret dziewczynki? Dom na kurzych łapach to historia skierowana do nieco młodszych czytelników, ale i ja świetnie się przy tej książce bawiłam. Jest to opowieść o miłości, tęsknocie za życiem, za bliskimi, o popełnianiu błędów i szukaniu siebie. Sophie Anderson stworzyła opowieść, która daje Jagom nowe życie i zadania. Baba Jaga to już nie czarownica, ale kobieta, która pomaga duszom, która je kocha i odsyła do gwiazd. Dom Baby i Marinki, sam wybiera miejscea, w którym aktualnie się znajdują. Przyznam, że jestem zachwycona pomysłem autorki na zaadaptowanie tej baśni w nowy, oryginalny sposób, ale nie pozbawiony magii i tajemniczości. Wszystko w tym świecie idealnie do siebie pasuje, a zwroty akcji czy nowinki, wprowadzone przez Sophie Anderson pozytywnie zaskakują. Marinka to dziewczynka, która dorasta i musi zacząć definiować siebie. Buntuje się i nie chcę przyjąć roli, jaką wybrała dla niej babcia. Chcę żyć jak inne dzieci i tęskni za „normalnością”. Wiele czytelniczek zrozumie jej postępowanie, zachowanie i wczuje się w bohaterkę. Ja, parząc na zachowanie dziewczynki z perspektywy lat, też ją rozumiem. Każdy z nas przeszedł okres buntu i warto o nim pamiętać, zwłaszcza, w rozmowach z młodszymi. Nasza bohaterka popełnia błędy, owszem, ale dorasta i nie boi się do nich przyznać. Jest jeszcze dzieckiem, ale zarazem już nastolatką, w dodatku obarczona brzemieniem Jagów. Nie pomaga jej to podejmować decyzji racjonalnych, jednak na wskutek wszystkich wydarzeń, zaczyna dorastać i rozumie pewne rzeczy. Dom na kurzych łapach to historia, która Was pochłonie. Opowieść spisana przez Sophie Anderson jest przesiąknięta magią, miłością i poświęceniem. To książka w której zaczytają się nie tylko dzieci, ale także i dorośli.

Magia rządzi się swoimi prawami. Wkraczając w jej świat pozostaje się w nim do samego końca. Bez względu na konsekwencje, bez względu na wiek. Choć przyjemnie znów móc się zatopić w fantastycznym świecie, to „Dom na kurzych łapach” przeznaczony jest raczej dla nastolatków. Rozczytując się w powieści, chciałoby się zamieszkać w tak cudownym domu. Jednakże Marina – dwunastoletnia dziewczynka – marzy o normalnym domu i realnym świecie. Jak to zazwyczaj bywa, marzymy o tym, co nieosiągalne. Bohaterka spróbuje zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem i odnaleźć w nim to, co dobre. Marinka mieszka razem z babcią – Babą Jagą w dość nietypowym domu. Przemierzają świat wzdłuż i wszerz, ponieważ Baba jest Strażniczką. Umożliwia umarłym przejście przez Bramę. O znaczeniu powierzonych im zadań, dziewczynka przekonuje się na własnej skórze.  Swoimi czynami doprowadza do zachwiania równowagi między światami. Przeznaczeniem Marinki jest bowiem objęcie stanowiska Baby, kiedy jej już zabraknie. Jednakże dziewczynka czuje, że nie jest do tego stworzona. Tęskni za światem żywych i pragnie poznać oblicza prawdziwej przyjaźni. Poznając Benjamina dowiaduje się, że nawet wśród żywych ludzi można czuć się samotnym i odrzuconym. Zwłaszcza, kiedy tak mocno różni się od pozostałych. Za to krótka przyjaźń z Niną, umarłą dziewczynką, przynosi poważne konsekwencje. Choć początkowo wszystko pięknie się układa, to jednak zachwianie równowagi prowadzi do prawdziwej katastrofy. Od tej pory Marinka zmuszona jest poznać świat, który tak bardzo nienawidziła. Gdy w końcu ma okazję pobyć wśród żywych, na własnej skórze przekonuje się, że dziewczynka, która mogłaby być jej przyjaciółką, tak bardzo się od niej różni i nie rozumie współczesnego świata, mimo że w nim żyje. Dom na czterech łapach łączy w sobie 2 światy – świat żywych i świat umarłych. Choć kryje w sobie wielką Bramę, w której znajduje się straszna otchłań, potrafi być czuły i opiekuńczy. Przykre jedynie jest to, że mimo usilnych prób nie zawsze można wszystko naprawić, a los i tak rządzi się swoimi prawami. Tak, jak to bywa w życiu. Przyjemna powieść dla młodego czytelnika o dążeniu do celu, poszukiwaniu własnej drogi i samotności. W tej książce nawet okładka wydaje się być magiczna.   lena

„Dom na kurzych łapach” zachwyca wszystkim — od okładki (najpiękniejsza okładka w tym roku) po samą historię, choć do młodej Marinki trudno poczuć sympatię od pierwszej strony. Trudno, ponieważ dziewczynka jest bardzo egoistyczna, nie widzi, albo nie chce widzieć, że Babcia bardzo się dla niej stara, choć o rozpieszczaniu nie ma mowy. Starsza Jaga przygotowuje młodszą do pełnienia funkcji Strażniczki Bramy — kobiety, która pomaga zakończyć zmarłym wędrówkę po ziemi i przenieść ich w gwiazdy. Jednak dwunastoletnia Marinka ma na siebie zupełnie inny plan, co wkrótce sprowadza na nią ogromne kłopoty. „Dom na kurzych łapach” przenosi w zupełnie inny świat, świat baśni, legend, w którym sławna Baba Jaga nie jest czarownicą gotującą (niegrzeczne) dzieci w kotle, a kimś, kto pomaga, przynosi ukojenie. Sam obrzęd przeprowadzania dusz jest niesamowicie plastycznie opisany — widzimy płot z kości oraz czaszki, w których palą się świece. Czujemy zapach barszcz, słyszymy śpiewy, historię zmarłych. Po prostu magia! Tylko w baśniach można się tak poczuć. Poza tymi akcentami ta powieść ma również inny wymiar. Pokazuje, czym jest prawdziwa przyjaźń, poświęcenie, dbanie o drugą osobę. Nasza młoda bohaterka tego nie widzi, jest krnąbrna, samolubna i to sprowadza na nią problemy. Jedna z drugiej strony to tylko dziecko, które pragnie akceptacji, „normalnego” życia, rodziny, szkoły, przyjaciół. A Baba Jaga ją tego pozbawia, bo ród Jagów nie bata się z żywymi, a zmarłymi. To zgubienie, nieporadność i egoizm Marinki najlepiej widać, kiedy zostaje sama, kiedy musi zacząć radzić sobie bez babci. Czy dziewczyna podoła zadaniu Strażniczki, a może wybierze swoją drogę? Czy nauczy się samodzielności i odpowiedzialności? Sprawdźcie koniecznie! Ta książka jest niezwykła. Jak ja bym chciała mieć taki Dom na kurzych łapach...

"I chciałabym mieć też normalną rodzinę. Ale nasza chata ma kurze łapy, a moją babcią jest Baba Jaga, Strażniczka Bramy pomiędzy światami. Moje marzenia są równie próżne jak czaszki tkwiące na kamiennym ogrodzeniu". To bardzo lekka i fajna młodzieżówka, która wydaje się być połączeniem dwóch bardzo dobrze znanych nam bajek, a mianowicie Baby Jagi i Ani z Zielonego Wzgórza. Niby taki miszmasz, ale jakże przyjemnie się go czytało :)) Na barkach młodej bohaterki leży odpowiedzialność za zmarłych. Ma ona przejąć "pracę" swojej babki, kiedy ta odejdzie z tego świata. Marianka nie jest do końca przekonana, czy chce to robić, ale wydaje się, że nie ma wyboru. Jej postać jest bardzo realistycznie i zabawnie przedstawiona. Jak każdy młody padawan ma marzenia, które zupełnie odbiegają od tego co spoczywa na jej barkach. Jest postacią, która popełnia multum błędów i wyciąga z nich wiele wniosków. Chwilami jest irytującym, typowym dzieckiem, a czasami zachowuje się jak dorosła zmuszając czytelnika do wielu refleksji. To bardzo mądra pozycja idelana dla młodszych czytelników. „Baba zwykła mówić, że nie liczy się to, jak długie jest życie, tylko jak dobre; chyba to samo stosuje się do przyjaźni”. Powieść, która pokazuje nam jak wiele w życiu nas mija i jak wiele podejmujemy błędnych decyzji. Czasami warto się zatrzymać, zwolnić i rozejrzeć wokół, poznać nowych ludzi, albo po prostu powierzyć im swoje sekrety. Poza tym książka jest przepięknie wydana! Wykonanie okładki jest po prostu genialne i każda okładkowa sroka będzie nią zachwycona, zauroczona i po prostu się w niej zakocha :P Polecam sięgnąć po "Domek na kurzych łapach", a odbędziecie niezapomnianą przygodę wgłąb tej historii.

Baliście się Baby Jagi jako dzieci? Ja miałam mieszane uczucia co do wspomnianej babci. Jednak ta książka zmieni wiele. Baba Jaga w tej książce jest strażniczką która przeprowadza ludzi w stronę gwiazd. Jest latarnią dla dusz które idą żyć w innym świecie. Miła i ciepła kobieta z którą chce się wypić herbatę. Baba Jaga jednak nie mieszka sama w domku na kurzych łapach. Razem z nią mieszka Marinka, jej wnuczka i następca. Dziewczynka jednak buntuje się i oburza ciągle. Ona nie chce mieć zaplanowanego życia w taki sposób, sama chce decydować o swoim losie i życiu. Życie jednak szybko przemija i babcia sama musiała przejść przez bramę do gwiazd. Marinka jest załamana jednak za cel bierze sprowadzenie babci. Czy uda się jej dokonać niemożliwego? Czy teraz ona podzieli los babci stając się strażniczką domu i bramy? O mamusiu! Zakochałam się po prostu w tej książce. Piękna baśń o życiu, przeznaczeniu. Przecież zawsze jesteśmy kowalami własnego losu, a zarazem mamy pewne zobowiązania i następstwa. To jest coś co często irytuje. Narzucone sprawy z góry są istotnie irytujące jednak konieczne. Świat jest nasz i my go zmieniamy. Lubię baśnie od zawsze i mam ogromny sentyment do tego gatunku. Jednak trudno trafić baśnią do serca, które kocha horrory. Ta książka trafiła idealnie i trafia na półkę najlepszych w mojej opinii. Książka jest dobrą opcją dla dużych i mniejszych czytelników. Niejedno serce porwie i wciągnie w swoje piękno. Do tego drodzy Państwo okładka! Cudowna i piękna, która połyskuje odbijając światło. Środek też jest piękny i zaskakujący. Jestem zakochana w tej pozycji i polecam ją każdemu.