Dom marionetek (okładka  miękka, 09.2021)

♥️♥️♥️

Super

"Dom marionetek" Nataszy Sochy to doskonały przykład prozy gatunkowej, który zachwyci zarówno miłośników autorki, jak i tych, którzy po raz pierwszy mają z jej piórem do czynienia. Joanna nasza główna bohaterka, po zdradzie ukochanego, ma jeden cel. Odciąć się od dotychczasowego życia, zaszyć się gdzieś daleko, gdzie przestanie analizować swoje rozterki, cierpienie i zawód. Bardzo szybko, niemal fartem udaje jej się znaleźć pracę, w luksusowej wilii, gdzie jej jedynym obowiązkiem będzie opieka nad 5-letnią dziewczynką. Nie ma pojęcia, jak ta decyzja wpłynie na jej życie, i jak ogromne sekrety skrywają mieszkańcy posiadłości. "Dom marionetek" to książka zaskakująca, przejmująca, zupełnie różniąca się od tych typowych powieści obyczajowych. Autorka w sposób nieszablonowy pisze o emocjach, doświadczeniach i traumach z przeszłości, które bardzo odbiły się na dorosłym już życiu. To powieść o skrywanym cierpieniu, chęci zemsty, która przynosi ukojenie, satysfakcję i poczucie sprawiedliwości. Żyjąc zemstą, złymi myślami, jesteśmy w stanie zabić dobre uczucia, stłamsić pozytywne myśli i zamienić to wszystko w obsesję, skazując się tym samym na ciągły stres, nerwowość i smutek. Wiadomo, że nie ma możliwości , by wyprzeć ze świadomości ciężkie przeżycia, traumy z przeszłości, udawać, że nic się nie stało. Ale warto odciąć się od złych doświadczeń, przeżyć na poziomie emocjonalnym. Nie rozpamiętywać, nie pielęgnować złych emocji, uczuć. Przeszłości się nie cofnie a zemsta nigdy nie przyniesie 100% satysfakcji, a jedynie chwilowe ukojenie. W powieści stajemy się obserwatorami ludzkich emocji, ich doświadczeń, przeszłości która dogania i przygniata swoją siłą, nie pozwala o sobie zapomnieć. Widzimy jak ciężkie doświadczenia z przeszłości i związane z nim traumy, wpływają na to kim stajemy się w przyszłości. Toksyczność uczuć , kłamstwa , sekrety skutkujące szantażem, mogą z czasem doprowadzić do obłędu i utraty zaufania do samego siebie. Zatracając się w tym wszystkim nie wiemy już co jest prawdą a co złudzeniem. Trzeba być bardzo wnikliwym obserwatorem, by zauważyć, że coś, co wydaje nam się dobre, prawdziwe tak naprawdę gnije od środka. Tak jest w przypadku mieszkańców rodzinnej posiadłości; pod przykrywką ciepłych, rodzinnych uczuć, miłości, tolerancji, zaufania i troski, kryje się oszukiwanie, zastraszanie wprowadzanie w błąd, manipulacja. Co w konsekwencji powoduje, że bohaterowie sami zaczynają się gubić i sami już nie wiedzą, w co wierzyć. Autorka z rozmysłem i z wielką dozą wyczucia podrzuca czytelnikowi kolejne elementy układanki, która z rozdziału na rozdział zaczynają tworzyć spójną całość. Przy tym czytelnik czuję niepokój, napięcie i rosnąca ciekawość. "Dom marionetek" to powieść obyczajowa z mocno rozwiniętym wątkiem psychologicznym. Duszna, niepewna atmosfera, poczucie zagrożenia i wciąż rosnąca ciekawość, sprawiają, że ciężko oderwać się od powieści. Osobiście uważam, że to jedna z najlepszych powieści Pani Sochy jakie czytałam do tej pory. Jeśli cenicie sobie świetnie skonstruowane fabuły, mroczne opowieści o ludziach walczących z własnymi demonami, oraz dobrą polską prozę gatunkową czytajcie! A ja czekam na więcej.

Co jest słodsze - zemsta czy wybaczenie? Odpowiedź znajdziemy w kolejnej nieoczywistej i oryginalnej powieści Nataszy Sochy "Dom marionetek". Joannę ciągnie w nieznane. Chce się schować, uciec po nieudanym związku. Dlatego idealne dla animatorki domu kultury wydaje się ogłoszenie, w którym poszukuje się opiekunki do pięcioletniej dziewczynki. Dodatkowym plusem jest to, że by dotrzeć do domu, w którym miałaby zamieszkać musi pokonać sześćset kilometrów. Czy to wystarczy, by zapomnieć o tym, co ją zraniło? W Miasteczku na dziewczynę czeka niespodzianka - w trzypiętrowym domu mieszka nie tylko Leon wraz z żoną Magdaleną i jej przyszłą podopieczną Amelką, ale również dwie inne kobiety. Każda z nich chce, aby mówić do niej pełnym imieniem. Każda ma problemy zdrowotne. Każda jada posiłki o innej porze. Każda mieszka na innym piętrze. Każdej Leon poświęca swój czas. Każdą się opiekuje. Magdalena ma ataki histerii, bóle głowy i światłowstręt, Leokadia (matka Leona) zaczyna zapominać o wielu rzeczach i jedynie jego siostra Katarzyna, jest najbardziej z nich zbuntowaną i agresywną mieszkanką. Tylko skoro kobietom jest źle w tym domu, dlaczego po prostu nie wyjdą? Nie wyjadą? Nie wyprowadzą się? No i właśnie tutaj kryje się najważniejsza tajemnica powieści. Prawda dotrze do Ciebie, czytelniku powoli, tak jak i do Joanny. Drobne wydarzenia czy słowa powodują, że zaczyna czuć się nieswojo. Podejrzewa, że relacje panujące w tym domu mają drugie dno... Jak zakończy się ta historia? Przyznaję, że spodziewałam się innego finału, choć nie powiem, by ten był zły... Natasza Socha po raz kolejny mnie zaczarowała, poddała wręcz czemuś w stylu hipnozy powieściowej. Zupełnie nie mogłam oderwać się od opowieści o domu, o którym po Miasteczku krążą ciekawe plotki. Jego mieszkańcy to bardzo zagubione postacie, każda chciałaby osiągnąć szczęście, spełniać marzenia, tylko niestety każdej z nich ktoś stanął na drodze i to uniemożliwił. Autorka umiejętnie opisała emocje i zachowania ludzi w stresowych sytuacjach, pokazała do czego jest zdolny człowiek i na co jest w stanie się zgodzić, by ukryć swe winy. Świetnie nakreśliła osobę, która ponad wszystko pragnie zemsty. Zwłaszcza zemsty za traumatyczne dzieciństwo. Poznajemy je dzięki krótkim rozdziałom z narracją chłopca - wiele z opisanych tam wydarzeń... nie do uwierzenia! Zresztą podobnie jak obecne zdarzenia z domu w Miasteczku... Nie napiszę Wam więcej, nie zdradzę kto i co zrobił, że się tam znalazł. Nie uchylę nawet rąbka tajemnicy, jak naprawdę wygląda życie codzienne, choć zapewne inne recenzje to zrobią. Sami stańcie się świadkami tego, jak spod warstw wyłoni się obraz prawdy o bohaterach, Kim są tytułowe marionetki? Kto pociąga za ich sznurki? Ta powieść zasługuje na Waszą uwagę! Podsumowując - "Dom marionetek" to opowieść o dziwnym i tajemniczym domu, ale przede wszystkim o strachu, zemście, manipulacjach, demonach przeszłości, odrzuceniu, zdradzie, niepełnosprawności czy samotnym macierzyństwie. To niejako podróż w głąb siebie, odkrywanie co nas cieszy, zapominanie o toksycznych relacjach oraz o mocnym instynkcie przetrwania, który "zmusza" nas do kłamstwa. Gorąco polecam!

„Życie jest jak szpital, ludzie jak chorzy. Życie jest jak teatr, ludzie jak aktorzy. Jedni swą rolę grają znakomicie. Inni zaś cierpią, cierpią całe życie” – ten cytat przyszedł mi na myśl w trakcie lektury powieści Nataszy Sochy. Często wydaje nam się, że los się na nas uwziął. Że wszystkie przeszkody, jakie spotykamy na swojej drodze, serwuje nam złośliwie. Mamy wrażenie, że jesteśmy marionetkami w rękach losu, a wszystko to, co nas spotyka, jest gdzieś zapisane. A co jeśli rolę sterującego naszym życiem przejmuje ktoś, kogo znamy? Manipuluje nami niczym bezwolną kukłą na sznurkach, bawiąc się naszym kosztem? A to wszystko z… zemsty? Natasza Socha w najnowszej książce pokazuje, co mogłoby się stać, gdyby bliska osoba przejęła nasze życie w swoje ręce. Gdybyśmy stali się więźniami we własnym domu. Nie dlatego, że nie możemy wychodzić, ale z braku przekonania, że poza jego murami czeka nas coś dobrego, że będziemy umieli poradzić sobie w zderzeniu z rzeczywistością. Obraz nakreślony przez autorkę jest smutny, ale prawdziwy. Tutaj zarówno „marionetki”, jak i „aktor” są ofiarami. Ofiarami zemsty, strachu, braku bliskości i akceptacji. Socha stworzyła historię, która wciąga nas w wir wydarzeń, które, choć zamknięte w czterech ścianach jednego domu, pochłaniają naszą uwagę i uderzają z dużą mocą. To historia, która chwyta za serce, a momentami nawet za gardło, bo autorka nie oszczędza nam szczegółów misternie utkanej zemsty. Bezlitosnej, można by rzec – wyrafinowanej, ale ze zdziwieniem odkrywamy, że być może jak najbardziej zasłużonej ...? Autorka nie daje nam gotowych odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Nie pomaga stanąć po jednej ze stron – sami musimy ocenić, czy zemsta ma swoje granice, i gdzie leży cienka linia między zemstą a obsesją krzywdzenia drugiej osoby dla własnej satysfakcji. Pozornie lekka opowieść o rodzinie, do której życia pewnego dnia wkracza opiekunka, staje się zatem prawdziwym spektaklem. Przedstawieniem, które przerywane jest fragmentami wspomnień małego chłopca. Niekochanego. Upokarzanego. Samotnego. Chłopca, który wyrastał w przekonaniu, że nie jest nic wart, że wszystko, co robi, robi źle. Że nie zasługuje na uczucie najbliższych mu osób z jego własnej winy… Podsumowując: Natasza Socha stworzyła powieść na wskroś prawdziwą, niezwykle przejmującą i poruszającą do głębi. Opowieść o wielu obliczach samotności, o tym, jakie konsekwencje może nieść „niekochanie”. „Dom marionetek” to historia pełna rodzinnych tajemnic, które odkrywamy z każdą przewracaną stroną do momentu, kiedy dociera do nas wstrząsająca prawda. Autorka stawia nas twarzą w twarz z zemstą, która czasami staje się sensem życia, jednocześnie odzierając z niego, a przede wszystkim ze szczęścia, osobę, która w jej imię wymierza swoją własną sprawiedliwość. Ale też o nadziei na to, że potrzeba doświadczenia szczęścia będzie tak silna, że przezwycięży ból, pozwoli wybaczyć wyrządzone krzywdy i odetchnąć pełną piersią. Czasami po raz pierwszy... Polecam!

"Człowiek potrzebuje czasem silnych bodźców. Potrzebuje równowagi. Boku, żeby docenić zdrowe ciało. Potrzebuje łez, żeby wiedzieć co to uśmiech". "Dom Marionetek" to książka, której po skończeniu czytelnik zastanawia się, a właściwie utwierdza w przekonaniu, jak przeszłość - ta trudna przeszłość, ma wpływ na teraźniejszość i przyszłość. Mówi się, że czas leczy rany, tylko czy na pewno tak jest? Czytając tę książkę przeżywałam wraz z bohaterami wszystkie ich emocje, ich strach i chwilę buntu. Ale jednak dominującą cechą tej książki, był właśnie strach, budowanie napięcia. Zadziwiające było to, jak na wraz z początkiem książki dałam się zwieść teatrzykowi manipulacji, co tylko oznacza, jak autorka idealnie poradziła sobie z kreacją bohaterów. A jeśli już przy tym jesteśmy to muszę przyznać, że każdy z bohaterów książki miał swój unikatowy charakter, byli wyraziści mimo wszystkiego co ich w życiu spotkało. A może właściwie dzięki temu co przeszli, stali się tacy? "Dom Marionetek" to opowieść o rodzinie, która wybiega poza ramy ustalone przez społeczeństwo. Inni mówią na ich posiadłość: "Dom dziwactw", a ja zapewniam was, że jak zaczniecie czytać tę książkę to pomyślicie o nim dokładnie tak samo. Nakreślę wam w skrócie tak to wygląda: 4 kobiety, dziecko jednej z nich i Leon. Każda z nich je o innej porze, każda ma odkrywać wyznaczone rolę i zadania. Nie są zamknięte, jednak nie uciekną z tego domu, nie odważą się na to. Ta opowieść jest pełna tajemnic a Joanna, opiekunka do dziecka, próbuje je rozwiązać. Nie jest jej łatwo ponieważ sama odczuwa sprzeczne emocje i błądzi między tym co któreś z domowników jej powie. Ja czułam się dokładnie jak ona, byłam skołowana i wszystko wydawało mi się grubymi nićmi szyte. Bardzo zżyłam się z Joanną i wspierałam jej odkrywanie prawdy krok po kroku. Polubiłam ją już od pierwszych stron, za empatyczność i całą jej osobowość. To taka ciepła, ale jednocześnie zadziorna kobieta. Nie da się koło niej przejść obojętnie. "Dom marionetek" to książka określona jaka obyczajówka, ja jednak momentami miałam wrażenie, że czytam thriller (taki delikatny, ale jednak 😅), czułam w tej książce ogarniający mrok i strach, który czaił się w każdym kącie tego ogromnego domu ludzkich marionetek. Zakończenie książki nie było dla mnie zaskoczeniem, byłam właściwie na nie przygotowana i ono utwierdziło mnie w przekonaniu, że dobrze połączyłam pewne punkciki jakie zostawia do polecenia w książce autorka. Jestem niezwykle usatysfakcjonowana tą powieścią i z pewnością sięgnę po inne.

Skłonność do zemsty wpisana jest w ludzką naturę. Mścić się jest prościej, wygodniej i czerpie się z tego niebywałą satysfakcję. Do czasu aż zrozumiemy, że niszczeniu ulega nie tylko cudze życie, ale także nasze. „Dom marionetek” to książka zaskakująca, całkiem inna niż typowe powieści obyczajowe. Jej nieszablonowość tkwi w fabule, z którą dotąd w takie formie się nie zetknęłam, i emocjach, które występują na kartach tej powieści w dużym zagęszczeniu. Natasza Socha skrupulatnie wykreowała aspekt psychologiczny oparty na wpływie doświadczeń z dzieciństwa na naszą dorosłą postać. Zobrazowano spektrum manipulacji emocjonalnej, która pokazuje, że nie tylko fizyczna krzywda wytycza ścieżki dziecięcego umysłu. Co dajesz, to dostajesz – mogłoby się wydawać, że to sprawiedliwy układ. Jednak autorka na bazie tej historii ukazuje, że to skomplikowana kwestia, a tylko wybaczenie daje ulgę, mimo że sprawia ogromną trudność. Zamki w drzwiach pozostają otwarte, ale okowy założono nie na rękach, a na psychice. Toksyczność uczuć to temat przewodni tej książki. Natomiast kłamstwa i sekrety skutkujące szantażem mogą doprowadzić do obłędu i utraty zaufania do samego siebie. To przeraża, powoduje ciarki na skórze – zabawa twoją osobą i nieświadomość uwięzienia. Autorka podrzuca czytelnikowi klocki układanki co kilka rozdziałów, jednocześnie utrzymując napięcie i podsycając ciekawość. I co ukontentowało mnie najbardziej – przez całą treść odczuwalny jest dreszcz niepokoju, który niesie za sobą wiadomość „tam się dzieje coś złego”. Powieść obyczajowa z mocno podkreślonym aspektem psychologicznym zyskuje dzięki temu nutę thrillera. Niebanalna, odróżniająca się od większości książek tego gatunku – na jej kartach rozgościł się mrok i niepewność. Potęgują to dodatkowo kreacje bohaterów, które są tak barwne i nietuzinkowe, że nie da się ich określić jako drugoplanowe. Tutaj każdy opowiada swoją historię, która jest aktem będącym częścią całego przedstawienia. Sztuka teatralna może rozgrywać się także na papierze.

Ostatnio zauważyłam, że jakoś mam większe chęci na poznawanie nowych autorów, ale i na sięganie po ciut inne gatunki niż ten, który zazwyczaj czytam. Tak jest właśnie w przypadku "Domu marionetek" - opis mnie bardzo zaintrygował, a jednocześnie domyślałam się, że ta książka nie będzie typowym romansem. Szczerze mówiąc, nie jestem pewna, do jakiego gatunku możnaby ją przypisać. Nie był to romans, ale też nie pasuje mi do końca do obyczajówki. Za to było trochę wątku psychologicznego... W sumie można powiedzieć, że jest to mieszanka kilku różnych, o! Ale do rzeczy - jak wypadła sama historia? Pierwsze strony to była myśl, że będzie ciężko. Czemu? Styl. Na początku nie pasował mi styl pisania Nataszy, nie umiałam się w niego wgryźć. Ale po kilkudziesięciu stronach przestałam zwracać na niego uwagę. Ot po prostu, nawet nie zauważyłam, kiedy przestał mi przeszkadzać, a skupiłam się na fabule, która coraz bardziej i bardziej mnie wciągała. Bo tak, tu trzeba przyznać, że miała w sobie coś, co kazało mi czytać dalej, byłam ciekawa, jak potoczą się losy bohaterów. A było ich tak naprawdę tylko kilku. Sama fabuła utkana została w naprawdę ciekawy sposób, z początku zaczęło się niepozornie, miałam lekki mindfuck o co tutaj chodzi, ale z czasem zaczęło się wyjaśniać, powoli odkrywały się kolejne warstwy tych wszystkich tajemnic i kurcze, jakie to było dobre! Wątek psychologiczny, bo autorka pokazała, jak łatwo można zmanipulować człowieka, jak łatwo role mogą się odwrócić. Były emocje, niekoniecznie głównie te dobre. W dodatku poruszony został temat trudnego dzieciństwa i pokazany jego wpływ na dorosłe życie. Kurcze, taka niepozorna książka, ale kryje w sobie naprawdę wiele, serio. Nie była to lekka historia, ale mimo trudnego początku spodobała mi się i mnie wciągnęła. Więc, czy polecam "Dom marionetek"? Tak, jak najbardziej. @readforrhys

"Dom marionetek" to coś wyjątkowego, coś bardzo polskiego i coś co bardzo mnie zaskoczyło. To moje pierwsze spotkanie z prozą Nataszy Sochy i nie spodziewałam się, że będzie tak mocne, tak emocjonalne, o którym długo nie zapomnę! Joanna po zakończeniu trudnego związku postanawia się odciąć i wyjechać. Praca w pewnej posiadłości i opieka nad pięciolatką wydają się tym, czego teraz potrzebuje. Serdeczność właściciela willi, Leona, szybko pomoże zaaklimatyzować się jej w nowym miejscu. Tylko dlaczego żona gospodarza, jego matka i siostra nigdy nie jedzą razem posiłków? Dlaczego żona jest z nim, choć go nie kocha? I dlaczego matka i siostra, gdy na niego patrzą, mają w oczach strach? Co dzieje się tak naprawdę za zamkniętymi drzwiami wielkiego domu? "Kto szuka zemsty, powinien wykopać dwa groby" . Tym przysłowiem chińskim Natasza Socha rozpoczyna pełną tajemnic, krzywd i zadr opowieść, która zachwyca i chwyta za gardło jednocześnie. Nie mogłam się oderwać się od tej dusznej historii, a jej lektura sprawiła, że odczuwałam strach, niepokój i satysfakcję z tego jak się rozwija, jak świetnie autorka łączy przeszłość z teraźniejszością. To co wyróżnia "Dom marionetek" to pomysł na intrygę, który swoją drogą w doskonałym i poruszającym stylu został ubrany w słowa. A przenikliwy obraz toksycznych relacji, genezy zemsty i poczucia odrzucenia to prawdziwy majstersztyk! Nic w tej powieści nie jest czarno-białe. Niesamowita polska proza! Wyjątkowa w każdym calu, bolesna i tak bardzo dojrzała. Jestem zafascynowana tym jak autorka opowiada, jak pisze o skrywanych emocjach, jak wiele można wyczytać z kilku, niby niedostrzegalnych słów, wyczuć co siedzi w człowieku. Jeśli lubicie polską prozę, jeśli gatunkowy tygiel rozmaitości to coś w czym się odnajdujecie to ja bardzo polecam Wam nową powieść Nataszy Sochy.

IG marmolada.bigos.ogorkikiszone Z ciekawością rozpoczęłam lekturę książki pani Nataszy, spodziewając się lekkiej i przyjemnej obyczajówki na wakacyjne wieczory tudzież poranki. Im więcej czytałam, tym bardziej książka mroziła lepkim klimatem, niepokojącym suspensem, tajemnic namnożyło sie jak królików, słowem powieść zrobiła się gęsta i bezduszna dla mieszkanek tytułowego Domu. Tak, bo to kobiety mieszkające tam nieustannie trwały w upiornym zawieszeniu między prawdziwym życiem a koszmarną iluzją wykreowanego im świata przez Leona. Jako brat i syn bohaterek, w dzieciństwie przeżywał horror, upokarzanie i mobbing były na porządku dziennym, okrucieństwo ze strony najbliższych mu osób nie miało końca. Jako szanowany adwokat w dorosłym życiu, po kolejnym zawodzie ze strony żony, knuje niezwykły plan zemsty… Książka dotyka bolesnych spraw i niezapomnianych traum z dzieciństwa, które nieprzepracowane kładą się cieniem na dorosłe życie. Dobry wakacyjny thriller, z mmóstwem tajemnic, odkrywanych po trosze, budzących i smutek i strach i odrazę jednocześnie. Przeszkadzała mi pewna infantylność Joanny, która wprowadziła się do Domu i jako świadek sytuacji nie rozumiała co się tam dzieje, podczas gdy ja już dawno bym powiedziała co myślę o tym niezdrowym klimacie 🤣 Jestem pozytywnie zaskoczona lekturą, dla fanów suspensu w sam raz, chociaż może jest to obyczaj z elementami thrillera, jako nie - expert gatunkowy książkę polecam 😁👍