Dolores Claiborne (okładka miękka)

Rewelacyjna książka. Historia wciąga, intryguje i porywa. Ciężko się oderwać. Polecam serdecznie.

Dolores chyba pozostanie jedną z moich ulubionych postaci literackich. Jej opowieść oraz ogólna charakterystyka bardzo mnie rozbawiły. Książka w ogóle jest bardzo humorystyczna i zdecydowanie poprawiła mi humor. Na pewno jeszcze niejeden raz do niej wrócę. W ogóle nie spodziewałam się, że King potrafi w taki sposób tworzyć fabułę, zawsze kojarzył mi się z poetą, który zajmuje się tym "cięższym" pisaniem, a tutaj pojawia się taka powieść. Niewątpliwie zadowoli ona wielu wymagających czytelników. Ja jestem pod wrażeniem.

Mimo iż książka to monolog to z każdą stroną wciąga bardziej..historia życia konkretnej , zdecydowanej kobiety...podziwiam ją...

Na samym początku, jak już wiedziałam (albo przynajmniej tak mi się zdawało), z jaką historią mam do czynienia, moja pierwsza myśl brzmiała „jak na rany koguta, King ma zamiar rozprawić się przez całą książkę z wyznaniem głównej bohaterki?”. Bo tak naprawdę opowieść Dolores to nic innego, jak historia jej małżeństwa oraz relacje z bogatą, jędzowatą pracodawczynią. Szybko okazało się, że moje obawy były idiotyczne. Nie pamiętam, kiedy ostatnio wycisnęłam kilka kropel łez ze śmiechu; nie pamiętam też, abym tak się ubawiła przy lekturze jakiejkolwiek książki. Mój śmiech tak działał na nerwy mojej siostrze, że biedna musiała zagłuszyć go dźwiękami muzyki, no ale do rzeczy. Kocham „Dolores Claiborne”, bo o tyle, ile na początku dosłownie płakałam ze śmiechu, tak później zaciskałam zęby wgłębiając się w temat tego nic nie wartego gnoja, jakim był mężulek głównej bohaterki. Szczerze jej współczułam i podziwiałam za to jaką była kobietą. Miło było również poznać tą „starą prukwę” (jak sama nazywała Dolores swoją szefową), od tej lepszej strony. Nie żałuję ani odrobinę, że byłam zdana wyłącznie na obecność Dolores; jej historię i myśli. „Dolores Claiborne” jest moim czytelniczym objawieniem. Oby więcej takich książek miał w zanadrzu pan King, których jeszcze nie zdążyłam odkryć.

Jedna z moich ulubionych Kinga.

„A to jest najważniejsze, tak mi się przynajmniej wydaje – być w zgodzie z samym sobą i wiedzieć, kim się jest”.

Dolores Claiborne trafia do pokoju przesłuchań nazajutrz po tym, jak staruszka, którą opiekowała się od czterdziestu lat, umiera w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Obciążające argumenty zdają się nie pozostawiać wątpliwości co do tego, kto jest winny całemu zajściu, Dolores jednak usilnie broni się przed oskarżeniami, a tym samym zaczyna snuć opowieść, która ujawnia inne, odległego morderstwo sprzed wielu lat. Zdarzenie, o którym – pomimo upływu dwóch dekad – nikt z Little Tall nie zapomniał.

„KOTY KURZU SĄ WSZĘDZIE!”

„Dolores Claiborne" to powieść wielowymiarowa. King z nadzwyczajną szczerością opisuje ludzką psychikę i mechanizmy, które popychają człowieka do działania. Czytelnik ma do czynienia nie tylko z nadzwyczaj szczegółowym opisem umysłowości kobiety, która stara się uchronić bliskich przed zbliżającym się niebezpieczeństwem, ale również mentalność osoby w podeszłym wieku, która swoją bezradność próbuje przekuć na nieżyczliwość, uprzykrzając życie wszystkim dookoła. Powieść ta stanowi również swego rodzaju studium ludzkich lęków, które wychodzą na jaw w momentach największej człowieczej nieporadności, a często są jedynie nieujarzmionymi i bezpodstawnymi imaginacjami – jak koty kurzu, które zdają się być odchodami duchów lub niewidzialne druty wychodzące ze ścian.

Autor „Dolores Claiborne" – Stephen King – to pisarz, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Zadebiutował powieścią Carrie i od tej pory stał się jednym z najpopularniejszych pisarzy na świecie. „Dolores Claiborne" to dwudziesta trzecia z kolei powieść Kinga, która do dziś uważana jest za błyskotliwą analizę charakteru i ciemnych stron kobiecej psychiki. I o ile motywy działań bohaterów są ukazane z precyzyjną dokładnością, sam język książki momentami odrzuca. Szczerość lektury czyni ją autentyczną, ale kumulacja wulgaryzmów, jakie czytelnik zastaje po przeczytaniu kilku pierwszych stron, jest wprost przytłaczająca. Niekiedy można odnieść wrażenie, że autor bada grunt, sprawdza, jak daleko może się posunąć, zanim wzbudzi obrzydzenie i konsternację.

Z pewnością to ciekawa pozycja o nietypowym zarysie fabularnym i oryginalnym sposobie ujęcia, jednak forma powieści jest na tyle światoburcza, iż odradzałabym ją osobom o słabych nerwach i dużej wrażliwości na słowo.

Mistrz Stephen King stworzył doskonały portret psychologiczny kobiety, która dla dobra swoich dzieci gotowa jest poświęcić wszystko, nawet spokój swego sumienia. Książkę czyta się jednym tchem, obowiązkowa lektura dla fanów twórczości Kinga.

Gdyby o Dolores opowiedziała wam osoba postronna, sąsiad może, albo przeczytalibyście o niej w gazecie – zaręczam wam, że z góry przypięlibyście jej łatkę megiery, morderczyni, a w najłagodniejszej wersji pomyślelibyście ,,co to za babsko?!”.
Z jednej strony mielibyście niezaprzeczalną rację.
Ale istnieje jeszcze druga strona.

Tytułowa Dolores to przykład czarnego charakteru, którego nie sposób nie pokochać. Jej portret psychologiczny jest świetnie wykreowany. Ma tupet, bywa szczera na granicy niewyparzonego języka i nie kryguje się, bowiem nie dla niej rola damy. Jest prostą i jednocześnie silną kobietą z zasadami, której nie da się potępić bez wahania. Zamiast tego w czytelniku budzi się współczucie, ba, jest on nawet w stanie się z nią zaprzyjaźnić, nawet jeśli uważa jej działania za niesłuszne. To sztuka, stworzyć tak niejednoznaczną i barwną postać balansującą na granicy, w przypadku której nie działa czarnobiałe postrzeganie dobra i zła. W tej powieści mamy do czynienia z bohaterką, która zapada w pamięć i zostaje tam nawet po odłożeniu książki na półkę.
Poprzez Dolores, King daje popis swojego gawędziarskiego talentu. Już od pierwszych linijek wpadamy w potrzask opowieści, stając się kolejnym świadkiem w pokoju przesłuchań. Początkowo wraz z policjantami i stenotypistką próbujemy powstrzymać wybuch śmiechu, gdy słuchamy rubasznego monologu o opiece nad złośliwą staruszką, jednak im dalej w las (a raczej im głębiej w studnię, jeśli trzymać się realiów powieści), tym więcej mroku wkrada się w słowa… Uśmiech zamiera na ustach, aż w końcu całkowicie wymazują go dreszcze. Napięcie rośnie, czytelnik przewraca kolejne strony, co rusz odkrywając nowe sekrety. Grozę budzi fakt, że historię Dolores możemy znać z życia – ta gehenna to nie jest element oderwany od codzienności, czysta fikcja wymyślona przez pisarza.
,,Dolores Claiborne” to również podróż ścieżką psychiki torturowanej przez przeszłość i zbrodnię. Ledwie czas zszyje rany, a już wyrzuty sumienia rozprzestrzeniają się wokół, doprowadzając do gnicia. Kolejne lata to tylko postęp choroby, która zżera człowieka żywcem. Nic dziwnego, że powieściowe momenty związane z sumieniem ocierają się o horror.
Choć mam zaufanie do twórczości Kinga, to nie spodziewałam się, że ta powieść aż tak mi się spodoba. Zeznania zwyczajnej kobiety popchniętej do granic wytrzymałości są zatrważająco wiarygodne. Po raz kolejny to człowiek okazuje się największym z koszmarów…

P.S. W moim wydaniu z 2014 roku, brakowało kilkunastu stron na końcu książki, dlatego przed zakupem upewnijcie się, czy przypadkiem wam też nie brakuje stron :) . Ja miałam możliwość doczytania zakończenia, ale nie wszyscy mogą mieć taką opcję, dlatego wolę was uprzedzić - nie wiem, czy to wada jednego egzemplarza, czy większej ich ilości.

Po raz kolejny mam dowód na to, że King jest doskonały w tego rodzaju powieściach gdzie dominuje ludzka psychika i jej meandry. Bezbłędnie tworzy portrety psychologiczne postaci w swoich powieściach, podobnie jak ma to miejsce w Dolores Clairborne. Byłam zachwycona drobiazgowością oraz przenikliwością w odmalowaniu tych portretów. Wciągająca i mocno intrygująca pozycja.

Dolores zabija swojego męża. Dlaczego? To pytanie nurtuje wszystkich, którzy znali tę spokojną kobietę. Dlaczego to zrobiła? Aresztowana zaczyna składać zeznania i snuć historię swego życia i małżeństwa...

Powieść przedstawiona zostaje nam, czytelnikom, jako transkrypcja wypowiedzi Dolores w trakcie przesłuchania. Transkrypcja jej monologu. I taki zabieg naprawdę tu pasuje. Relacja biednej spokojnej kobiety nie opowiada nam jakiejś historii grozy (jak można by sądzić po nazwisku King na okładce), ale obyczajową fabułę o trudnych relacjach mąż - żona. Przyprawioną oczywiście szczyptą fantastyki (w nawiązaniu do "Gry Geralda", poprzedniej i pierwszej zarazem części tzw Trylogii Kobiecej), ale obyczajową właśnie.

I w tym przede wszystkim (jak i w innych świetnych dziełach Króla Horroru) tkwi największa siła "Dolores..." Może nie jest to książka do końca spełniona (mi czasem brakowało emocji) ale na pewno świetnie napisana, lekka stylistycznie, pozbawiona dłużyzn i nielogiczności, prawdziwa, życiowa, wciągająca i angażująca czytelnika. I choćby tylko dlatego warto.