Do zobaczenia nigdy (okładka miękka)

Nikt z nas, widzących, nie ma absolutnego pojęcia o tym, co czuje osoba niewidoma. Zaledwie namiastki tego uczucia możemy zaznać jedynie wtedy, kiedy założymy opaskę na oczy bądź wejdziemy do zaciemnionego pokoju. Jednak my z pokoju możemy wyjść, a opaskę zdjąć - osoba niewidoma nie ma takiego wyboru. Aż trudno wyobrazić sobie, co taka osoba musi czuć. Czy nie widzi absolutnie niczego, czy faktycznie ma wyostrzone zmysły. Poznajcie Parker, która nie potrzebuje wzroku, żeby cię przejrzeć. Parker Grant faktycznie ma w życiu, za przeproszeniem, przesrane. W wypadku samochodowym straciła zarówno wzrok, jak i matkę. Jej jedyną podporą w życiu był ojciec, który również umiera po przedawkowaniu leków. Policja bierze to za samobójstwo, ale Parker nie dopuszcza do siebie myśli, że jej ojciec mógł zrobić coś takiego, zostawić ją samą, bezbronną, przepełnioną tęsknotą. Do jej domu wprowadza się ciotka z rodziną. Parker musi przyzwyczaić się do nowego trybu życia, nowych znajomości, a także pogodzić się z faktem, że chłopiec, któremu tak bardzo ufała, zranił ją do żywego. Byłam niezwykle podekscytowana tą lekturą. Wydawała mi się naprawdę zachęcająca, jedynymi książkami z motywem osoby niewidomej było "Światło, którego nie widać" oraz "Pieśń Dawida", ale nigdy nie była to powieść w całości poświęcona samej istocie ślepoty. Tym razem było inaczej. "Do zobaczenia nigdy" opowiada o dziewczynie, jak radzi sobie z brakiem wzroku, jak się czuje, o czym myśli, jak funkcjonuje. Mamy okazję poznać tę "chorobę" od środka i to była główna zaleta tej książki, których, moim zdaniem, nie ma wiele. Dodatkowym aspektem, który w ogóle mnie nie przekonuje, to romans. Był naprawdę źle napisany, zażyłości między bohaterami nie było czuć nawet przez chwilę, a że składał się z bohaterów, którzy działali mi na nerwy - stąd moja ocena. Strasznie ciężko czytało mi się tę powieść. Nie przekonał mnie ani trochę styl pisania autora, był bardzo trudny do określenia. Jednocześnie był lekki na swój sposób, ale w tym samym momencie czytanie tego sprawiało mi ogromną trudność. Dodatkowo ta książka wynudziła mnie na śmierć. Wiem, że jest to książka obyczajowa, ale absolutnie nic się tam nie działo. Myślę też, że Eric nie czuł do końca więzi ze swoimi bohaterami i opisał ich ze swoistym dystansem, przez co czytelnik nijak może się z nimi zżyć. Dodatkowo Parker momentami była niezwykle irytująca, sytuacje przesadzone, wręcz przerysowanie momentami, a żarty tutaj - zwyczajnie wymuszone. Nie powiem, fajnie, że Lindstrom wziął na tapet temat, o którym mało się mówi - a nie powinno, bo niewidomi, mimo że w małych ilościach, otaczają nas i są swoistą częścią naszego społeczeństwa. Mimo tego, że książka faktycznie była wartościowa i czegoś nas uczyła, to jednak ani bohaterowie, ani styl pisania, ani romans, który jest krótko mówiąc słaby, nie przekonały mnie do siebie. Jeśli macie na coś takiego ochotę, przeczytajcie, ale mi książka nie przypadła do gustu.

"Do zobaczenia nigdy” zaintrygowało mnie głównie z powodu głównej bohaterki Parker, która jest niewidoma. Nigdy wcześniej nie miałam okazji przeczytać historii pisanej z perspektywy osoby niewidomej. Jak autor może opowiedzieć ciekawą historię z punktu osoby, którą otacza jedynie ciemność, dźwięk i zapach? Czy jest to możliwe? Pierwszą rzeczą, którą powinniście wiedzieć o Parker Grant są jej reguły. To lista zasad dotyczących zachowania. Pierwsza reguła brzmi „Nie oszukuj mnie. Nigdy. Zwłaszcza wykorzystując moja ślepotę. Zwłaszcza publicznie.” Inna reguła mówi, aby nie traktować jej, jakby była półgłówkiem albo małym dzieckiem. Parę lat temu lista ta wzbogaciła się o kolejną regułę nieskończoności: „Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna.” Scott Kilpatrick był jej najlepszym przyjacielem, ale nadużył jej zaufanie, a teraz ponownie wkracza w jej życie. Dziewczyna unikała go przez ostatnie dwa lata i z powodzeniem udało jej się wyrzucić go ze swojego serca. Ale czy na pewno? Czy dziewczyna jest w stanie wybaczyć mu błąd i dać mu drugą szansę? Główną bohaterką jest Parker, która w wypadku straciła mamę i wzrok. Jednak wypadek nie powstrzymał jej, w byciu niezależną nastolatką. Choć otacza ją ciemność, to nadal słyszy, czuje i ma sprawne ciało. Parker to silna dziewczyna, która nie chce, aby ludzie się nad nią litowali i uważali za słabą. Walczy ze śmiercią ojca, nie okazując przy tym łez i bólu, który wypełnia jej serce. Przez zdradę Scotta przestała ufać ludziom, stając się oziębła i mało sympatyczna. Jest uparta i odważna, ale potrzebuje poukładać sobie parę spraw i zrozumieć swój błąd. Często pochopnie osądza innych i koncentruje się na sobie, a ciętym językiem potrafi zranić. Charakterystycznym elementem Parker jest szalik, którym zawsze zasłania oczy. Początkowo wydawało mi się to dziwne, jednak szybko przekonałam się do tego. Dziewczyna codziennie rano wybierała inny szalik, wyrażając w ten sposób swoją indywidualność. Kolejną charakterystyczną rzeczą, która sprawia, że Parker nie jest szablonową postacią, jest jej zamiłowanie do biegów. Nastolatka zaczyna dzień od przebiegnięcia znanej na pamięć trasy. Jest to niebezpieczne zachowanie, które daje jej niezależność i siłę. „Do zobaczenia nigdy” to książka z kategorii young adult. Ku mojemu zadowoleniu nie koncentruje się wyłącznie na romansie, ale na przyjaźni. Przyjaźń odgrywa tutaj znaczącą rolę. Każda z koleżanek Parker jest inna, ale razem tworzą zgraną paczkę, którą od razu polubiłam. Przyjaźń ukazana w książce nie była doskonała, lecz dzięki nakreśleniu szczęśliwych, smutnych i tych złych momentów, stała się bardzo realistyczna. Jak wspomniałam wcześniej, w książce pojawia się także romans. Między Parker a jej najlepszym przyjacielem istnieje subtelne uczucie, które na stałe zadomowiło się w ich sercach. Szczerze kibicowałam im od samego początku. Po zamknięciu książki czułam rozczarowanie, bo… nadszedł czas, aby pożegnać się z Parker. E. Lindstrom pozytywnie zaskoczył mnie swoją debiutancką powieścią zatytułowaną „Do zobaczenia nigdy”. Książkę pochłonęłam w kilka godzin, aż byłam tym faktem zaskoczona. Uważam, że autor dobrze poradził sobie z zilustrowaniem sposobu, w jaki Parker, tak sprawnie radzi sobie w życiu. „Do zobaczenia nigdy” opowiada o stracie i bólu, ale także o wartości prawdziwej przyjaźni. Parker to postać, którą zapamiętam na długo. Dlaczego? Bo mimo niepełnosprawności ujęła mnie swoim charakterem, indywidualnością, determinacją i siłą. Ciepło w moim sercu wywołało także subtelne zakończenie historii dziewczyny. Co mogę jeszcze dodać? Koniecznie przeczytaj książkę o Parker Grant! www.mowmikate.blogspot.com

Uwielbiam książki młodzieżowe. Od zawsze coś mnie do nich ciągnęło mimo, że niektóre mają ten sam "wyświechtany" już rys fabularny. I tak oto, gdy tylko miałam okazje, wzięłam się za czytanie książki Erica Lindstroma - Do zobaczenia nigdy. Książka zaintrygowała mnie od samego początku. Na palcach jednej dłoni mogę policzyć książki, które poruszają temat osób niewidomych. Bardzo ładna, minimalistyczna okładka, która mimo tego, że jest zwykła, ładnie komponuje się w naszej biblioteczce. Zapraszam Was zatem na recenzję książki Erica Lindstroma - Do zobaczenia nigdy! "Zaskakujący debiut literacki o niewidomej nastolatce. Zasada numer 1: nie traktuj jej inaczej tylko dlatego, że jest niewidoma. Zasada numer 2: jeśli ją oszukasz, nie będzie drugiej szansy. Parker Grand jest niewidoma. Straciła mamę w wypadku samochodowym, jej ojciec popełnił samobójstwo a Scott – były chłopak – zawiódł zaufanie. To całkiem sporo jak na jedną nastolatkę… Parker stara się być twardą dziewczyną. Kiedy nie biega swoją ulubioną trasą biegową, zajmuje się sercowym wsparciem i udzielaniem porad życiowych nieco zagubionym szkolnym przyjaciołom. Robi wszystko, żeby nie płakać, ale nie może już dłużej udawać, że nic złego się nie stało. Szczególnie, że kiedy w końcu zrozumie, co tak naprawdę przytrafiło się jej ojcu i dlaczego Scott tak się zachował, odkryje prawdę o tym, że nie wszystkie rzeczy są takimi, na jakie wyglądają… Wzruszająca, szczera i mocna opowieść o przyjaźni, dorastaniu, tolerancji i żałobie po stracie, która może przynieść tylko ukojenie." Powieść Erica Lindstroma, jest napisana bardzo przejrzystym, młodzieżowym stylem, który od samego początku przekonuje do siebie czytelnika. Autor ma naprawdę duże poczucie humoru, umie w niektórych momentach zmienić "złą" sytuacje w coś pozytywnego. Od razu widać, ze autor ma pojęcie o osobach niepełnosprawnych i o ich uczuciach. Właśnie tak wyobrażam sobie świat niewidomej nastolatki. Książka jest napisana tak, że uczy nas tolerancji dla niepełnosprawności. Autor zawarł też w swojej książce pewną mądrość, która okazała się dla mnie wielką lekcją i od razu dała mi przysłowiowego "kopa" do spełniania swoich marzeń. Kreacja bohaterów to jedna z tych rzeczy, które wyszły autorowi naprawdę bardzo dobrze. Postacie są charakterne, a mimo wszystko mają tą nastoletnią niewinność w sobie. Główna bohaterka, jest osobą, która nie boi się wygłosić szczerej opinii na każdy temat, nie jest idealna, ma swoje rozterki, które poruszyły w moim sercu jakąś czułą strunę. Zaimponował mi styl bycia bohaterki oraz to, że nie poddawała się mimo tego, że była osobą niewidomą i nie miała łatwo w niektórych momentach. Twardo stąpała po ziemi, wiedząc czego chce od samego początku, ale i gubiąc się niejeden raz. Od samego początku zaczęłam się z nią w pewien sposób utożsamiać, trzymałam za nią kciuki przy ważnych dla niej momentach, ale i płakałam gdy ona płakała. Jeszcze raz to powtórzę, kreacja bohaterów jest mistrzowska! Co muszę jeszcze powiedzieć o książce? Bardzo podoba mi się wydanie tej książki. Egzemplarz recenzencki może nie powala, ale gdy zobaczyłam już całość gotową do sprzedaży na zdjęciach... ah piękny to widok! Bardzo podoba mi się także brajl nad każdym rozdziałem i tytuł, który jest napisany brajlem. Niestety u mnie w egzemplarzu nie był on wypukły - a szkoda. Podsumowując, polecam tę książkę. Polecam ją Wam wszystkim, jest warta przeczytania i poznania chodź trochę życia osoby niewidomej. Dziękuję za przeczytanie, Wydawnictwu YA!

Parker jest niewidoma, jednak nie przeszkadza jej to by oceniać ludzi. Dziewczyna mimo swojej niepełnosprawności jest inteligentna i nie poddaje się. Kilka niespodziewanych wydarzeń burzą jej policzony świat i sprawiają, że zaczyna robić rzeczy, o których nigdy by się nie przypuszczała. Parker ma też swoje zasady i jeżeli ktokolwiek je złamie może się z nią już żegnać, zwłaszcza jedna zasada jest dla niej szczególnie ważna. Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się po tej książce wiele. Miała to być zwykła obyczajówka, o tyle ciekawa, że główna bohaterka jest niewidoma i dzięki temu mamy okazję poznać jej wszystkie myśli i jej sposób postrzegania świata Jaka ja byłam głupia! "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." Ta książka jest naprawdę dobra! Jak na debiut autora jestem w kompletnym szoku. Historia Parker nie wyróżnia się pędzącą akcją czy magią. To opowieść o dziewczynie, której życie zmienia się po wypadku samochodowym i śmierci taty. To opowieść o dziewczynie, która mimo ślepoty chce spełniać swoje marzenia. Chce biegać, chce spotykać się ze znajomymi i znaleźć miłość. Bohaterowie są różnorodni. Każda się czymś charakteryzuje i mimo, że nie wiemy jak wyglądają, to dzięki ich zachowaniu i charakterowi dowiadujemy się jacy są. W sumie ja polubiłam wszystkie postacie. Dla mnie były bardzo rzeczywiste i takie ludzkie. To byli nastolatkowie ze swoimi problemami, marzeniami, obawami i uczuciami. Czasami miałam wrażenie, że autor w jednej czy drugiej postaci charakteryzuję moją koleżankę lub kolegę, co według mnie zasługuje na uznanie. Historia pisana z punktu widzenia osoby niewidomej była naprawdę bardzo ciekawym zabiegiem. Dzięki temu ta pozycja bardzo się wyróżnia i zdecydowanie jest warta uwagi. Autor postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko i sprostał zadaniu. "...każdy ma tajemnice. Każdy. Nawet ludzie, których bardzo kochasz, i wydaje ci się, że dobrze ich znasz." Reasumując Do zobaczenia nigdy to ciekawa i oryginalna powieść ze swego gatunku. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać i przekonać się, jak życie osoby niewidomej może być trudne i jak ona odbiera świat. Uważam, że dzięki tej pozycji możemy poznać lepiej punkt widzenia osób niewidomych i lepiej ich zrozumieć. Naprawdę pozycja zdecydowanie warta uwagi!

Tytuł, który nadano tej książce w tłumaczeniu jest adekwatny do stanu Parker, bowiem dziewczyna straciła wzrok w wypadku samochodowym. Nie jest to nic przyjemnego i zapewne wielu z Was nie życzyłoby tego nawet najgorszemu wrogowi. Eric Lindstrom pisze na ten temat tak, aby każdy mógł choć trochę zrozumieć to, w jakiej sytuacji znajduje się główna bohaterka. Wiele przeżyła w swoim życiu, ale nie poddała się i brnie dalej jak burza. Ta książka w jakiś sposób może być nam bliska, gdyż ukazuje życie nastolatków oraz ich problemy. Styl pisania autora jest nad wyraz lekki, przez co przyjemny w czytaniu. Parker Grant w wypadku straciła wzrok, ale przede wszystkim mamę, sama była wtedy małym dzieckiem, a musiała sobie z tym jakoś poradzić. Wielkim wsparciem dla małej dziewczynki okazała się najważniejsza osoba w jej życiu - tata, ale nie można zapomnieć o jej przyjaciołach, którzy stali się dla niej jak rodzina. Do pewnego wydarzenia, gdy jej przyjaciel Scott zawiódł zaufanie i traci kolejną ważną dla siebie osobę. Parę lat później ojciec Parker popełnia samobójstwo, choć dziewczyna uparcie w to nie wierzy. Zostaje jej tylko Sarah, najlepsza przyjaciółka. Parker jest wybitnie dobrze napisaną postacią, szczera do bólu, uwielbiająca biegać, ale jej życie nie jest przecież kolorowe. Ukrywanie emocji po samobójstwie ojca to coś, czym kieruje się w życiu od dłuższego czasu. Gdzieś tam w środku nie może sobie poradzić z tymi wszystkimi rzeczami, które stały się w jej życiu. Sarah - najlepsza przyjaciółka to osoba, która raczej nie mówi za dużo o sobie i swoim dotychczasowym życiu, bardziej słucha problemów Parker, przez co dziewczyny mają przed sobą tajemnice. Z drugiej strony jest najlepszą osobą dla ślepej osoby, bo nie próbuje się nad nią litować i myślę, że dla Parker to jest najważniejsze. O bohaterach mogłabym Wam jeszcze więcej opowiedzieć, ale chcę byście sami poznali resztę z nich. Trudno jest sobie wyobrazić swoje życie bez jednego z najważniejszych zmysłów, jednak autor stara się nam to przybliżyć w jak najlepszy sposób. Czytając tą książkę można sobie zdać sprawę z tego, jak ślepi ludzie mają utrudnione życie i nie chodzi tu o sam fakt straty wzroku, ale fakt, że ludzie litują się z przymusu nad nimi, choć nieraz naprawdę nie potrzebują ich pomocy i czują się bezużyteczni przez takie zachowanie. Ja doskonale to rozumiem i sądzę, że każdy z Was również powinien to zrozumieć. Myślę, że Eric Lindstrom pokazuje doskonale jak obchodzić się z niewidomą osobą. Najpiękniejsze w tym wszystkim jest przesłanie tej historii. Tutaj mówi się dużo o odmienności, przyjaźni, bólu, stracie i przebaczeniu. Każda ta rzecz jest istotnie ważna w tej opowieści. Wydawać by się mogło, że to tylko książka o Parker, ale wszystkie te emocje też są ważne, liczą się tak samo, jak główna bohaterka. W niektórych chwilach doprowadza do śmiechu, aby następnie mówić o dość poważnych tematach. Prosta, ale jak magiczna książka wciągnie wszystkich, tego jestem pewna. Gorąco polecam tą opowieść, bo warto samemu chwilę o niej pomyśleć.

Opinia pochodzi z bloga http://www.posredniczka-ksiazek.pl/ Eric Lindstrom – autor dwóch książek dla młodzieży: Do zobaczenia nigdy (po raz pierwszy wydana w grudniu 2015) i The Tragic Kind of Wonderful (premiera w styczniu 2017). Zanim zajął się pisaniem książek pracował jako dyrektor kreatywny, scenarzysta i projektant gier. Jest współautorem słynnej gry Tomb Raider: Legend, za którą w 2016 roku otrzymał nominację do prestiżowej nagrody BAFTA za najlepszy scenariusz gry wideo. Ta książka zainteresowała mnie samym opisem i bez wahania postanowiłam zapoznać się z twórczością autora. Bardzo lubię debiuty, ponieważ nigdy nie wiem czego się po nich spodziewać, czasami zdarza się, że jestem ogromnie rozczarowana lekturą, ale zdarzają się książki takie ja ta. Powieść Ericka Lindstroma jest prawdziwą perełką wśród debiutów literackich, zachwyca nie tylko fabułą, ale i doskonałą kreacją bohaterów, a gdy skończyłam czytać miałam ochotę polecać ją każdemu, kto tylko będzie chciał słuchać. Poznajemy Parker. Dziewczyna pomimo tego, że niedawno straciła drugiego rodzica, jest twarda. Nie płacze, nie dramatyzuje, stara się żyć tak jak kiedyś. Poza gronem najbliższych przyjaciół odcina się od ludzi. Jej złota zasada, że nigdy nie daje drugiej szansy, gdy już raz ktoś zawiedzie jej zaufanie, jest przestrzegana bardzo rygorystycznie. Przestrzeganie tej zasady było banalnie proste, gdy jej były przyjaciel i chłopak chodził do innego liceum, sytuacja skomplikowała się, gdy razem z innymi uczniami przeniósł się do szkoły, w której uczy się Parker. "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." To zadziwiające, że w książce dla młodzieży autor zawarł tak wiele informacji dotyczących życia z osobami niewidomymi. Nie są to suche fakty, czy poradnikowy monolog. Lindstrom wplótł w ciekawą fabułę „Do zobaczenia nigdy” wiele cennych rad i informacji, które potrafią otworzyć oczy na rzeczy, które czasami nam umykają. Bohaterka poza swoją niepełnosprawnością musi radzić sobie również z przytłaczającym bólem po stracie rodziców, niepewnością, brakiem poczucia bezpieczeństwa, a gdy znajduje się na skraju rozsypki powracają uczucia i lęki, o których starała się zapomnieć przez kilka ostatnich lat. Wielkie brawa należą się autorowi za postać Parker. Spodziewałam się delikatnej i kruchej dziewczyny, której życie nie oszczędzało. Dostałam silną, upartą i bardzo zdeterminowaną wojowniczkę z ogromnym poczuciem humoru, która popełnia wiele błędów. Ludzie do niej lgną, przyciąga ich jak magnes i w sumie mnie to nie dziwi, bo i ja polubiłam ją od samego początku. Fabuła książki może wydawać się sztampowa i przewidywalna, gdyby nie fakt, że bohaterka nie widzi, to naprawdę wiele zmienia. Śledzenie jej losów i poznawanie świata z jej punktu „widzenia" okazało się zajęciem bardzo wciągającym. Gdy dodać do tego jej czasami wybuchowy charakter i niecodzienne podejście do ludzi, otrzymujemy książkę pełną pasji i humoru. "Do zobaczenia nigdy" jest nie tylko wywołującą wiele emocji, świetną rozrywką. Przede wszystkim jest to książka mądra, która uczy zrozumienia, empatii oraz tego, że nie wszystko jest takie jak na pierwszy rzut oka się wydaje. Myślę, że ta książka jest jedną z tych, które powinno się przeczytać.Polecam !

Zabierając się za lekturę Do zobaczenia nigdy, nie przypuszczałam, że książka wywrze na mnie takie wrażenie. Zupełnie nie spodziewałam się tego, co miałam okazje przeżyć, przeczytać… Eric Lindstrom stworzył niezwykle poruszającą opowieść o młodej dziewczynie, która przeszła w życiu wiele – straciła rodziców, wzrok, najlepszego przyjaciela – a mimo to nauczyła się brać życie takim, jakie ono jest i cieszyć się tym, co ma… W większości przypadków ludzie w takich momentach się załamują, spadają… Parker pokazuje, że można iść naprzód, niemniej nie jest to droga usłana różami… ale czyja jest? Do zobaczenia nigdy nie jest pierwszą książką, jaką miałam okazję czytać dotyczącą osób niepełnosprawnych. Niemniej pierwszą, która przedstawiona jest z perspektywy takiej osoby. Przyznam, że dużo łatwiej jest wczuć się w emocje bohatera i zrozumieć pewne mechanizmy, gdy narracja jest narracją pierwszoosobową. Dzięki takiemu zabiegowi łatwiej ogarnąć perspektywę osoby niewidomej towarzyszące jej uczucia, przeszkody, z jakimi mierzy się codziennie – jej codzienność. To, co podobało mi się w postaci Parker to, to, że pomimo swojego kalectwa nie chciała litości i pobłażania. Chciała być traktowana jak pełnowartościowa osoba, którą notabene była, a nie by chuchano na nią i dmuchano… Pomimo tematyki książki, czyta się ją bardzo szybko. Od pierwszych stron historia wciąga, a każdy kolejny rozdział działa niczym magnes, bo chce się wiedzieć więcej… więcej… Autor wymieszał ze sobą wątek związany z tolerancją, śmiercią, przyjaźnią i miłością. Wydawać by się mogło, że jak na 336 stron to stanowczo za dużo. Nic bardziej mylnego… Lekki styl autora i umiejętności pozwoliły stworzyć mieszankę iście wybuchową, która wywołuje feerię emocji. Czasem poczujecie smutek, innym razem będziecie się śmiać albo poczujecie irytację… Young Adult powinno właśnie takie być – emocjonalne, pobudzające i z pewnego rodzaju przekazem… a jednocześnie winno być przyjemną lekturą, by zachęcać do czytania i poznawania nowych historii… Podsumowując: Do zobaczenia nigdy jest niezwykle intrygującą książką z gatunku Young Adult. Przyjemność z jej lektury będą mieli nie tylko nastolatkowie, do których skierowana jest tak powieść, ale także dojrzali czytelnicy. Powieść ta porusza bardzo dużo elementów, która autor w cudowny sposób ze sobą połączył, tworząc przyjemną lekcję o życiu, którą wielu powinno odbyć, by zrozumieć… Spróbować zrozumieć… Jeśli więc macie ochotę na rollercoaster emocjonalny i dobrą zabawę jednocześnie koniecznie sięgnijcie po tę powieść – nie zawiedziecie się. Gorąco polecam!

O „Do zobaczenia nigdy” dowiedziałam się stosunkowo przypadkiem, przeglądając zapowiedzi wydawnictw. Zobaczyłam okładkę, przeczytałam opis z tyłu i stwierdziłam, że to ciekawa propozycja dla mnie. Najbardziej do sięgnięcia po nią zachęcił mnie jednak fakt, że narratorką i główną bohaterką powieści Erica Lindstroma jest niewidoma dziewczyna. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z wykorzystaniem takiego motywu w literaturze młodzieżowej i byłam ciekawa, jak ten rodzaj niepełnosprawności zostanie przedstawiony w książce skierowanej do nastoletniego czytelnika. Muszę przyznać, że ten aspekt „Do zobaczenia nigdy” oceniam jak najbardziej na plus, podobnie jak wiele innych elementów, które sprawiają, że naprawdę miło spędziłam czas czytając tę powieść. Tak, jak przypuszczałam, czymś, co znacznie wyróżnia „Do zobaczenia nigdy” na tle innych młodzieżówek jest kreacja głównej bohaterki. Parker w wyniku wypadku samochodowego straciła wzrok i teraz ma znacznie utrudnione normalne funkcjonowanie. Nie przeszkadza jej to jednak codziennie rano biegać i udzielać rad innym w sprawie ich problemów sercowych. Jest to bohaterka dość specyficzna i nie mam w tym momencie na myśli tylko jej niepełnosprawności. Parker kreuje siebie jako osobę szczerą, zamkniętą i nieprzejmującą się zdaniem innych. Swoje uczucia stara się tłumić zachowując się w dość egoistyczny sposób, co przez pierwsze kilka rozdziałów mnie denerwowało. Później jednak, kiedy dowiedziałam się, dlaczego dziewczyna zachowuje się tak, a nie inaczej, mój stosunek do niej całkiem się zmienił. Teraz, już po lekturze całości, uważam, że Parker to jedna z ciekawszych postaci żeńskich występujących w literaturze młodzieżowej. Bardzo dobrze, że różni się znacznie od innych bohaterek w książkach tego typu. Dla mnie jednym z najbardziej interesujących elementów tej książki było przedstawienie codziennego życia osoby niewidomej. Jak już wcześniej wspomniałam, nigdy wcześniej nie czytałam powieści poruszającej taki temat i wydaje mi się, że dzięki „Do zobaczenia nigdy” wiem trochę więcej o problemach, z jakimi muszą się mierzyć takie osoby. Eric Lindstrom pokazuje, jak wiele wsparcia ze strony otoczenia potrzebują tacy ludzie – przy czym nie chodzi tu o litość, ale o zwyczajną, bezinteresowną pomoc. Nie jest to jednak jedyna kwestia poruszana w tej powieści. Oprócz tolerancji napotykamy w niej również inne, nie mniej ważne tematy. Czytamy między innymi o różnych sposobach radzenia sobie ze śmiercią bliskiej osoby, przeżywaniu żałoby, jak również o przyjaźni i umiejętności przebaczania osobom, które wyrządziły nam jakąś krzywdę. Moim zdaniem dzięki temu „Do zobaczenia nigdy” to książka, którą powinno przeczytać jak najwięcej osób. W przystępny sposób przekazuje ona wiele prawd na temat naszego życia. Mogłoby się wydawać, że z powodu podejmowania masy poważnych tematów powieść Erica Lindstroma to książka, przez którą trudno przebrnąć. Nic bardziej mylnego. W „Do zobaczenia nigdy” znajdziemy wiele cech charakterystycznych dla literatury młodzieżowej, dzięki czemu całość czyta się bardzo płynnie i przyjemnie. Styl autora jest bardzo lekki i pełen humoru. Mnie udało się całą książkę przeczytać w jeden dzień i uważam, że warto jej poświęcić chociaż tyle czasu, bo historia Parker jest naprawdę warta poznania. Na uwagę zasługuje też szata graficzna książki. Okładka bardzo mi się podoba, jest chyba nawet ładniejsza od zagranicznej wersji (można ją zobaczyć wyżej). Jednak mnie najbardziej przypadły do gustu napisy w alfabecie Braille’a umieszczone na przodzie i brzegu książki. Wewnątrz znajdują się one również nad nazwami rozdziałów. Taki zabieg dodaje całości wiele uroku i sprawia, że wygląd zewnętrzny powieści idealnie pasuje do tego, co znajdujemy w środku. Podsumowując: „Do zobaczenia nigdy” to wciągająca, ciepła młodzieżówka, która niesie ze sobą niejedno przesłanie. Nie skupia się tylko i wyłącznie na typowych nastoletnich problemach, ale stara się też przekazać coś wartościowego czytelnikowi. Z pewnością nie jest to jedna z schematycznych powieści dla nastolatków. Książka Erica Lindstroma to – ze względu na podejmowany temat – coś nowego na polskim rynku czytelniczym. Gorąco Was zachęcam do zapoznania się z nią! Recenzja również na readwithpassion.it27.pl

http://podroozdokrainyksiazek.blogspot.com/2017/06/do-zobaczenia-nigdy-autor-lindstrom.html Pierwszą rzeczą, która mnie ogromnie zaciekawiła w tej pozycji jest sam tytuł „Do zobaczenia nigdy” W końcu przedstawia dwa przeciwne ze sobą znaczenia. Główną bohaterką jest Parker Grant, osoba której życie składa się z wielu nieszczęść. W końcu jej świat dookoła jest cały spowity w ciemności, czerń to jedyny kolor, który jest w stanie ujrzeć. Chcecie wiedzieć kto stracił rodziców? Tak, właśnie Parker. A kto mógł zostać zraniony tak mocno, aby ta osoba straciła zaufanie do tej osoby? Znowu Parker… Muszę przyznać się, że ja sobie nie wyobrażam, aby spotkała mnie, którakolwiek z tych tragedii. Dlatego tak bardzo szanuję dziewczynę, która ma w sobie tyle siły i determinacji by nie załamywać się, a także być tak dzielną. Radzi sobie sama, a wysoka troska ze strony innych potrafi ją drażnić. Chociaż nie była moją ulubioną postacią w całej historii to budziła we mnie odczucie wielkiego podziwu. Największe gratulacje dla autorki tej książki, za emocję które wywołuję w czytelniku i relacje w niej przedstawione. A także poruszenie ważnych życiowych odczuć. Główna bohaterka mimo posiadania wielkiej szczerości i problemów, które ją dotknęły potrafiła wesprzeć i nie odwracać się na krzywdę innych. Postacie drugoplanowe wcale od niej nie odbiegały, a nawet pokochałam je jeszcze mocniej. Wszystko jest przedstawione w żywy, realistyczny sposób. Poruszane w książce problemy są i będą zawsze ponadczasowe. Każdy w naszym życiu widzi osoby, które zmagają się z brakiem tolerancji, a ta książka może innych wiele nauczyć. Wzloty i upadki przedstawione w nastoletnich przyjaźniach. Dzięki historii Parker możemy utożsamić się z osobą niewidomą. Bo tak naprawdę nie mamy pojęcia co odczuwa ta osoba w środku swojego serca, umysłu. Mimo momentami ciężkiego charakteru bohaterki w pełni byłam w stanie ją zrozumieć. Nigdy nie czytałam podobnej książki, ale jeśli kiedykolwiek będę miała okazję przeczytać bliźniaczą to z wielką chęcią to zrobię. Wiele zaczerpniętych z niej mądrości pozostanie ze mną do końca. "Bo tak naprawdę nie da się poznać drugiego człowieka. Nie do końca. " Eric Lindstrom – Do zobaczenia nigdy

Wydaje mi się, że słowo 'niewidomy' może stać się moim kolejnym słowem kluczem - oznaczeniem książki, którą na bank przeczytam. Na dobrą sprawę nie miałam pojęcia o czym będzie ta książka. Podczas wybierania praktycznie w ogóle nie spojrzałam na opis. Wypatrzyłam tylko to słowo, zauważyłam na okładce słowa Brailem i już wiedziałam, że muszę przeczytać. Pierwszą moją myślą po zakończeniu czytania było, że fani Johna Greena będą zadowoleni. Dlatego też nią chciałabym zacząć dzisiejszą recenzję. Nie wiem jakim cudem, ale książka jest niesamowicie podobna do jego twórczości. Oczywiście w dobrym znaczeniu tych słów, o żadnym ściąganiu nie ma tutaj mowy. Po prostu 'Do zobaczenia nigdy' jest niesamowicie specyficzną książką. Z cudownie odmiennymi bohaterami, dobrze uwikłaną fabułą, realistycznymi problemami i napisaną dobrym młodzieżowym językiem. Podsumowując, książka prawie idealna. Czemu prawie? Każda książka - nawet ta od pana Greena, ma także kilka wad i tego nie unikniemy. Jeśli mogłabym poszatkować książkę i oddzielnie cieszyć się z każdego kolejnego wątku to przez miesiąc uśmiech nie schodziłby mi z twarzy. Niestety tutaj nie mamy miesiąca, więc przytoczę tylko moje ulubieńce. Po pierwsze porady sercowe Parker są czymś niesamowitym. Dziewczyna wraz ze swoją najlepszą przyjaciółką - Sarah, siadają na podwórku szkolnym i udzielają całkowicie szczerych, często trudnych do przyjęcia porad sercowych. Chyba każda z nas zna taki moment, kiedy najlepsza przyjaciółka pyta się nas co ma zrobić w danej sytuacji. A co gdyby przychodziła się u nas radzić cała szkoła? Cóż, zabawy było by ponad umiar i to właśnie nam zaprezentowano. Naprawdę, naprawdę świetny pomysł z tym wątkiem i doceniam go. Kolejnym wątkiem na który warto zwrócić uwagę jest ten romantyczny. Często wydaje mi się, że to on jest najbardziej przewidywalny, beznadziejny i w ogóle nie jest w stanie być tym niestandardowym. A tu proszę! Nie spodziewałam się absolutnie żadnego momentu. Co prawda mogę zarzucić autorce, że zrobiła z jednego chłopaka schizofrenika, ale było to w dobrej intencji, więc wybaczam. Po raz pierwszy zastosowano nieczyste chwyty, kiedy mieliśmy się czegoś dowiedzieć. Czułam się jakbym czytała kryminał, w którym wątkiem kryminalnym jest ten romantyczny. Ciężko zrozumieć, prawda? No cóż, niezrozumienie jest pierwszym stopniem do ciekawości, bo dam sobie rękę odciąć, że takiego wątku jeszcze nie spotkaliście, a uwierzcie mi - chcecie spotkać. Podsumowując, 9/10. Czytajcie, bo warto. Szczególnie okularnicy, bo naprawdę miło dla odmiany poczytać o sobie. Poza tym książka jest naprawdę, naprawdę cudowna. Całość wraz z sesją zdjęciową dostępna -> http://tysiac-zyc-czytelnika.blogspot.com/2017/06/133-do-zobaczenia-nigdy-eric-lindstrom.html