Do zobaczenia nigdy (okładka miękka)

Historia niewidomej Parker, która przeżywa w swoim życiu wzloty i upadki. .. wypadek, śmierć matki, utrata wzroku, śmierć ojca ... to wszystko odbiło się na jej życiu. Ale ona jest silna. Kto mając oczy zamknięte potrafi biegać i w nic nie wpaść. Kto potrafi doradzać innym w sprawach sercowych itp. Kto zna drogę przez całe centrum handlowe do tego jedynego sklepu z obuwiem. To wszystko pokazuje że niepełnosprawność w jej wypadku to nic strasznego.

Typowa nowelka. Nie jestem zbyt wielką fanką. Jedyne co wyróżnią tą książkę, to fakt, że główna bohaterka jest ślepa. Raczej nie przeczytałabym ponownie.

Ciekawie napisana nie tak predko zorientowalam sie o co chodzi takze polecam

Czytasz w 1 wieczór.

O „Do zobaczenia nigdy” dowiedziałam się stosunkowo przypadkiem, przeglądając zapowiedzi wydawnictw. Zobaczyłam okładkę, przeczytałam opis z tyłu i stwierdziłam, że to ciekawa propozycja dla mnie. Najbardziej do sięgnięcia po nią zachęcił mnie jednak fakt, że narratorką i główną bohaterką powieści Erica Lindstroma jest niewidoma dziewczyna. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z wykorzystaniem takiego motywu w literaturze młodzieżowej i byłam ciekawa, jak ten rodzaj niepełnosprawności zostanie przedstawiony w książce skierowanej do nastoletniego czytelnika. Muszę przyznać, że ten aspekt „Do zobaczenia nigdy” oceniam jak najbardziej na plus, podobnie jak wiele innych elementów, które sprawiają, że naprawdę miło spędziłam czas czytając tę powieść. Tak, jak przypuszczałam, czymś, co znacznie wyróżnia „Do zobaczenia nigdy” na tle innych młodzieżówek jest kreacja głównej bohaterki. Parker w wyniku wypadku samochodowego straciła wzrok i teraz ma znacznie utrudnione normalne funkcjonowanie. Nie przeszkadza jej to jednak codziennie rano biegać i udzielać rad innym w sprawie ich problemów sercowych. Jest to bohaterka dość specyficzna i nie mam w tym momencie na myśli tylko jej niepełnosprawności. Parker kreuje siebie jako osobę szczerą, zamkniętą i nieprzejmującą się zdaniem innych. Swoje uczucia stara się tłumić zachowując się w dość egoistyczny sposób, co przez pierwsze kilka rozdziałów mnie denerwowało. Później jednak, kiedy dowiedziałam się, dlaczego dziewczyna zachowuje się tak, a nie inaczej, mój stosunek do niej całkiem się zmienił. Teraz, już po lekturze całości, uważam, że Parker to jedna z ciekawszych postaci żeńskich występujących w literaturze młodzieżowej. Bardzo dobrze, że różni się znacznie od innych bohaterek w książkach tego typu. Dla mnie jednym z najbardziej interesujących elementów tej książki było przedstawienie codziennego życia osoby niewidomej. Jak już wcześniej wspomniałam, nigdy wcześniej nie czytałam powieści poruszającej taki temat i wydaje mi się, że dzięki „Do zobaczenia nigdy” wiem trochę więcej o problemach, z jakimi muszą się mierzyć takie osoby. Eric Lindstrom pokazuje, jak wiele wsparcia ze strony otoczenia potrzebują tacy ludzie – przy czym nie chodzi tu o litość, ale o zwyczajną, bezinteresowną pomoc. Nie jest to jednak jedyna kwestia poruszana w tej powieści. Oprócz tolerancji napotykamy w niej również inne, nie mniej ważne tematy. Czytamy między innymi o różnych sposobach radzenia sobie ze śmiercią bliskiej osoby, przeżywaniu żałoby, jak również o przyjaźni i umiejętności przebaczania osobom, które wyrządziły nam jakąś krzywdę. Moim zdaniem dzięki temu „Do zobaczenia nigdy” to książka, którą powinno przeczytać jak najwięcej osób. W przystępny sposób przekazuje ona wiele prawd na temat naszego życia. Mogłoby się wydawać, że z powodu podejmowania masy poważnych tematów powieść Erica Lindstroma to książka, przez którą trudno przebrnąć. Nic bardziej mylnego. W „Do zobaczenia nigdy” znajdziemy wiele cech charakterystycznych dla literatury młodzieżowej, dzięki czemu całość czyta się bardzo płynnie i przyjemnie. Styl autora jest bardzo lekki i pełen humoru. Mnie udało się całą książkę przeczytać w jeden dzień i uważam, że warto jej poświęcić chociaż tyle czasu, bo historia Parker jest naprawdę warta poznania. Na uwagę zasługuje też szata graficzna książki. Okładka bardzo mi się podoba, jest chyba nawet ładniejsza od zagranicznej wersji (można ją zobaczyć wyżej). Jednak mnie najbardziej przypadły do gustu napisy w alfabecie Braille’a umieszczone na przodzie i brzegu książki. Wewnątrz znajdują się one również nad nazwami rozdziałów. Taki zabieg dodaje całości wiele uroku i sprawia, że wygląd zewnętrzny powieści idealnie pasuje do tego, co znajdujemy w środku. Podsumowując: „Do zobaczenia nigdy” to wciągająca, ciepła młodzieżówka, która niesie ze sobą niejedno przesłanie. Nie skupia się tylko i wyłącznie na typowych nastoletnich problemach, ale stara się też przekazać coś wartościowego czytelnikowi. Z pewnością nie jest to jedna z schematycznych powieści dla nastolatków. Książka Erica Lindstroma to – ze względu na podejmowany temat – coś nowego na polskim rynku czytelniczym. Gorąco Was zachęcam do zapoznania się z nią! Recenzja również na readwithpassion.it27.pl

Parker Grant jest niewidoma. Parę lat temu straciła mamę w wypadku samochodowym, jej tata popełnił samobójstwo lub przedawkował niekontrolowanie leki, a Scott - jej były chłopak - zawiódł zaufanie. Wydaje się to aż zanadto jak na jedną nastolatkę. Parker stara się być twarda. Codziennie biega swoją ulubioną trasą i zajmuje się udzielaniem porad życiowym ludziom ze szkoły wraz z jej przyjaciółką. Robi wszystko aby nie płakać i stara się żyć każdym dniem, ale już dłużej nie może udawać, że nic złego się nie stało. Przyznam, że głównie skusiłam się na tę książkę ze względu na naprawdę ciekawy zarys fabuły. To był mój drugi raz kiedy czytałam powieść o bohaterce, która jest niewidoma. Ten temat nie jest łatwy i czytając taką historię automatycznie jest mi ciężko na sercu, ale mimo iż jest nie prosty, to na pewno godny uwagi i wartościowy. Możemy poznać odczucia osoby niewidzącej - od tej drugiej strony (właściwej), poznać jak sobie radzi z tym wszystkim i jak funkcjonuje na co dzień. Główna bohaterka nie jest łatwą osobą. Chodzi mi mniej więcej o to, że ciężko było ją polubić, bo bywały momenty, że zachowywała się strasznie nieprzyzwoicie i arogancko. Dopiero z końcem książki ją polubiłam, gdy w końcu zrozumiała pewne kwestie i cieszę się, że tak się stało. Bardziej przywiązałam się do postaci drugoplanowych, którzy byli świetni. Nie wiem dlaczego mam takie odczucia. Może z tego względu, że miała dosyć tragiczną sytuację życiową i stała się taka a nie inna, z właśnie takim charakterem? Potrafię to zrozumieć, jednak było z nią ciężko. Co do bohaterów drugoplanowych: były to przekochane osoby. Scott, Molly, Sarah czy Kent.. z takimi osobami człowiek chciałby się przyjaźnić w życiu rzeczywistym. Byłam i do tej pory jestem zafascynowana ich charakterem i osobowością. To osoby bardzo wyraziste i autentyczne, które nie były w żaden sposób przerysowane. Nawet Parker, która nie jest moją ulubienicą, była realistyczna. W końcu nastolatkowie w liceum właśnie tak się zachowują, jak oni. Nie zauważyłam żadnych wymuszonych cech czy innych negatywnych aspektów. Książka porusza wiele problemów. Pojawiają się dylematy związane z kłamstwem i szczerością w przyjaźni. Widzimy przejaw dorastania i tolerancji. Błędy z przeszłości, które bardzo odbijają się na życiu codziennym i o których nie da się zapomnieć, a także walkę o przyjaźń i miłość, która nie zawsze może dostać drugą szansę. Bohaterów spotykają trudności, które nie byłyby zdziwieniem dla nikogo z nas. Można się bardzo utożsamić z tą pozycją. Problem kalectwa Parker budził we mnie współczucie i respekt. Mimo tego, iż nie polubiłam się z nią w trakcie lektury, jej przemyślenia momentami dogłębnie mnie wzruszały. Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy co może czuć osoba niewidoma i jak ogromnie może być jej ciężko. Główna bohaterka jest silną osobą. Wybudowała wokół siebie mur nie do przebicia, ale nawet najsilniejszy człowiek może okazać się momentami słaby. Na dodatek ogromnie do gustu przypadł mi cytat:,,Każdy człowiek jest tajemnicą. Nigdy nie wiesz, co się dzieje w jego głowie". To ogromna prawda dlatego, że każdy z nas toczy jakąś wewnętrzną walkę. Pióro autora jest proste, jasne i zrozumiałe. Eric Lindstrom idealnie wczuł się w środowisko nastolatków i pokazał ich świat od tej prawdziwej strony. Historia jest napisana według mnie świetnie, akcja nie pędziła, a bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani. Zdarzały się momenty, kiedy miałam świeczki w oczach, ale również takie, kiedy miałam ochotę śmiać się na głos. To warta uwagi młodzieżówka, która pokazuje dosyć nietypowy problem, ale równie istotny w życiu. 'Do zobaczenia nigdy' to dobra książka młodzieżowa, którą można przeczytać w zadowalająco szybkim tempie. Ja ją pochłonęłam w jeden dzień i jestem zaskoczona, jak szybko strony mi umykały. Nawet nie wiecie jak bardzo chciałabym kontynuacji tej historii. Ci bohaterowie nie zasługują tylko na jedną opowieść, ale na więcej! Zgłaszam sprzeciw, bo domagam się dużo więcej Scotta, Kenta czy Sarah! Proszę, proszę!

"Do zobaczenia nigdy” zaintrygowało mnie głównie z powodu głównej bohaterki Parker, która jest niewidoma. Nigdy wcześniej nie miałam okazji przeczytać historii pisanej z perspektywy osoby niewidomej. Jak autor może opowiedzieć ciekawą historię z punktu osoby, którą otacza jedynie ciemność, dźwięk i zapach? Czy jest to możliwe? Pierwszą rzeczą, którą powinniście wiedzieć o Parker Grant są jej reguły. To lista zasad dotyczących zachowania. Pierwsza reguła brzmi „Nie oszukuj mnie. Nigdy. Zwłaszcza wykorzystując moja ślepotę. Zwłaszcza publicznie.” Inna reguła mówi, aby nie traktować jej, jakby była półgłówkiem albo małym dzieckiem. Parę lat temu lista ta wzbogaciła się o kolejną regułę nieskończoności: „Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna.” Scott Kilpatrick był jej najlepszym przyjacielem, ale nadużył jej zaufanie, a teraz ponownie wkracza w jej życie. Dziewczyna unikała go przez ostatnie dwa lata i z powodzeniem udało jej się wyrzucić go ze swojego serca. Ale czy na pewno? Czy dziewczyna jest w stanie wybaczyć mu błąd i dać mu drugą szansę? Główną bohaterką jest Parker, która w wypadku straciła mamę i wzrok. Jednak wypadek nie powstrzymał jej, w byciu niezależną nastolatką. Choć otacza ją ciemność, to nadal słyszy, czuje i ma sprawne ciało. Parker to silna dziewczyna, która nie chce, aby ludzie się nad nią litowali i uważali za słabą. Walczy ze śmiercią ojca, nie okazując przy tym łez i bólu, który wypełnia jej serce. Przez zdradę Scotta przestała ufać ludziom, stając się oziębła i mało sympatyczna. Jest uparta i odważna, ale potrzebuje poukładać sobie parę spraw i zrozumieć swój błąd. Często pochopnie osądza innych i koncentruje się na sobie, a ciętym językiem potrafi zranić. Charakterystycznym elementem Parker jest szalik, którym zawsze zasłania oczy. Początkowo wydawało mi się to dziwne, jednak szybko przekonałam się do tego. Dziewczyna codziennie rano wybierała inny szalik, wyrażając w ten sposób swoją indywidualność. Kolejną charakterystyczną rzeczą, która sprawia, że Parker nie jest szablonową postacią, jest jej zamiłowanie do biegów. Nastolatka zaczyna dzień od przebiegnięcia znanej na pamięć trasy. Jest to niebezpieczne zachowanie, które daje jej niezależność i siłę. „Do zobaczenia nigdy” to książka z kategorii young adult. Ku mojemu zadowoleniu nie koncentruje się wyłącznie na romansie, ale na przyjaźni. Przyjaźń odgrywa tutaj znaczącą rolę. Każda z koleżanek Parker jest inna, ale razem tworzą zgraną paczkę, którą od razu polubiłam. Przyjaźń ukazana w książce nie była doskonała, lecz dzięki nakreśleniu szczęśliwych, smutnych i tych złych momentów, stała się bardzo realistyczna. Jak wspomniałam wcześniej, w książce pojawia się także romans. Między Parker a jej najlepszym przyjacielem istnieje subtelne uczucie, które na stałe zadomowiło się w ich sercach. Szczerze kibicowałam im od samego początku. Po zamknięciu książki czułam rozczarowanie, bo… nadszedł czas, aby pożegnać się z Parker. E. Lindstrom pozytywnie zaskoczył mnie swoją debiutancką powieścią zatytułowaną „Do zobaczenia nigdy”. Książkę pochłonęłam w kilka godzin, aż byłam tym faktem zaskoczona. Uważam, że autor dobrze poradził sobie z zilustrowaniem sposobu, w jaki Parker, tak sprawnie radzi sobie w życiu. „Do zobaczenia nigdy” opowiada o stracie i bólu, ale także o wartości prawdziwej przyjaźni. Parker to postać, którą zapamiętam na długo. Dlaczego? Bo mimo niepełnosprawności ujęła mnie swoim charakterem, indywidualnością, determinacją i siłą. Ciepło w moim sercu wywołało także subtelne zakończenie historii dziewczyny. Co mogę jeszcze dodać? Koniecznie przeczytaj książkę o Parker Grant! www.mowmikate.blogspot.com

Uwielbiam książki młodzieżowe. Od zawsze coś mnie do nich ciągnęło mimo, że niektóre mają ten sam "wyświechtany" już rys fabularny. I tak oto, gdy tylko miałam okazje, wzięłam się za czytanie książki Erica Lindstroma - Do zobaczenia nigdy. Książka zaintrygowała mnie od samego początku. Na palcach jednej dłoni mogę policzyć książki, które poruszają temat osób niewidomych. Bardzo ładna, minimalistyczna okładka, która mimo tego, że jest zwykła, ładnie komponuje się w naszej biblioteczce. Zapraszam Was zatem na recenzję książki Erica Lindstroma - Do zobaczenia nigdy! "Zaskakujący debiut literacki o niewidomej nastolatce. Zasada numer 1: nie traktuj jej inaczej tylko dlatego, że jest niewidoma. Zasada numer 2: jeśli ją oszukasz, nie będzie drugiej szansy. Parker Grand jest niewidoma. Straciła mamę w wypadku samochodowym, jej ojciec popełnił samobójstwo a Scott – były chłopak – zawiódł zaufanie. To całkiem sporo jak na jedną nastolatkę… Parker stara się być twardą dziewczyną. Kiedy nie biega swoją ulubioną trasą biegową, zajmuje się sercowym wsparciem i udzielaniem porad życiowych nieco zagubionym szkolnym przyjaciołom. Robi wszystko, żeby nie płakać, ale nie może już dłużej udawać, że nic złego się nie stało. Szczególnie, że kiedy w końcu zrozumie, co tak naprawdę przytrafiło się jej ojcu i dlaczego Scott tak się zachował, odkryje prawdę o tym, że nie wszystkie rzeczy są takimi, na jakie wyglądają… Wzruszająca, szczera i mocna opowieść o przyjaźni, dorastaniu, tolerancji i żałobie po stracie, która może przynieść tylko ukojenie." Powieść Erica Lindstroma, jest napisana bardzo przejrzystym, młodzieżowym stylem, który od samego początku przekonuje do siebie czytelnika. Autor ma naprawdę duże poczucie humoru, umie w niektórych momentach zmienić "złą" sytuacje w coś pozytywnego. Od razu widać, ze autor ma pojęcie o osobach niepełnosprawnych i o ich uczuciach. Właśnie tak wyobrażam sobie świat niewidomej nastolatki. Książka jest napisana tak, że uczy nas tolerancji dla niepełnosprawności. Autor zawarł też w swojej książce pewną mądrość, która okazała się dla mnie wielką lekcją i od razu dała mi przysłowiowego "kopa" do spełniania swoich marzeń. Kreacja bohaterów to jedna z tych rzeczy, które wyszły autorowi naprawdę bardzo dobrze. Postacie są charakterne, a mimo wszystko mają tą nastoletnią niewinność w sobie. Główna bohaterka, jest osobą, która nie boi się wygłosić szczerej opinii na każdy temat, nie jest idealna, ma swoje rozterki, które poruszyły w moim sercu jakąś czułą strunę. Zaimponował mi styl bycia bohaterki oraz to, że nie poddawała się mimo tego, że była osobą niewidomą i nie miała łatwo w niektórych momentach. Twardo stąpała po ziemi, wiedząc czego chce od samego początku, ale i gubiąc się niejeden raz. Od samego początku zaczęłam się z nią w pewien sposób utożsamiać, trzymałam za nią kciuki przy ważnych dla niej momentach, ale i płakałam gdy ona płakała. Jeszcze raz to powtórzę, kreacja bohaterów jest mistrzowska! Co muszę jeszcze powiedzieć o książce? Bardzo podoba mi się wydanie tej książki. Egzemplarz recenzencki może nie powala, ale gdy zobaczyłam już całość gotową do sprzedaży na zdjęciach... ah piękny to widok! Bardzo podoba mi się także brajl nad każdym rozdziałem i tytuł, który jest napisany brajlem. Niestety u mnie w egzemplarzu nie był on wypukły - a szkoda. Podsumowując, polecam tę książkę. Polecam ją Wam wszystkim, jest warta przeczytania i poznania chodź trochę życia osoby niewidomej. Dziękuję za przeczytanie, Wydawnictwu YA!

ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com Myślisz, że twój okres dorastania był trudny? Parker Grant to niewidoma nastolatka. Utrata wzroku była skutkiem wypadku samochodowego, w którym straciła matkę. Jej ojciec popełnił samobójstwo, a były chłopak Scott - zawiódł jej zaufanie. Można rzec, że życie Parker jest pasmem niekończących się nieszczęść. To, co musiała przejść, to zdecydowanie za dużo jak na jedną nastolatkę. Miała jednak również wiele szczęścia. Przyjaciele nie odwrócili się od niej, a po śmierci ojca mogła dalej mieszkać w swoim domu i uczęszczać na zajęcia w szkole, w której uczyła się od samego początku - wszystko to dzięki ciotce, która razem z dziećmi przeprowadziła się do domu osieroconej dziewczyny. Parker mimo tych wszystkich niepowodzeń stara się za wszelką cenę prowadzić normalne życie i nie dopuścić do całkowitego załamania. Wierzy, że ojciec nie popełnił samobójstwa - nie mógłby przecież zostawić na pastwę losu już i tak skrzywdzonego dziecka. Pustkę stara się zapełnić monologami kierowanymi do zmarłego taty. Robi wszystko, by nie płakać - codziennie rano biega wyznaczoną przez siebie trasą, czas wypełnia spotkaniami z przyjaciółmi, zajmuje się udzielaniem życiowych porad. Nie wie jeszcze, że sama będzie takiej mądrej, życiowej porady potrzebować. W końcu życie lubi zaskakiwać... A dorastanie wcale nie jest takie proste - szczególnie, gdy jest się niewidomą nastolatką. "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." Ogromnym plusem powieści są bohaterowie. To oni, emocje, które im towarzyszą, zachowania - są fundamentem powieści - nie opisy przyrody, czy inne błahostki. A niewidoma Parker Grant to niezwykle silna, mądra i według mnie niezwykle śmiała osoba. Wzór do naśladowania dla osób, które zostały dotknięte poważnymi chorobami. Nastolatka pokazuje, że zawsze można odnaleźć jakieś plusy. Jest niezwykle pozytywną osobą, choć nie pozbawioną wad. Momentami jej zachowania były co najmniej dziwne i dla mnie bardzo niezrozumiałe. Niemniej jednak od razu zaskarbiła sobie moją sympatię. Pozostali bohaterowie - Scott, Sheila, Sarah, Petey i inni - są równie pełnokrwiści jak główna bohaterka. Każdy z nich wnosi do powieści bardzo dużo ubarwiając tym samym całą historię. "Do zobaczenia nigdy" to książka poruszająca problem dorastania z piętnem, którym jest ślepota. Dorastanie samo w sobie jest trudne, a gdy dołączymy do tego bycie niewidomym? Autor w swojej książce udowadnia, że niezależnie od tego z czym się zmagamy i jakie defekty posiadamy - mamy prawo chociaż do odrobiny szczęścia. Osoba chora również zasługuje na miłość, przyjaźń. Choć może wydać się to o wiele trudniejsze do zdobycia niż dla zdrowego człowieka nie jest nieosiągalne. Książkę Erica Lindstorma warto przeczytać. Z pewnością jest to kolejna wartościowa powieść młodzieżowa. Pomoże młodym czytelnikom zrozumieć osoby chore, będzie lekcją tolerancji, wskaże właściwą drogę. Książka jest niesamowita. Lekka, łatwa w odbiorze, a jednocześnie tak piękna i błyskotliwa. Autor dał czytelnikowi szansę na spojrzenie na świat oczami osoby niewidomej. Wyszło mu to rewelacyjnie. Chciałabym przeczytać o dalszych losach Parker Grant, którą tak bardzo polubiłam. Niestety, książka zapowiada się raczej na jednotomową powieść. Sięgnijcie po "Do zobaczenia nigdy" - nie będziecie rozczarowani. Izabela Nestioruk

Zastanawialiście się kiedyś, jak to jest widzieć tylko ciemność? Nie móc zobaczyć świata, rodziny, przyjaciół... nic, prócz nieustającej nocy. Parker Grant jest właśnie w takiej sytuacji. Jakby tego było mało, jest też sierotą. Mama zginęła w wypadku, a ojciec popełnił samobójstwo. Jedno jest pewne – życie niestety jej nie oszczędzało. Na szczęście ma przyjaciół, na których zawsze może liczyć. Cała historia, to kilka tygodni z życia Parker. Dziewczyna mimo tego, jak ją doświadczyło życie, nie traci hartu ducha, jest silna, twarda, za wszelką cenę stara się nie płakać. Mimo tego, że jest niewidoma, chodzi do normalnej szkoły, a nawet biega. I to lepiej niż niejeden widzący biegacz ze swojego liceum. Co do samej bohaterki... podziwiam ją. Bardzo ją podziwiam. Nie widzi, straciła rodziców, jej jedyny chłopak, jakiego miała stracił jej zaufanie, ale ona się nie poddaje, nie załamuje się. Wręcz to Parker bywa wsparciem dla swoich przyjaciółek. Owszem, czasami jest szczera i to do bólu, zdarzy jej się zachować zołzowato, ale zawsze pomoże. Potrafi dać sobie radę sama i nie lubi nadmiernej troski ze strony innych. Podobało mi się to w niej – nie wykorzystywała ludzi, na rzecz swojej niepełnosprawności, ale starała się na tyle, na ile mogła – być samodzielną. Polubiłam Parker i coś czuję, że zaprzyjaźniłabym się z nią. Jej się w sumie nie da nie lubić. Podobało mi się też jej podejście do swojej ślepoty. Ma do siebie dystans i potrafi z siebie żartować. A to też ważna cecha ;) Ciekawą rzeczą w niej jest też to noszenie bandany, czy chustki na oczach. Historia Parker wydaje się błahą opowiastką o nastolatce z problemami. Ale taka nie jest. „Do zobaczenia nigdy” jest bardzo pouczającą książką. Czasami my, którzy widzimy tak bardzo narzekamy na życie, a tymczasem są ludzie, będący w o wiele gorszej sytuacji i starają się żyć pełnią życia, nie złorzeczą na swój los, mimo tego, że przykładowo nie widzą. Nie chcę tutaj absolutnie nikogo pouczać, ale po prostu mówię jak ja to odebrałam. Myślę, że ze wszystkich zmysłów, stracenie wzroku jest najgorsze. Nawet słuch nie jest aż tak ważny. I mimo że wiem, iż Parker nie chciała by litości – jest mi jej żal. „Do zobaczenia nigdy” pięknie pokazuje moc przyjaźni. Mówi się, że „prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie” i nawet pomijając, czas, kiedy ona straciła wzrok, to powiedzenie się sprawdza. Bo przyjaźń wyrażana jest w prostych gestach. Jest to pierwsza książka, którą czytałam, a w której główny bohater jest niewidomy i wywarła na mnie dosyć spore wrażenie. Porusza ważne tematy, nie tylko niepełnosprawność, ale i wyżej wspomnianą prawdziwą przyjaźń, tolerancję, bezinteresowną pomoc drugiemu, ale i to, jak ważne jest zaufanie. Nie powinniśmy też zbyt szybko oceniać innych, bo czasami prawda jest inna niż nam się wydaje. A do tego bardzo przyjemnie się ją czyta. Uważam, że powinniście chociaż spróbować to przeczytać i przekonać się, jak wygląda świat, z perspektywy osoby, która go nie widzi. Takie osoby są także wśród nas, w prawdziwym życiu, i bardzo się cieszę, że znalazł się ktoś kto napisał o tym książkę. No i przede wszystkim, jest tu fajna regułka, dzięki której łatwiej zapamiętać definicje sinusów, cosinusów itd. :D A tak się składa, że z tym aktualnie się teraz męczę na matematyce ;P