Do zobaczenia nigdy (okładka miękka)

Każdego dnia odbieramy miliony różnych bodźców poprzez słuch, węch, dotyk, a także wzrok. To właśnie dzięki niemu można dostrzec piękno otaczającego nas świata. Widzenie wszystkiego wydaje się czymś tak naturalnym, że nie przywiązujemy większej wagi do tego, jaki to wielki dar. A przynajmniej do czasu, gdy to utracimy. Niewidomi mają ciężko, prawda? Odseparowani od wizualnej rzeczywistości, bez możliwości uchwycenia wszelkich barw i rozpoznania ludzi. Są zdani jedynie na wyobrażenia. Jednak wcale nie potrzebują wzroku, aby sobie świetnie radzić! Szczerze powiedziawszy, to nigdy wcześniej nie miałam okazji czytać książki, w której narrator byłby osobą niewidomą. Dlatego też byłam bardzo ciekawa, jak autor poradzi sobie z przedstawieniem rzeczywistości oczami takiej osoby. Pierwsze wrażenie? Całkiem pozytywne. Nie mogło zabraknąć humoru i pewnej lekkości. Główna bohaterka okazała się sympatyczną i charyzmatyczną nastolatką. Może i Parker Grant miała za sobą okropne przeżycia, ale wcale nie potrzebowała wzroku, aby sobie dobrze radzić. Muszę przyznać, że nawet ją polubiłam. Jej największą zaletą było to, że mimo wszystko nie poddawała się i dążyła do swoich celów. Była po prostu sobą. Ważną rolę w powieści pełnili również przyjaciele Parker. Głównie mam tu na myśli Sarah, która również musiała zmierzyć się z wieloma trudnościami. Nie zabrakło mocnego wsparcia, ale również spięć, które prowadziły do kolejnych rozłamów. Przeszłość miała na nich wielki wpływ. Można powiedzieć, że ukształtowała ich osobowości. Człowiek po przejściach nigdy nie jest taki sam jak wcześniej. Pojawił się również wątek romantyczny. I do akcji wkroczył chłopak. A w zasadzie to dwóch. Nie jestem zwolenniczką trójkątów miłosnych, sprawiają, że niepotrzebnie się irytuję, ze względu na przewidywalność wyboru i ciągłe dylematy. Jednakże główna bohaterka skupiała się przede wszystkim na jednym błędzie z przeszłości, który przekreślił jej szanse na udany związek. Ciągle chowała w sobie urazę, nie potrafiąc zapomnieć. Ale niektórych zasad rzeczywiście nie wolno łamać. Tylko czy dotyczy to również miłości? Podsumowując, Do zobaczenia nigdy to przyjemna młodzieżówka opisująca życie niewidomej dziewczyny. Problemy w domu, miłość i przyjaźń to jedne z głównych tematów poruszonych przez autora. Szczerze powiedziawszy, to spodziewałam się czegoś innego. Książka nie była zła, ale wybitna również nie. Nic nadzwyczajnego. Parker Grant może i niewidoma, ale poza tym nie wyróżniała się zbytnio wśród rówieśników. To po prostu lekka lektura na kilka godzin, coś dla fanów young adult. Ale nie radzę stawiać zbyt wysokich wymagań.

Czytałam mało książek o osobach chorych czy niepełnosprawnych, ale to, co lubię w tych książkach, to możliwość spojrzenia na sytuację ich oczami. Okej, może akurat tutaj to sformułowanie nie pasuje. Mimo to z przyjemnością sięgnęłam po tę książkę i przy odkładaniu stwierdziłam, że była w sam raz. Czuję się usatysfakcjonowana. Nie jest to kolejna książka pełna filozoficznych mądrości, ale Parker nadrabia to całą sobą. Parker Grant jest niewidoma. Wzrok straciła w wypadku samochodowym, w którym również zginęła jej matka. Wychowywał ją ojciec, a ona sama radziła sobie naprawdę dobrze, mogłoby się wydawać, że utrata wzroku nie jest dla niej żadną przeszkodą. Codziennie rano biega bez niczyjej pomocy, bieganie jest jej pasją. Potem jednak jej ojciec umiera – Parker nie wie, czemu przy jego łóżku znajduje się pudełeczko po tabletkach antydepresyjnych. Do jej domu wprowadza się wujostwo, do szkoły przenosi się jej dawna miłość, która w przeszłości niewyobrażalnie ją skrzywdziła. Mimo to Parker sobie radzi, próbuje pokazać wszystkim, że jest dobrze i nauczyć ciotkę, że niewidoma może pomagać w kuchni. Przyznaje sobie złotą gwiazdkę za każdy dzień bez płaczu. Jednak wszyscy mają sekrety, tak powtarzał jej ojciec, a największe siedzą w nas samych. Jak się okazuje, w wypadku Parker straciła nie tylko wzrok i matkę, ale również pewną część siebie. Z góry zaznaczę, że to nie jest książka, gdzie wszyscy litują się nad niepełnosprawną. Parker jest traktowana jak każda inna dziewczyna, w dodatku posiada do siebie duży dystans. Ale jej serce jest ciężkie i pełne blizn. Nie widzi reakcji ludzi na swoje słowa, co pozwala jej być szczerą aż nadto. Dla niektórych uchodzi za wredną sukę i być może mają rację. Mówi, co jej ślina na język przyniesie. Do tej pory wszystko było dobrze, a przynajmniej tak jej się wydawało, jednak teraz zaczynają zbierać się czarne chmury. Parker zaczyna dostrzegać rzeczy, których nie widziała wcześniej i rozumieć ludzi, którzy ją otaczają. Zaczyna wychodzić poza swoją bezpieczną strefę i próbuje poznać świat takim, jak jest, sama. Książka nie była wyśmienita ani pełna cytatów, którymi można by wytapetować ściany czy niesamowitych bohaterów. Była prosta, przyjemna, z humorem i to było w niej świetne. Autor skupił się bardziej na mentalności ludzi, ich priorytetach, niż na niepełnosprawności Parker. Dziewczyny czasem nie rozumiałam, czasem było mi jej szkoda, ale podobało mi się to, bo była prawdziwa. Nie widziała nic złego w przyznawaniu sobie gwiazdek, chciała pokazać innym, że potrafi sobie radzić. I to było zrozumiałe. Kurczę, dziewczyna tyle przeszła, więc nie potrafię obwiniać jej za to, co zrobiła w wieku trzynastu lat. Co do samego napisania; styl autora jest lekki i łatwy w odbiorze, jednak niektóre wątki zostały pominięte lub niewyjaśnione. Mimo to nie czuję niedosytu, chociaż chciałabym się dowiedzieć, jak to było z ojcem Parker. Ze swojej strony zachęcam do zapoznania się z historią Parker, książka pozwala trochę inaczej spojrzeć na różne rzeczy. recenzja pochodzi z bloga: blue-spark-books.blogspot.com

Akcja, co nie jest typowym zjawiskiem dla powieści tego gatunku, nie wije się wyłącznie wokół wątku miłosnego. Są pierwsze uczucia, płochliwie stawiane kroki, z których absolutnie nie rodzi się nic przesłodzonego. To raczej historia o przyjaźni, o tolerancji, o ludzkich tragediach – kontrastująca problemy zwyczajnej młodzieży z rzeczywistością poszkodowanej przez los dziewczyny. Może nie działo się tutaj nic przyspieszającego bicie serca, a sama fabuła nie porywa wydarzeniami, ale główna bohaterka i jej sposób bycia stają się wystarczającym powodem skłaniającym do tego, by dobrnąć do finału z satysfakcją i mieć ochotę na więcej. Przyznam, że miałam liczne obawy związane z faktem, iż to właśnie mężczyzna zabrał się za kreowanie postaci nastoletniej dziewczyny. Dotąd miałam wrażenie, że wyłącznie kobieca ręka jest w stanie oddać wrażliwość i urok tak młodej bohaterki. Mocno się zdziwiłam już na samym początku, bo darząc swoją postać wytrzymałym pancerzem optymizmu autor był w stanie przedstawić także jej kruche wnętrze. Nie mam zarzutów co do stylu i języka, bo wszystko zostało napisane tak, jakby Eric Lindstrom sam był członkiem młodzieżowej, szkolnej społeczności. Młodzieży i poszukiwaczom książek odbiegających fabularnie od innych powieści nurtu Young Adult – polecam. To historia z przesłaniem – ucząca tolerancji i zwracająca uwagę na świat tych, na których często patrzymy wyłącznie z politowaniem. Na pewno nie jest to najlepsza książka, jaką przeczytałam w ciągu roku, ale na swój sposób jedna z bardziej wyjątkowych. Pamiętajcie tylko, że to nie love story, bo wybitnie romantycznych gestów czy namiętności tutaj znajdziecie. Czy dacie jej szansę?

Nikt z nas, widzących, nie ma absolutnego pojęcia o tym, co czuje osoba niewidoma. Zaledwie namiastki tego uczucia możemy zaznać jedynie wtedy, kiedy założymy opaskę na oczy bądź wejdziemy do zaciemnionego pokoju. Jednak my z pokoju możemy wyjść, a opaskę zdjąć - osoba niewidoma nie ma takiego wyboru. Aż trudno wyobrazić sobie, co taka osoba musi czuć. Czy nie widzi absolutnie niczego, czy faktycznie ma wyostrzone zmysły. Poznajcie Parker, która nie potrzebuje wzroku, żeby cię przejrzeć. Parker Grant faktycznie ma w życiu, za przeproszeniem, przesrane. W wypadku samochodowym straciła zarówno wzrok, jak i matkę. Jej jedyną podporą w życiu był ojciec, który również umiera po przedawkowaniu leków. Policja bierze to za samobójstwo, ale Parker nie dopuszcza do siebie myśli, że jej ojciec mógł zrobić coś takiego, zostawić ją samą, bezbronną, przepełnioną tęsknotą. Do jej domu wprowadza się ciotka z rodziną. Parker musi przyzwyczaić się do nowego trybu życia, nowych znajomości, a także pogodzić się z faktem, że chłopiec, któremu tak bardzo ufała, zranił ją do żywego. Byłam niezwykle podekscytowana tą lekturą. Wydawała mi się naprawdę zachęcająca, jedynymi książkami z motywem osoby niewidomej było "Światło, którego nie widać" oraz "Pieśń Dawida", ale nigdy nie była to powieść w całości poświęcona samej istocie ślepoty. Tym razem było inaczej. "Do zobaczenia nigdy" opowiada o dziewczynie, jak radzi sobie z brakiem wzroku, jak się czuje, o czym myśli, jak funkcjonuje. Mamy okazję poznać tę "chorobę" od środka i to była główna zaleta tej książki, których, moim zdaniem, nie ma wiele. Dodatkowym aspektem, który w ogóle mnie nie przekonuje, to romans. Był naprawdę źle napisany, zażyłości między bohaterami nie było czuć nawet przez chwilę, a że składał się z bohaterów, którzy działali mi na nerwy - stąd moja ocena. Strasznie ciężko czytało mi się tę powieść. Nie przekonał mnie ani trochę styl pisania autora, był bardzo trudny do określenia. Jednocześnie był lekki na swój sposób, ale w tym samym momencie czytanie tego sprawiało mi ogromną trudność. Dodatkowo ta książka wynudziła mnie na śmierć. Wiem, że jest to książka obyczajowa, ale absolutnie nic się tam nie działo. Myślę też, że Eric nie czuł do końca więzi ze swoimi bohaterami i opisał ich ze swoistym dystansem, przez co czytelnik nijak może się z nimi zżyć. Dodatkowo Parker momentami była niezwykle irytująca, sytuacje przesadzone, wręcz przerysowanie momentami, a żarty tutaj - zwyczajnie wymuszone. Nie powiem, fajnie, że Lindstrom wziął na tapet temat, o którym mało się mówi - a nie powinno, bo niewidomi, mimo że w małych ilościach, otaczają nas i są swoistą częścią naszego społeczeństwa. Mimo tego, że książka faktycznie była wartościowa i czegoś nas uczyła, to jednak ani bohaterowie, ani styl pisania, ani romans, który jest krótko mówiąc słaby, nie przekonały mnie do siebie. Jeśli macie na coś takiego ochotę, przeczytajcie, ale mi książka nie przypadła do gustu.

"Do zobaczenia nigdy” zaintrygowało mnie głównie z powodu głównej bohaterki Parker, która jest niewidoma. Nigdy wcześniej nie miałam okazji przeczytać historii pisanej z perspektywy osoby niewidomej. Jak autor może opowiedzieć ciekawą historię z punktu osoby, którą otacza jedynie ciemność, dźwięk i zapach? Czy jest to możliwe? Pierwszą rzeczą, którą powinniście wiedzieć o Parker Grant są jej reguły. To lista zasad dotyczących zachowania. Pierwsza reguła brzmi „Nie oszukuj mnie. Nigdy. Zwłaszcza wykorzystując moja ślepotę. Zwłaszcza publicznie.” Inna reguła mówi, aby nie traktować jej, jakby była półgłówkiem albo małym dzieckiem. Parę lat temu lista ta wzbogaciła się o kolejną regułę nieskończoności: „Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna.” Scott Kilpatrick był jej najlepszym przyjacielem, ale nadużył jej zaufanie, a teraz ponownie wkracza w jej życie. Dziewczyna unikała go przez ostatnie dwa lata i z powodzeniem udało jej się wyrzucić go ze swojego serca. Ale czy na pewno? Czy dziewczyna jest w stanie wybaczyć mu błąd i dać mu drugą szansę? Główną bohaterką jest Parker, która w wypadku straciła mamę i wzrok. Jednak wypadek nie powstrzymał jej, w byciu niezależną nastolatką. Choć otacza ją ciemność, to nadal słyszy, czuje i ma sprawne ciało. Parker to silna dziewczyna, która nie chce, aby ludzie się nad nią litowali i uważali za słabą. Walczy ze śmiercią ojca, nie okazując przy tym łez i bólu, który wypełnia jej serce. Przez zdradę Scotta przestała ufać ludziom, stając się oziębła i mało sympatyczna. Jest uparta i odważna, ale potrzebuje poukładać sobie parę spraw i zrozumieć swój błąd. Często pochopnie osądza innych i koncentruje się na sobie, a ciętym językiem potrafi zranić. Charakterystycznym elementem Parker jest szalik, którym zawsze zasłania oczy. Początkowo wydawało mi się to dziwne, jednak szybko przekonałam się do tego. Dziewczyna codziennie rano wybierała inny szalik, wyrażając w ten sposób swoją indywidualność. Kolejną charakterystyczną rzeczą, która sprawia, że Parker nie jest szablonową postacią, jest jej zamiłowanie do biegów. Nastolatka zaczyna dzień od przebiegnięcia znanej na pamięć trasy. Jest to niebezpieczne zachowanie, które daje jej niezależność i siłę. „Do zobaczenia nigdy” to książka z kategorii young adult. Ku mojemu zadowoleniu nie koncentruje się wyłącznie na romansie, ale na przyjaźni. Przyjaźń odgrywa tutaj znaczącą rolę. Każda z koleżanek Parker jest inna, ale razem tworzą zgraną paczkę, którą od razu polubiłam. Przyjaźń ukazana w książce nie była doskonała, lecz dzięki nakreśleniu szczęśliwych, smutnych i tych złych momentów, stała się bardzo realistyczna. Jak wspomniałam wcześniej, w książce pojawia się także romans. Między Parker a jej najlepszym przyjacielem istnieje subtelne uczucie, które na stałe zadomowiło się w ich sercach. Szczerze kibicowałam im od samego początku. Po zamknięciu książki czułam rozczarowanie, bo… nadszedł czas, aby pożegnać się z Parker. E. Lindstrom pozytywnie zaskoczył mnie swoją debiutancką powieścią zatytułowaną „Do zobaczenia nigdy”. Książkę pochłonęłam w kilka godzin, aż byłam tym faktem zaskoczona. Uważam, że autor dobrze poradził sobie z zilustrowaniem sposobu, w jaki Parker, tak sprawnie radzi sobie w życiu. „Do zobaczenia nigdy” opowiada o stracie i bólu, ale także o wartości prawdziwej przyjaźni. Parker to postać, którą zapamiętam na długo. Dlaczego? Bo mimo niepełnosprawności ujęła mnie swoim charakterem, indywidualnością, determinacją i siłą. Ciepło w moim sercu wywołało także subtelne zakończenie historii dziewczyny. Co mogę jeszcze dodać? Koniecznie przeczytaj książkę o Parker Grant! www.mowmikate.blogspot.com

Uwielbiam książki młodzieżowe. Od zawsze coś mnie do nich ciągnęło mimo, że niektóre mają ten sam "wyświechtany" już rys fabularny. I tak oto, gdy tylko miałam okazje, wzięłam się za czytanie książki Erica Lindstroma - Do zobaczenia nigdy. Książka zaintrygowała mnie od samego początku. Na palcach jednej dłoni mogę policzyć książki, które poruszają temat osób niewidomych. Bardzo ładna, minimalistyczna okładka, która mimo tego, że jest zwykła, ładnie komponuje się w naszej biblioteczce. Zapraszam Was zatem na recenzję książki Erica Lindstroma - Do zobaczenia nigdy! "Zaskakujący debiut literacki o niewidomej nastolatce. Zasada numer 1: nie traktuj jej inaczej tylko dlatego, że jest niewidoma. Zasada numer 2: jeśli ją oszukasz, nie będzie drugiej szansy. Parker Grand jest niewidoma. Straciła mamę w wypadku samochodowym, jej ojciec popełnił samobójstwo a Scott – były chłopak – zawiódł zaufanie. To całkiem sporo jak na jedną nastolatkę… Parker stara się być twardą dziewczyną. Kiedy nie biega swoją ulubioną trasą biegową, zajmuje się sercowym wsparciem i udzielaniem porad życiowych nieco zagubionym szkolnym przyjaciołom. Robi wszystko, żeby nie płakać, ale nie może już dłużej udawać, że nic złego się nie stało. Szczególnie, że kiedy w końcu zrozumie, co tak naprawdę przytrafiło się jej ojcu i dlaczego Scott tak się zachował, odkryje prawdę o tym, że nie wszystkie rzeczy są takimi, na jakie wyglądają… Wzruszająca, szczera i mocna opowieść o przyjaźni, dorastaniu, tolerancji i żałobie po stracie, która może przynieść tylko ukojenie." Powieść Erica Lindstroma, jest napisana bardzo przejrzystym, młodzieżowym stylem, który od samego początku przekonuje do siebie czytelnika. Autor ma naprawdę duże poczucie humoru, umie w niektórych momentach zmienić "złą" sytuacje w coś pozytywnego. Od razu widać, ze autor ma pojęcie o osobach niepełnosprawnych i o ich uczuciach. Właśnie tak wyobrażam sobie świat niewidomej nastolatki. Książka jest napisana tak, że uczy nas tolerancji dla niepełnosprawności. Autor zawarł też w swojej książce pewną mądrość, która okazała się dla mnie wielką lekcją i od razu dała mi przysłowiowego "kopa" do spełniania swoich marzeń. Kreacja bohaterów to jedna z tych rzeczy, które wyszły autorowi naprawdę bardzo dobrze. Postacie są charakterne, a mimo wszystko mają tą nastoletnią niewinność w sobie. Główna bohaterka, jest osobą, która nie boi się wygłosić szczerej opinii na każdy temat, nie jest idealna, ma swoje rozterki, które poruszyły w moim sercu jakąś czułą strunę. Zaimponował mi styl bycia bohaterki oraz to, że nie poddawała się mimo tego, że była osobą niewidomą i nie miała łatwo w niektórych momentach. Twardo stąpała po ziemi, wiedząc czego chce od samego początku, ale i gubiąc się niejeden raz. Od samego początku zaczęłam się z nią w pewien sposób utożsamiać, trzymałam za nią kciuki przy ważnych dla niej momentach, ale i płakałam gdy ona płakała. Jeszcze raz to powtórzę, kreacja bohaterów jest mistrzowska! Co muszę jeszcze powiedzieć o książce? Bardzo podoba mi się wydanie tej książki. Egzemplarz recenzencki może nie powala, ale gdy zobaczyłam już całość gotową do sprzedaży na zdjęciach... ah piękny to widok! Bardzo podoba mi się także brajl nad każdym rozdziałem i tytuł, który jest napisany brajlem. Niestety u mnie w egzemplarzu nie był on wypukły - a szkoda. Podsumowując, polecam tę książkę. Polecam ją Wam wszystkim, jest warta przeczytania i poznania chodź trochę życia osoby niewidomej. Dziękuję za przeczytanie, Wydawnictwu YA!

Parker jest niewidoma, jednak nie przeszkadza jej to by oceniać ludzi. Dziewczyna mimo swojej niepełnosprawności jest inteligentna i nie poddaje się. Kilka niespodziewanych wydarzeń burzą jej policzony świat i sprawiają, że zaczyna robić rzeczy, o których nigdy by się nie przypuszczała. Parker ma też swoje zasady i jeżeli ktokolwiek je złamie może się z nią już żegnać, zwłaszcza jedna zasada jest dla niej szczególnie ważna. Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się po tej książce wiele. Miała to być zwykła obyczajówka, o tyle ciekawa, że główna bohaterka jest niewidoma i dzięki temu mamy okazję poznać jej wszystkie myśli i jej sposób postrzegania świata Jaka ja byłam głupia! "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." Ta książka jest naprawdę dobra! Jak na debiut autora jestem w kompletnym szoku. Historia Parker nie wyróżnia się pędzącą akcją czy magią. To opowieść o dziewczynie, której życie zmienia się po wypadku samochodowym i śmierci taty. To opowieść o dziewczynie, która mimo ślepoty chce spełniać swoje marzenia. Chce biegać, chce spotykać się ze znajomymi i znaleźć miłość. Bohaterowie są różnorodni. Każda się czymś charakteryzuje i mimo, że nie wiemy jak wyglądają, to dzięki ich zachowaniu i charakterowi dowiadujemy się jacy są. W sumie ja polubiłam wszystkie postacie. Dla mnie były bardzo rzeczywiste i takie ludzkie. To byli nastolatkowie ze swoimi problemami, marzeniami, obawami i uczuciami. Czasami miałam wrażenie, że autor w jednej czy drugiej postaci charakteryzuję moją koleżankę lub kolegę, co według mnie zasługuje na uznanie. Historia pisana z punktu widzenia osoby niewidomej była naprawdę bardzo ciekawym zabiegiem. Dzięki temu ta pozycja bardzo się wyróżnia i zdecydowanie jest warta uwagi. Autor postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko i sprostał zadaniu. "...każdy ma tajemnice. Każdy. Nawet ludzie, których bardzo kochasz, i wydaje ci się, że dobrze ich znasz." Reasumując Do zobaczenia nigdy to ciekawa i oryginalna powieść ze swego gatunku. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać i przekonać się, jak życie osoby niewidomej może być trudne i jak ona odbiera świat. Uważam, że dzięki tej pozycji możemy poznać lepiej punkt widzenia osób niewidomych i lepiej ich zrozumieć. Naprawdę pozycja zdecydowanie warta uwagi!

Tytuł, który nadano tej książce w tłumaczeniu jest adekwatny do stanu Parker, bowiem dziewczyna straciła wzrok w wypadku samochodowym. Nie jest to nic przyjemnego i zapewne wielu z Was nie życzyłoby tego nawet najgorszemu wrogowi. Eric Lindstrom pisze na ten temat tak, aby każdy mógł choć trochę zrozumieć to, w jakiej sytuacji znajduje się główna bohaterka. Wiele przeżyła w swoim życiu, ale nie poddała się i brnie dalej jak burza. Ta książka w jakiś sposób może być nam bliska, gdyż ukazuje życie nastolatków oraz ich problemy. Styl pisania autora jest nad wyraz lekki, przez co przyjemny w czytaniu. Parker Grant w wypadku straciła wzrok, ale przede wszystkim mamę, sama była wtedy małym dzieckiem, a musiała sobie z tym jakoś poradzić. Wielkim wsparciem dla małej dziewczynki okazała się najważniejsza osoba w jej życiu - tata, ale nie można zapomnieć o jej przyjaciołach, którzy stali się dla niej jak rodzina. Do pewnego wydarzenia, gdy jej przyjaciel Scott zawiódł zaufanie i traci kolejną ważną dla siebie osobę. Parę lat później ojciec Parker popełnia samobójstwo, choć dziewczyna uparcie w to nie wierzy. Zostaje jej tylko Sarah, najlepsza przyjaciółka. Parker jest wybitnie dobrze napisaną postacią, szczera do bólu, uwielbiająca biegać, ale jej życie nie jest przecież kolorowe. Ukrywanie emocji po samobójstwie ojca to coś, czym kieruje się w życiu od dłuższego czasu. Gdzieś tam w środku nie może sobie poradzić z tymi wszystkimi rzeczami, które stały się w jej życiu. Sarah - najlepsza przyjaciółka to osoba, która raczej nie mówi za dużo o sobie i swoim dotychczasowym życiu, bardziej słucha problemów Parker, przez co dziewczyny mają przed sobą tajemnice. Z drugiej strony jest najlepszą osobą dla ślepej osoby, bo nie próbuje się nad nią litować i myślę, że dla Parker to jest najważniejsze. O bohaterach mogłabym Wam jeszcze więcej opowiedzieć, ale chcę byście sami poznali resztę z nich. Trudno jest sobie wyobrazić swoje życie bez jednego z najważniejszych zmysłów, jednak autor stara się nam to przybliżyć w jak najlepszy sposób. Czytając tą książkę można sobie zdać sprawę z tego, jak ślepi ludzie mają utrudnione życie i nie chodzi tu o sam fakt straty wzroku, ale fakt, że ludzie litują się z przymusu nad nimi, choć nieraz naprawdę nie potrzebują ich pomocy i czują się bezużyteczni przez takie zachowanie. Ja doskonale to rozumiem i sądzę, że każdy z Was również powinien to zrozumieć. Myślę, że Eric Lindstrom pokazuje doskonale jak obchodzić się z niewidomą osobą. Najpiękniejsze w tym wszystkim jest przesłanie tej historii. Tutaj mówi się dużo o odmienności, przyjaźni, bólu, stracie i przebaczeniu. Każda ta rzecz jest istotnie ważna w tej opowieści. Wydawać by się mogło, że to tylko książka o Parker, ale wszystkie te emocje też są ważne, liczą się tak samo, jak główna bohaterka. W niektórych chwilach doprowadza do śmiechu, aby następnie mówić o dość poważnych tematach. Prosta, ale jak magiczna książka wciągnie wszystkich, tego jestem pewna. Gorąco polecam tą opowieść, bo warto samemu chwilę o niej pomyśleć.

Opinia pochodzi z bloga http://www.posredniczka-ksiazek.pl/ Eric Lindstrom – autor dwóch książek dla młodzieży: Do zobaczenia nigdy (po raz pierwszy wydana w grudniu 2015) i The Tragic Kind of Wonderful (premiera w styczniu 2017). Zanim zajął się pisaniem książek pracował jako dyrektor kreatywny, scenarzysta i projektant gier. Jest współautorem słynnej gry Tomb Raider: Legend, za którą w 2016 roku otrzymał nominację do prestiżowej nagrody BAFTA za najlepszy scenariusz gry wideo. Ta książka zainteresowała mnie samym opisem i bez wahania postanowiłam zapoznać się z twórczością autora. Bardzo lubię debiuty, ponieważ nigdy nie wiem czego się po nich spodziewać, czasami zdarza się, że jestem ogromnie rozczarowana lekturą, ale zdarzają się książki takie ja ta. Powieść Ericka Lindstroma jest prawdziwą perełką wśród debiutów literackich, zachwyca nie tylko fabułą, ale i doskonałą kreacją bohaterów, a gdy skończyłam czytać miałam ochotę polecać ją każdemu, kto tylko będzie chciał słuchać. Poznajemy Parker. Dziewczyna pomimo tego, że niedawno straciła drugiego rodzica, jest twarda. Nie płacze, nie dramatyzuje, stara się żyć tak jak kiedyś. Poza gronem najbliższych przyjaciół odcina się od ludzi. Jej złota zasada, że nigdy nie daje drugiej szansy, gdy już raz ktoś zawiedzie jej zaufanie, jest przestrzegana bardzo rygorystycznie. Przestrzeganie tej zasady było banalnie proste, gdy jej były przyjaciel i chłopak chodził do innego liceum, sytuacja skomplikowała się, gdy razem z innymi uczniami przeniósł się do szkoły, w której uczy się Parker. "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami." To zadziwiające, że w książce dla młodzieży autor zawarł tak wiele informacji dotyczących życia z osobami niewidomymi. Nie są to suche fakty, czy poradnikowy monolog. Lindstrom wplótł w ciekawą fabułę „Do zobaczenia nigdy” wiele cennych rad i informacji, które potrafią otworzyć oczy na rzeczy, które czasami nam umykają. Bohaterka poza swoją niepełnosprawnością musi radzić sobie również z przytłaczającym bólem po stracie rodziców, niepewnością, brakiem poczucia bezpieczeństwa, a gdy znajduje się na skraju rozsypki powracają uczucia i lęki, o których starała się zapomnieć przez kilka ostatnich lat. Wielkie brawa należą się autorowi za postać Parker. Spodziewałam się delikatnej i kruchej dziewczyny, której życie nie oszczędzało. Dostałam silną, upartą i bardzo zdeterminowaną wojowniczkę z ogromnym poczuciem humoru, która popełnia wiele błędów. Ludzie do niej lgną, przyciąga ich jak magnes i w sumie mnie to nie dziwi, bo i ja polubiłam ją od samego początku. Fabuła książki może wydawać się sztampowa i przewidywalna, gdyby nie fakt, że bohaterka nie widzi, to naprawdę wiele zmienia. Śledzenie jej losów i poznawanie świata z jej punktu „widzenia" okazało się zajęciem bardzo wciągającym. Gdy dodać do tego jej czasami wybuchowy charakter i niecodzienne podejście do ludzi, otrzymujemy książkę pełną pasji i humoru. "Do zobaczenia nigdy" jest nie tylko wywołującą wiele emocji, świetną rozrywką. Przede wszystkim jest to książka mądra, która uczy zrozumienia, empatii oraz tego, że nie wszystko jest takie jak na pierwszy rzut oka się wydaje. Myślę, że ta książka jest jedną z tych, które powinno się przeczytać.Polecam !

Zabierając się za lekturę Do zobaczenia nigdy, nie przypuszczałam, że książka wywrze na mnie takie wrażenie. Zupełnie nie spodziewałam się tego, co miałam okazje przeżyć, przeczytać… Eric Lindstrom stworzył niezwykle poruszającą opowieść o młodej dziewczynie, która przeszła w życiu wiele – straciła rodziców, wzrok, najlepszego przyjaciela – a mimo to nauczyła się brać życie takim, jakie ono jest i cieszyć się tym, co ma… W większości przypadków ludzie w takich momentach się załamują, spadają… Parker pokazuje, że można iść naprzód, niemniej nie jest to droga usłana różami… ale czyja jest? Do zobaczenia nigdy nie jest pierwszą książką, jaką miałam okazję czytać dotyczącą osób niepełnosprawnych. Niemniej pierwszą, która przedstawiona jest z perspektywy takiej osoby. Przyznam, że dużo łatwiej jest wczuć się w emocje bohatera i zrozumieć pewne mechanizmy, gdy narracja jest narracją pierwszoosobową. Dzięki takiemu zabiegowi łatwiej ogarnąć perspektywę osoby niewidomej towarzyszące jej uczucia, przeszkody, z jakimi mierzy się codziennie – jej codzienność. To, co podobało mi się w postaci Parker to, to, że pomimo swojego kalectwa nie chciała litości i pobłażania. Chciała być traktowana jak pełnowartościowa osoba, którą notabene była, a nie by chuchano na nią i dmuchano… Pomimo tematyki książki, czyta się ją bardzo szybko. Od pierwszych stron historia wciąga, a każdy kolejny rozdział działa niczym magnes, bo chce się wiedzieć więcej… więcej… Autor wymieszał ze sobą wątek związany z tolerancją, śmiercią, przyjaźnią i miłością. Wydawać by się mogło, że jak na 336 stron to stanowczo za dużo. Nic bardziej mylnego… Lekki styl autora i umiejętności pozwoliły stworzyć mieszankę iście wybuchową, która wywołuje feerię emocji. Czasem poczujecie smutek, innym razem będziecie się śmiać albo poczujecie irytację… Young Adult powinno właśnie takie być – emocjonalne, pobudzające i z pewnego rodzaju przekazem… a jednocześnie winno być przyjemną lekturą, by zachęcać do czytania i poznawania nowych historii… Podsumowując: Do zobaczenia nigdy jest niezwykle intrygującą książką z gatunku Young Adult. Przyjemność z jej lektury będą mieli nie tylko nastolatkowie, do których skierowana jest tak powieść, ale także dojrzali czytelnicy. Powieść ta porusza bardzo dużo elementów, która autor w cudowny sposób ze sobą połączył, tworząc przyjemną lekcję o życiu, którą wielu powinno odbyć, by zrozumieć… Spróbować zrozumieć… Jeśli więc macie ochotę na rollercoaster emocjonalny i dobrą zabawę jednocześnie koniecznie sięgnijcie po tę powieść – nie zawiedziecie się. Gorąco polecam!