Do szpiku kości (okładka  miękka, 07.2020)

Marek to dobrze prosperujący malarz, który chwilowo przechodził załamanie i cierpiał na brak weny. Nie ma się co temu dziwić, gdyż okazało się, że jest chory na raka, o czym dowiedział się będąc w szpitalu na badaniach po tym, jak zemdlał na wystawie sztuki. Białaczka niszczy chłopaka na każdej życiowej płaszczyźnie, a na horyzoncie brak ratunku. Brak wsparcia od strony najbliższych również nie działa na niego kojąco. Gdy już nadzieja powoli zaczyna umierać nadchodzi nieoczekiwana pomoc w postaci anonimowego dawcy szpiku. Emilia jest młodą studentką, która w swoim życiowym bagażu ma mnóstwo bolących wspomnień. Wyjeżdżając z rodzinnego miasteczka przyrzeka sobie, że nigdy więcej tam nie wróci. Jednak nie przewidziała tego, że demony przeszłości wybiorą się w tę podróż razem z nią, na doczepkę. Z zewnątrz dziewczyna sprawia wrażenie silnej i niezależnej, ale tylko ona sama wie, co kryje się pod skrzętnie budowaną skorupą. W ramach zadośćuczynienia krzywd, jakie ktoś w jej bliskim otoczeniu wyrządził postanawia zrobić bardzo dobry uczynek z nadzieją, że pomoże jej to przezwyciężyć ból, jaki dusi w środku siebie. Mężczyznę przepełnia wdzięczność do dawcy, jednakże oficjalnie nie może się dowiedzieć kto nim jest, by móc osobiście podziękować za podarowane życie. Postanawia więc wynająć detektywa, który rozwiąże tę zagadkę. Tymczasem los nieoczekiwanie splata drogi, którymi podąża przed siebie Emilia i Marek. Początki, jak zazwyczaj, bywają trudne, ale na horyzoncie pojawia się światełko w tunelu… W pozytywnym tego słowa znaczeniu. Czy jednak tych dwoje – jakże pokrzywdzonych przez los ludzi dostanie szansę na wspólne zbudowanie czegoś pięknego? Czy wspólnie ujarzmią demony przeszłości i otworzą sobie drzwi do szczęśliwego życia? „Do szpiku kości” to powieść nietuzinkowa. Podczas, gdy ją czytałam po raz pierwszy od razu zwróciła moją uwagę. Płynie z niej nie tylko wzruszająca i trudna historia miłosna, ale przede wszystkim chęć pomagania innym. W mojej opinii książki, które zawierają głębszy przekaz zasługują na obecność w każdej domowej biblioteczce – i tutaj tak właśnie jest. Autorka zwraca uwagę czytelnika na chorobę, jaką jest białaczka. Nie ma na nią cudownego antidotum wytwarzanego w koncernach farmaceutycznych. Jedynym ratunkiem jest drugi człowiek i jego dobre serduszko. Oddanie komórek macierzystych czy szpiku nie wymaga wielkiego poświęcenia, a może dać komuś drugą szansę – na bycie lepszym człowiekiem, spełnienie marzeń swoich i kogoś innego, ale przede wszystkim daje szansę na życie. A tego i miłości nie da się kupić. Czy nasz bohater oprócz życia dostanie również szansę na szczerą miłość? Kinga Wyskiel operuje niezwykle lekkim piórem. Bezproblemowo trafia do czytelnika w każdym wieku. Słownictwo jakiego używa jest zrozumiałe, a historia jaką stworzyła porusza do głębi. Czy można chcieć czegoś więcej od powieści, jak kilku wspólnie spędzonych miło chwil? Można. Porywającej fabuły i wzruszeń. I wiecie co? Ta powieść to właśnie ze sobą niesie. Czy polecam? Byłabym głupia, gdybym tego nie zrobiła. Całym sercem polecam tę powieść. Śmiało mogę powiedzieć, że to jedna z najlepszych powieści tego roku! Drogie Wydawnictwo Inanna – trzymajcie tę autorkę przy sobie, bo ona kiedyś odniesie ogromny sukces i gorąco wierzę w to, że nastąpi to prędzej niż wszyscy myślą.

Dziś recenzja "Do szpiku kości", czyli książki, na którą czaiłam się bardzo długo. To historia Marka i Emilii. On jest malarzem, którego obiecująca kariera zostaje przerwana przez białaczkę. W ostatniej chwili przychodzi ratunek w postaci dawcy szpiku. Ona sprawia wrażenie bardzo silnej dziewczyny, ale możemy się przekonać, że w środku jest bardzo krucha. Dwa różne światy. Dwie osoby, których życie nie oszczędzało. Dwa bagaże doświadczeń. Początki tej znajomości są trudne, a nie pomaga fakt, że relacja od samego początku jest budowana na kłamstwie. Jestem pewna, że każdy czytelnik zastanawiał się, co z tego wyniknie. Ale o tym już musicie przeczytać 😉 Początek książki trochę mnie rozczarował, bo te pierwsze 50 stron bardzo się dłużyło. Natomiast kiedy już nasi bohaterowie się spotkali, miałam wrażenie, że wraz z rozwojem ich znajomości, rozwinęło się też tempo akcji. Muszę wspomnieć (jak w każdej recenzji - filologia polska zobowiązuje🤣) o języku w "Do szpiku kości". Książkę naprawdę dobrze i szybko się czyta. Jestem wielką fanką narracji pierwszosobowej i dwóch perspektyw opowiadania historii, bo uważam, że to pozwala lepiej poznać bohaterów, a przez to bardziej "wczuć" się w ich emocje. Nie spodobać może się to, jak dużo się dzieje. Sam wątek główny jest dość prosty i przewidywalny, a wydarzenia z tła, z jednej strony, dodają dreszczyku emocji i trochę uatrakcyjniają fabułę (dzięki temu nie jest to typowy, słodki romans), a z drugiej przytłaczają. Na początku to budziło we mnie ciekawość, ale potem już byłam zmęczona i miałam wrażenie, że główny wątek zaczyna się zatracać. "Do szpiku kości" wspomina też o byciu dawcą szpiku i pokazuje, że naprawdę łatwo uratować ludzkie życie. Tylko szkoda, że ten wątek nie został bardziej rozwinięty. Możemy przeczytać też o idei bezinteresownego pomagania, o zbiórce pieniędzy dla chorego chłopca - serce rosło, kiedy o tym czytałam ❤️ "Do szpiku kości" nie jest, jak myślałam na początku, typowym przedstawicielem gatunku z pogranicza romansu i literatury obyczajowej. Całe szczęście, bo takie książki szybko ulatują z pamięci. Jestem pozytywnie zaskoczona, bo to kolejny raz, kiedy dając szansę początkującemu autorowi, trafiłam na dobrą książkę 👏🏻😍

"Do szpiku kości" to piękna i poruszająca powieść opowiadająca losy dwójki młodych ludzi, których życie bardzo doświadczyło. On, malarz, który otarł się o śmierć, a właściwie był już jedna noga w grobie, a ona boleśnie doświadczona przez los. . Marek kiedyś korzystał z życia ile się da, ale teraz stawia sobie tylko jeden cel. Znaleźć osobę, która go uratowała. Natomiast Emilia jest zamknięta w sobie pływaczką, która po prostu nie potrafi zaufać ludziom. Nie po tym co przeszła. . Autorka ma bardzo przyjemny styl. Potrafi wydobyć najbardziej skrywane emocje i przelać je na papier. Bohaterowie są wykreowani bardzo wyraźnie co pomaga nam się z nimi utożsamić, a co za tym idzie czuć książkę całym sobą. Znajdziecie tutaj zarówno momenty wesołe, przyjemne, ale także te bardzo smutne i bolesne. Bardzo bym chciała w przyszłości poznać dlasze losy Emilia i Marka 🙂 Zapraszam również do odwiedzenia mojego profilu na Instagramie oraz Facebooku, może Wam się spodoba i zostaniecie ze mną na dłużej ksiazkowa_nutka