Dłonie śmierci (okładka  miękka, 10.2019)

Gostyń, 1920 rok. Miasto już nie jest takie, jak przedtem- mężczyźni wrócili z wojny, lecz wciąż noszą w sobie znamiona tych ciężkich przeżyć. Ulice są pełne żywych, acz wydawałoby się, że jakaś ich część została tam, na polu bitwy, między ciałami kompanów. Jednym z takich na wpół żywych jest Adam Karski, ściągnięty z bitewnego pola przez potrzebę ponownego obsadzenia urzędów. Zresztą nie tylko to było powodem jego powrotu- gdy jego żona Ada rusza jako wolontariuszka przy opatrywaniu rannych, ktoś musi zająć się ich córeczką. Karski nieustannie czeka na powrót ukochanej, spędzając większość dnia w pracy, zaś wieczory przy usypianiu dziecka i późniejszej szklaneczce bimbru. Już nie pamięta smaku trunków, jakimi raczył się przed wojną. Nie chce też pamiętać twarzy opętanych bólem, z którymi zetknął się podczas walk. Nieoczekiwanie od smutnych wspomnień odrywa go śmierć młodej dziewczyny. Początkowo uznaje to albo za nieszczęśliwy wypadek (dziewczyna bowiem mogła zsunąć się ze skarpy, uderzyć w głowę i umrzeć) albo samobójstwo, jako że dzień wcześniej otrzymała tajemniczy list od ukochanego. A jednak papierowa lilia, zaciśnięta w jej pięści, a także wiersz, który wysłano na adres jego miejsca pracy jasno wskazują, że to nie był przypadek... Już przy poprzednim spotkaniu z prokuratorem Adamem Karskim, który do Gostynia trafił przez splot różnych wydarzeń czułam, że to będzie ciekawa seria. O ile pierwszy tom przyjęłam z zadowoleniem, o tyle drugi mnie prawdziwie zafascynował. Tym razem nie mamy już do czynienia z tajemnicą sprzed lat, choć wydarzenia z drugiego tomu są nie mniej interesujące. Adam Karski składa się obecnie głównie z jednego wielkiego zmartwienia- boi się o żonę, martwi o córkę i to, jak nieobecność rodziców wpływa na tę małą istotę, przerażają go wspomnienia z frontu i coraz częściej martwi go własne umiłowanie do alkoholu. A do tego dochodzi teraz jeszcze zbrodnia, bo jak inaczej nazwać morderstwo dziewczyny, która całe życie miała jeszcze przed sobą? Szczególnie, że za tym czynem stoi jakiś wariat-poeta, rozmiłowany w twórczości zmarłego samobójczą śmiercią Stanisława Korab- Brzozowskiego. Szaleniec nie zamierza jednak poprzestać na jednym zabójstwie; na jego liście znajduje się o wiele więcej osób, a jedyną wskazówką dla Karskiego są wiersze... Co to była za podróż! Akcja drugiego tomu jest oddalona od pierwszego o dziewięć lat, dzięki czemu czytelnik widzi, jak duże zmiany zaszły w życiu głównego bohatera oraz całego Gostynia. I to nie tak, że autor po prostu sobie ten okres "przeskoczył", wbijając nas bez słowa w nową, powojenną rzeczywistość- krok po kroku poznajemy losy postaci, które przewinęły się już w części poprzedniej. Możemy porównywać ich "teraz" i "kiedyś". Podczas lektury nie czułam, że otoczona jestem papierowymi postaciami- oni wszyscy żyli, prawie tuż obok mnie. Ich problemy były moimi, tak samo jak i zmartwienia czy drobne radości. Jak i w Smaku błękitu, tak i w Dłoniach śmierci pan Skorupski przedstawia nam ciekawą lekcję historii, tym razem skupiając się na opisie Gostynia po wszelkich działaniach wojennych. Nie umyka nam żaden fakt, a każdy szczegół jest niezwykle łatwy do zapamiętania. Znowu to powtórzę- gdyby tak w moim liceum wyglądały podręczniki do historii, to na pewno nie miałabym problemów z owym przedmiotem. Tym razem nawet sprawa tajemniczego mordercy była ciekawsza. Ani ja, ani Karski nie wiedzieliśmy, jaki cel może mieć zabójca. Jego ofiary różniły się od siebie praktycznie wszystkim: wiekiem, płcią, statusem materialnym. Stworzył z nich swoistą układankę, której rozwiązanie początkowo znał tylko on. Zemsta, narodzona w chorym umyśle? Próby zbawienia świata? A może czerpanie przyjemności z odebrania życia ludzkiej istocie... ? Kto po pierwszej części serii nie był do końca przekonany, to po przeczytaniu drugiej na pewno zmieni zdanie. Teraz z niecierpliwością (jeszcze większą!) oczekuję na kolejne tomy.

Rok 1920. Miastem Gostyń wstrząsają tajemnicze, wyrafinowane i brutalne morderstwa. Sprawami od początku zajmuje się prokurator Adam Karski, który poprzez wyjazd swojej żony samotnie wychowuje córkę. Jest wczesna wiosna, pada, wieje i jest zimno, a Karski wolałby spędzić czas z pełną rodziną, niż błąkać się po spelunach, cmentarzach i lasach w celu sprawdzenia kolejnych zwłok czy szukania jakiegokolwiek motywu w zachowaniu psychopaty, który morduje niewinnych ludzi. Ale czy rzeczywiście są tacy niewinni lub czy psychopata jest jeden? Dowodów do poparcia tych tez to akurat w tej historii zostanie dostarczone sporo… Ten kryminał ma mocny, ciężki klimat i jest wiarygodny w przekazie. Widać wyraźnie, że autor pasjonuje się historią i potrafi stworzyć ciekawą opowieść liczną w detale. Każdy rozdział zaczyna się od przedstawienia informacji historycznych, jak ważniejsze wydarzenia na froncie wschodnim lub historie związanie z Gostyniem. Dodatkowym smaczkiem, głównie dla mieszkańców Gostynia są informacje od narratora, na przykład nazwy ulic, którymi przemieszczają się bohaterowie lub budynki, które ponoć stoją po dziś dzień. Opowieść obfituje w postacie z różnych sfer życia społecznego i każda ma coś na sumieniu, co wcale nie pomaga Karskiemu. Wiele tu odwołań do zakończonej dopiero co Wielkiej Wojny, a ze wschodu już nadciąga kolejne niebezpieczeństwo. Na szczęście Karski może liczyć na swoich zaufanych współpracowników, którzy nieraz wykażą się bohaterstwem lub wspomogą głównego bohatera dobrym słowem. „Dłonie śmierci” to mocna historia, przedstawiona w bardzo sugestywny i realistyczny sposób. Niemalże samemu można poczuć jak to jest rozwiązywać skomplikowane zagadki kryminalne w czasach, gdy medycyna sądowa stała na niskim poziomie i nie było testów DNA.