Dionysus (Płyta Analogowa)

Dla mnie niemałe zaskoczenie, bardziej na plus, ale i trochę na minus. DCD to dla mnie najważniejszy zespół w mojej audiotece ze względu na głębię i różnorodność instrumentalną tej muzyki oraz tekstów. Każdy album oferuje inne emocje dlatego można w ich twórczości odnaleźć siebie w najrozmaitszych nastrojach. Ale wracając do sedna... Uważam, że Anastasis był rewelacyjny, dorzucono sporo elektroniki, co było dość ryzykowne biorąc pod uwagę poprzednie albumy, jednak efekt wyszedł świetny i - co najważniejsze - powstała kolejna unikalna płyta. Zatem kiedy było już niemalże wszystko (od inspiracji dark wave w 80, przez motywy średniowieczne, akustyczne, world music, afrykańskie, greckie itd po nasyconą elektroniką Anastasis)? I powstało coś mniej nowego i bardziej starego i wg mnie nie tak genialnego jak inne albumy. Elektronika została, głębokie doły basu, modulowane klawisze, a podstawą jest bardzo rytmiczna, rytualna linia rodem ze Spiritchaser. Nowa jest konstrukcja płyty, bo są w zasadzie dwa Akty, które tworzą kolejno 3 i potem 4 niewyodrębnione w osobne pliki utwory, tego DCD jeszcze nie robił, co może być wskazaniem, że płyty słuchamy i kontemplujemy jako nierozdzielną całość, a nie włączamy tylko wybrane utwory. Ja osobiście tego tak nie postrzegam, nie ma aż tak wielkiej łączności melodycznej pomiędzy utworami żeby je sklejać w kilkunastominutowe sety. Postawiono całkowicie na mistycyzm, hipnotyzujące rytmy, pominięto przy tym wokal w j. angielskim, zatem odpadła warstwa liryczna. Instrumentalnie płyta jest bardzo dopracowana, jak zawsze, ale trochę mi brakuje większej dawki Lisy i po prostu większej dawki muzyki - 36 minut do złudzenia przypomina Spiritchaser. Jestem też zdania, że na 6 lat pracy to dość krótki materiał. Dla mnie będzie to album bardziej ambientowy i rzadziej włączany niż poprzednie. Z jesienią rewelacyjnie klimatycznie komponują się poetyckie lata 80 (Dead Can Dance, Spleen And Ideal, Within The Realm Of A Dying Sun, The Serpent's Egg). Dionysus, podobnie jak Spiritchaser, Toward the Within oraz Into The Labirynth zostawiam na wiosnę-lato. Swoją drogą Into The Labirynth obłędnie ubogacił naszą tegoroczną podróż po Krecie i m. in. wizytę u minotaura w Knossoss ;)

Dla mnie niemałe zaskoczenie, bardziej na plus, ale i trochę na minus. DCD to dla mnie najważniejszy zespół w mojej audiotece ze względu na głębię i różnorodność instrumentalną tej muzyki oraz tekstów. Każdy album oferuje inne emocje dlatego można w ich twórczości odnaleźć siebie w najrozmaitszych nastrojach. Ale wracając do sedna... Uważam, że Anastasis był rewelacyjny, dorzucono sporo elektroniki, co było dość ryzykowne biorąc pod uwagę poprzednie albumy, jednak efekt wyszedł świetny i - co najważniejsze - powstała kolejna unikalna płyta. Zatem kiedy było już niemalże wszystko (od inspiracji dark wave w 80, przez motywy średniowieczne, akustyczne, world music, afrykańskie, greckie itd po nasyconą elektroniką Anastasis)? I powstało coś mniej nowego i bardziej starego i wg mnie nie tak genialnego jak inne albumy. Elektronika została, głębokie doły basu, modulowane klawisze, a podstawą jest bardzo rytmiczna, rytualna linia rodem ze Spiritchaser. Nowa jest konstrukcja płyty, bo są w zasadzie dwa Akty, które tworzą kolejno 3 i potem 4 niewyodrębnione w osobne pliki utwory, tego DCD jeszcze nie robił, co może być wskazaniem, że płyty słuchamy i kontemplujemy jako nierozdzielną całość, a nie włączamy tylko wybrane utwory. Ja osobiście tego tak nie postrzegam, nie ma aż tak wielkiej łączności melodycznej pomiędzy utworami żeby je sklejać w kilkunastominutowe sety. Postawiono całkowicie na mistycyzm, hipnotyzujące rytmy, pominięto przy tym wokal w j. angielskim, zatem odpadła warstwa liryczna. Instrumentalnie płyta jest bardzo dopracowana, jak zawsze, ale trochę mi brakuje większej dawki Lisy i po prostu większej dawki muzyki - 36 minut do złudzenia przypomina Spiritchaser. Jestem też zdania, że na 6 lat pracy to dość krótki materiał. Dla mnie będzie to album bardziej ambientowy i rzadziej włączany niż poprzednie. Z jesienią rewelacyjnie klimatycznie komponują się poetyckie lata 80 (Dead Can Dance, Spleen And Ideal, Within The Realm Of A Dying Sun, The Serpent's Egg). Dionysus, podobnie jak Spiritchaser, Toward the Within oraz Into The Labirynth zostawiam na wiosnę-lato. Swoją drogą Into The Labirynth obłędnie ubogacił naszą tegoroczną podróż po Krecie i m. in. wizytę u minotaura w Knossoss ;)