Dialogi z czarnym Platonem (okładka miękka)

Naprawdę świetna książka! Życiowo ważna. Wciągająca - gdy już zaczęłam czytać, nie mogłam się oderwać. Losy Renaty pochłonęły mnie bez reszty. Momentami wzruszająca, momentami zabawna lektura. Napisana lekkim językiem, ale poruszająca trudne, istotne dla współczesnego człowieka tematy. Zaklasyfikowana jako literatura kobieca, ale na szczęście nie romans jest głównym jej tematem. Polecam!

,,Na miłość czasem trzeba długo czekać, za to tak szybko znika ... " Już Cyceron mówił, że ten jest bogaczem, który tyle posiada, że niczego więcej nie pożąda. Filozofia, to wbrew pozorom bardzo trudna dziedzina, jednakże pozwala nam na zauważenie pewnych życiowych prawd, mądrości. W końcu jej nazwę można przetłumaczyć jako ,,umiłowanie mądrości". Iwona Bińczycka-Kołacz w swojej powieści postanowiła przedstawić historię doktorantki filozofii. Już na wstępie mogę powiedzieć, że ta historia zawiera wiele życiowych prawd, nie brakuje w niej też cytatów wielkich filozofów. Mimo wszystko, historia Renaty ma też parę minusów. Cała historia rozpoczyna się w chwili, gdy kobieta spotyka się z dawno niewidzianymi przyjaciółkami w kawiarni. Renata spodziewała się jednak innego przebiegu spotkania. Jej przyjaciółki zupełnie nie mają dla niej czasu. Jedna ma męża i dziecko; druga narzeczonego z którym niedługo planuje ślub. Jedynie Renata jest zatwardziałą singielką. Wypiera się miłości i boi się zranienia. Jej jedynym przyjacielem jest Platon - pies, którego nazwała tak na cześć swojego ulubionego filozofa. Wkrótce jej życie całkowicie się zmienia. Niespodziewanie zostaje mamą swojego siostrzeńca, a w rodzinnych stronach poznaje tajemniczego mężczyznę, który pomaga jej oraz jej rodzinie. W międzyczasie znajduje też pamiętnik mężczyzny, który wydaje się być jej bratnią duszą. Doktorantka za wszelką cenę będzie chciała się dowiedzieć, kto jest jego autorem. Przyznam szczerze, że opis tej książki od początku mnie zaintrygował. Lubię powieści z ciekawymi bohaterkami, a tutaj na taką się zanosiło. Cóż, mogę powiedzieć, że Renata rzeczywiście jest bohaterką bardzo złożoną. Pochodzi z małej wsi na Kaszubach, ale udało się jej pójść na studia filozoficzne, wbrew woli jej rodziców, którzy chcieliby, by została na gospodarstwie. Teraz kobieta jest doktorantką, pracuje na uniwersytecie, mieszka w Krakowie i ma psa Platona. Ciężko jest jej jednak zaangażować się w związek. Ucieka w świat książek i myśli filozofów, by zapomnieć o tym, że jest sama. Całe jej życie zmienia się w chwili, gdy niechętnie podejmuje się opieki nad siostrzeńcem. Renata boi się utraty niezależności, ale gdy matka chłopca umiera postanawia zająć się nim jak najlepiej. Kobieta od samego początku wzbudziła we mnie sympatię. Renata jest niezależna, uparta, stawia na swoim. Nie boi się zaryzykować. Z drugiej zaś strony denerwowało mnie w niej to, że tak naprawdę czasami sama nie wiedziała, czego tak naprawdę chce od życia. Łudziła się, że samotność da jej poczucie szczęścia; burzyła się, że koleżanki zajęte własnym życiem nie mają dla niej czasu. Jednakże w chwili, gdy w jej poukładane życie wkrada się siostrzeniec, bohaterka staje się całkiem inną osobą. Zaczyna otwierać się na świat i zauważa, że nic jej nie da ucieczka w świat filozofii. Jednakże w chwili, gdy znajduje pamiętnik tajemniczego mężczyzny zaczyna się w niej największa przemiana. To ona sprawia, że kobieta nie boi się zaangażować i wie, że może przezwyciężyć każdą przeszkodę. To właśnie ta przemiana bohaterki, te jej dojrzewanie bardzo mi się spodobało. Renata nie jest płytka, wie czego od życia chce, ale boi się zaufać. To chyba taka bohaterka, w której każdy odnajdzie cząstkę siebie. Powieść napisana jest lekko, dlatego czyta się ją bardzo szybko. Autorka zawarła w niej wiele myśli filozoficznych, ale czasami miałam wrażenie, że było ich trochę za dużo. Poza tym zastanawiam się, dlaczego Bińczycka-Kołacz zawarła w niej elementy w postaci wywiadów Beni - przyjaciółki Renaty, która pracuje w ogólnopolskim miesięczniku. Według mnie nie wnosiły one nic do fabuły, a ja czasami pomijałam je, bo chciałam dowiedzieć się, jakie są dalsze losy naszej głównej bohaterki. Ale powieść ma też wiele plusów. Podobało mi się to, że został poruszony w niej motyw alkoholizmu, choroby, straty bliskiej osoby. Autorka historią opisaną w pamiętniku zwraca uwagę na to, że w Polsce mało jest przeszczepów rodzinnych, a objawy choroby nerek często są trudno wykrywalne i ciężko je wyleczyć. Niekiedy jedynym wyjściem jest przeszczep nerki. Często dawcą mogą być osoby spokrewnione z pacjentem, jednak rzadko się na to decydują. Z kolei poprzez poruszenie motywu alkoholizmu autorka stara się pokazać, że niszczy on nie tylko osobę, która jest uzależniona, ale całą rodzinę i często doprowadza do jej biedy. Czasami nie wystarcza terapia, trzeba też dostać silne postanowienie, by wytrwać w trzeźwości. Autorka porusza też wiele innych motywów, jak samotność, internetowe znajomości. ,,Dialogi z czarnym Platonem" to cierpka, ale zarazem dająca nadzieję życiowa powieść, która wciąga czytelnika na parę godzin. Autorka porusza w niej wiele trudnych tematów, takich jak przeszczepy, alkoholizm, choroba. (...) Całą recenzję przeczytasz na blogu Mój Świat Literatury

Polecam wam "Dialogi z czarnym Platonem", gdyż ta książka potrafi wywołać uśmiech i łzy. Znajdziecie w niej wiele wzruszających momentów, chociażby czytając pamiętnik Anonima. Nie jedna łza zakręci się wam w oku, gdy poznacie człowieka, który został doświadczony przez chorobę, a mimo wszystko pozostał miłą i empatyczną osobą. Książkę czyta się niezwykle szybko dzięki lekkiemu stylowi autorki. Ciekawym zabiegiem ze strony autorki były cytaty znanych filozofów, w tym ks. Józefa Tichnera, Jana Pawła II czy Platona. Warto przypomnieć sobie o czym oni mówili, na moment zatrzymać się i zastanowić się nad swoim życiem rozważając ich słowa. Ustawić na nowo priorytety, którymi kierujemy się w życiu. Czasami wskazane jest zwolnić tempo swojego życia, spędzić czas z rodziną i przyjaciółmi, bo w obliczu choroby wszyscy jesteśmy równi. Czytam dla przyjemności