Deszcz (okładka miękka)

Książka na którą według mnie warto było zaczekać..

Tak jak bardzo lubię pozostałe części cyklu "Meteo", tak tą uważam za mało udaną. Pierwszy i największy zarzut, jaki stawiam książce Ciszewskiego to kwestia deszczu. Otóż tytułowy deszcz nijak nie wpływa na klimat opowieści, mogłoby go zastąpić jakiekolwiek inne zjawisko meteorologiczne. Poprzednie tomy przeczytałem w 2-3 dni. Ten czytałem przez 5 w tym 1-dniowa przerwa. Ze swoją książką pod względem wydania autor spóźnił się o jakieś dwa lata, albowiem miała ona zostać wydania krótko po "Mgle", której to jest ona bezpośrednią kontynuacją, zapowiadaną w finale. Polityczna fikcja, nawet (a może tym bardziej) w świetle realnej polityki naszej ojczyzny, zupełnie nie przekonuje. Poza tym ze stronic książki wieje przez większość czasu nudą i nawet kiedy na kilkadziesiąt stron przed końcem następuje niespodziewany zwrot akcji (czworo zakładników, w tym Helena, żona Tyszkiewicza, ginie), jest to robione wyraźnie na siłę i chyba tylko po to, aby pokazać, jak bardzo dobrze pod względem wojskowym wyszkolony jest Tyszkiewicz (swoją drogą fakt, że Ciszewski uczynił z Krzeptowskiego Reachera na państwowej posadzie - kto czyta książki Lee Childa, wie o czym mowa - było od początku zabiegiem ciekawym i nawet w Tyszkiewiczu trochę z Reachera można było znaleźć, był ciekawy) i niestety wyszło to tandetnie, a wszelkie motywacje osób, które nie chciały kontraktu polsko - amerykańskiego, wypadają raczej słabo i nieprzekonująco. Ponadto pewną rzecz gdzieś ze środka książki można przewidzieć, a dzieje się to po tym, jak pewne spodziewane zdarzenie miało miejsce i rozwinęło się w złym kierunku. Z początku wszystko dzieje się za szybko i niestety najpierw akcja siada, a gdy rusza, to zostaje zbyt szybko zakończone. Gdyby książka była grubsza o CO NAJMNIEJ sto stron, można by wszystko lepiej rozwinąć, nie byłoby rozwiązań idących w dobrym kierunku na szybko, a przede wszystkim, tytułowy deszcz prezentowałby się lepiej. Co prawda pozostałe książki z cyklu były w większości nawet cieńsze, ale wówczas autor miał jeszcze pomysł na to, co stworzyć i jak to rozwinąć, ale tutaj niestety nie miał. I choć już w "Mgle" ciągnięcie historii Tyszkiewicza i spółki było nieco na siłę, to miało swój klimat i dało się ową książkę bez znudzenia czy bólu przeczytać, tak tutaj jest to ciągnięcie na siłę, z marną próbą szokowania pod koniec, czyli tym samym zainteresowanie czytelnika o wiele za późno i raczej w marny sposób. Pozostaje jeszcze kwestia zakończenia. Jest ono podwójne. Pierwsze jest polityczne, drugie dotyczy Tyszkiewicza osobiście. I o ile to drugie da się zrozumieć i nawet zaakceptować ze względu na związek przyczynowo - skutkowy, tak pierwsze - polityczne, jest niemal bajkowym wciskaniem nadziei na happy-end, na dodatek nędznie nawiązującym do spotkania głównego złego z "Mrozu" z marszałkiem sejmu, Brudzińskim. Nie przekonuje też wyjaśnienie, kim jest tajemnicza kobieta, którą poznajemy prawie na samym początku. Ponadto za dużo tu "cięć" fabularnych, co wiąże się również z feralnie małą objętością książki. Szkoda, bo Ciszewski potrafi pisać dużo lepiej. mniej

Ciszewski kończy swój cykl meteo naprawdę mocnym uderzeniem. Ale czy to na pewno koniec cyklu...? Czas pokaże. W Warszawie dochodzi do wizyty Prezydenta USA wraz Pierwszą Damą. Razem z nimi do stolicy przylatuje kilkunastu z najbogatszych ludzi świata. Przylatują na aukcję obrazów znanej malarki. I wtedy następuje atak. Moim zdaniem Ciszewski niemal do perfekcji opanował przedstawianie opisywanych historii w sposób, który sprawia wrażenie autentyczności. To naprawdę mogło lub może się wydarzyć. Niejasne, przynajmniej do pewnego momentu motywy sprawców, ich perfekcyjny styl działania, trudne do pojęcia zachowania przedstawicieli władz, to wszystko wywołuje uczucie grozy. Funkcjonariusze BZT działają jak świetnie zgrany zespół, ale ktoś uparcie im w tym przeszkadza. Deep state. Nie jestem w stanie stwierdzić, na ile to określenie jest prawdziwe, choć nie wydaje mi się, aby było całkowicie wymyślone. Bo co my tak faktycznie wiemy...? Akcja nie zwalnia ani na moment, przebieg wydarzeń oglądany jest z perspektywy kilku postaci. Miałem kilka dni rzeczywiście świetnej, pasjonującej rozrywki. To dwunasta posiadana przeze mnie powieść Marcina Ciszewskiego i żadna mnie nie rozczarowała.

Maj bieżącego roku przyniósł nie tylko oczekiwane przez wszystkich opady, ale również piątą i ostatnią część Cyklu Meteorologicznego autorstwa Marcina Ciszewskiego, o jakże wymownej nazwie „Deszcz”. Wydawnictwo Warbook, dzięki któremu powieść pojawiła się na naszym rynku, doskonale wstrzeliło się w pogodową aurę i dostarczyło fanom autora tytuł, który doskonale potrafi umilić długie deszczowe popołudnia. Wielka seria niefortunnych wydarzeń i nie do końca przemyślanych decyzji (zaprezentowanych w części „Mgła”) sprawia, że Jakub Tyszkiewiecz, niezbyt długo będzie jeszcze piastował stanowisko dowódcy Biura Zwalczania Terroryzmu. Odwieszenie munduru do szafy i przejście do cywila, wcale nie musi być takie złe, szczególnie kiedy będzie miał on u swojego boku kochającą żonę i dzieci. Plan jest prosty kupienie domu w Portugalii i wygrzewanie się w promieniach słońca, odpoczywając tym samym od ciągłej Warszawskiej ulewy. Zanim jednak to nastąpi, czeka go ostatnie bardzo ważne zadanie. Jego grupa będzie odpowiedzialna za ochronę galerii, w której odbędzie się aukcja charytatywna z udziałem wyselekcjonowanych bogaczy oraz Pierwszych Dam Polski i Stanów Zjednoczonych. W tym wybitnym gronie znajdzie się również jego żona, której obrazy będą szukać nowych właścicieli. Zarówno rodzime, jak i amerykańskie służby, wydają się gotowe do wypełnienia swoich zadań. Większa uwaga agencji skupiona jest jednak na Pałacu Prezydenckim, gdzie głowy państw mają podpisać bardzo ważny traktat zmieniający geostrategiczną sytuację Polski. Jak łatwo można się domyślić, nic nie idzie tak jak planowano i szybko okazuje się, że sytuacja staje się tragiczna. W służbach zaczyna panować coraz większy chaos, który pogłębia się z każdą minutą nieprzewidzianego kryzysu. Po raz kolejny Tyszkiewicz będzie musiał wspiąć się na wyżyny swoich możliwości, aby wykonać powierzone mu zadanie. Fani pana Marcina Ciszewskiego nie muszą być przekonywani żadnymi recenzjami do sięgnięcia po ten tytuł. Śmiem przypuszczać, że już dawno znajduje się on w ich domowych biblioteczkach, tym bardziej że powieść trzyma wysoki poziom swoich poprzedniczek i jest doskonałym zwieńczeniem całego cyklu. Więcej słów zachęty z pewnością wymagają czytelnicy, którzy nigdy wcześniej nie mieli do czynienia z dziełami tego twórcy. Na pewno tytułem powinien zainteresować się miłośnik literackiej mieszanki sensacji i political-fiction, nawet jeśli nie miał wcześniej do czynienia z cyklem. Książka jest napisana w takiej formie, że można po nią sięgnąć nawet bez znajomości wcześniejszych tomów. Oczywiście pewne fakty i wydarzenia nie będą wtedy należycie zrozumiałe, jednak przedstawiona tutaj historia doskonale broni się jako osobny byt. Pod względem fabuły jest zdecydowanie lepiej niż dobrze. Autor od początku trwania tego cyklu, stała się w umiejętny sposób łączyć fikcję literacką z analityczną oceną realnej światowej geopolityki. Na dodatek opisane tutaj wydarzenia nie są całkowicie oderwane od rzeczywistości i stanowią ciekawą realną odmienną rzeczywistość, co zresztą jest cechą książek Cyklu Meteorologicznego. Zaserwowana tutaj akcja jest prowadzona w umiejętny sposób, dostarczając czytelnikowi zarówno „mocnych” chwil rodem z najlepszych Hollywoodzkich produkcji, jak i bardziej przytłumionych fragmentów, które mają odpowiednio przygotować odbiorcę na nową falę wydarzeń. Niczego złego nie można również napisać na temat bohaterów, których są na tyle charyzmatyczni, że z wielką przyjemnością śledzi się ich losy i na długo zapadają oni w pamięć. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

Czyta się bardzo dobrze, wątki są logiczne i przechodzą jedne w drugie płynnie. Główna, światowa intryga uważam że zbyt przesadzona i nie oparta na założeniach globalnej geopolityki, ale niech będzie jako zalążek akcji. Gierki w służbach jak najbardziej prawdziwe chociaż sugerujące, że pozytywnych jednostek jest więcej nie jest zgodna z rzeczywistością. Trochę zbyt idealistyczna. Scenariusz wciągający, dialogi konkretne i wiele udanych zwrotów akcji. Książkę się nie czyta, książkę się łyka. Podobno ostatnia w serii. Nie jestem pewny, za dużo otwartych wątków.

Genialne zamknięcie cyklu choć szkoda że zamknięcie. Za Tyszkiewiczem i ekipą będę tęsknił i pewnie jeszcze raz za jakiś czas przeczytam wszystkie pięć tomów. Czytajcie, nie zawiedziecie się!

Mocne domknięcie ulubionej serii - z klasą. Niemniej szkoda ze to juz koniec.