Czerwone fragmenty. Autobiografia procesu (okładka twarda)

Miała 23 lata. Leżała w bezruchu. Z jedną ręką ułożoną nad głową. Jakby była zmęczona. Leżała porzucona. Na cmentarzu. Gdzieś obok jakiegoś nagrobka. Leżała… ale jej już nie było. To tylko jej ciało, z którego dusza uleciała jakiś czas temu. - Jane, co tu się wydarzyło? ◼️ Swojej ciotki nie zdążyła nawet poznać. Kiedy ona się urodziła, Jane już nie było. Mimo to, sprawa Jane zagościła w jej życiu. Odcisnęła się na niej i zostawiła ślad. Ten ślad wzbudził emocje, które przelała na papier. Najpierw w postaci tomiku poezji, który zatytułowała imieniem ciotki. Potem powstały „Czerwone fragmenty”. ◼️ Spodziewałam się książki typu „true crime”. Liczyłam na kryminał z elementami thrillera. Chciałam poznać historię tej prawdziwej zbrodni. Ale „Czerwone fragmenty” to nie tylko fragmenty z rozprawy sądowej, która obyła się po ponad 30 latach od tego tragicznego wydarzenia. Ta książka to strzępki myśli, przeżyć i odczuć. To wspomnienia, przelane na papier. To puzzle z życia autorki, które próbuje je poskładać. ◼️ Pełno tutaj rozważań i refleksji, opisów relacji rodzinnych, a także więzi pomiędzy matką a córką. Czasem sprawa Jane była zepchnięta na bok, aby zrobić miejsce traumom, które przeżyła sama autorka. Szczegóły z życia bywały bolesne i dotkliwe: śmierć ojca, nieudane związki, życie z narkomanem. Ta lektura okazała się bardzo intymna i dosadna. Szkoda tylko, że samej Jane było w niej za mało.

W marcu 1969 roku ciotka Maggie Nelson, Jane została zamordowana. Jej ciało znaleziono na cmentarzu, a dookoła niego morderca skrupulatnie ułożył wszystko co miała na sobie. Sprawcę ujęto dopiero po 30 latach. Teraz rodzina Jane musi skonfrontować się z niedomkniętą przeszłością i ze swoimi emocjami: od gniewu po współczucie, bowiem przed ławą przysięgłych stoi teraz starszy i schorowany mężczyzna. Autorka w książce próbuje uporządkować nie tylko własne wrażenia po śmierci ciotki, ale wyciąga na wierzch intymne, rodzinne i trudne relacje przede wszystkim z własną matką. Nie czytałam tomiku poezji, który napisała wcześniej autorka, aby uczcić pamięć o Jane, ale podczas czytania tej książki odniosłam wrażenie, że Maggie chciała nareszcie oczyścić się ze wszystkich złych emocji, które latami nawarstwiły się wokół niej. Poza tym, że drobiazgowo opisuje przebieg procesu, to skupia się też na wrażeniach jakie wywarł na rodzinie. Przeplata to wszystko swoimi przemyśleniami malując przed nami niekoniecznie kolorowy obraz swojego życia. Pokazuje jak bardzo śmierć, w sumie nieznanej jej osoby, może zmienić wszystko. To była dla mnie trudna lektura. Wymagająca i nakazująca co jakiś czas przystanąć i pomyśleć. Na pewno długo o niej nie zapomnę. Wy z pewnością również.