W dniu wczorajszym skończyłem czytać książkę Dariusza Kalińskiego „Czerwona zaraza”. Jest ona przedstawieniem tego jak wyglądało „wyzwolenie” Polski przez Armię Czerwoną. Ponieważ interesuję się historią i trochę na ten temat wiedziałem, z ciekawością zasiadłem do tej książki. Lektura „Czerwonej zarazy” była bardzo wciągająca, a wynika to z tego, że autor zebrał w jednym miejscu wiele informacji a szczególnie cenne są relacje uczestników zdarzeń w tamtym okresie. Przekazy świadków to ogromny atut tej książki. Skomasowanie w jednym miejscu tak wielu danych o tamtym czasie, wpływa na to, że czuje się atmosferę tamtych dni oraz ogrom nieszczęść jakie niosło ze sobą wkroczenie Armii Czerwonej na polskie ziemie. Głosy świadków pomagają spojrzeć na wszystko oczami uczestników tamtych zdarzeń. Autor opisuje jak żołnierze sowieccy rabowali i okradali na własną rękę, ale również w jaki sposób nastąpiła grabież maszyn, urządzeń, torów kolejowych itp. na zorganizowaną skalę w imię wytycznych płynących z Moskwy. Demontowano całe zakłady, całe linie produkcyjne, wywożono tony węgla itd. Wieś polska to teren gdzie Sowieci grabili polskich mieszkańców z inwentarza żywego, wszelkiej żywności zarówno w celu wyżywienia armii, ale również pognania całych mas bydła na tereny Związku Sowieckiego. Obowiązywały przymusowe dostawy dla przebywającej w Polsce armii. Szczególnie mocno odczułem rozdział dotyczący gwałtów na kobietach z wręcz drastycznymi opisami. Zdarzenia takie to nie był wyjątek ale norma zachowań sowieckich żołnierzy. Wyjątkiem można tu nazwać zachowania godne człowieka. Kobiety były traktowane jak łup wojenny a ich narodowość nie miała dla czerwonoarmistów (bardzo często pijanych) żadnego znaczenia. Co gorsze dotyczyło to również niepełnoletnich dziewcząt. Dotychczas nie zdawałem sobie sprawy ze skali tego zjawiska. Dlatego książka otwiera oczy na zwyrodnienie sowieckiego żołnierza i cierpienie kobiet. Najmniej zaskakująca dla mnie, ale również interesująca była część dotycząca walki z polskim podziemiem niepodległościowym – Armią Krajową i NSZ. Dla sowietów bezwzględnie ugrupowania te były siłą wrogą dla celów jakie postawili sobie „wyzwoliciele” Polski i narzucone przez nich powojenne władze w Polsce. Nieszczęścia ludzi będące wynikiem morderstw, wywózek, ale również złamanie życia wielu ludziom to straty jakie poniósł nasz naród w wyniku znalezienia się pod sowieckim butem. Ci którzy przeżyli więzienia i tortury bardzo często byli niszczeni poprzez niewolniczą pracę w łagrach. Do tego dochodzą straty ekonomiczne liczone w miliardach dolarów. Jak innym krajem mogłaby być Polska gdyby nie została „wyzwolona” przez sowiecką „bratnią pomoc”. „Czerwona zaraza” to kataklizm jaki spadł na Polskę zaraz po kataklizmie okupacji hitlerowskiej i oby żaden z nich się nigdy więcej nie powtórzył.
26-06-2018 o godz 00:00 przez:
Iwo Bojanowski
|Empik recenzuje
Każdy, kto przeżył drugą wojnę światową i zetknął się z Rosjanami wie, jak straszliwe spustoszenie zostawili. Piękna, miodem i mlekiem płynąca przedwojenna polska została obrócona w perzynę. Gdyby nie oni - bylibyśmy nadal dumnych, bogatym narodem, a tak jeszcze przez wieki będziemy odbudowywać nasz kraj z tej grabieży. Setki i tysiące zagarniętych majątków, sponiewieranej dumy narodowej, splamionych kobiet. Choćby powstało nie wiem ile książek i nie wiem ile filmów - nikt nie jest w stanie opisać skali tej tragedii. Jestem przekonany, że Rosja powinna nam płacić wysokie odszkodowania za te potworności
Nie jest tajemnicą, że między Polakami a Rosjanami istnieje zupełnie inna świadomość co do postrzegania II wojny światowej. Przez dziesięciolecia, najpierw komunizmu a obecnie autorytaryzmu, wśród Rosjan zaszczepiono mit rycerskiej Armii Czerwonej, która napadnięta przez Niemców najpierw bohatersko się obroniła, a potem równie bohatersko przyniosła wolność połowie Europy. Do dziś w rozmowach ze zwykłymi Rosjanami czy wywiadach z ich politykami można się spotkać ze stwierdzeniami, że Polacy są bezczelnie niewdzięczni, bo gdyby nie oni, to Niemcy by nas wszystkich pozabijali. Z tego typu propagandą można walczyć tylko jednym sposobem. Rzetelną i konsekwentną pracą, której jednym z efektów powinna być dobra literatura faktu. „Czerwona Zaraza” Dariusza Kalińskiego moim zdaniem tylko częściowo spełnia tę rolę. Na plus na pewno można zaliczyć mnogość relacji pokazujących bolszewików z każdej strony oraz przedstawienie skali, w jakiej Sowieci spustoszyli powojenną Polskę. Z drugiej strony czytając niektóre fragmenty można było odnieść wrażenie że ma się przed oczami nie książkę a tabloid, w którego stylu były opisywane niektóre zbrodnie jakby sama ich obrzydliwość nie wystarczała do przedstawienia bestialstwa wielu czerwonoarmistów. Mimo to książka jest warta polecenia, zwłaszcza tym osobom, które nie są zaznajomione z tematem tym bardziej, że spór historyczny o te wydarzenia jest ciągle żywy w polsko-rosyjskiej debacie tym bardziej, że po jednej ze stron sporu można znaleźć tylko i wyłącznie propagandę.
Drugie oblicze bratniej, oswobodzicielskiej armii. Temat, który nie może być pomijany w myśl poprawnych stosunków z sąsiadem. To co zrobili niemcy na wschodzie nie może usprawiedliwiać haniebnych czynów tej azji spod znaku czerwonej gwiazdy. Dobra pozycja, polecam.
Jeszcze do niedawna wszystko co miało jakikolwiek związek z historią omijałam szerokim łukiem. Tylko pojedyncze pozycje z czasów szkolnych, które zrobiły na mnie wrażenie pozostały w sercu i myślach. Wszystko zmieniło się gdy natrafiłam na serię "Ciekawostki historyczne". Nagle zaczęłam szukać i z niecierpliwością czekać na kolejne pozycje - historyczne! Jak do tej pory każda jedna książka z tego cyklu dawała mi informacje o jakich nie wiedziałam, wiadomości o których nikt nie raczył wspomnieć na lekcjach historii. A dla mnie są to fakty bardzo ważne. Często takie których pominięcie to wręcz grzech. "Czerwona zaraza" to już szósta książka, ale piąta którą mam okazję poznać. Tym razem dostajemy dużą dawkę wiedzy na temat wyzwolenia Polski spod okupacji niemieckiej przez Armię Czerwoną. Każdy Polak, jak jeden czekali na nich z niecierpliwością i wiarą, że na reszcie będzie lepiej. Chyba nikt nie pomyślał, że Niemcy to jednak wcale nie najgorsze co nas spotkało. Sam tytuł książki nawiązuje do wiersza ppor. Józefa Szczepańskiego pseud. "Ziutek". Kawałek jego wiersza zacytowany jest nawet na samym początku. Zarówno ten wiersz jak i książka przesiąknięta jest żalem i pewnego rodzaju złością. Każdy z rozdziałów na które podzielona jest pozycja umacnia nas w wyborze tego, a nie innego tytułu. Gdy czerwonoarmiści wkroczyli do Polski była radość, bo nareszcie Niemcy zostali przegonieni. Były łzy szczęścia oraz witanie krasnoarmiejców. Dzielenie się tym co kto jeszcze posiadał. Ale nie długo, bo zasłona z oczu spadła naprawdę szybko. Czerwonoarmiści okazali się bezwzględni. Okradali ze wszystkiego co się nadawało. Na wsiach był to żywy inwentarz, w miastach najpopularniejsza była biżuteria, "czasy" czyli zegarki oraz ubrania i buty. Grozili by oddać, gdy ktoś bronił dobytku - mordowali. Przemoc seksualna to przemoc najczęstsza. Niezliczona jest ilość kobiet, dzieci ( i nie tylko), które doświadczyły gwałtów i przemocy fizycznej. To rozdział, który szokuje i pozostaje w głowie na długo. Ciężko zapomnieć fragment gdzie wysokiej rangi oficer gwałci trzyletnie dziecko. Jak to nazwać? Bo okrucieństwo to dla mnie za delikatne słowo. Większość zgwałconych ginęła na skutek obrażeń, część popełniała samobójstwo nie radząc sobie z następstwami tak fizycznymi jak psychicznymi. Dochodziło również do demontażu przemysłu i grabieży wsi. Dyktowane to było rozkazami "z góry". Rosyjskie obozy pracy gdzie wysyłano Polaków by pracą przyczynili się do zwycięstwa. Ile osób przepłaciło to życiem nie wiadomo tak na prawdę do dziś. "Jeśli dokonać obliczeń na dzień dzisiejszy. nie uwzględniając ziem przyłączonych, wartość strat wynosi nawet 54 miliardy dolarów [...] Dla porównania wartość nominalnego legendarnego "długu Gierka" w 1990 roku wynosiła 46,1 miliarda dolarów." * Ciężko oceniać tę książkę. To nie jest ot taka sobie powieść, której damy ocenę, bo dobrze bądź źle napisana, bo ciekawa czy nie. To dotyka głębiej, powoduje, że my młodzi, którzy nie znamy tych czasów zaczynamy rozumieć co musieli przeżywać w tedy inni. Tylko czy faktycznie to zrozumiemy? Ja mogę się tylko domyślać i choć zabrzmi to pewnie źle to cieszę się, że nie dane mi było tego przeżyć. Że jedyna wiedza to ta słowna. Czytana lub przekazywana ustnie przez pradziadków czy dziadków. Przykro mi, że coś takiego w ogóle się działo, ale tego nie zmienię. Cieszę się natomiast, że mogę się o tym dowiadywać i zdobywać informacje. Książka warta przeczytania przez każdego. Zacznij, a zrozumiesz dlaczego tak mówię... * - Cytat z "Czerwona zaraza" Dariusz Kaliński, str. 154 Więcej na: www.swiatmiedzystronami.blogspot.com
Książka rzetelna, dużo faktów z przeszłości i wspomnień zwykłych ludzi, świadków tamtych zdarzeń. Lecz moim zdaniem niekiedy autor stara się umniejszyć winę Niemców, a czasami wręcz odczuwam, że stara się ich usprawiedliwiać. Myślę, że nie należy tych dwóch okupantów do siebie porównywać i oceniać, który był lepszy, a który gorszy. Zarówno Rosjanie jak i Niemcy zrobili nam wiele krzywd i trzeba o tym pamiętać. Ogólnie książkę polecam :)
Duże rozczarowanie. Dla kogoś, kto trochę siedzi w temacie nic odkrywczego, natomiast poziom językowy, kolokwializmy, logika wypowiedzi - leżą i kwiczą. Jeśli możecie, wypożyczcie z biblioteki, szkoda pieniędzy na własny egzemplarz.
Mniej recenzji
