Czerń. Kolory zła. Tom 2 (okładka miękka)

Drugi tom serii Kolory Zła, w której spotykamy prokuratorów Leopolda Bilskiego i Annę Górską. Dosadny, mroczny kryminał, w którym przeszłość ma duży wpływ na bieżące wydarzenia. Leopold, rozpoczyna właśnie pracę w Kartuzach, do których został skierowany w ramach degradacji, z Sopotu. Nie bardzo odnajduje się w nowym miejscu. Boleśnie odczuwa zesłanie, nowi współpracownicy mu nie ufają, a pierwszą noc spędza na podłodze z powodu rozpadającego się łóżka w mieszkaniu. - Do Kartuz przybywa też Julia Sarman. Kobieta wraca w rodzinne strony po długoletnim pobycie w Nowym Jorku, wraz ze swoim siedmioletnim synem- Piotrusiem. Oboje wprowadzają się do malowniczo położonego, nad jeziorem, domku, gdzie mają od tej pory wieść spokojne życie, na uboczu. - Niestety podczas zabawy dożynkowej Piotruś ginie, a śledztwo w tej sprawie prowadzi właśnie Bilski. Okazuje się również, że do śledczego dołącza Anna, którą do Kartuz sprowadza śledztwo w sprawie zaginięcia 13-letniej dziewczynki. Na jaw wychodzą też informacje o innych zaginięciach dzieci, która miały miejsce w okolicy, w przeszłości. Całość dodatkowo owiana jest zmową milczenia okolicznych mieszkańców, na których duży wpływ mają miejscowe wierzenia i zabobony. - Tematy tabu, ciemne fragmenty przeszłości mieszkańców, retrospekcje rzucające światło na bieżące wydarzenia oraz trudne zagadnienia - to wszystko znajdziecie w "Czerni". Ta historia wciąga ogromnie. Dodatkowym smaczkiem jest przedstawienie danego wydarzenia z perspektywy kilku osób, dzięki czemu podczas lektury, możemy je lepiej poznać i zrozumieć. I to zaskoczenia na sam koniec - to już jakby wisienka na torcie. - Ta książka dowodzi, że polscy autorzy potrafią w kryminały :)

„Czerń” to drugi tom cyklu Kolory zła. Już po przeczytaniu „Czerwieni” byłam nim zachwycona. Druga część tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że książki pani Sobczyk to prawdziwy majstersztyk. Rewelacyjny kryminał wciągający od pierwszych stron. Przepadłam na dwa dni. Nie mogłam się oderwać i parłam do przodu, by jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej. To historia Julii, która po wielu latach, razem z siedmioletnim synkiem wraca z Nowego Jorku do swojej rodzinnej miejscowości Kartuzy. W tym samym czasie w Sopocie dochodzi do porwania trzynastolatki. Początkowo nikt jej nie szuka, gdyż dziewczynce zdarzało się już uciekać z domu. Wszelkie ślady prowadzą do Kartuz, w których znika kolejne dziecko. Sprawą zajmują się znani z pierwszego tomu prokurator Leopold Bilski i asesor Anna Bilska. Czy uda im się rozwiązać tę zagadkę. Okazuje się, że ta kaszubska miejscowość kryje tajemnice, o których nikomu się nawet się śniło. Ukryte demony zaczynają wychodzić na światło dzienne. Czytałam z wypiekami na twarzy. W pewnym momencie już wszyscy byli podejrzani. Do samego końca autorka trzymała mnie w niepewności. Mocno walczyłam sama ze sobą, by nie zajrzeć na ostatnie strony, szybciej poznać zakończenie i uspokoić skołatane nerwy 😊 „Nie widzicie tego, co jest najbardziej widoczne!” Ja faktycznie tego nie dostrzegałam. Wielkie brawa dla autorki za tak skonstruowanie fabuły. Lubię, gdy nic nie jest oczywiste. Polecam każdemu. Myślę, że się nie zawiedziecie. To książka warta przeczytania😉

"Czerń" to druga część cyklu Kolory Zła autorstwa Małgorzaty Oliwii Sobczak. Tym razem autorka zabiera nas w podróż do Kartuz, gdzie spotykamy starego znajomego - prokuratora Leopolda Bilskiego. Mężczyzna nie najlepiej znosi przeniesienie i degradację. W tym samym czasie Anna Bilska pnie się po szczeblach kariery i otrzymuje swoją pierwszą poważną sprawę. Tropy prowadzą do Kartuz, gdzie znika kolejne dziecko a losy bohaterów znów zostaną połączone w intrygujacym śledztwie. Jakie sekrety i upiory kryją się w historii maleńkiego miasteczka ? "Czerń" to książka, w której zło wygląda z każdej strony. Klimatyczna, mroczna i zaskakująca opowieść o dawnych urazach, skrywanych tajemnicach i sile zła czającego się w minionych wydarzeniach. Powrót do przeszłości miał pomóc ukoić dawny ból a stał się źródłem nowych cierpień i obudził potwora czającego się na dnie ludzkiego umysłu. Autorka po raz drugi bardzo umiejętnie wykreowała bohaterów, którzy skrywają własne tajemnice i wodziła czytelnika za nos, podsuwając mylne tropy. "Czerń" to wciągająca i hipnotyzująca opowieść o wszystkich odcieniach zła kryjącego się w najmroczniejszych zakamarkach ludzkiej natury. Czy odważysz się odkryć tajemnice czające się w przeszłości maleńkiego miasteczka ? Bardzo gorąco polecam i gwarantuję doskonałą czytelniczą ucztę!

Gdyby nie ten irracjonalny , cukierkowy"happy end" książka byłaby całkiem dobra.

Czerń to współczesny kryminał policyjny, którego fabuła umiejscowiona została w pewnym kaszubskim miasteczku. Jeżeli ktoś czytał pierwszą część Kolorów Zła. Czerwień ten z całą pewnością sięgnie po kolejną część. Jeżeli pierwsza część była „petardą kryminalną” to ta druga jest kumulacją takich petard. Kto czytał pierwszą część, ten z pewnością poznał już dwoje głównych bohaterów, czyli prokuratora Leopolda Bilskiego i Annę Górską. Autorka przeprowadza czytelnika przez wiele lat, zaczynając mocnym akcentem kryminalnym od roku 2008, poprzez rok 2014, w którym umiejscowiony został wątek główny powieści, zatrzymując treść w 1986, 2004, 1982 i 1976 roku. Powrót wspomnieniowy do wcześniejszych lat bardzo realistycznie przenosi czytelnika w tamte czasokresy, z drobiazgowymi opisami nie tylko Sopotu i jego środowisk, miejsc i ludzi. Fabuła przedstawiona została kilku torowo, co nie świadczy o tym, że opisywane zdarzenia nie łączyły się w całość. Autorka w zaskakująco tajemniczy sposób łączy ze sobą fakty mające miejsca nawet na przełomie kilkunastu lat. W niesamowicie zagadkową i brutalną w swoim przekazie intrygę kryminalną wpleciony zostaje pięknie opisany region kaszubski z jego krajobrazem, stolicą Kaszub, czyli Kartuzami i ludźmi mieszkającymi w jednej z kaszubskich miejscowości, którzy znają się dobrze i potrafią świetnie bawić się podkreślając swoją przynależność. Piękna tego regionu nie jest w stanie przesłonić nic, nawet okrutne zbrodnie czy skrywane przez lata wstydliwe tajemnice. Autorka nie ucieka przed poruszaniem w swojej książce, często uznawanych za trudne, tematów takich na przykład jak: odwieczny konflikt pokoleń, radykalne i drastyczne w swoim przekazie metody wychowawcze, pedofilia czy skłonność do alkoholu. Fabuła jest bardzo wciągająca nie tylko dzięki ciekawym, dość nietypowym zbiegom okoliczności, które dodatkowo komplikowały prowadzone przez prokuratora sprawy dotyczące zaginięcia dzieci. Fachowa terminologia i słownictwo są być może nieco niezrozumiałe dla zwykłego człowieka, który nie ma na co dzień do czynienia ze zbrodniami czy kryminalistyką, ale dodają fabule oryginalności. Momentami miałam wrażenie, że jestem w miejscu opisywanym i czynnie uczestniczę w czynnościach śledczych. No cóż, chyba doprowadziło do tego połączenie magii wyobraźni i magia przekazu autorki. Autorka w wyrafinowany i zarazem ciekawy sposób wprowadza czytelnika w świat osób podejrzanych. Przyznam szczerze, że kilka typów przemówiło do mnie jako główni sprawcy, ale… trop nagle przechodził do kogoś innego i znów czułam, że się jednak mylę. To prawdziwa sztuka, zdołać tak manipulować czytelnikiem, że będąc czegoś pewnym, nagle zostaje z niczym. Jeżeli ktoś zna książki Hanny Greń, Katarzyny Puzyńskiej, czy Katarzyny Bondy, to ta książka również przyciągnie go swoją porywającą fabułą, gdzie główny wątek kryminalny przeplata się z wątkami obyczajowymi i psychologicznymi. Polecam tę lekturę miłośnikom dobrych kryminałów, bo jak już wspomniałam na początku, ta powieść jest dosłownie petardą czytelniczą. Cieszę się, że autorka postanowiła napisać więcej książek z cyklu KOLORY ZŁA i już nie mogę się doczekać kolejnego „koloru”.

o się dzieje, gdy ginie dziecko? Malownicza mieścina, o której zwykło się mówić, że jest sercem Kaszub, przyciąga do siebie rokrocznie mnóstwo turystów z całej Polski. Tym razem zwabiła nie tylko zwiedzających, ale także pewnego błyskotliwego prokuratora, Leopolda Bilskiego. Przyczyną jego przeprowadzki nie są jednak wakacyjne widoczki z magią jezior w tle, a przymusowa zmiana miejsca pracy. Wpasowanie się w małomiasteczkową społeczność idzie Bilskiemu nad wyraz opornie. Nowi współpracownicy nie wzbudzają jego sympatii oraz zaufania, senna atmosfera panująca na Kaszubach okazuje się być męcząca i wcale nie ułatwia odzyskania wewnętrznego spokoju, a wścibstwo co poniektórych doprowadza do białej gorączki. Kartuzy, to miejsce, w którym rządzą stare zwyczaje, żelazne zasady oraz utarte schematy. Wszyscy bardzo dobrze się znają i wiedzą o sobie zbyt wiele, by można podpisać to pod sympatyczną, sąsiedzką ciekawość. Największym poważaniem cieszy się oczywiście ksiądz, lokalny filantrop traktowany jest niczym współczesny wybawiciel, a pani burmistrz często zostaje utożsamiana z opiekunką ogniska domowego. Jednak nic nie jest tym, na co wygląda. Kartuzy kryją w sobie mnóstwo tajemnic, zagadek oraz sekretów, które miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Zaginięcie dwójki dzieci mąci pozorny spokój mieszkańców i wywołuje lawinę pytań. Okazuje się, że odpowiedzi należy szukać w przeszłości. Ale zanim sięgniecie po ,,Czerń’’, musicie wiedzieć jedno - to kryminał z wyraziście zarysowanym tłem obyczajowym. Nie jestem więc pewna, czy fani mocnych wrażeń (choć i tego książce odmówić nie można) oraz ekstremalnie szybkiej akcji będą zadowoleni. Natomiast ci, którzy lubią zgłębiać tajniki śledztwa jak i analizować życiorysy głównych bohaterów, mogą być pewni, że lektura okaże się satysfakcjonująca. Wątek obyczajowy nie przysłania bowiem zagadki kryminalnej, a stanowi jej dopełnienie - nadaje smaczku i sprawia, że ,,Czerń’’ wyróżnia się nieco na tle innych tytułów. A co zresztą? Odpowiadam w skrócie – im dalej, tym lepiej. Pani Sobczak kupiła mnie nie tylko dobrze rozpisanym wątkiem obyczajowym, ale również piórem. Lubię lekki styl, lubię wypoczywać podczas czytania i lubię, gdy mimo powyższego, autor nie obraża inteligencji odbiorcy. W ,,Czerni’’ na próżno szukać pustych i niepotrzebnie rozwleczonych dialogów czy innych, równie słabych zabiegów, które są ostatnio charakterystyczne dla współczesnych kryminałów. A skoro o kryminale mowa, to przecież trzeba wspomnieć o najważniejszym, czyli o zagadce. Skomplikowana, niezwykle przemyślana i co najważniejsze, składająca się w logiczną całość intryga jest zdecydowanie największym atutem książki. Sobczak nieustanie wodzi czytelnika za nos, podsuwa mu mylne tropy, sprawnie lawiruje pomiędzy kłamstwem a półprawdą i zaskakuje w najmniej spodziewanych momentach. Nie zapomina również o odpowiednio wykreowanym klimacie i budowaniu napięcia. Sięgając po ,,Czerń’’ byłam przekonana, że trzymam w ręku książkę, która umili mi czas, ale nie pozostanie w mojej pamięci na długo. Tymczasem, dostałam świetnie skonstruowany kryminał! Wciągający i trzymający w napięciu już od pierwszych stron.

MAM CIĘ, ZJEM CIĘ Po finale ostatniej sprawy, prokurator Leon Bliski zostaje przeniesiony do Kartuz, co odczuwa jako swoistą degradację. W końcu mała mieścina na Kaszubach, jak dumnie opowiada komendant policji, to ostoja bezpieczeństwa. Ale czy na pewno? Spokój mieszkańców przerywa zaginięcie 13-letniej Amelii. Niedługo później znika kolejne dziecko, tym razem znacznie młodsze. Sprawa wydaje się być nieodłącznie związana z lokalnymi układami, ale również z uwielbianą przez mieszkańców parafią. Jakie sekrety wyjdą na światło dzienne? I czy uda się rozwikłać zagadkę porwań na czas? „Czerń” to kontynuacja „Czerwieni”, o której pisałam we wrześniu. Byłam wtedy bardzo zadowolona z lektury i z niecierpliwością czekałam na kolejne tomy Kolorów Zła. Gdzieś podskórnie bałam się jednak, czy następna część będzie w stanie dorównać wysoko postawionej poprzeczce. Gdy jednak tylko zagłębiłam się w „Czerni”, moje obawy minęły. Samo umiejscowienie akcji okazało się bardzo intrygujące i po prostu świeże. Nie przypominam sobie, bym czytała jakąkolwiek polską książkę, której wydarzenia rozgrywają się w głównej mierze na Kaszubach. Ta okolica to dla mnie jedna wielka niewiadoma, a jedyne z czego ją kojarzę to język (czy też dialekt?) kaszubski. Pod tym względem naprawdę byłam wdzięczna autorce za to, że udało jej się wpleść do thrillera odrobinę kaszubskiej kultury i pogańskich wierzeń, które, jak się okazuje, wciąż tkwią w świadomości mieszkańców tego regionu. „Czerń była groźna i zła. Nigdy jej nie lubiła.” A wracając do książki i jej poziomu, to niestety, obawiam się, że nie mam się do czego przyczepić. Chyba jedynie do zbyt dużego natłoku nowych imion i nazwisk, które nie sposób zapamiętać, co wywołuje lekki mętlik w głowie. A i do zakończenia, które w moim odczuciu zasługiwałoby na poświęcenie mu kilku stron więcej, by każdy czytelnik mógł zrozumieć motywację mordercy. Co jednak najważniejsze, to powieść wciąga od pierwszych stron, porywa czytelnika wprost do Kartuz, w sam środek śledztwa i do jego finału nie pozwala ani na chwilę o sobie zapomnieć. Nieważne, czy jest dzień, noc czy zajęcia online. Opowieść nie jest lekka ani zbyt przyjazna, chwilami mocno przytłacza swoim mrokiem i czernią, nieco drastycznymi opisami scen, których, uwierzcie mi, nie chcielibyśmy zobaczyć w koszmarach. Choć być może przytłacza przede wszystkim tym, że porwani to w tym przypadku dzieci. A dzieci zawsze wywołują mniejsze lub większe emocje. Spodobało mi się również to, że akcja toczy się dwutorowo – równocześnie mamy dostęp do przeszłości i teraźniejszości, które, jak się spodziewamy, okazują się być ściśle związane. „Czerń” to kolejny kolor po „Czerwieni”, który sprawia, że zaczynam wierzyć w potencjał młodych polskich twórców. Teraz pozostaje mi tylko zastanawiać się, jaka barwa będzie następna. www.carolinelivre.pl

Julia Sarman po latach spędzonych w Ameryce wraca ze swoim siedmioletnim synkiem Piotrusiem w rodzinne strony, aby zacząć życie na nowo i zapomnieć o przykrych wydarzeniach, które niedawno miały miejsce w jej życiu. Malownicze miasteczko Kartuzy na Kaszubach, oraz uroczy domek z widokiem na jezioro wydają się być idealnym miejscem do tego, aby zapomnieć o troskach i odetchnąć od wielkomiejskiego gwaru. Chociaż dom rodzinny również przywołuje przykre wspomnienia Julia chce rozkoszować się nowym początkiem i miło spędzać czas z synem. Niestety pierwszy weekend nowego życia okazuje się być wstępem do najczarniejszego scenariusza- Piotruś znika, a Julia zaczyna podejrzewać o porwanie chłopca osoby związane z jej problemami z przeszłości. Zaginięcie Piotrusia to tylko jeden z mrocznych kawałków tej tajemniczej układanki. Niestety w Kartuzach kilka dni wcześniej ginie trzynastoletnia dziewczynka, a prokuratura po czasie odkrywa, że w tych samych okolicach lata temu zaginęło dziecko... Czy mamy do czynienia z seryjnym mordercą? Czy mieszkańcy Kartuz powinni obawiać się o swoje pociechy? Tropów jest bardzo dużo, wiele osób jest podejrzanych, jednak do rozwiązania zagadki ciągle czegoś brakuje. "Czerń"to książka która wzbudza ogromne emocje. Pokazuje jak dramaty z dzieciństwa wpływają na dorosłe życie osób poszkodowanych. Odkrywa karty, którymi grają najbardziej wpływowi mieszkańcy małych miasteczek, pokazuje, że okropne tajemnice mogą być sprytnie skrywane przez wiele lat. W kryminałach i thrillerach często czytamy o zaginięciach, porwaniach i tajemnicach z przeszłości, jednak kiedy historia dzieje się tuż obok nas, napisana niezwykle realistycznie i dotyczy krzywdy dzieci-nie można przejść obok niej obojętnie. "Czerń"to opowieść o tajemnicy małego, zwyczajnego miasteczka, ale w tej jednej historii porusza ogrom problemów, z którymi mogą zmagać się dzieci i nastolatkowie. Myślę, że książka otwiera oczy czytelnika na wiele spraw, i chociaż na procedurach policyjnych czy sądowych nie znam się na tyle, aby móc ocenić czy pod tym względem książka jest wiarygodna- dla mnie była po prostu prawdziwa i wstrząsająca.

Kolory zła "Czerń" Prawdziwy majstersztyk w wykonaniu Małgorzaty Oliwii Sobczak. Autorka zafundowała nam kawał dobrej, przerażającej historii, przy której nie ma czasu na nudę, napięcie jest od początku do samego końca. Każda kolejna strona przyprawiała mnie o gęsią skórkę. Cóż można chcieć więcej? Fabuła jest prowadzona z kilku perspektyw czasowych... Przenoszenie się naprzemiennie o kilka i kilkanaście lat wcześniej pozwala nam dokładnie zapoznać się z historią. Asesor Anna Górska dostaje sprawę o zaginięciu trzynastoletniej dziewczynki Amelii Stępień. Matka dziewczynki nawet się tym nie przejęła, twierdzi że zdarzało jej się nie wracać na noc do domu kilkakrotnie, uciekała z domu wiele razy i później wracała. Górska przypomniała sobie, że Ona w wieku 13 lat zachowywała się tak samo... Izolowała się od wszystkich i od wszystkiego. Chciała być sama. Tropy zaginięcia prowadzą do Kartuz akurat tam gdzie Leopold Bilski zostaje oddelegowany po sprawie Skalpera, z czego nie jest zadowolony. Ania prosi Go o wywiad z babcią dziewczynki, pomimo tego, że policja lokalna już rozmawiała z babcią... a nóż coś pominęli? Bilski się zgodził. Po wywiadzie stwierdził, że coś tam jest nie tak, nic nie trzyma się kupy. Zaczyna się angażować w to śledztwo. Ania Górska wspominając jeszcze swoje dzieciństwo, zaczyna się łudzić, że może rzeczywiście dziewczynka zaraz wróci... że to taki wiek itd. Nie kończąc swoich myśli dowiaduje się, że znika kolejne dziecko. To nie może być przypadek. Policja bierze sprawy w swoje ręce... Bilski nie odpuści póki nie rozwiąże zagadki "Nie widzicie tego, co jest najbardziej widoczne"... Fakt! Ja do końca niczego nie byłam świadoma. A jak już miałam jakąś tezę, to następna strona rozwiała to szybko. Autorka do samego końca wodzi nas za nos. Nic nie było pewne... A końcowe karty były szokujące i wbiły w fotel - dosłownie! Nic jak tylko czekać na kolejny tom. Wielkie brawa dla autorki! Polecam każdemu! 

Czy też po przeczytaniu pierwszej rewelacyjnej części jakiejś serii, macie obawy, że w drugiej autor może nie sprostać Waszym oczekiwaniom? Że pomysł na fabułę będzie słabszy i całość trochę na siłę, by tylko zaspokoić popyt? Takie obawy miałam przed przeczytaniem "Czerni". Czy uzasadnione? Już od początku powieść budzi silne emocje, bo dotyczy krzywdy dzieci. W sielankowej kaszubskiej miejscowości, w której niewiele się dzieje, znika trzynastoletnia dziewczynka i siedmioletni chłopiec. Sprawę prowadzą, znani nam z pierwszej części, prokurator Leopold Bilski wraz z asesorem Anną Górską. Po początkowym braku tropów, wątki zaczynają się mnożyć kierując nasze i prokuratorskie kroki w różne strony. Sięgamy w przeszłość, by zyskać pełen obraz miasteczka, w którym każdy wie wszystko o każdym, ale obowiązuje zmowa milczenia. Miasteczka, które oplata sieć powiązań, a ręka rękę myje. Autorka zwraca uwagę na specyfikę małych miejscowości z jej zamkniętą społecznością, na problemy i tragedie zamiatane pod dywan. Nie boi się poruszać tematów kontrowersyjnych i bolesnych, ze szczególnym naciskiem na krzywdę dzieci, fizyczną i psychiczną. Krzywdę wyrządzaną w miejscach, w których powinny czuć się bezpieczne, przez osoby darzone przez nie miłością, zaufaniem i szacunkiem. Krzywdę, którą noszą w sobie, odarte z niewinności i dzieciństwa, bezsilne. Tło społeczne i rozwinięty wątek obyczajowy połączony z fascynującą sprawą kryminalną i realnymi bohaterami sprawiają, że książka jest wyjątkowa. Nie tylko cudownie się ją czyta, przeżywając emocje bohaterów i oddychając wręcz powietrzem Kaszub, ale daje też wiele powodów do przemyśleń. Autorka udowodniła, że po pierwszym świetnym tomie nie osiadła na laurach i dopiero się rozkręca. Moje obawy okazały się kompletnie nieuzasadnione i mam nadzieję, że kolejny kolor serii będzie równie porywający.