Diane Setterfield przyzwyczaiła swoich czytelników do książek pełnych tajemnic, usłanych magią i mrokiem. Już zawsze będzie mi się kojarzyć z literatura wysokich lotów. Pewne przyzwyczajenia sprawiają, że oczekujemy od kolejnych książek tego samego, tych samych emocji i doznań, tej zagadkowości i bajkowości. Czarne skrzydła czasu niestety nie satysfakcjonują tak jakbym tego oczekiwała. Cała opowieść skupiła się tu na pokazaniu życia zapracowanego człowieka, na utracie przez niego kontroli czasu. To coś w stylu Czekając na Gogota. Czekałam, aż nastąpi punkt kulminacyjny, kiedy spełni się czarny scenariusz, kiedy nadprzyrodzone siły zła rozłożą swe czarne skrzydła. Być może czytałam ją w nieodpowiednim czasie, ale moim zdaniem zabrakło tu głębi, puenty, która odarłaby całą historię z jej jałowości. Niby ten sam mrok, zrywające się stada kruków wieszczą kolejne tragiczne wydarzenia lub czyjaś śmierć, wszystko to omija naszego bohatera. Z całej opowieści zapamiętam jedynie trzepot czarnych skrzydeł, może o to właśnie chodziło autorce?

Kolejna pięknie wydana książka w Serii Butikowej kusiła mnie mocno. To jak wyglądają powieści z tej serii, precyzyjne i kunsztowne, zadowoli każdą okładkową srokę. I tak było tym razem. Nie jest to jednak książka dla każdego. To taka stateczna, wyważona powieść, których jednych może zachwycić, a drugich trochę znużyć. I niestety, byłam w tej drugiej kategorii. Sam pomysł na fabułę, na zagadkę, był całkiem poprawny, jednak brakowało mi tu dynamiki i zdecydowania. Dużo tutaj mroku, gotyckiej atmosfery i namacalnego strachu, jednak trzeba czasu, żeby wejść w ten świat. Może gdybym lubiła się z klasyką to odbiór tej powieści byłby inny. Czuję, że może jej nie zrozumiałam, nie pojęłam w pełni i dlatego nie przypadła mi do gustu. Czytałam ją długo i z trudem, bo nie jest to łatwa powieść. Czy warto? Nie wiem, sama ją męczyłam i raczej nikomu bym nie życzyła takiej przeprawy, jednak to historia, w której trzeba odkryć drugie dno i morał ukryty przez autorkę. Ja w niej go nie znalazłam, ale może źle szukałam.

Ta książka przekazuje czytelnikom dwie, ważne prawdy. Odpowiada bowiem na pytanie: mieć czy być? Oraz pokazuje, że pewna jest tylko śmierć. William Bellman w dzieciństwie dopuścił się nieuzasadnionego aktu okrucieństwa. Zabijając żywe stworzenie, kruka, w celu zaimponowania kolegom, nieświadomie zaciąga jednak dług, który przyjdzie mu spłacić. I mimo, że mijają lata, a mężczyzna prowadzi ustatkowane, dostatnie życie, jako głowa rodziny, przyjdzie oddać makabryczny dług. Powieść napisana jest pięknym, literackim językiem, co stanowi jej duży atut. Jest też mroczny klimat, nieco magii i tajemniczości. To co można też zauważyć podczas lektury to brak dosłowności w zdarzeniach. Czytelnik musi wielu kwestii się domyślić, wyczytać między wersami. Co dodatkowo podbija uczucie tajemniczości. I mimo, że nie będzie to moja ulubiona powieść autorki, to przyznaję, że miło było ją poznać. A dodatkowo to kolejny, piękny tom butikowej serii, którą po prostu uwielbiam, jako okładkowa sroka

To było nasze drugie spotkanie. Nieco inne niż to pierwsze. Diane tym razem opowiedziała historię spowitą kruczą czernią. Zaserwowała treść, która niosła ze sobą to, co nieuniknione. Tutaj czas zaczął płynąć wolniej. A nawet i stanął w miejscu. Leniwie sączyłam każde zdanie. Było inaczej, ale nadal urokliwie. ✦ „Czarne skrzydła czasu” to powieść utkana z mglistego mroku. Zanurzając się w tę historię poznałam Williama. Byłam świadkiem jego niefortunnego czynu w dzieciństwie. Obserwowałam jak dorastał, jak rozwijał biznesy i jakich strat doświadczył. Zwiedziłam zakamarki ekskluzywnego zakładu Bellman & Black, a na cmentarzu spotykałam tajemniczego mężczyznę w czerni. ✦ Przerzucając strony, słyszałam trzepot kruczych skrzydeł. Wylewająca się czerń błyszczała barwami fioletu i zieleni. Czułam niepokój, melancholię i powiew gotyku. Mimo powolności w tej historii, dobrze mi się tę książkę czytało. Bardzo polubiłam pióro Setterfield. Nawet to krucze.

Jakiś czas temu miałam okazję zapoznać się z inną powieścią autorki i byłam bardzo ciekawa tego wydania. Głównym bohaterem został mężczyzna, który był wychowywany przez matkę, gdyż ojciec opuścił ich krótko po jego urodzeniu. Teraz zdobywał praktykę w firmie wuja co nie każdemu się podobało, zwłaszcza tym, którzy czuli się przez niego zagrożeni. Co z tego wyniknęło? Nie mogłam doczekać się tej lektury i zostawiłam sobie na nią odpowiednią liczbę godzin. Jest tak świetnie napisana, że najchętniej nie robiłabym sobie przerwy między kolejnymi stronami, do czego Was też serdecznie zachęcam. Książka została wydana w sztywnej oprawie z elegancką obwolutą w serii butikowej. Rozdziały są krótkie, więc lektura tym bardziej posuwa się do przodu błyskawicznie. ,,Czarne skrzydła czasu" Diane Setterfield to wspaniała pozycja, w której postać kruka odgrywa dość duże wrażenie.

Oczekiwałam dużo po tej książce patrząc na wcześniejsze książki autorki i... Czuję się zawiedziona. Uważam "Czarne skrzydła czasu" za jedną z gorszych książek Diane Setterfield. Jak wcześniejsze książki mi się podobały tak Czarne Skrzydła Czasu nie bardzo. Chociaż było kilka momentów, które mnie ujęły. Jednak poprzedniczki, które miałam przyjemność przeczytać mocniej chwyciły mnie za serce. Brakowało mi tutaj klimatu jaki można czuć czytając książki Diany Setterfield. Ale za to można było poczuć z kartek historii zapach cierpienia i bólu. Większość historii oparta została na śmierci i żałobie. Nie jest to na pewno historią z happy endem. Motyw kruków jest ciekawy i to właśnie on też odgrywa dużą część tej historii. Jak widać "Czarne skrzydła czasu" mają swoje zalety jak i wady.

Osobiście żałuję, że kupiłam tę książkę. Jestem fanką akcji, przygód, zagadkowych historii. Ta książka mi tego nie dała. Była monotonna, nudna a zakończenie, z którym wiązałam nadzieję, nie uratowało tej książki, wręcz ją pogrążyło. Nie został wyjaśniony żaden wątek. Pewnie ta książką ma jakiś ukryty sens, dla mnie nie dostrzegalny, tylko że po kilku miesiącach przemyśleń nadal nie wiem jaki. Chyba tylko sama autorka ją rozumie.

Liczyłam na naprawdę dobrą książkę z drobnym dreszczem. Niestety to nie było to. Powieść, nieco przydługa, z bardzo wolno rozwijającą się fabułą. Właściwie nie do końca wiedziałam do jakiego portu zmierza. Motyw kruka świetny i to chyba był największy atut tej książki. Dodatkowo doceniłam bardzo wątek poszukiwań pana Blacka. Jest to zdecydowanie rozbudowana opowieść z delikatnym elementem magicznym, drobnym niepokojem.

1,75/5 To książka, którą wolno mi się czytało. W pewnym momencie miałam ochotę jej nie kończyć. To wszystko przez to, że mało się tutaj działo. Jeśli już zaczęło się działać to było to mało interesujące. Nie poczułam przywiązania do bohaterów, były słabo wykreowani i często irytowali. Podobały mi się rozdziały z historyjkami. Zakończenie niestety przewidziałam od praktycznie początku.

To bardzo interesująca (mimo swojej dziwności), lektura. Z pewnością przygnębia, bez wątpienia przytłacza dusznym klimatem, ale piękno i styl jakim operuje autorka winduje tę pozycję wysoko na liście literackich geniuszy. Wspaniała uczta dla duszy!

Uwaga - to nie jest nowa powieść! Powieść wydana wcześniej w Polsce pod tytułem "Człowiek, którego prześladował czas". Czuję się oszukana

Strasznie nudna