Czarne Miasto (okładka twarda)

„Czarne Miasto” to debiut literacki Marty Knopik. Na pierwszy rzut oka książka wyróżnia się piękną, minimalistyczną okładką i wydaniem w twardej oprawie. Środek jednak jest równie wart uwagi. To opowieść z pogranicza literatury pięknej, baśni i fantastyki. Tu świat realny przeplata się z tym magicznym, tym symbolicznym, pełnym warstw i ukrytych znaczeń. Mam wrażenie, że po pierwszej lekturze nie odkryłam nawet połowy tego, co ta książka sobą niesie. Pozornie jest to zbiór opowieści z różnych okresów funkcjonowania Czarnego Miasta. Są tu opowieści ‘dawno, dawno temu’, są tak jakby bajki i te bardziej współczesne, pasujące do aktualnych czasów historie. Im więcej o książce myślę tym więcej znaczeń i tematów, które porusza, do mnie przychodzi. Dużo znajdziemy tu o naszym aktualnym życiu, o pogoni za karierą, za ładnym życiem. Te jednak niezmiennie wiąże się z problemami, różnicami w społeczeństwie, podziale klasowym i chorobami cywilizacyjnymi jak np. depresja. Wiele jest o życiu dawnym, o tym, co wtedy było ważne. To kontrast pomiędzy Czarnym Miastem a Miastem Białym. W historiach znajdziemy też sporo ciekawych myśli o emocjach trudnych, takich jak samotność, tęsknota, żałoba. Mam też wrażenie, że ten tytuł to dopiero początek historii, a i zapowiedź na okładce, mówiąca że jest to pierwszy tom opowieści o Czarnym Mieście, mnie w tym odczuciu utwierdza. Na pewno jest to lektura dla tych, którzy lubią powieści nieoczywiste, niosące wiele znaczeń, warte uwagi i zastanowienia. Ja na pewno sięgnę po tom drugi, a i może skuszę się na ponowną lekturę pierwszego.

Ta książka jest dla mnie podzielona na dwie różne opowieści. Jedna, bardzo ważna, to opis Śląska, życia jego mieszkańców, ich perypetii i dziwnego losu. Druga, to opowieść o kobietach, w oderwaniu od czarnego czy białego miasta. Po prostu o kobietach. Taki podział ułatwia zdecydowanie zaadresowanie tej książki, ale o tym w recenzji... Moje podejście do miejsca akcji jest subiektywne, dlatego z dużą nieufnością podchodzę do tematu. W tej książce znalazłam jednak coś dla siebie, starałam się nie czytać jej przez pryzmat miejsca akcji, ale w jakimś ogólnym ujęciu i kiedy podłapałam ten motyw, udało mi się wciagnąć w tę historię. To jest baśń, przypowieść, powieść z morałem, nierealny świat, który może nam się przytrafić. Tęsknota, miłość aż po grób, wyobraźnia i fantazja, rodzina a to wszystko wymieszane z problemami szarego życia. Książka zaczyna się mało porywająco, ale kiedy przebrnęłam przez początek, potem już było lepiej. Poczatek, ktory na mnie dziala w ten sposób, was to może nie dotyczyć. Jest to lektura dla ludzi dojrzałych, dla czytelnika z dużym doświadczeniem z literaturą, wiek oczywiście nie gra roli. Polecam tę książkę autochtonom, choć boję się, że większość tego nie zrozumie, gdyż raz po raz zadziwia mnie, jakim cudem znajdują się twórcy na tej ziemi, tak przepełnieni talentem a jednocześnie jest tu wielu ludzi żyjących tak blisko przyziemności, niewrażliwych na subtelność; szczególnie kobiety są takie obcesowe... stąd moje zadziwienie tą książką, bardzo udany debiut. Polecam gorąco.

Ta książka jest dla mnie podzielona na dwie różne opowieści. Jedna, bardzo ważna, to opis Śląska, życia jego mieszkańców, ich perypetii i dziwnego losu. Druga, to opowieść o kobietach, w oderwaniu od czarnego czy białego miasta. Po prostu o kobietach. Taki podział ułatwia zdecydowanie zaadresowanie tej książki, ale o tym w recenzji... Moje podejście do miejsca akcji jest subiektywne, dlatego z dużą nieufnością podchodzę do tematu. W tej książce znalazłam jednak coś dla siebie, starałam się nie czytać jej przez pryzmat miejsca akcji, ale w jakimś ogólnym ujęciu i kiedy podłapałam ten motyw, udało mi się wciagnąć w tę historię. To jest baśń, przypowieść, powieść z morałem, nierealny świat, który może nam się przytrafić. Tęsknota, miłość aż po grób, wyobraźnia i fantazja, rodzina a to wszystko wymieszane z problemami szarego życia. Książka zaczyna się mało porywająco, ale kiedy przebrnęłam przez początek, potem już było lepiej. Poczatek, ktory na mnie dziala w ten sposób, was to może nie dotyczyć. Jest to lektura dla ludzi dojrzałych, dla czytelnika z dużym doświadczeniem z literaturą, wiek oczywiście nie gra roli. Polecam tę książkę autochtonom, choć boję się, że większość tego nie zrozumie, gdyż raz po raz zadziwia mnie, jakim cudem znajdują się twórcy na tej ziemi, tak przepełnieni talentem a jednocześnie jest tu wielu ludzi żyjących tak blisko przyziemności, niewrażliwych na subtelność; szczególnie kobiety są takie obcesowe... stąd moje zadziwienie tą książką, bardzo udany debiut. Polecam gorąco.

Czasem szczęście jest ulotną chwilą, która wstrzykuje w nasze serce dawkę chęci, motywacji i spełnienia. Nic jednak nie trwa wiecznie i pewna rodzina szybko się o tym przekonała, kiedy nagle zawalił się cały ich świat... * Dopiero po pewnym czasie, już po tym jak skończyłam czytać "Czarna miasto" uświadomiłam sobie to, czego w trakcie lektury nie mogłam zrozumieć a co chwilami wręcz budziło we mnie sprzeczności. Jest tu wiele metafor, wiele odniesień do życiowych tragedii i niekoniecznie to, co wydaje się być nierealne, kłóci się z rzeczywistością. Marta Knopik po prostu wprowadziła kilka niesamowitych i niecodziennych elementów do swojej powieści, które po dłuższym namyśle nabierają sensu. Przedstawiona jest tutaj ogromną rozpacz, niezmierzony ból straty i rodzina, która w żaden sposób nie mogła poskładać się z powrotem w jedną całość. Bo coś się wydarzyło, bo czegoś zabrakło, a czegoś było zbyt wiele. Nie jest proste powstać, gdy cały świat zniknął, zamknął się za drzwiami i nie chce wpuścić do siebie tego, kogo żałość sięga ponad chmury. Autorka każdą ze swoich bohaterek wykreowała w osobny, niepowtarzalny sposób, któremu nie mogę nic zarzucić. Co działo się w Czarnym mieście, w Czarnym mieście pozostało. Niejedna rodzina przeżywa za ścianą swoje tragedie, upadki, nie każdy potrafi udźwignąć ten bagaż bólu. To jednak nigdy nie oznacza końca, jeśli na to nie pozwolimy. Ja z lektury byłam ogromnie zadowolona, choć wyryła małą dziurkę w moim sercu swoim zakończeniem. Zabolało. Doceniam pracę włożoną w to, by w dość minimalistyczny sposób przekazać tak wiele. Choć dotarło to do mnie dopiero po pewnym czasie. Każdy fakt po kolei zaczął mieć dla mnie osobne znaczenie, każda wzmianka nabrała mocy. Jeśli potrzebujecie czegoś, co zostanie na dłużej - ależ proszę, ze mną napewno została właśnie ta książka. Prosta a jednocześnie z taką głębią...

"Czarne miasto" autorstwa @martaknopik jest książką dość specyficzną i jedyną w swoim rodzaju. Z pewnością znajdzie ona swoich zagorzałych zwolenników, jak i zdecydowanych przeciwników. Ja zaliczam się do pierwszej grupy. Historia opisana przez autorkę wciągnęła mnie bez reszty, oplatając swoimi tajemniczymi, baśniowymi mackami. Książka traktuje o rodzinie Bobrów - Wandzie oraz jej dwóch córkach Biance oraz Belindzie, mieszkających w Czarnym Mieście na Śląsku. Mąż Wandy zginął w kopalni, a jej córki po latach wyjechały do Białego Miasta. Wanda jest kobietą, której trudno poradzić sobie w nowej rzeczywistości, w której się znalazła. Zatopiona w książkach wiedzie dość smutne i samotne życie. Aż w pewnym momencie lektury dzieje się coś, czego nie sposób było się domyślić. Coś co sprawia, że doznajemy niezłego szoku. Co to takiego? Tego Wam oczywiście nie zdradzę. Tak jak napisałam na początku - książka jest dość specyficzna. Dla mnie okazała się jednocześnie piękną, nostalgiczną, tajemniczą, nieco baśniową i mega klimatyczną opowieścią. Autorka posługuje się w niej cudnym językiem, który totalnie mnie zauroczył. W książce występuje wiele nawiązań do mitologii słowiańskiej, a całość pochłania bez reszty i potrafi nieźle zadziałać na wyobraźnię. Musicie sprawdzić to sami. Polecam!

Niektóre książki są niczym wyprawy. Z tą było podobnie. I choć nie była to podróż daleka, wręcz przeciwnie, do miejsca, które regularnie odwiedzam, tym razem zobaczyłam je z zupełnie innej perspektywy. I muszę przyznać, że była to wyprawa niezwykła, bardzo sentymentalna i, co mnie zaskoczyło, magiczna! Dlatego serdecznie zapraszam byście również poznali ,,Czarne Miasto”. Wanda nie jest rdzenną mieszkanką Czarnego Miasta, a jednak pozostała w nim, w pustym mieszkaniu, otoczona duchami przeszłości. Jej mąż zginął w kopalni, a ona sama nigdy nie pogodziła się z tą stratą. Córki przeprowadziły się do Białego Miasta i choć odnalazły tam zajęcie, jakaś część Czarnego Miasta wciąż w nich żyje i, jak bohaterowie się przekonają, owo miejsce ma im jeszcze wiele do pokazania, a wiele sekretów czeka by zostały odkryte. ,,Czarne Miasto” to z pewnością jedna z lepszych powieści w której miasto jest jednym z głównych bohaterów. Losy rodziny Bobrów, służą tu poniekąd za tło do pokazania dziejów tego miejsca. Choć autorka nie operuje tu nazwami własnymi, posługując się jedynie obrazowym ich nazewnictwem, jak Czarne i Białe Miasto, każdy z pewnością rozpozna iż na kartach książki przybliżone zostały dzieje śląskich miast. Ich historia, tak jak i nazewnictwo przybierają tu jednak nieco inny, magiczny, wręcz baśniowy klimat. Losy pewnej śląskiej rodziny mieszają się z folklorem i fragmentami starych kronik, co sprawia, że całość zyskuje niezwykły wymiar i chyba to jest najmocniejszym atutem debiutanckiej książki Marty Knopik. ,,Czarne miasto” jest przepięknie napisane. Historia toczy się własnym tempem, przybliżając nam zarówno losy bohaterów, jak i miejsca w którym przyszło im żyć. Czarne Miasto z początku wydawać się może miejscem nieprzyjemnym, chylącym się ku upadkowi, które częściowo zostało już pochłonięte przez ziemię, a częściowo zasłonięte brudem i dymem. Z czasem jednak przekonujemy się iż mimo Czarne Miasto wiele mieszkańcom odebrało, to jednak jest w nim pewien urok i magia, który sprawia iż ciężko je opuścić, a samo miasto skrywa w sobie niezliczone skarby. Nie szczędzę książce zachwytów, jednak choć trafiła ona w moje gusta, muszę przyznać, że nie jest to powieść dla każdego. Z pewnością osoby lubiące porywającą fabułę mogą poczuć się rozczarowane – tu akcja toczy się wolno, a najważniejszym jej elementem jest klimat budowany ze strony na stronę, wszechobecna baśniowość i magia, która odmienia znaną nam rzeczywistość, pokazując ją w zupełnie nowych barwach. Powieść Marty Knopik jest bardzo poetycka, nie tylko zachwyca, ale również angażuje czytelnika. Ta książka z pewnością będzie ogromną gratką dla tych, którzy kochają książki niebanalne, inne, ale w swojej inności piękne i wyjątkowe. Wydanie moim zdaniem świetnie oddaje charakter książki – z pozoru może się ono wydawać niepozorne, jednak jest w nim coś co przyciąga swoim minimalizmem. Co ważniejsze jednak, pod ową pozorną prostotą kryje się bogate wnętrze. Dawno żadna książka tak mnie nie poruszyła. ,,Czarne Miasto” całkowicie mnie pochłonęło i przyznam szczerze, że z pewnością niedługo ponownie do niego powrócę, by znów poczuć klimat owego niezwykłego miejsca. Nastrojowa historia, przepiękne opisy, niesamowity klimat i miejsce które znam pokazane w zupełnie nowy sposób – coś pięknego! Przyznam szczerze, że nie mogę doczekać się kolejnych książek Marty Knopik, a Was serdecznie zachęcam byście poznali ,,Czarne Miasto” na własnej skórze. Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

"Czarne miasto" to opowieść o śląskiej rodzinie i mieście, które kochają i nienawidzą jednocześnie, gdzie węglowy pył osiada na każdej powierzchni, tworząc surowy, przygnębiający krajobraz a ludzie smętnie snują się po ulicach w brudnych, potarganych ubraniach, których nie szkoda doszczętnie zniszczyć. Przeciwieństwem tego miejsca jest Białe Miasto, gdzie króluje minimalizm, przeszklone ściany budynków, ogromne, jasne mieszkania z ascetycznym wyposażeniem wnętrz. W Roku Zaćmienia główna bohaterka, Wanda, traci miłość swojego życia. W tym samym roku nastąpiła seria katastrof, które zmusiły ludzi do szukania schronienia w tunelach miasta (bardzo podobał mi się fragment z książkami i rozkwitającym życiem towarzyskim). Matka i dwie córki przeżywają utratę ojca, każda z nich na swój sposób. Jak zwykle nieocenionym dobrem są ludzie, którzy z własnej, nieprzymuszonej woli, czasem zachęceni dobrym gestem wykonanym w przeszłości, pomagają na tyle, na ile mogą. "Czarne miasto" pod potokiem niepotrzebnych słów i mgiełką realizmu magicznego, opowiada o procesie żałoby (Wanda) i przygniatającej sile depresji (Bianka). Szczególnie mocno przebija się tu jednak historia Wandy, smutnej i osamotnionej wdowy. Zabrakło mi tu ślůnskiej godki, szkoda, bo etnolekt w książce o Śląsku byłby wspaniałym dopełnieniem tego i tak przebogatego obrazu, z tym że "przebogaty" nie jest tu komplementem. Jeśli uda się Wam przebrnąć przez 20% tekstu początkowego, jest szansa, że doczytacie do końca. Jest tu masa ciekawych wątków społecznych, jednak praktycznie żaden nie został rozwinięty, ot pojawił się i zniknął w natłoku słownych ozdobników. Niestety nie przypadł mi go gustu również styl autorki, nie należę do osób, które lubią powtórzenia, zdania dołożone przypadkiem, które w istocie nic nie wnoszą, a ich sens jest taki sam, jak w poprzednich zwrotach. Po lekturze czuje się przygnieciona, wracam więc z podkulonym ogonem do Grzędowicza. IG @angelkubrick

Wydawnictwo Lira ma na swoim koncie wiele pięknych książek, Czarno Miasto jest jedną z nich. Powieść Marty Knopik ujęła mnie swoją atmosferą i urzekła stylem. Na początek - przyciągająca wzrok okładka - już ona sama jest odpowiednią zachętą do sięgnięcia po książkę. W Czarnym Mieście realizm miesza się z magią i ma to swój niezaprzeczalny urok, doprawdy niełatwo o bardziej intrygującą i napisaną z równą starannością i smakiem książkę. Jest to debiut tej autorki, więc mam większe uznanie za przygotowanie tak niebanalnej, potrafiącej utkwić w świadomości pozycji poświęconej ziemi śląskiej.

Czarne miasto, Marta Knopik Jestem pod ogromnym wrażeniem. Już od pierwszych stron wiedziałam, że ta książka będzie dobra, ale nie przypuszczałam, że aż tak bardzo. Jestem zakochana do szaleństwa w tej pięknej historii pełnej przesłania, ukrytych metafor i ogólnego odbioru tego dzieła. To jest z pewnością ten typ książki, od której człowiek nie może się oderwać. Już od pierwszych stron wciągamy się w tą „intrygującą” opowieść. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to bardzo odmienna i oryginalna książka. Nie wiem czy ktoś napisał coś podobnego. Warto stwierdzić, że w tej książce jest kilka gatunków, na pewno jest to literatura piękna, ale zawiera wiele elementów ze świata fantastycznego, ma w sobie też elementy, które przerażają i mrożą krew w żyłach. I jeszcze ten piękny język i styl, w jakim książka została napisana. Ta historia trochę przypomina mi „Proces” Kafki, tam również było wiele wątków, zbudowanych na bazie labiryntu, które ciężko było pojąć. Tu jest w sumie podobnie, wiele elementów nakłada się na siebie, człowiek podczas czytania jest zmuszony do analizowania i do myślenia nad fabułą i ogólnie odbiorem całego tekstu, no jak ja kocham takiego rodzaju książki. I to zestawienie miast Czarnego – Białego, na zasadzie kontrastu. Na każdym kroku spotykamy się z tym, jak to Czarne miasto jest nieidealne, ciemne, przytłoczone, szare, bure i beż życia. Natomiast Białe jest na każdym kroku idealizowane, można śmiało powiedzieć, że według Autorki jest ono nieskazitelne. Mam nadzieję, że ta książka zostanie doceniona i zajdzie wysoko, z całego serca życzę tego Autorce. Jest to historia śląskiej rodziny. Na pierwszy rzut oka wydaję się, że jest tutaj wszystko w porządku. Jednak im głębiej schodzimy, tym coraz mocniej zanurzamy się w labirynt, chłoniemy tajemnice i pragniemy poznać odpowiedzi na pytania. Wanda to staruszka, która została sama w starym, ogromnym mieszkaniu pełnym rupieci. Córki wyjechały do „Białego miasta”, mąż Zdzisiek zmarł jakiś czas temu, podczas pracy górniczej. Wszystko zamknęło się i otworzyło na nowo podczas ,,Roku zaćmienia”. Wanda jednak stale ma dziwne wspomnienia i sny, które na każdym kroku ją prześladują, wiele słyszała od sąsiadki o „podziemnym mieście”, ale nie wierzy w to…

Jestem pod wrażeniem "Czarnego Miasta" zwłaszcza, że jest to pisarski debiut. Początkowo trudno mi sie czytało ale później książka wchłoneła mnie na dobre. Uwielbiam historie, w które wplecione są elementy magii czarów, dawnych wierzeń. Gorąco polecam !