Czarne Miasto (okładka twarda)

Jestem pod wrażeniem "Czarnego Miasta" zwłaszcza, że jest to pisarski debiut. Początkowo trudno mi sie czytało ale później książka wchłoneła mnie na dobre. Uwielbiam historie, w które wplecione są elementy magii czarów, dawnych wierzeń. Gorąco polecam !

Cudownie magiczna opowieść o miłości, tęsknocie za drugim człowiekiem z zaskakującym zakończeniem.

Wciągająca opowieść. Świetnie się czyta. Piękne wydanie. Rewelacyjny debiut! Gorąco polecam 😊

Znakomita literatura zgrabnie pisana kobiecą ręką.

Ciekawy debiut z małymi zgrzytam.

Niektóre książki są niczym wyprawy. Z tą było podobnie. I choć nie była to podróż daleka, wręcz przeciwnie, do miejsca, które regularnie odwiedzam, tym razem zobaczyłam je z zupełnie innej perspektywy. I muszę przyznać, że była to wyprawa niezwykła, bardzo sentymentalna i, co mnie zaskoczyło, magiczna! Dlatego serdecznie zapraszam byście również poznali ,,Czarne Miasto”. Wanda nie jest rdzenną mieszkanką Czarnego Miasta, a jednak pozostała w nim, w pustym mieszkaniu, otoczona duchami przeszłości. Jej mąż zginął w kopalni, a ona sama nigdy nie pogodziła się z tą stratą. Córki przeprowadziły się do Białego Miasta i choć odnalazły tam zajęcie, jakaś część Czarnego Miasta wciąż w nich żyje i, jak bohaterowie się przekonają, owo miejsce ma im jeszcze wiele do pokazania, a wiele sekretów czeka by zostały odkryte. ,,Czarne Miasto” to z pewnością jedna z lepszych powieści w której miasto jest jednym z głównych bohaterów. Losy rodziny Bobrów, służą tu poniekąd za tło do pokazania dziejów tego miejsca. Choć autorka nie operuje tu nazwami własnymi, posługując się jedynie obrazowym ich nazewnictwem, jak Czarne i Białe Miasto, każdy z pewnością rozpozna iż na kartach książki przybliżone zostały dzieje śląskich miast. Ich historia, tak jak i nazewnictwo przybierają tu jednak nieco inny, magiczny, wręcz baśniowy klimat. Losy pewnej śląskiej rodziny mieszają się z folklorem i fragmentami starych kronik, co sprawia, że całość zyskuje niezwykły wymiar i chyba to jest najmocniejszym atutem debiutanckiej książki Marty Knopik. ,,Czarne miasto” jest przepięknie napisane. Historia toczy się własnym tempem, przybliżając nam zarówno losy bohaterów, jak i miejsca w którym przyszło im żyć. Czarne Miasto z początku wydawać się może miejscem nieprzyjemnym, chylącym się ku upadkowi, które częściowo zostało już pochłonięte przez ziemię, a częściowo zasłonięte brudem i dymem. Z czasem jednak przekonujemy się iż mimo Czarne Miasto wiele mieszkańcom odebrało, to jednak jest w nim pewien urok i magia, który sprawia iż ciężko je opuścić, a samo miasto skrywa w sobie niezliczone skarby. Nie szczędzę książce zachwytów, jednak choć trafiła ona w moje gusta, muszę przyznać, że nie jest to powieść dla każdego. Z pewnością osoby lubiące porywającą fabułę mogą poczuć się rozczarowane – tu akcja toczy się wolno, a najważniejszym jej elementem jest klimat budowany ze strony na stronę, wszechobecna baśniowość i magia, która odmienia znaną nam rzeczywistość, pokazując ją w zupełnie nowych barwach. Powieść Marty Knopik jest bardzo poetycka, nie tylko zachwyca, ale również angażuje czytelnika. Ta książka z pewnością będzie ogromną gratką dla tych, którzy kochają książki niebanalne, inne, ale w swojej inności piękne i wyjątkowe. Wydanie moim zdaniem świetnie oddaje charakter książki – z pozoru może się ono wydawać niepozorne, jednak jest w nim coś co przyciąga swoim minimalizmem. Co ważniejsze jednak, pod ową pozorną prostotą kryje się bogate wnętrze. Dawno żadna książka tak mnie nie poruszyła. ,,Czarne Miasto” całkowicie mnie pochłonęło i przyznam szczerze, że z pewnością niedługo ponownie do niego powrócę, by znów poczuć klimat owego niezwykłego miejsca. Nastrojowa historia, przepiękne opisy, niesamowity klimat i miejsce które znam pokazane w zupełnie nowy sposób – coś pięknego! Przyznam szczerze, że nie mogę doczekać się kolejnych książek Marty Knopik, a Was serdecznie zachęcam byście poznali ,,Czarne Miasto” na własnej skórze. Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Czarne miasto, Marta Knopik Jestem pod ogromnym wrażeniem. Już od pierwszych stron wiedziałam, że ta książka będzie dobra, ale nie przypuszczałam, że aż tak bardzo. Jestem zakochana do szaleństwa w tej pięknej historii pełnej przesłania, ukrytych metafor i ogólnego odbioru tego dzieła. To jest z pewnością ten typ książki, od której człowiek nie może się oderwać. Już od pierwszych stron wciągamy się w tą „intrygującą” opowieść. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to bardzo odmienna i oryginalna książka. Nie wiem czy ktoś napisał coś podobnego. Warto stwierdzić, że w tej książce jest kilka gatunków, na pewno jest to literatura piękna, ale zawiera wiele elementów ze świata fantastycznego, ma w sobie też elementy, które przerażają i mrożą krew w żyłach. I jeszcze ten piękny język i styl, w jakim książka została napisana. Ta historia trochę przypomina mi „Proces” Kafki, tam również było wiele wątków, zbudowanych na bazie labiryntu, które ciężko było pojąć. Tu jest w sumie podobnie, wiele elementów nakłada się na siebie, człowiek podczas czytania jest zmuszony do analizowania i do myślenia nad fabułą i ogólnie odbiorem całego tekstu, no jak ja kocham takiego rodzaju książki. I to zestawienie miast Czarnego – Białego, na zasadzie kontrastu. Na każdym kroku spotykamy się z tym, jak to Czarne miasto jest nieidealne, ciemne, przytłoczone, szare, bure i beż życia. Natomiast Białe jest na każdym kroku idealizowane, można śmiało powiedzieć, że według Autorki jest ono nieskazitelne. Mam nadzieję, że ta książka zostanie doceniona i zajdzie wysoko, z całego serca życzę tego Autorce. Jest to historia śląskiej rodziny. Na pierwszy rzut oka wydaję się, że jest tutaj wszystko w porządku. Jednak im głębiej schodzimy, tym coraz mocniej zanurzamy się w labirynt, chłoniemy tajemnice i pragniemy poznać odpowiedzi na pytania. Wanda to staruszka, która została sama w starym, ogromnym mieszkaniu pełnym rupieci. Córki wyjechały do „Białego miasta”, mąż Zdzisiek zmarł jakiś czas temu, podczas pracy górniczej. Wszystko zamknęło się i otworzyło na nowo podczas ,,Roku zaćmienia”. Wanda jednak stale ma dziwne wspomnienia i sny, które na każdym kroku ją prześladują, wiele słyszała od sąsiadki o „podziemnym mieście”, ale nie wierzy w to…

Baśniowa, piękna, zachwycająca, nostalgiczna, przepełniona skrajnymi uczuciami i ogromem emocji, choć najwięcej w niej smutku o barwie śmierci, straty i żałoby, niewiele mniej tęsknoty, która odbiera oddech, a nawet depresji niepozwalającej normalnie funkcjonować. Ta książka pokazuje, jak trudne mogą być relacje rodzinne, które doprowadzają do rozstań i ucieczek, a jednocześnie z jaką łatwością obcy człowiek staje się kimś bardzo bliskim, niemal rodziną, jak to jest być samotnym, i jak mimo tylu nieszczęść i przeciwności losu tli się nadzieja. Ta książka jest wszystkim tym, co mnie ostatnio w nich zachwyca. Jest opowieścią snutą bez zbędnego pośpiechu z nutką tajemniczości, szczyptą słowiańskiej mitologii i garścią lokalnych legend. Napisana pięknym językiem, bogatym w metafory, barwne opisy, ciekawe postaci i mnóstwo wątków, opowiada o dwóch miastach, Czarnym i Białym, ale najbardziej poznajemy historię Czarnego Miasta i jego mieszkańców, na losy których wpływ miały dziwne i tragiczne wydarzenia Roku Zaćmienia. Sny przeplatać się będą z życiem realnym, wspomnieniami i opowieściami. „Podświadomość wsącza w nas wielokolorową miksturę baśniowych, symbolicznych obrazów, które potem podczas snów lub marzeń na jawie, znajdują ujście". Bo "każdy z nas ma w sobie podziemny labirynt". W Czarnym Mieście stoi kamienica, a w niej jest pewne mieszkanie, z którego można dostać się do tuneli Podziemnego Miasta. W jednym z mieszkań żyje "ciocia" Genowefa, znachorka i potomek rodu, zamieszkałego Czarne Miasto od stuleci. To dzięki niej przy herbacie i cieście siostry BeBe (Bianka i Belinda) poznają jego historię. W tych opowieściach jest Wiedźma, jest Święte Drzewo i Śpiący Wojownicy. To dzięki nim mimo, że opuszczają to miasto i żyją teraz W Białym Mieście, muszą do niego powrócić, by odnaleźć swoją matkę, Wandę. Poplątane są te losy tej śląskiej rodziny. Nawet nie wiem, czy udało mi się odkryć wszystkie znaczenia tych historii napisanych mocno symbolicznym językiem. Mam nadzieję, że już niebawem się o tym przekonam, gdy będę czytać kolejną część.

"Czarne miasto" to opowieść o śląskiej rodzinie i mieście, które kochają i nienawidzą jednocześnie, gdzie węglowy pył osiada na każdej powierzchni, tworząc surowy, przygnębiający krajobraz a ludzie smętnie snują się po ulicach w brudnych, potarganych ubraniach, których nie szkoda doszczętnie zniszczyć. Przeciwieństwem tego miejsca jest Białe Miasto, gdzie króluje minimalizm, przeszklone ściany budynków, ogromne, jasne mieszkania z ascetycznym wyposażeniem wnętrz. W Roku Zaćmienia główna bohaterka, Wanda, traci miłość swojego życia. W tym samym roku nastąpiła seria katastrof, które zmusiły ludzi do szukania schronienia w tunelach miasta (bardzo podobał mi się fragment z książkami i rozkwitającym życiem towarzyskim). Matka i dwie córki przeżywają utratę ojca, każda z nich na swój sposób. Jak zwykle nieocenionym dobrem są ludzie, którzy z własnej, nieprzymuszonej woli, czasem zachęceni dobrym gestem wykonanym w przeszłości, pomagają na tyle, na ile mogą. "Czarne miasto" pod potokiem niepotrzebnych słów i mgiełką realizmu magicznego, opowiada o procesie żałoby (Wanda) i przygniatającej sile depresji (Bianka). Szczególnie mocno przebija się tu jednak historia Wandy, smutnej i osamotnionej wdowy. Zabrakło mi tu ślůnskiej godki, szkoda, bo etnolekt w książce o Śląsku byłby wspaniałym dopełnieniem tego i tak przebogatego obrazu, z tym że "przebogaty" nie jest tu komplementem. Jeśli uda się Wam przebrnąć przez 20% tekstu początkowego, jest szansa, że doczytacie do końca. Jest tu masa ciekawych wątków społecznych, jednak praktycznie żaden nie został rozwinięty, ot pojawił się i zniknął w natłoku słownych ozdobników. Niestety nie przypadł mi go gustu również styl autorki, nie należę do osób, które lubią powtórzenia, zdania dołożone przypadkiem, które w istocie nic nie wnoszą, a ich sens jest taki sam, jak w poprzednich zwrotach. Po lekturze czuje się przygnieciona, wracam więc z podkulonym ogonem do Grzędowicza. IG @angelkubrick

Czasem szczęście jest ulotną chwilą, która wstrzykuje w nasze serce dawkę chęci, motywacji i spełnienia. Nic jednak nie trwa wiecznie i pewna rodzina szybko się o tym przekonała, kiedy nagle zawalił się cały ich świat... * Dopiero po pewnym czasie, już po tym jak skończyłam czytać "Czarna miasto" uświadomiłam sobie to, czego w trakcie lektury nie mogłam zrozumieć a co chwilami wręcz budziło we mnie sprzeczności. Jest tu wiele metafor, wiele odniesień do życiowych tragedii i niekoniecznie to, co wydaje się być nierealne, kłóci się z rzeczywistością. Marta Knopik po prostu wprowadziła kilka niesamowitych i niecodziennych elementów do swojej powieści, które po dłuższym namyśle nabierają sensu. Przedstawiona jest tutaj ogromną rozpacz, niezmierzony ból straty i rodzina, która w żaden sposób nie mogła poskładać się z powrotem w jedną całość. Bo coś się wydarzyło, bo czegoś zabrakło, a czegoś było zbyt wiele. Nie jest proste powstać, gdy cały świat zniknął, zamknął się za drzwiami i nie chce wpuścić do siebie tego, kogo żałość sięga ponad chmury. Autorka każdą ze swoich bohaterek wykreowała w osobny, niepowtarzalny sposób, któremu nie mogę nic zarzucić. Co działo się w Czarnym mieście, w Czarnym mieście pozostało. Niejedna rodzina przeżywa za ścianą swoje tragedie, upadki, nie każdy potrafi udźwignąć ten bagaż bólu. To jednak nigdy nie oznacza końca, jeśli na to nie pozwolimy. Ja z lektury byłam ogromnie zadowolona, choć wyryła małą dziurkę w moim sercu swoim zakończeniem. Zabolało. Doceniam pracę włożoną w to, by w dość minimalistyczny sposób przekazać tak wiele. Choć dotarło to do mnie dopiero po pewnym czasie. Każdy fakt po kolei zaczął mieć dla mnie osobne znaczenie, każda wzmianka nabrała mocy. Jeśli potrzebujecie czegoś, co zostanie na dłużej - ależ proszę, ze mną napewno została właśnie ta książka. Prosta a jednocześnie z taką głębią...