Concrete And Gold (Płyta Analogowa)

Z pewna obawa czekalem na nowa plyte Foo Fighters. Chyba od dawna nie zamawialem plyty przed premiera bez wczesniejszego odsluchania w wersji cyfrowej. Nie zaluje wyboru. Plyta nagrana na 3 stronach krazkow dla zachowania dobrej dynamiki (nie mylic z glosnoscia). Jest cicho i glosno ale plyta nie wrzeszczy ... Dobry powrot FF. Plyta bardziej melodyjna i zaskakujaca chwilami...

Najbardziej ambitna płyta Foo Fighters, która zyskuje z każdym kolejnym przesłuchaniem.

Polecam ! najlepsza :D

Płyta rewelacja !!!!!

Znakomita płyta, ale chciałbym wyróżnić kilka kawałków. Tą piosenką jest m. in. - uwaga, uwaga! - króciutka „T – Shirt”, stanowiąca w zasadzie instrumentalne intro do przebojowego "Run", a która rozpoczyna się bardzo subtelnie i delikatnie, jednak nie mogło być wątpliwości, że w końcu nastąpi potężne uderzenie instrumentalne, które to staje się faktem dokładnie w połowie utworu. Ogień i woda wymieszana w diabelskim kotle! Niepozorny akustyczny wstęp, a potem nagły gitarowo-chóralno-organowy wybuch – to krótki, będący swoistą wizytówką albumu "T-Shirt". Genialne intro mogłoby już zawsze otwierać koncertowe setlisty Foos. Potężne brzmienie, wyrazisty riff, budowanie emocji i nastroju. Prawie półtorej minuty wprowadza nas do pierwszego singla „Run”, który już podczas premiery spotkał się z bardzo ciepłym przyjęciem. Rozpędzona, przebojowa produkcja zachwyca i od razu wpada ucho. Może nowa płyta nie zaskakuje jakimiś eksperymentami, ale czy ktoś w ogóle oczekiwał tego od Foo Fighters? Oczywiście, że nie! Miała być ostra i przebojowa, melodyjna - w jak najlepszym tego słowa znaczeniu – i takaż właśnie ona jest. Od początku do samego końca jest i kilka niespodzianek (potężny dźwięk, gniotące refreny, inspiracje mieszające ze sobą takie legendy, jak The Beatles, Pink Floyd, Slayer i Motorhead oraz garstka niezwykłych gości...) ;) Jednak w mojej ocenie to właśnie numer otwierający jest niejako kwintesencją całego albumu, który jak przystało na Foo Fighters posiada to coś, co powoduje, że chce się do niego wielokrotnie wracać. "T-Shirt" robi dźwiękową niespodziankę i atakuje znienacka harmonijnym wielogłosem. Posiada to nieuchwytne "coś" charakterystyczne dla wielu hitów ze stajni FF. Refren wpadają w ucho, gitary dobrze jazgoczą! Szkoda, że kawałek jest tak krótki. Jednak jest świetnym, pobudzającym wyobraźnię otwieraczem albumu i Dave miał nosa umieszczając go na samym początku. Poza tym jakoś tak czuć w nim ducha Nirvany... "The Sky Is A Neighborhood" to moim zdaniem jedna z najlepszych, piosenek promujących płytę, która jednocześnie ne odstaje od jakości całego albumu. Beatelsowskie zaśpiewy i gitara, połączona z dobrym, rockowym refrenem "robią robotę". Po efektownym, mocarnym "Run" nie byłem od razu przekonany do "Sky...," ale z czasem mi się zmieniło. To świetny utwór jest. Genialne partie wokalne, gitarowe pochody, emocje bez zbytniego darcia ryja, które w mojej ocenie jest tu zbędne. Wszystko się tu zgadza. Nowoczesny hard rock po prostu. To muzyka, która ma wszelkie szanse trafić zarówno do fanów mocnego rockowego uderzenia w starym stylu, jak i do tych, którzy przede wszystkim potrzebują dobrej melodii i łatwych do zapamiętania motywów oraz wyrazistego, jednostajnego rytmu. "The Sky Is a Neighborhood" to z pewnością kandydat do miana najlepszego rockowego singla tego rocku. Wreszcie numer tytułowy, który tę płytę zamyka i robi to w świetnym stylu. To dowód na to, że inspiracje Black Sabbath i Pink Floyd mogą pięknie mieszać się w jednym utworze. Znowu jest gęsto, w mniej oczywistej formie, dość duszno i przytłaczająco może, a nawet... nieco psychodelicznie. Kawałek utrzymuje nas w klimacie alternatywy i tym samym sprowadza znów na spokojne tory FF, bo album to różnorodny. Czadowo-refleksyjny. Rockowo-subtelny. Sporo tu zaskakujących kontrastów. Jest głośno, kompozycyjnie bogato, dynamicznie na najwyższych obrotach, ale i alternatywnie, psychodelicznie, delikatnie. Foo Fighters odbijające w klimaty takie jak tytułowym "Concrete and Gold" jest mi chyba najbliższe, więc wrażenie z końcówki płyty jest bardzo pozytywne, co zapewne w pewien sposób wpływa też na mój ogólny odbiór całego krążka. "Concrete and Gold" pokazuje najlepsze oblicze zespołu - poważne, choć czasem z przymrużeniem oka, energiczne i zaangażowane. Płyta jako całość nie rozczarowuje, doprawdy trudno znaleźć na niej słabsze momenty. I tak trzymać! To po prostu piekielnie dobry zespół, który nigdy nie zawodzi na żywo, po którym zawsze można spodziewać się dobrych kawałków. Tak jest i tym razem.

Fantastyczny album a moim zdaniem najlepszy kawałek na tej płycie to "Run". Mega rockowy, ale z wyczuciem melodii i charakterystycznymi smaczkami aranżacyjnymi, zaczynający się sennie i powolnie, co może być nieco mylące, szybko jednak przechodzący w ciężki gitarowy łomot z potężnymi, triumfatorskimi refrenami. To bardzo energiczny kawałek, pełen zadziornych dźwięków, które dodatkowo wzmagane są momentami wręcz skrzekliwym głosem wokalisty. Już dawno Fightersi nie grali tak zadziornie, z taką energią, luzem i pełną przestrzenią dźwięku. Zaczyna się spokojnie, wręcz balladowo, by nieoczekiwanie przerodzić się w dziką, niemalże metalową jazdę bez trzymanki zahaczającą o agresywne screamo. Dźwięk w tym numerze jak i na całym albumie jest czysty, riffy mocniejsze, ostrzejsze, niż na ostatnich płytach. Wszystko sprawia bardziej przemyślane i świadome wrażenie. Wyraźnie widać znów dawną pasję Grohla. Jest to kawał przyzwoitego rocka idealnie nadającego się na stadiony wypełnione zadowolonymi buziami fanów. Konkretne rockowe!To rzecz prawie sześciominutowa, kompozycyjnie – zgodnie z zespołowym zwyczajem – rozbudowana, ze świetnym riffem, momentami wściekłą, przesterowaną partią wokalną i pełnymi uroku klawiszami Nie ma cięższego, bardziej agresywnego numeru na tej płycie. W żadnym innym główny riff nie jest tak szatański, a krzyk Dave'a rozdzierający. To kawałek po prosty świetny, wybornie dozujący przebojowość z wściekłością, a trwa prawie sześć minut. I trochę szkoda, wszak całe "Concrete & Gold" miało być tak bombastyczne. Ten album to idealna mieszanka chwytliwych refrenów, agresji i delikatności, dobrego gitarowego grania – każdy znajdzie coś dla siebie. Podoba mi się również delikatny, niemalże Beatlesowski „Sunday Rain”, który wyróżnia się przede wszystkim tym, że głównym wokalem zajął się Taylor Hawkins i w którym ponadto gościnnie na perkusji pogrywa sam... Paul McCartney. Utwór ma w sobie sporo uroku. Nieśmiertelny duch The Beatles unosi się nad tym numerem bardzo wyraźnie i chyba trudno by było inaczej ze wzgęldu na udział w nim wspomnianego zacnego gościa. Zresztą to niejedyny odnośnik to twórczości słynnej czwórki z Loverpoolu na płycie „Concrete And Gold”... W zasadzie wobec tego nie ma co się dziwić, że numer brzmi trochę jak coś, co mógł napisać no może niekoniecznie sam McCartney, ale na przykład Harrison albo Lennon na jedną z późniejszych płyt Beatlesów. "Concrete And Gold" to najbardziej beatlesowko brzmiący album grupy. Grunt, że brzmi kapitalnie. Po raz pierwszy od lat Foo Fighters nagrali album, w którym czuć wyraźny powiew świeżości. Słychać to już od pierwszych taktów krążka. To zdecydowanie jeden z najciekawszych momentów na "Concrete and Gold", a to ważne, bo jest to zarazem najdłuższa kompozycja. Doskonały jest też bluesowo-rockowy "Make it Right" z gościnnym udziałem „największej gwiazdy świata”, czyli Justinem Timberlakiem, który przyjemnie buja. Wokale Timberlake’a zadziwiająco dobrze zespajają się w unisono ze śpiewem Grohla. W „Make It Right” jest nieco funkowo, a Dave pozwala sobie na mały eksperyment ze swoim wokalem, co nie zdarza się często. To bardziej klasyczny utwór Fightersów, ale również niesie ze sobą mnóstwo pozytywnych fluidów i założę się, że będzie koncertowym evergreenem. Utrzymany w średnim tempie, z bluesowym riffem, świetnie zaśpiewany. Foo Fighters nagrali prawdopodobnie najlepszą płytę w swojej karierze. Moim zdaniem ta płyta jest tak różnorodna, że może być dobrą okazją po sięgnięcie i wysłuchanie tego, co FF mają do zaproponowania, bo to bez wątpienia ich najciekawsze dokonanie od lat. Myślę, że „Concrete and Gold” to dla Foo Fighters duży krok w stronę zapisania się na kartach historii muzyki jako jeden z najlepszych, a nie tylko najpopularniejszych grup rockowych.