Coda. Tom 2 (okładka miękka)

Podstawa fabuły nadal pozostaje taka sama. Główny bohater swoimi działaniami (które nie zawsze są dobrze przemyślane), za wszelką cenę stara się uratować swoją ukochaną małżonkę od klątwy. Miłość kieruje jego poczynaniami, które skupiają się na próbie szybkiego zdobycia dużej ilości Akeru (płynnej magii). To właśnie dla niego był on gotów zaryzykować własne życie i zdobyć część ciała potężnego prastarego Ylfa, który jest źródłem drogocennego płynu. Szkoda tylko, że w całym swoim genialnym planie podprowadził on nie ten element ciała co potrzeba. Hum jednak nie ma zamiary się zrażać i załamywać, jest pewny sukcesu, tym bardziej że teraz ma u swojego boku swoją ukochaną. Zrobi więc on wszystko, aby ją uratować i nikt mu w tym nie przeszkodzi. Przed dwójką zakochanych plus gadającą i niezbyt zachwyconą ze swoje sytuacji głową, rozpościera się długa i wyboista droga, na której znajdzie się wiele niebezpieczeństw. Jeżeli owe trio brzmi mało „szalenie”, warto dodać, że podczas swoich przygód zostaną oni najemnikami, będą walczyć z „niebezpiecznymi” głębiami czy napotkają miasto ciągnięcie przez przerośniętego zombiaka. Wystarczająco fantazyjnie? Pierwszy album obfitował w mocno wyrazistą akcję, która stanowiła trzon całego komiksu. Pod tym względem część druga przynosi wyraźne zmiany. Na pierwszy plan wysuwa się związek Huma i Serki, który zaczyna być pokazywany w odrobinie poważniejszym tonie. Jednocześnie autor coraz mocniej skupia się na wnętrzu swoich bohaterów, starając się ukazać ich złożoność. Oczywiście nie oznacza to, że w tym fantazyjnym love story, nagle zabraknie akcji. Co to, to nie! Tej jest nadal sporo i jest ona mocno widowiskowa, nawet jeśli dzieje się na drugim planie. Cała historia w mniejszym lub większym stopniu jest odzwierciedleniem pewnych standardowych elementów fantasy. Pewne aspekty tego gatunku są po prostu na tyle sztywne i mocno zakorzenione w szeroko pojętej popkulturze, że trudno tutaj wymyślić coś nowego. Scenarzysta Simon Spurrier potrafi je jednak odpowiednio dopasować do swojej wizji, tworząc dzieło pełne fantazyjnego absurdu, w którym albo się momentalnie czytelnik zakocha, albo będzie chciał o nim jak najszybciej zapomnieć. Już w pierwszym tomie z pozoru prosta fabuła, została podana w mocniej zagmatwanej formie. Część druga pod tym względem nie jest inna i czekają tutaj na odbiorcę treści, które momentami będzie trzeba przeczytać co najmniej dwukrotnie, aby zrozumieć zamysł twórcy. Czy jest to mankament komiksu? Moim zdaniem nie. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

POSTFANTASY „Coda” to połączenie baśniowego fantasy z postapo. Specyficznego, podanego z lekkim humorem, ale i dynamiką, powagą i żonglowaniem gatunkowymi schematami, ale wartego poznania. Nawet jeśli rzecz wydaje się do dość powierzchowna i czytelnik kończy kolejne zeszyty zanim na dobre zdoła wciągnąć się w losy postaci i wydarzenia szalonego świata, w którym przyszło im żyć. Apokalipsa dosięgła magiczny świat. Niezwykłości niemal przestały istnieć, ale bynajmniej nie był to koniec. W rzeczywistości, która nastała potem, rzeczywistości pełnej zmutowanych stworzeń i magii, której resztki są na wagę złota, były bard o imieniu Hum starał się ocalić swoją żoną i robi to nadal. Tylko czy będzie w stanie, skoro bez pomocy magii nie jest to możliwe? Fantasy to jeden z tych gatunków, które trudno określić innym mianem, jak skostniały. Nie oszukujmy się, podobnie jak z kryminałami, tak i ze współczesną fantastyką spod szyldu magii i miecza dzieje się niewiele wartego uwagi, a jeszcze mniej czegoś odkrywczego i świeżego. Dobrze chociaż, że są jeszcze autorzy, które wykorzystują gatunek jako nośnik czegoś więcej, ale i ich jest niewiele. Dlatego też każda próba przełamania konwencji jest jak najbardziej in plus i taką próbę – na dodatek całkiem zresztą udaną – stanowi „Coda”. Połączenie fantasy i postapo nie jest co prawda niczym odkrywczym, wystarczy wspomnieć sagę „Mroczna Wieża” Stephena Kinga, jednak scenarzysta Simon Spurrier poszedł nieco inną drogą, niż to zazwyczaj się spotyka, bo apokalipsa spotkała świat fantasy. Cała reszta jest klasyczna: bohater, quest, niezwykłości, przygody, niebezpieczeństwa. Akcja jest szybka, postacie nakreślone prosto, a klimat całkiem udany. Najlepiej w tym wszystkim wypada sam świat, nieco szalony, podlany zresztą nutą humoru i absurdu, który odkrywa się z autentyczną przyjemnością. Ale jest coś jeszcze lepszego, od niego, a dokładniej ilustracje. Szata graficzna jest dość prosta, pozbawiona większej czerni i kolorowa, ale wpada w oko. Do tego to kawał dobrze pasującej do całości i mającej swój urok roboty, znajdującej się na styku komiksów klasycznie malowanych farbami i opowieści koloryzowanych komputerowo. Efekt jest naprawdę znakomity, przyjemnie pastelowy w swojej tonacji i zapadający w pamięć. Kto lubi serie pokroju „Lafeusta z Troy” – „Coda” to poważniejsza siostra tej serii, ale jednak do niej podobna – temu też spodoba się ten tytuł. Kto nie zna, a lubi dobrą fantastykę, też nie pożałuje. Tak samo jak miłośnicy niezłych komiksów rozrywkowych.