Co było potem? (okładka  twarda, 09.2021)

Klasyka, która powinna znaleźć się w każdej dziecięcej biblioteczce

Cieniutka pozycja i dlatego 4, nie 5. Fajne wierszyki w środku.

Świetna książka

OD WYJŚCIA PO MLEKO, DO SZALONEJ PRZYGODY Seria o Muminkach to zamknięta w dziewięciu tomach, zakończona opowieść, którą zna chyba każdy. Może nie zawsze z książek, bo przecież zawsze popularne były seriale, film, komiksy… Ale poza tym wszystkim istnieją także książeczki dodatkowe, a pierwszą z nich jest wznowiona właśnie „Co było potem? Książka o Mimbli, Muminku i Małej Mi” – rzecz bardzo urocza, ujmująca i naprawdę godna polecenia młodemu (i starszemu także) odbiorcy. Dla kogoś takiego, jak Muminek, szalona przygoda może zacząć się… od zwykłych zakupów! Gdy wraca do domu z nabytym mlekiem, spotyka poszukującą swojej zaginionej siostry Mimblę. Postanawia jej pomóc i tak oboje pogrążają się w misji odnalezienia Małej Mi. Ale nie mają nawet najmniejszego pojęcia, jakie wydarzenia czekają na nich w trakcie tego prostego zdawałoby się zadania! „Muminki” zaczęły ukazywać się w roku 1945. Książeczki dodatkowe zaczęły pojawiać się od 1952, od „Co było potem?” właśnie i do roku 1993 ukazało się ich pięć. Cztery z nich wydano po polsku, ostatnia, „Visor från Mumindalen”, stanowiąca swoisty muminkowy śpiewnik, jak dotąd nie ukazała się nad Wisłą. „Co było potem?” po raz pierwszy mogliśmy czytać w naszym kraju w 2011 roku, a teraz powraca we wznowieniu i dobrze, że to się pojawiło, bo książeczka jest autentycznie świetna. Jak każda z książek Jansson, jeśli jakimś cudem jeszcze tego nie wiecie. Co wyróżnia ją od regularnych książek z małymi, białymi trollami? Przede wszystkim tym, że to nie proza, a wierszowana opowiastka do przeczytania w pięć minut. Poza tym to bardziej picture book, niż cokolwiek innego – a zatem na stronach mamy niewiele tekstu za to dużo kolorowych ilustracji. Na tym jednak wcale nie koniec, bo zarówno okładka, jak i strony, mają wycięte elementy. Czemu służą te dziury? Swoistemu zanimowaniu całości – najpierw przez otwór widzimy fragment danej ilustracji, a dopiero potem całość. Dzięki temu czytelnik odczuwa w pewnym stopniu ruch płynący ze stron opowieści. A na deser mamy jeszcze pewną interaktywność, jak zachętę by czytelnicy sami narysowali coś w opowieści. Co więcej? Przede wszystkim dużo uroku, przyjemne przygody, szaleństwo i świetne wydanie. Może rytmika wierszy czasem nieco szwankuje – nie wiem czy tak jest w oryginale, czy to kwestia przekładu – ale to drobiazg. Bo książka jest naprawdę świetna, zachwyca dzieci, a w dorosłych wychowanych na „Muminkach” (takich, jak ja) wzbudza wiele sentymentu. Nic tylko czytać! To w końcu klasyka i klasa sama w sobie. a jako ciekawostkę warto dodać, ze to pierwsza muminkowa publikacja, która doczekała się adaptacji jako aplikacja na iPada.

OD WYJŚCIA PO MLEKO, DO SZALONEJ PRZYGODY Seria o Muminkach to zamknięta w dziewięciu tomach, zakończona opowieść, którą zna chyba każdy. Może nie zawsze z książek, bo przecież zawsze popularne były seriale, film, komiksy… Ale poza tym wszystkim istnieją także książeczki dodatkowe, a pierwszą z nich jest wznowiona właśnie „Co było potem? Książka o Mimbli, Muminku i Małej Mi” – rzecz bardzo urocza, ujmująca i naprawdę godna polecenia młodemu (i starszemu także) odbiorcy. Dla kogoś takiego, jak Muminek, szalona przygoda może zacząć się… od zwykłych zakupów! Gdy wraca do domu z nabytym mlekiem, spotyka poszukującą swojej zaginionej siostry Mimblę. Postanawia jej pomóc i tak oboje pogrążają się w misji odnalezienia Małej Mi. Ale nie mają nawet najmniejszego pojęcia, jakie wydarzenia czekają na nich w trakcie tego prostego zdawałoby się zadania! „Muminki” zaczęły ukazywać się w roku 1945. Książeczki dodatkowe zaczęły pojawiać się od 1952, od „Co było potem?” właśnie i do roku 1993 ukazało się ich pięć. Cztery z nich wydano po polsku, ostatnia, „Visor från Mumindalen”, stanowiąca swoisty muminkowy śpiewnik, jak dotąd nie ukazała się nad Wisłą. „Co było potem?” po raz pierwszy mogliśmy czytać w naszym kraju w 2011 roku, a teraz powraca we wznowieniu i dobrze, że to się pojawiło, bo książeczka jest autentycznie świetna. Jak każda z książek Jansson, jeśli jakimś cudem jeszcze tego nie wiecie. Co wyróżnia ją od regularnych książek z małymi, białymi trollami? Przede wszystkim tym, że to nie proza, a wierszowana opowiastka do przeczytania w pięć minut. Poza tym to bardziej picture book, niż cokolwiek innego – a zatem na stronach mamy niewiele tekstu za to dużo kolorowych ilustracji. Na tym jednak wcale nie koniec, bo zarówno okładka, jak i strony, mają wycięte elementy. Czemu służą te dziury? Swoistemu zanimowaniu całości – najpierw przez otwór widzimy fragment danej ilustracji, a dopiero potem całość. Dzięki temu czytelnik odczuwa w pewnym stopniu ruch płynący ze stron opowieści. A na deser mamy jeszcze pewną interaktywność, jak zachętę by czytelnicy sami narysowali coś w opowieści. Co więcej? Przede wszystkim dużo uroku, przyjemne przygody, szaleństwo i świetne wydanie. Może rytmika wierszy czasem nieco szwankuje – nie wiem czy tak jest w oryginale, czy to kwestia przekładu – ale to drobiazg. Bo książka jest naprawdę świetna, zachwyca dzieci, a w dorosłych wychowanych na „Muminkach” (takich, jak ja) wzbudza wiele sentymentu. Nic tylko czytać! To w końcu klasyka i klasa sama w sobie. a jako ciekawostkę warto dodać, ze to pierwsza muminkowa publikacja, która doczekała się adaptacji jako aplikacja na iPada.

Ja kocham Muminki. Mój syn (6 lat) nie. Jeszcze. Ale ta książka mu się bardzo spodobała. Mimo, że według mnie ma mocno "muminkowy" nastrój. Pisząc to mam na myśli lekko dziwny i niepokojący klimat. Bo jak inaczej nazwać sceny gdzie Mała Mi skacze po Filifionce a potem sama Filifionka ucieka nago w dal? I to nie jedyny "nietypowy" fragment. Ale do brzegu. Myślę, że na przyjemność z wielokrotnego czytania wpłynął przede wszystkim wygląd książki. Które dziecko oprze się kartkom z dziurami? I to na każdej stronie w innym miejscu! Przecież czytanie staje się wtedy przygodą i odkrywaniem coraz to nowszych zakamarków. Drugi istotny element to forma tekstu. Wiersz to sprawdzona metoda na przyjemny rytm podczas czytania. I trzeci - sama opowieść. Mnóstwo nieprzewidywalnych przygód, plejada barwnych postaci (nie tylko przyjaznych a wręcz w większości dość wrogich) i zabawna historyjka, w której zakończenie jest najlepsze Wszystko to razem daje nietypową, śmieszną i długo zapadającą w pamięć historię. Polecam uwadze