Cień Rasputina (okładka  miękka, 02.2015)

Kolejna powieść z agentem Seanem Reillym w roli głównej. Tym razem powieść podejmuje wątek carskiej Rosji, która chyliła się ku upadkowi. Dobra książka na zimowe wieczory.

Ta i więcej recenzji na geeklife.pl/ksiazki
Zapraszam :)

Po średnio udanym Diabelskim Eliksirze a w cześniej bardzo dobrym Zbawieniu Templariuszy przyszedł czas na czwarte spotkanie z Seanem Reilly, który tym razem skrzyżuje swoje rękawice z rosyjskimi rodzinami mafijnymi oraz historią Rasputina.

Opowieść zaczyna się, jak to w książkach sensacyjnych bywa, od trupa. Pracownik rosyjskiego konsulatu wypadł przez okno starszego pana, który dawno temu przyjechał do Nowego Jorku z Rosji i od tamtego czasu wykłada na uniwersytecie. Wszystko wskazuje na działania SWR/KGB, co zdaje się potwierdzać zainteresowanie ze strony CIA.

Khoury również tym razem zaserwował nam bardzo dziwną narrację. Około 60% rozdziałów mamy styczność z narracją z trzeciej osoby, a pozostałą część śledzimy z oczu Seana. Trudno znaleźć uzasadnienie dla takiego stylu, bo nie ma on zbyt wiele sensu. Sean bardzo emocjonalnie podchodzi do sprawy, zmaga się z własną obsesją i czujemy jak przeżywa wydarzenia. Za chwilę jednak przeskakujemy do pana X (nie chcę spoilować) i z trzeciej osoby śledzimy poczynania pozostałych postaci. Jest to bardzo dziwne rozwiązanie, nie pozwalające na dobre wczuć się w klimat.

Szkoda, ponieważ tym razem fabuła daje radę. Wątek sensacyjny na plus, intryga na plus, nawet charakterystyczne dla serii wtrącenia sprzed wieków (tym razem jednego wieku) są świetne. Do tego lubiane przeze mnie podchody rosyjskiego i amerykańskiego wywiadu oraz skrzętnie skrywane tajemnice. Brakuje trochę roztrzepanej Tess, która tym razem występuje wypowiada jakieś trzy zdania, a w pozostałej części książki pojawia się w rozmyślaniach Seana.

Koniec końców Cień Rasputina może się podobać. Fajnie rozpisana intryga to największy atut książki. Drażni dziwne rozdwojenie narracji i zbyt szablonowi bohaterowie (gruby haker o obleśnym stylu bycia i żenującym poczuciu humoru). Fani Dana Browna powinni być usatysfakcjonowani.

Diabelski Eliksir wprowadził też dodatkowy, bardzo osobisty wątek Seana. Kwestia parokrotnie poruszana jest w recenzowanym Cieniu Rasputina, a zakończenie jasno wskazuje o czym będzie nadchodzący tom, zatytułowany End Game. Czekamy na zapowiedź polskiej premiery.

Cień Rasputina, to bardzo dobre i sprawnie napisane czytadło. Piszę czytadło, ale mam na myśli jak najbardziej pozytywną kwestię. Książka ma wszystko czego potrzeba, żeby na kilka godzin zająć czytelnikowi bez reszty czas. Historia aż kipi od nagłych ( i w wielu przypadkach zupełnie niespodziewanych) zwrotów akcji, jest śledztwo i to bardzo porządnie, profesjonalnie prowadzone, są zabójstwa i to krwawe i tajemnicze i w końcu wielka tajemnica sięgająca dziesiątków lat wstecz. Całość niezwykle sprawnie połączona, wymieszana, umiejętnie przez autora doprawiona. W efekcie otrzymujemy książkę, którą czyta się bardzo szybko i niezwykle mile spędza przy niej czas. A czegóż więcej potrzeba, gdy szuka się chwili czytelniczego zapomnienia?!

Książka bardzo mi się podobała. Akcja toczy się szybko, dużo się tam dzieje, a jednocześnie nie miałem ani przez chwilę problemów z połapaniem się, o co chodzi. Opis książki może nie jest bardzo zachęcający, ale nie ma co się sugerować, bo sama treść wypada bardzo pozytywnie. Polecam lekturę.