Chłopiec w pasiastej piżamie (okładka twarda)

Wyjątkowa o przyjaźni, jej kruchości. W mojej opinii dobra lektura dla każdego.

O czym myślisz, kiedy zasypiasz? Nadchodzi noc i ponad rok po lekturze uporczywie wraca obraz chłopca w pasiastej piżamie. Może dlatego, że jesteśmy pokoleniem, które wojny doświadczyło. Poprzez rozmowę, skrzyżowanie spojrzeń, uścisk ręki z ludźmi, którzy tę wojnę przeżyli. Ile razy przepuściłeś w kolejce w aptece kogoś z receptą wypisaną na IB? Ile razy przed Tobą wszedł do lekarza kombatant? Co czułeś? Frustrację czy bezgraniczny szacunek? Dzięki tym ludziom jesteś dziś sobą i jesteś u siebie. Przez całą swoją mądrość życiową osoby starszej, tę pokorę i hart ducha w obliczu oddechu wroga na ramieniu zarażają nas emocjami chwytając za serce i wyciskając łzy. Spytaj kiedyś co wtedy czuli. Będą z nami już niedługo. Więcej okazji możesz nie mieć. Te wszystkie uczucia, o których od nich usłyszysz, przywołuje „Chłopiec w pasiastej piżamie”. I pozostawia; chyba już na zawsze. Każde wspomnienie tej książki przywołuje je na nowo, tak samo silne. Sam wstęp do tego literackiego zadania, które właśnie podejmuję, przywołał na myśl to dzieło. Doskonale pamiętam emocje towarzyszące tej książce. Dlatego jest tak wyjątkowa! Zastanawiałeś się kiedyś, co Twoi przodkowie powiedzieliby Ci o wojnie? Jak wtedy żyli? Co czuli witając każdy nowy dzień? A teraz wyobraź sobie, co by się stało, gdyby te emocje nazywać sercem dziecka i opisywać jego ustami? Patrzeć na wszystko z perspektywy niższego wzrostu? Nie rozumieć, a doświadczyć? Chłopiec w pasiastej piżamie jest narratorem wyjątkowym. Szczerze, prosto, bez cienia interpretacji opisuje niemieckich żołnierzy, płot oddzielający obóz od jego świata. Spotyka na swojej drodze chłopca takiego jak on. Zza drugiej strony płotu. Boże, jak niewinne dziecko zmienia postrzeganie sytuacji przez dorosłego uczestnika! Temat wojny powszechny, obozy w podświadomości Polaka od zawsze. Ale nigdy nie ta perspektywa. Fenomen. Przeżycie na nowo. Doświadczenie krok po kroku, z gęsią skórką na całym ciele i dreszczem przebiegającym wzdłuż kręgosłupa. Język dziecka, umysł dziecka i ta przepaść pomiędzy nim a dorosłymi. Płacząca matka i ojciec w mundurze. Siostra, której nie intryguje nagła przeprowadzka i obóz widoczny przez okno. Jakie więc jest moralne usprawiedliwienie czynów dorosłych, skoro dziecko będąc takim człowiekiem jak każdy inny, nie jest w stanie dokonać w swoim umyśle projekcji po co to wszystko? On im zazdrości. Tym ludziom z obozu. Bo on się nudzi i czuje zaniedbany. A im ktoś organizuje dzień, grają razem w piłkę, chodzą dokądś w równych szeregach. Chłopiec w pasiastej piżamie nie rozumie, że to ich ostatnia wędrówka. Tej książki się nie czyta, tą książką się żyje. Ze wszystkich sił każdą cząstką swojego ciała chce się chłopca zmusić do ocalenia, chce się wygrać jego życie, złapać za rękę, powstrzymać. Pokazać, że jego marzenie jest utopią. Ale nie możesz… Tak jak w czasie wojny oni nie mogli... I czytając książkę słyszysz głos dziecka narratora. Koszmar obozów rozrasta w Twojej głowie do rangi rozciągającej się nieustannie nieskończoności. Chłopiec w pasiastej piżamie zamieszkał w mojej głowie. Na zawsze.

Polecam bardzo dobra książka wciąga do czytania . Pozdrawiam

Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w życiu. Płakałam przy tej książce, a zakończenie sprawiło że będę płakać jeszcze przez najbliższe pare godzin...

Polecam każdemu, mimo, iż oglądałam wiele razy film, czytałam książkę jakbym pierwszy raz zapoznawała się z fabułą.

Przyznam szczerze, że bałam się tej książki. Wielu moich znajomych oglądało film nakręcony w 2008 roku na podstawie powieści, a ja… nie odważyłam się na to. Ta niewielka książeczka w szybkim czasie stała się bestsellerem sprzedanym w nakładzie ponad 6 mln egzemplarzy. Co takiego w niej jest, że zdobyła tyle nagród i tylu czytelników? Książek o wojnie i o obozach koncentracyjnych jest wiele, ostatnio zauważyłam dosłownie wielki BUM w tym temacie, co z pewnością wiąże się z kolejną rocznicą wyzwolenia obozu Auschwitz. To dobrze, że tyle się o tym pisze, bo młode pokolenia nie będą miały okazji zapomnieć o holokauście i ludobójstwie jakie miały miejsce w czasie drugiej wojny światowe. Ta książeczka jest jednak trochę inna, ponieważ przedstawia obrazy obozu koncentracyjnego widziane oczami dzieci. Dziecka żyjącego jakby poza wojną i dziecka skrzywdzonego i upokorzonego przez wojnę. Dzieci, które nie pojmują okrucieństw jakie się wokół nich zdarzają. Nie rozumieją tego, w swej dziecięcej naiwności. Nie potrafią zrozumieć bestialskiego zachowania drugiego człowieka i zarówno chłopiec, będący synem komendanta obozu nie widzi niczego złego w pracy swojego ukochanego ojca, jak i żydowski chłopiec nie potrafi pojąć za co został tak znienawidzony, że musiał opuścić bezpieczny dom, i zamieszkać w miejscu, które bardziej przypomina piekło niż miejsce dla ludzi. Autor w sposób iście dziecięcy przedstawia zarówno obraz obozu koncentracyjnego jak i obraz ludzi poniżanych, gnębionych, znajdujących się dużo niżej w hierarchii człowieczeństwa. Emocje jakie towarzyszą czytaniu są z pozoru lekkie, ale gdzieś w środku, cały czas czuje się ten ból towarzyszący świadomości tego o czym autor pisze. Nawet odrobina humoru, nie jest w stanie pozbawić czytelnika tego ciężaru, jaki spada na czytającego, bo odbierając rozumienie tego o czym się czyta, cały czas czuje się ten ukryty ból. (…) Sprawiało to wrażenie osobliwego miasta, w którym wszyscy mieszkają i pracują tuż koło jego domu. Czy jednak ci ludzie jakoś się różnili od Brunona? Każdy tam chodził w pasiastej piżamie i płóciennej czapce, a ludzie kręcili się po domu (wyjąwszy matkę, Gretel i jego samego), nosili mundury rozmaitej rangi oraz czapki i hełmy, jaskrawe czerwono-czarne opaski na ramieniu i broń, i zawsze wyglądali tak surowo, jakby to wszystko było niesłychanie ważne i jakby nikt nie miał prawa sądzić inaczej. (…) Przedstawiona w tej książce dziecięca przyjaźń jest bardzo silnym i jednocześnie niewinnym uczuciem, które nie odbiera realnego zagrożenia. Naiwność dziecka jest bezgranicznie szczera, i trudno się temu dziwić, bo przecież dzieci widzą świat zupełnie innymi oczami niż dorośli. Nie odczuwają tak bezpośrednio niebezpieczeństwa, chociaż strach często zakłóca im w głowach obraz tego, co chcieliby widzieć. Taki właśnie obraz został zmącony kiedy chłopiec będący synem komendanta obozu, chcąc poskromić swoją ciekawość, udał się do miejsca, które go przyciągało i zaciekawiało. W jego małym umyśle nie mogło być miejsca na coś, co było całkowitym przeciwieństwem jego życia. I dopiero strach spowodowany niewyjaśnionymi postępowaniami ludzi, których niby znał, i strach powodowany obrazem smutku, nędzy, brudu i braku emocjonalności ludzi, których zobaczył, spowodował, że dotarł do niego ogrom zła. (…) Wszędzie tylko tłum ludzi siedzących w grupach, ze wzrokiem utkwionym w ziemi, przeraźliwie smutnych. Każdy bez wyjątku potwornie wychudzony, z zapadniętymi oczami i ogoloną głową, więc Bruno zaraz pomyślał, że tu też panuje wszawica. (…) Książka mimo bardzo ciężkiego tematu została napisana prostym, można nawet powiedzieć, że lekkim językiem, jakby była kierowana do młodego czytelnika. Nie wiem, czy taki był zamysł autora, aby trafić głównie do młodych ludzi, ale moim zdaniem taka książki jak ta, powinna być lekturą szkolną i to nawet nie w liceum, ale w klasach szkoły podstawowej. Wiem, że niejeden rodzic powiedziałby, że to zbyt trudny temat, zbyt ciężki na mały umysł dziecka, ale uświadamianie dzieci od najmłodszych ich lat o tym co to jest zło stworzone przez drugiego człowieka, jest czymś trudnym do zrozumienia? Polecam tę książkę każdemu, bez względu na płeć i wiek, moim zdaniem to lektura obowiązkowa do przeczytania. Proszę jednak zaopatrzyć się w chusteczki bo nie jeden raz zakręci się łezka w oku, a końcówka książki powali na kolana największego twardziela. Pamiętajmy o tych dzieciach, pamiętajmy o tych zbrodniach, pamiętajmy o tych milionach niewinnych istnień, które ktoś chory na umyśle postanowił wyeliminować ze społeczeństwa. To książka o okrucieństwach wojennych widzianych oczami niewinnego dziecka, ale to również książka o pięknej dziecięcej przyjaźni, która nie selekcjonuje ludzi. To książka o władzy człowieka nad człowiekiem i o bólu świadomości tej władzy.

Kto z was nie poznał jeszcze historii tych dwóch dziesięcioletnich chłopców, których życie tak diametralnie różni się od siebie, a których połączyła najsilniejsza więź jaka może istnieć? _ Bruno i Szmul nie zdają sobie sprawy jakie piekło odbywa się dookoła nich. Bruno, syn niemieckiego oficera jest nieświadomy w jakiej sytuacji znajduje się Szmul. Ich przyjaźń kwitnie pod kolczastym ogrodzeniem obozu, które ich dzieli. Chłopcy codziennie wyruszają na wędrówki, aby się spotkać i po prostu porozmawiać. Chcieli by się tylko razem pobawić, ale niestety mają przed sobą postawioną barierę. Ta powieść to niezwykle wzruszająca historia. Urzekła mnie niewinność chłopców. Brak świadomości w jak brutalnym świecie żyją była w pewien sposób piękna. To wszystko sprawiało, że dla nich najważniejszy był przyjaciel. Nie jego pochodzenie, nie zagrożenie, które może na nich spać, ale ich wyjątkowa relacja. Kiedyś miałam okazję oglądać film, ale było to dawno. Teraz jestem pewna, że wrócę do niego raz jeszcze! To historia, którą trzeba poznać, przeczytać. Pozostaje w głowie już na zawsze i niesamowicie wpływa na czytelnika. Polecam całym sercem! ❤️

Polecam jak najbardziej książkę - „Chłopiec w Pasiastej Piżamie”.

Literatura obozowa nie należy do gatunku książek, które dałabym radę podczytywać przy kawie. Emocje powodują, że cały świat przestaje istnieć. Nawet jeśli kreślona ręką autora historia nie ma odzwierciedlenia w faktach, tak jak w tym przypadku, to przedstawiona z perspektywy dziecka, 9-letniego syna komendanta obozu koncentracyjnego, porusza do głębi. Bruno, wrażliwy i sympatyczny chłopiec nawiązuje przyjaźń ze swoim rówieśnikiem, Żydem o imieniu Szmul, mieszkającym po drugiej stronie płotu zwieńczonego drutem kolczastym. Chłopcy od razu znajdują wspólny język, tym bardziej, gdy okazuje się, że urodzili się tego samego dnia, miesiąca i roku. Ich relacja dla nich obu jest odskocznią od obecnego życia. Czymś normalnym w tym nienormalnym i niezrozumiałym dla nich świecie. Bruno jest ogromnie ciekawy tego, co kryje się za ogrodzeniem. Czy jego wyobrażenia w jakimkolwiek stopniu pokrywają się z rzeczywistością? Tak jak Szmul nie rozumie powodu wyrządzanej Żydom krzywdy, tak Bruno nie widzi, że to ojciec, którego tak kocha właśnie jest jej sprawcą. Dla Bruna jest on wzorem do naśladowania, dla Szmula potworem. Można by się spierać, czy 9-letni chłopiec może w takim stopniu nie rozumieć otaczającej go rzeczywistości, ale to kwestia zupełnie drugorzędna. Ważne są zawarte w książce wartości. To historia o okrucieństwie wojny odbierającej dzieciom okres beztroski i zabawy. Okres bezpieczeństwa i miłości. To też opowieść o przyjaźni, której nie mogą przeszkodzić żadne mury, ogrodzenia i uprzedzenia. Bo dzieci chcą być po prostu dziećmi. Chcą widzieć świat piękny i przyjazny, nie podzielony drutem kolczastym.

"Chłopiec w pasiastej piżamie" to mądra i poruszająca historia, która już na zawsze pozostaje w pamięci. Skłania do refleksji nad znaczeniem fundamentalnych wartości, takich jak: godność człowieka, moralność, prawda, dobro i sprawiedliwość. Dzięki temu książka Boyne'a posiada również walory edukacyjne. To opowieść o bezwarunkowej przyjaźni, dziecięcej niewinności i odruchach serca. I cenna lekcja, która pokazuje do czego prowadzą nienawiść, dyskryminacja, uprzedzenia i bierność. "Chłopiec w pasiastej piżamie" nie pozostawia czytelnika obojętnym. Serdecznie polecam, podobnie jak pozostałe dwie książki autora ("Chłopiec na szczycie góry" oraz "Zostań, a potem walcz").