Chłopiec pochłania wszechświat (okładka miękka)

Co to była za fantastyczna przygoda z książką Trent Dalton „ Chłopiec pochłania wszechświat” Jest to świetna książka. Widać że autor bardzo dużo czasu poświęcił na jej napisanie. Co ciekawego w tej książce i co przykuwa uwagę czytelnika to to że fabuła książki wydaje się nierealna a jednak autor oparł ją o swoje doświadczenia z dzieciństwa. Nieobecny ojciec, uzdolniony niemy brat, matka narkomanka, handlarz heroiną w roli ojczyma... Czy życie dwunastoletniego Elego mogłoby być bardziej skomplikowane? Jeśli jeszcze zastanawiacie się czy sięgnąć po tą książkę to już dziś możemy wam powiedzieć że nie macie nad czym. Jest warta każdego poświęconego czasu na jej przeczytanie. Autor zadbał o najdrobniejsze szczegóły w tej książce. Uwielbiam książki które poruszają bardzo duże tematy. Które tak naprawdę wielu są bliskie o których nie mówi się głośno. Książę czyta się bardzo szybko a mogę nawet powiedzieć że pochłania się ją z prędkością światła. Autor zadbał o to aby dostarczyć nam podczas czytania wielu emocji. Przygotujcie się na wstrząsające realia które nie są łatwe do przyswojenia. Nie jest łatwa do ocenienie. Dość długo zastanawiałem się co o niej tak naprawdę napisać. Dość długo po przeczytaniu jej będą nasuwać wam się refleksje na jej temat oraz nie pozwoli przez długi czas zapomnieć o sobie. Na pewno nie należy ona do łatwych książek. Za egzemplarz dziękujemy wydawnictwu HarperCollins

To była jedna z tych książek, które czytało mi się dość opornie. I nie, nie chodzi o to, że to paździerz i macie się od niej trzymać z daleka. Raczej mam na myśli to, że musiałam robić sobie przerwy, by przemyśleć to, co autor ma mi do powiedzenia. To nie była łatwa książka. Nie mamy tutaj kochającej się rodziny, w której wszystko świetnie się układa. Eli wychowuje się w mocno dysfunkcyjnym domu. Niektóre opisy były dla mnie trudne do przejścia, brutalne niemal. I raczej nie polecam jedzenia w trakcie czytania, bo momentami żołądek może fiknąć koziołka. Mówię to z własnego doświadczenia. Mam tu na myśli choćby fragment dotyczący "odwyku" matki Elego. Kto czytał, będzie wiedział, o co mi chodzi. To debiut literacki. Nie jest idealny. Niektóre fragmenty są mocno przegadane. Na szczęście nie ma ich porażająco wiele, więc nie musicie obawiać się tego, że zostaniecie nimi przytłoczeni. Ta powieść daje do myślenia, nie można wobec niej przejść obojętnie, choć myślę, że może dość mocno podzielić czytelników. Mimo wszystko uważam, że autor ma potencjał i jestem ciekawa, co będzie jeszcze w stanie mi zaoferować. Polubiłam Elego, ma w sobie coś, co sprawia, że chce się z nim spędzać czas. Z jego bratem zresztą też. Może i był niemy, ale miał coś do powiedzenia. Intrygowała mnie też relacja Elego i Augusta ze Slimem. Nie przypominam sobie, bym z czymś podobnym się kiedyś spotkała w literaturze. Za to autor ma u mnie ogromnego plusa. Reasumując, jest to dość specyficzna książka, ale to nie oznacza, że jest zła. Jest wymagająca, ale nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Jeśli szukacie powieści, która zmusi Was do refleksji, myślę, że to może być dobra propozycja dla Was.