Chłopiec pochłania wszechświat (okładka miękka)

Sama okładka powieści, ale i tytuł "Chłopiec pochłania wszechświat" brzmi niezwykle tajemniczo, intrygująco, ale tak pozytywnie. Nic mylnego! To tylko pozory. Eli jest nastolatkiem. Żyje na przedmieściach, w ubogiej dzielnicy imigrantów. Jego rodzina jest patchworkowa, specyficzna, a każdy z jej członków mierzy się z własnymi wewnętrznymi demonami. Matka jest narkomanką, nie potrafi odstawić nałogu, ojciec pogrążony jest we własnych mrocznych ciemnościach i nie potrafi, a raczej nie chce wyjść z depresji. Ojczym ima się różnych podejrzanych zleceń, które niosą za nimi kłopoty. Eli ma także brata, który w pewnym momencie życia przestał mówić, a rzeczywistość opisuje za pomocą sygnałów, czyli poruszaniem dłonią w powietrzu. Eli nie ma w życiu łatwo. Pragnie zrozumieć i kierować się w życiu dobrocią, ale niestety, los na każdym kroku pokazuje mu, że jest inaczej, że ludzie nie kierują się właściwymi wartościami, popełniają błędy i są tak słabi. Chłopak stara się scalić swoją rodzinę, mimo wszytko, mimo wszelkich występujących niemożliwości. Pragnie, aby jego matka stanęła na nogi i rzuciła nałóg, pragnie, aby i ojciec wziął się w garść i na chwilę oderwał się od jedynego według niego słusznego zajęcia, czyli obsesyjnego wchłaniania książek, tym sposobem udając, że trudności nie istnieją. Eli pragnie, aby brat znów przemówił do niego ludzkim głosem. Pragnie również powrotu swojego ojczyma, ale tak naprawdę to lawina nowych niefortunnych zdarzeń pojawia się tuż po jego porwaniu.. Jedyną dorosłą osobą w życiu nastolatka jest Slim Halliday, recydywista, za życia owiany legendą rekordzista udanych wycieczek z więzienia Bogoo Road Gaol, który niejako mężczyzna czuwa nad chłopakiem, jest jego przewodnikiem życiowym i motorem działań, który dodaje mu odwagi. Czytelnicy, inni autorzy recenzji tejże powieści podkreślają oryginalność i urok treści. Czytelnicy widzą coś wyjątkowego w opisanej historii. Same wysokie noty powieści o czymś świadczą. Niestety, mnie nie udało się odnaleźć w tej lekturze tego czegoś niezwykłego, co mogłoby mnie pochłonąć do reszty. Więcej, książkę czytałam mozolnie, z trudem do nieprzezwyciężenia. Już myślałam, że nie zwalczę w sobie oporu i nie przebrnę przez kolejne strony, ale udało się dotrzeć do finalnej strony. Mojego zdania jednak nie zmienię. Fabuła powieści toczy się w latach 80 XX wieku. Wielokrotnie udało mi się wyczuć klimat tych lat. Historia Eli'ego jest surowa, wyzbyta lukrowanych przymiotników i lotnych opisów. Czytelnik w tej powieści nie znajdzie ukojenia czy wesołego zakończenia albo jasnego przekazu. To trudna lektura, z której niełatwo jest wyłuskać wartości, o których traktuje treść. Podobno to powieść o bohaterstwie, prawdziwej miłości i nieprawdopodobnej przyjaźni, magicznej sile umysłu i przeznaczeniu, ale mocny akcent skierowany był na próbie skonstruowania wątku kryminalnego z zabójstwem i próbą scalenia i odbudowania rodziny na nowo przez Eliego. Podsumowując, moim zdaniem autor książki próbować skonstruować surowy, realny świat nastolatka obracającego się w problematycznym środowisku, który próbuje własnym sposobem uporać się z codziennością, ale los ma dla niego inne plany. Co więcej, autor w tej historii chciał również umiejscowić głównego bohatera w wątku kryminalnym, ale ten dość nieudolnie, słabo wypadł. Kilka pomniejszych wątków było naciąganych, a opisów niepotrzebnych, które niewiele, jeśli nic nie wnosiły do dalszej lektury. Powieść moim zdaniem niby zmuszająca do refleksji, ale niekoniecznie ciekawa, porywająca. Mnie nie udało się dostrzec tego drugiego dna, tej głębi, nad którą inni recenzenci się rozpływają. Może sięgnęłam za słabo, krótką ręką.

PATOLOGICZNY WSZECHŚWIAT Im dłużej czyta się książki, ty trudniej jest znaleźć satysfakcjonującą lekturę. I jeszcze trudniej znaleźć jest dzieło oryginalne – tym bardziej we współczesnych pozycjach dostosowanych do gustu odbiorcy, który myśleć się boi, głębi unika, a na dobrą jakość zdaje się mieć chroniczna alergię. A mimo to wciąż można trafić na wartościowe dzieła, które swoją premierę miały nie dalej, jak kilka lat temu. I do nich właśnie należy „Chłopiec pochlania wszechświat”, sentymentalna opowieść o minionym świecie i przyjaźni, która trzyma zadziwiająco wysoki poziom, nie tylko jak na debiut. Brisbane, 1983 rok. Eli nie ma łatwego życia. Ojciec jest nieobecny, matka pogrążyła się w uzależnieniu od narkotyków, a jej obecny facet zajmuje się handlem heroiną. Jedynie brat nie pasuje do tego wzorca, bo choć niemy, pozostaje uzdolniony, ale czy ma szansę rozwijać talent w takim środowisku? I właśnie z tego środowiska chce się wyrwać Eli. Chce pomóc matce, chce być dobrym człowiekiem, ale los mu tego nie ułatwia. Czy w brudzie chłopak może jednak znaleźć coś więcej? Wydaje się, że tak i to w postaci Slima Hallidaya, recydywista który nad nim czuwa. Ale czy ktoś taki naprawdę może być swoistym ratunkiem? Pierwszym, co zwróciło moją uwagę w przypadku tego dzieła był opis fabuły. Lata 80., młodość, problemy, przyjaźń, polskie akcenty… Potem, kiedy już powieść trafiła w moje ręce, kupił mnie styl. Chwilę później wciągnęła fabuła i… Chyba możecie już domyślić się, co było dalej. Dałem się porwać. „Chłopiec…” kupił mnie aż zdziwiłem się, jak bardzo. Nie jest to zbyt oryginalna. Autor, swoją drogą nagradzany dziennikarz, tworzy dzieło fabularnie znajdujące się na styku „Wielkich nadziei” z „Jasperem Jonesem” i licznymi opowieściami o dorastaniu w patologicznym otoczeniu (mi osobiście rzecz najbardziej pod tym względem kojarzyła się choćby z „8 milą”, bo niestety porównywanie jej do życiowych dramatów, jakich pełno, byłoby sporą krzywdą). Styl też nie jest zbyt oryginalny, bo chociaż podobne pisarstwo (oparte na powtórzeniach i pewnym ascetyzmie) spotyka się dość rzadko, autorzy tacy, jak Amy Hempel czy Chuck Palahniuk opanowali do mistrzostwa. A jednak „Chłopiec pochlania wszechświat”, jak pisałem, kupił mnie. Czym? Prostotą, szczerością, klimatem i świetnym wykonaniem. Powieść jest życiowa, odpowiednio ciężka, ale niepozbawiona lekkości i satyrycznego, ciętego w swym brzmieniu humoru. Postacie i świat nakreślone są znakomicie, styl też trzyma poziom i wyróżnia się na tle współczesnych dzieł, a całość po prostu czyta się jednym tchem. Bywa nostalgicznie, bywa ponuro i nieprzyjemnie, bywa też zabawnie – przede wszystkim jednak jest życiowo i z pewną nutą głębi. Dlatego polecam gorąco. „Chłopiec pochlania wszechświat” to świetna książka obyczajowa, z całkiem sporą dozą niebanalności. A sam Dalton, wielokrotnie zresztą za ten tytuł nagrodzony, zapowiada się bardzo ciekawym autorem. Oby tylko kolejne jego powieści utrzymały ten poziom.

Jesteście dobrymi ludźmi? Gdyby zapytać o to kogoś z Waszego otoczenia, to co by powiedział? I co Wy w głębi serca myślicie o sobie? Główny bohater powieści pt.: “Chłopiec pochłania wszechświat” autorstwa Trenta Daltona, próbuje odpowiedzieć na pytanie czy jest dobrym człowiekiem. Jednak czy dorastając w rodzinie gdzie matka z ojczymem handlują narkotykami, starszy brat nie mówi, a przyjacielem jest osoba, która na swoim koncie ma kilkukrotną ucieczkę z więzienia można wyrosnąć na kogoś dobrego? W końcu czym skorupka za młodu nasiąknie… Eliego poznajemy w wieku dwunastu lat i z każdym rozdziałem obserwujemy jego dorastanie i przemianę. W powieści widzimy jego miłość do swojej dysfunkcyjnej rodziny, gdzie czasem dochodzi do sprzeczek. Mimo tych trudnych momentów, a także gdy dobry los odwraca się od niego on się nie poddaje, próbuje ratować matkę – a także trwa w uporze by spełnić swoje największe marzenie. Natomiast jeśli chodzi o jego starszego brata Gusa, to w trakcie czytania odniosłam wrażenie, że był dzieckiem autystycznym, co jednak nie zostało w tekście potwierdzone. Po prostu taki styl bycia wybrał, a jego postępowanie zrozumiałam gdzieś pod koniec powieści. Książkę na początku trochę ciężko mi się czytało, choćby ze względu na dość szczegółowe opisy, a także dwie perspektywy – przeszłą i teraźniejszą. Jednak w pewnym momencie tak się wciągnęłam, że skończyłam czytać książkę nad ranem. Autor świetnie wykreował cały świat, a także postacie, które potrafiły wyrażać swoje uczucia w każdym momencie. Czy to te pozytywne, czy wręcz przeciwnie, dzięki czemu nie były sztuczne, lecz pełne różnych emocji. Jest to jedna z tych książek, z którymi warto się zapoznać samemu, ponieważ każdy prawdopodobnie odbierze ją inaczej. Inaczej też zrozumie powtarzające się zdanie: “Zabij czas, zanim on zabije ciebie”. Polecam tę książkę poświęconą rodzinnej miłości, przyjaźni i sile braterstwa.

Okładka jest dość krzykliwa - róż, czerwień, granat i czerń mocno z sobą kontrastuje i przyciąga tym samym wzrok. Na samym środku tytuł i błękitny ptak, który będzie miał znaczenie w powieści. Ogólnie byłam zaintrygowana też tytułem, no i ta okładka... Po przeczytaniu opisu skusiłam się. Lektura posiada skrzydełka, które stanowią ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytamy fragment z książki, a na drugim kilka słów o autorze. Stronice są kremowe, literówek brak, czcionka dość duża. Na minus zasługuje fakt, że książka, od 123 strony, była ucięta od zewnętrznej strony. Nie miałam serca jej urwać, więc zagięłam ten pasek... Kolejne dwie strony również są uszkodzone, ale jeszcze trzymają się kartki. Trochę mnie to... Zdziwiło, gdyż nigdy nie dostałam w takim stanie książki od wydawnictwa, ani tym bardziej od tego wydawnictwa. Mam nadzieję, że tylko ja dostałam taki felerny egzemplarz, a czytelnicy, którzy kupują tę książkę, nie spotkali się z takim mankamentem. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem i... No właśnie. Miałam ogromny problem, by wczytać się w styl. Opornie mi to szło i pierwszy raz od dawna dosłownie męczyłam się z tą lekturą. Nie potrafiłam wczytać się w pióro pisarza, ale, po około stu pięćdziesięciu/dwustu stronach coś drgnęło. Zaczęło się więcej dziać, więc poczułam, że coś się poluzowało. Jednak nadal był jakiś problem, który skutecznie mnie odpychał od tej historii. Jaki? Długie opisy, długie przemyślenia bohatera, doprowadzały mnie do istnego szału. Niestety. To wpłynęło głównie na moje niezadowolenie. Czułam, jak książka bez potrzeby jest rozciągana, aż za bardzo. Ja rozumiem, że jest w pewnym sensie wartościowa, ale dla mnie było męczarnią przebić się rzez te opisy, doczekać jakiejś akcji, która w zdecydowanie szybkim tempie doprowadzi mnie do kulminacyjnego punktu. No to sobie poczekałam. Cała recenzja na blogu

To była jedna z tych książek, które czytało mi się dość opornie. I nie, nie chodzi o to, że to paździerz i macie się od niej trzymać z daleka. Raczej mam na myśli to, że musiałam robić sobie przerwy, by przemyśleć to, co autor ma mi do powiedzenia. To nie była łatwa książka. Nie mamy tutaj kochającej się rodziny, w której wszystko świetnie się układa. Eli wychowuje się w mocno dysfunkcyjnym domu. Niektóre opisy były dla mnie trudne do przejścia, brutalne niemal. I raczej nie polecam jedzenia w trakcie czytania, bo momentami żołądek może fiknąć koziołka. Mówię to z własnego doświadczenia. Mam tu na myśli choćby fragment dotyczący "odwyku" matki Elego. Kto czytał, będzie wiedział, o co mi chodzi. To debiut literacki. Nie jest idealny. Niektóre fragmenty są mocno przegadane. Na szczęście nie ma ich porażająco wiele, więc nie musicie obawiać się tego, że zostaniecie nimi przytłoczeni. Ta powieść daje do myślenia, nie można wobec niej przejść obojętnie, choć myślę, że może dość mocno podzielić czytelników. Mimo wszystko uważam, że autor ma potencjał i jestem ciekawa, co będzie jeszcze w stanie mi zaoferować. Polubiłam Elego, ma w sobie coś, co sprawia, że chce się z nim spędzać czas. Z jego bratem zresztą też. Może i był niemy, ale miał coś do powiedzenia. Intrygowała mnie też relacja Elego i Augusta ze Slimem. Nie przypominam sobie, bym z czymś podobnym się kiedyś spotkała w literaturze. Za to autor ma u mnie ogromnego plusa. Reasumując, jest to dość specyficzna książka, ale to nie oznacza, że jest zła. Jest wymagająca, ale nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Jeśli szukacie powieści, która zmusi Was do refleksji, myślę, że to może być dobra propozycja dla Was.

Co to była za fantastyczna przygoda z książką Trent Dalton „ Chłopiec pochłania wszechświat” Jest to świetna książka. Widać że autor bardzo dużo czasu poświęcił na jej napisanie. Co ciekawego w tej książce i co przykuwa uwagę czytelnika to to że fabuła książki wydaje się nierealna a jednak autor oparł ją o swoje doświadczenia z dzieciństwa. Nieobecny ojciec, uzdolniony niemy brat, matka narkomanka, handlarz heroiną w roli ojczyma... Czy życie dwunastoletniego Elego mogłoby być bardziej skomplikowane? Jeśli jeszcze zastanawiacie się czy sięgnąć po tą książkę to już dziś możemy wam powiedzieć że nie macie nad czym. Jest warta każdego poświęconego czasu na jej przeczytanie. Autor zadbał o najdrobniejsze szczegóły w tej książce. Uwielbiam książki które poruszają bardzo duże tematy. Które tak naprawdę wielu są bliskie o których nie mówi się głośno. Książę czyta się bardzo szybko a mogę nawet powiedzieć że pochłania się ją z prędkością światła. Autor zadbał o to aby dostarczyć nam podczas czytania wielu emocji. Przygotujcie się na wstrząsające realia które nie są łatwe do przyswojenia. Nie jest łatwa do ocenienie. Dość długo zastanawiałem się co o niej tak naprawdę napisać. Dość długo po przeczytaniu jej będą nasuwać wam się refleksje na jej temat oraz nie pozwoli przez długi czas zapomnieć o sobie. Na pewno nie należy ona do łatwych książek. Za egzemplarz dziękujemy wydawnictwu HarperCollins

"Chłopiec pochłania wszechświat" pisarski debiut Trenta Daltona. Zaczynając ją czytać byłam troszkę zagubiona. Już dawno nie miałam w rękach tego rodzaju literatury. To nie kryminał, romans czy obyczajówka, którą czyta się szybko i po łebkach. Tą książką trzeba się delektować, dawkować sobie powoli, żeby jak najwięcej z niej wyciągnąć. A jest co! Dużo ważnych przemyśleń przychodzi do głowy po jej przeczytaniu. Coś czuję, że jeszcze przynajmniej raz wrócę do niej, żeby na spokojnie wszystko przetrawić i dłużej się nad nią zastanowić. Akcja książki toczy się w australijskim Brisbane w latach 80. Głównym bohaterem jest kilkunastoletni chłopiec Eli, który dorasta w biednej dzielnicy emigrantów z mamą byłą narkomanką, starszym bratem Augustem, który od 6. roku życia się nie odzywa i konkubentem matki dilerem narkotykowym. W dodatku najlepszym przyjacielem chłopca jest mężczyzna, który odsiedział wyrok za morderstwo. Nie jest to idealne miejsce i towarzystwo dla dorastającego nastolatka, ale mimo wszystko udaje mu się dostrzegać rzeczy, które czynią go dojrzałym, odważnym, odpowiedzialnym, po prostu wyjątkowym w całym syfie, który go otacza. Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie i polecam ją z czystym sumieniem, naprawdę warto wziąć ją do ręki i poświęcić trochę czasu na przeczytanie. Może wyciągniecie z niej coś dla siebie? Warto spróbować😉

‘Chłopiec pochłania wszechświat’ to powieść niebanalna i nieoczywista. Kwiecisty język opisujący codzienną narkotykową rzeczywistość mieszkańców Brisbane, chłopięca perspektywa pełna pozornie mało istotnych szczegółów i dwóch wyjątkowych braci, to wszystko nadaje tej książce wyjątkowości. Polubiłam głównego bohatera za jego zuchwałość, ciekawość i wytrwałość w dążeniu do swoich postanowień. I niesamowicie urzekło mnie to, że jedno niezrozumiałe zdanie było kluczem do zakończenia historii i zaprojektowania okładki.