Borderline. Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii (okładka miękka)

Polecam Wam tę książkę. Jest to zdecydowanie jedna z lepszych książek psychologicznych, które miałam okazję czytać. Nabawiłam się kaca książkowego i zarwałam noc, a to chyba mówi samo za siebie :) Jedno jest pewne, takiej książki nie czytaliście jeszcze nigdy!

Weronika Rudzińska Książka jest dialogiem różnych części osobowości autorki, więc czyta się to bardzo lekko, mimo że temat wcale nie jest łatwy. Objętościowo jest to cieniutka pozycja - ma zaledwie 152 strony, jednak autorce na tak niewielu stronach udało się zawrzeć naprawdę dużo wartościowej treści. Dzięki tej pozycji możemy bezpośrednio zobaczyć jak wygląda życie osoby cierpiącej na osobowość typu borderline, jakie trudności spotyka, co dzieje się w jej głowie, jak radzi sobie z emocjami. Nie spotkałam się jeszcze z inną pozycją, która w tak szczery sposób by to pokazywała, dlatego bardzo polecam Wam zapoznanie się z tą książką. Mnie naprawdę wciągnęła. Jest to na tyle krótka książka, że przeczytacie ją szybko, a zawsze możecie stać się bardziej świadomi. http://niezwykle-slowa.blogspot.com/2018/10/76-borderline-autoterapia.html

Magazyn psychologiczny „Charaktery” Dużą wartością książki jest język. Bywa on szorstki, np. „Łapiesz za żyletkę i heja! Chlastasz się jak idiotka!”. Jednak z mojej perspektywy lekarza psychiatry jest to adekwatne odzwierciedlenie sposobu, w jaki pacjenci z rozpoznaniem borderline wyrażają się i myślą na swój temat. Czytelnik z borderline może poczuć się w świecie książki Mrówczyńskiej swojsko i przy okazji dowiedzieć się czegoś na temat mechanizmów działających w tym zaburzeniu – samopotępienia, autoagresji, problemów z ekspresją złości, nadmiernej reakcji na krytykę.

Anka Mrówczyńska, DZIĘKUJĘ! Jestem pewna droga Autorko,że ta książka pomoże wielu osobom.Były momenty ,że płakałam były też takie ,że setnie się uśmiałam z Twoich komentarzy.Mam bliską memu sercu osobę ,która boryka się z podobnymi problemami.Pochłonęłam książkę w 1 noc,niektóre zawarte w niej wskazówki już wiele pomogły.

O sobie samym. Książka pełna jednocześnie smutku i humoru, rozpaczy i nadziei... do tego napisana z wielką odwagą... Z okazji premiery wersji drukowanej - przed Wami odświeżona recenzja ;) Na wstępie – ta książka była i (choć od premiery e-booka trochę czasu już minęło) w dalszym ciągu jest czymś szalenie ważnym i pozytywnym na polskim rynku wydawniczym. Dlaczego? Otóż dlatego, że takie lektury jak ta mogą być przysłowiowymi kroplami drążącymi skałę. „Skałę” zbudowaną z niezrozumienia, ze stereotypów, z szufladkowania i spychania na margines społeczeństwa każdego, kto ma ze sobą jakiś problem. Nie czarujmy się bowiem, tak to właśnie w naszym pięknym kraju wygląda; masz problem ze sobą? = jesteś „inny”, „dziwny”, może i „niebezpieczny”. Ergo? Usuń się w cień i nie wchodź „normalnym” w drogę… Smutny to obrazek i wniosek, ale (niestety) jakże prawdziwy. Stąd trzeba się tylko i wyłącznie cieszyć z tego, że powstają książki takie, jak ta. Może, pewnego dnia, społeczeństwo w efekcie zrozumie, że każdy – nawet ktoś z problemem – to też człowiek. I że może funkcjonować w społeczeństwie na takich samych zasadach, jak ktoś „bez problemu”. Oby; w końcu żyjemy powoli w czasach, w których chorobą cywilizacyjną jest chociażby depresja, a jakiekolwiek problemy z samym sobą przestają być czymś dziwnym… Oby podejście otoczenia zmieniało się w tym temacie tylko i wyłącznie na plus. Lektur na temat zaburzenia osobowości typu borderline można, przy odrobinie chęci, kilka na polskim rynku znaleźć. Lecz nie ma na nim chyba drugiej takiej, jak ta. To książka napisana z wielką odwagą, jest to bowiem swoista autobiografia. Autorka pisze tak naprawdę o sobie... o własnych emocjach, stanach, kłopotach, zachowaniach... o życiu z towarzyszącym jej na co dzień Wielkim Problemem. Książka jest pełną dystansu do samego siebie historią o podróży w głąb siebie. O próbie ZROZUMIENIA samego siebie. Czym też autorka dzieli się z wszystkimi, którzy to czytają... To dowód wielkiej odwagi. Ale i genialny pomysł na to, by dzieląc się tym wszystkim - również dla siebie samej - pomóc innym. I za to Autorce należy się ogromny szacunek. Im więcej zaś czasu mija od chwili, kiedy książka ta ukazała się na rynku, tym ten szacunek jest tak naprawdę coraz większy – wzrasta on bowiem wprost proporcjonalnie do liczby osób, którym „Autoterapia” coś z biegiem czasu dała. Nie trafiłem dotąd na książkę napisaną przez kogoś, kto do tego stopnia szczerze opowiedziałby o swoim problemie. Kto tak bardzo by się nim podzielił. A co więcej, kto dzięki temu był w stanie komuś pomóc. Tak, pomóc. To bardzo trudne, zwłaszcza do ujęcia w recenzji, jednak to niezaprzeczalny fakt: ta książka może i jest w stanie pomóc. Z poziomu opisanych w niej historii. Zdumiewające, jak wiele doświadczeń osób kompletnie nie wiedzących o swoim istnieniu może się zgadzać. Jak wiele można z tego wyciągnąć, przemyśleć... a na końcu zrozumieć. Tak, ta książka pomaga. I to nie tylko osobie z problemem. Jest w stanie pomóc również osobom, które istnieją w życiu takiej osoby. O samej istocie borderline nie będę może pisać. Od tego są inne publikacje. Skupiając się jednak na książce, podkreślić trzeba wiele innych rzeczy. Zwłaszcza to, w jaki sposób jej treść przekazuje czytającemu w prosty sposób trudne prawdy. Prawdy, w których ktoś dotknięty problemem może ujrzeć odbicie samego siebie. Jak w lustrze. Dosłownie. A ktoś, kto przy takim kimś trwa, może wreszcie zacząć pewne rzeczy rozumieć. Lub może zacząć rozumieć je jeszcze lepiej. Wszystko zaś odbywa się z budzącego podziw poziomu szczerości Autorki, która świadomie dzieląc się swoją historią nie wie nawet, do jakiego stopnia pomaga innym. To jest coś nie do przecenienia. Bez dwóch zdań. Tak jak każda pozycja o tej tematyce, tak również ta książka nie jest dla wszystkich. Jest jednak grono odbiorców, do których powinna ona trafić. Mam nadzieję, że tak się stanie. To bardzo cenna, niespotykana lektura, napisana w sposób niesamowicie bliski dla tych, dla których jest ona przeznaczona. Oby trafiła - jeśli nie do wszystkich, to do jak największej ilości tych, do których powinna. Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za egzemplarz recenzencki :)

Nareszcie: pierwsza książka polskiej autorki o zmaganiu z zaburzeniem osobowości z pogranicza (borderline). Rzetelna: przez kolejne rozdziały przeprowadza czytelnika przez problemy i symptomy borderline. Autentyczna: Autorka dzieli się własnym doświadczeniem, odsłania świat swoich myśli i emocji, pokazując wrażliwość i rozterki osób cierpiących na borderline. Ciepła i pełna humoru: potrzeba naprawdę sporych umiejętności, aby książkę o bolesnych doświadczeniach napisać w taki lekki, zrównoważony, nieoceniający sposób. Uwaga, książka wciąga: kto zacznie, będzie chciał doczytać rozmowy Autorki, Pani Psycholog i Mrówki od razu do ostatniej strony. Książka bardzo potrzebna osobom cierpiącym na borderline, ich bliskim oraz pomagającym im specjalistom. Otwiera oczy, serce i daje nadzieje! Polecamy wszystkim Mrówkom, Autorkom a także Psychologom! Magdalena Skuza-Singh Polskie Towarzystwo Terapii Dialektyczno-Behawioralnej

Świetna książka! Bardzo szybko i przyjemnie się czyta, mimo poruszanych w niej problemów. Są one tylko dotykane, zabawnie komentowane, co nie przytłacza czytelnika. Naprawdę polecam każdemu. Zaczynając od osób, które nigdy nie zastanwiały się nad znaczeniem borderline, aż po osoby, które uczęszczają na terapię z tego powodu. Jedni zostaną uświadomieni, drudzy nabiorą dystansu i uwierzą w siebie, że mogą o siebie zawalczyć, aby życie stało się piękniejsze.

Neuroskoki.pl Książkę polecam studentom psychologii i psychologom, którzy pracują z osobami z zaburzeniami osobowości. Dużo wyniosą z niej również bliscy i znajomi osób z borderline, którym książka pozwoli lepiej zrozumieć zachowanie takiej osoby. Może być cenna także dla osób, które same zmagają się z problemami z emocjami i pragną lepiej zrozumieć samych siebie

Totalne rozczarowanie. Liczyłam na jakies ciekawe info co do tej przypadłości .. nudne jak flaki z olejem. Zero informacji, jeden wielki monolog, mimo konwersacji, ktorej autorka, pacjentka i jej druga osobowość to jedna osoba.

Stanowcze nie. Nie wiem, co autorka książki chciała osiągnąć, pisząc ją, ale forma, której użyła, zupełnie mi nie odpowiada. Niby miało być ironicznie i żartobliwie, wyszło żenująco i po prostu nudno.