Bogini moczarów. Kajtek i Koko w Kosmosie. Tom 7 (okładka miękka)

POPKULTUROWY KOCIOŁEK > Kajtek i Koko w kosmosie: Bogini moczarów to siódmy i niestety ostatni już album wspaniałej komiksowej serii. Pozostaje mieć nadzieje, że wydawnictwo Egmont nie pozwoli miłośnikom twórczości Janusza Christy zbyt długo czekać na kolejną porcję jego dzieł. Nie wybiegajmy jednak zbyt daleko w przyszłość i w pierwszej kolejności zobaczymy, co można znaleźć w ostatniej części kosmicznej przygody dwóch dzielnych bohaterów. Kosmiczna ekspedycja Kajtka i Koka powoli dobiega końca. Musieli oni zmierzyć się z dziesiątkami mniejszych lub większych przeszkód, aby móc mieć szanse powrotu na rodzimą planetę. Zanim jednak to nastąpi, konieczne będzie zmierzenie się z kolejnymi trudnymi do wytłumaczenia rzeczami. Na drodze dwójki bohaterów staje bowiem potężna tytułowa Bogini moczarów, która jest oponentem potężniejszym niż wszyscy inni napotkani antagoniści. Historia ta zaserwuje czytelnikowi zarówno sporą dawkę widowiskowej i wciągającej akcji, jak i wiele zaskakujących fabularnych momentów. To jednak nie wszystko, co można znaleźć w ostatnim albumie. Pojawia się tutaj także emocjonalne „szaleństwo” robota BX-27 czy szereg zaskakujących wydarzeń podczas drogi powrotnej. Jest więc ciekawie i należycie satysfakcjonująco, jeśli chodzi o koniec. Ekscytująca i mocno wciągająca komiksowa przygoda, łącząca w sobie elementy typowe dla fantasy i fantastyki naukowej z przeogromną dawką świetnego humoru oraz nietuzinkową i zaskakującą treścią. Tak w dużym uproszczeniu można określić całą serię Kajtek i Koko w kosmosie. Ostatnia część cyklu nie odbiega od tego przyjętego standardu i staje się naprawdę godnym zwieńczeniem świetnej historii. Kolejny raz mamy tutaj okazję oddać się przyjemnej wciągającej rozrywce, która zaciekawi zarówno młodych, jak i starych czytelników. Każdy będzie mógł znaleźć tutaj coś dla siebie. Największą „radochę” komiks sprawi jednak „doświadczonemu wiekowo” odbiorcy, który będzie mógł wyłapywać mniej lub bardziej oczywiste nawiązania odniesienia twórcy do otaczającego go świata. Rozpływając się nad jakością siódmego tomu (jak i całej serii), nie można zapomnieć o równie doskonałej oprawie wizualnej komiksu. Rysunki Janusza Christy charakteryzują się trudną do podrobienia manierą, z której epatuje niesamowity klimat i mocno wyczuwalna warstwa humorystyczna. W przypadku odświeżonego i pokolorowanego wydania, plansze komiksu nabierają jeszcze większej głębi i wspaniałości, za co oczywiście należą się wielkie słowa uznania człowiekowi odpowiedzialnemu za ten proces. Nie pozostaje więc nic innego jak napisać jeszcze raz, że Kajtek i Koko w kosmosie: Bogini moczarów to fantastyczne zwieńczenie fantastycznej serii, która zapewnia fantastyczną dawkę relaksu i rozrywki.

KONIEC MIĘDZYGWIEZDNEJ PODRÓŻY W końcu się doczekaliśmy. „Kajtek i Koko w kosmosie” przez lata doczekał się wielu najróżniejszych edycji, ale jedna z nich nigdy nie została wydana w pełni. Mowa oczywiście o w pełni kolorowej wersji, którą – w nieco okrojonym składzie – zaczęto wydawać przed laty. Ale teraz w końcu jest. I to nie tylko w pełnym kolorze, ale także w wersji zawierającej wszystkie paski z tą opowieścią. A że to jeden z najlepszych rodzimych komiksów, każdy kto nie miał jeszcze jakimś cudem okazji czytać tego dzieła, powinien jak najszybciej to zmienić. Zaczyna się ostatni etap podróży międzygwiezdnej naszych bohaterów. Czy Kajtek i Koko zdołają w końcu wrócić do domu? A może spotka ich coś całkiem nieoczekiwanego? Ponieważ to ostatni tom kolorowej edycji tej opowieści, nadszedł czas podsumowania jej jako całości. Na początek zatem przypomnijmy sobie kilka faktów na jej temat. „Kajtek i Koko w kosmosie" to nie tylko najdłuższy z polskich komiksów, będący też zwieńczeniem przygód tytułowych bohaterów, które zaczęły się ukazywać dokładnie pół wieku temu, w 1968 roku, ale też i jeden z najlepszych. Oparty na sprawdzonym pomyśle, wtedy jeszcze świeżym, wciąż doskonale bawi i wciąga, choć każdy czytelnik doskonale zna ten schemat. Wizje Christy, mimo iż oldschoolowe - a może także dzięki temu - intrygują bogactwem wyobraźni. Jest też w tym dziecięca fascynacja nieznanym, jest sentyment - dla starszych - i przygada dwóch przyjaciół - dla młodszych odbiorców. A wszystko to znakomicie, klasycznie zilustrowane. Seria fascynuje i pobudza wyobraźnię. Ma w sobie ujmującą naiwność, ma niezwykłe, przemawiające do wewnętrznego dziecka każdego z nas wizje, świetny klimat, akcję, zabawę różnymi schematami – w tym fantasy i historii przygodowych – ponadczasowe przesłanie itd., itd. Jedyne, co może niektórych rozczarować to ścisły finał opowieści, który miał być zaskoczeniem, a jest zagrywką starą jak świat. W czasach debiutu „Kajtka i Koka w kosmosie” na pewno inaczej go odbierano, ale z perspektywy współczesnego czytelnika może stanowić pewien – niewielki na szczęście – zawód. Jeśli chodzi o szatę graficzną, rysunki Christy jak zwykle zachwycają swoją cartoonowością i dopracowaniem, dzięki czemu kadry są iście gotycko wypełnione niby prosto ukazanymi, ale robiącymi wrażenie detalami. A kolor? Początkowo wyśmienity, bo robiony przez samego autora, z czasem ustąpił miejsca współczesnej pracy mającej na celu doprowadzić do końca to, co zaczął Christa. Nie ma tu - na szczęście! - komputerowych fajerwerków. Jest prostota i barwna paleta kolorów, jakie najlepiej pasują do tego typu dzieł. Oglądając i czytając ten album, jak i całą serię, znów poczułem się, jak ten dzieciak, który przed laty z wypiekami na twarzy poznawał pierwsze prawie pełne, czarnobiałe wydanie tej historii. Wracałem potem do niej nieraz i wiem, że jeszcze nieraz wrócę. Bo to po prostu jeden z najważniejszych i najlepszych rodzimych komiksów, który znać powinni wszyscy. Ale przede wszystkim znać po prostu warto.

KONIEC MIĘDZYGWIEZDNEJ PODRÓŻY W końcu się doczekaliśmy. „Kajtek i Koko w kosmosie” przez lata doczekał się wielu najróżniejszych edycji, ale jedna z nich nigdy nie została wydana w pełni. Mowa oczywiście o w pełni kolorowej wersji, którą – w nieco okrojonym składzie – zaczęto wydawać przed laty. Ale teraz w końcu jest. I to nie tylko w pełnym kolorze, ale także w wersji zawierającej wszystkie paski z tą opowieścią. A że to jeden z najlepszych rodzimych komiksów, każdy kto nie miał jeszcze jakimś cudem okazji czytać tego dzieła, powinien jak najszybciej to zmienić. Zaczyna się ostatni etap podróży międzygwiezdnej naszych bohaterów. Czy Kajtek i Koko zdołają w końcu wrócić do domu? A może spotka ich coś całkiem nieoczekiwanego? Ponieważ to ostatni tom kolorowej edycji tej opowieści, nadszedł czas podsumowania jej jako całości. Na początek zatem przypomnijmy sobie kilka faktów na jej temat. „Kajtek i Koko w kosmosie" to nie tylko najdłuższy z polskich komiksów, będący też zwieńczeniem przygód tytułowych bohaterów, które zaczęły się ukazywać dokładnie pół wieku temu, w 1968 roku, ale też i jeden z najlepszych. Oparty na sprawdzonym pomyśle, wtedy jeszcze świeżym, wciąż doskonale bawi i wciąga, choć każdy czytelnik doskonale zna ten schemat. Wizje Christy, mimo iż oldschoolowe - a może także dzięki temu - intrygują bogactwem wyobraźni. Jest też w tym dziecięca fascynacja nieznanym, jest sentyment - dla starszych - i przygada dwóch przyjaciół - dla młodszych odbiorców. A wszystko to znakomicie, klasycznie zilustrowane. Seria fascynuje i pobudza wyobraźnię. Ma w sobie ujmującą naiwność, ma niezwykłe, przemawiające do wewnętrznego dziecka każdego z nas wizje, świetny klimat, akcję, zabawę różnymi schematami – w tym fantasy i historii przygodowych – ponadczasowe przesłanie itd., itd. Jedyne, co może niektórych rozczarować to ścisły finał opowieści, który miał być zaskoczeniem, a jest zagrywką starą jak świat. W czasach debiutu „Kajtka i Koka w kosmosie” na pewno inaczej go odbierano, ale z perspektywy współczesnego czytelnika może stanowić pewien – niewielki na szczęście – zawód. Jeśli chodzi o szatę graficzną, rysunki Christy jak zwykle zachwycają swoją cartoonowością i dopracowaniem, dzięki czemu kadry są iście gotycko wypełnione niby prosto ukazanymi, ale robiącymi wrażenie detalami. A kolor? Początkowo wyśmienity, bo robiony przez samego autora, z czasem ustąpił miejsca współczesnej pracy mającej na celu doprowadzić do końca to, co zaczął Christa. Nie ma tu - na szczęście! - komputerowych fajerwerków. Jest prostota i barwna paleta kolorów, jakie najlepiej pasują do tego typu dzieł. Oglądając i czytając ten album, jak i całą serię, znów poczułem się, jak ten dzieciak, który przed laty z wypiekami na twarzy poznawał pierwsze prawie pełne, czarnobiałe wydanie tej historii. Wracałem potem do niej nieraz i wiem, że jeszcze nieraz wrócę. Bo to po prostu jeden z najważniejszych i najlepszych rodzimych komiksów, który znać powinni wszyscy. Ale przede wszystkim znać po prostu warto.