Spodziewałam się kompletnie czegoś innego. Myślałam, że sięgam po opowieść o Puszczy, gdzie legendy i baśnie przeplatają się z opowieściami mieszkańców. Tymczasem, Białowieża Szeptem opowiada o historiach ludzi z krwi i kości - nie zawsze piękne. Autorka sięgała do przeróżnych tematów - od wymierających zawodów takich jak bartnik, ogrodników jakich już teraz się nie znajdzie, białowieskich czarnoksiężników, aż po takie... mniej baśniowe jak przemoc domowa, wychowanie sierot w domu dziecka, kwestia Żydów na przestrzeni wieków. Z jednej strony bardzo doceniłam wysiłki mieszkańców do utrzymania niektórych tradycji, a z drugiej razem z autorką irytowało mnie chociażby wyburzenie pałacu carskiego, brak zainteresowania innymi zabytkami architektonicznymi. Po lekturze mam wrażenie, że autorka chciała zgłębić zbyt wiele tematów w zbyt okrojonej formie. Książka wydała mi się trochę zbyt chaotyczna, rozdziały się przenikały, w wielu pojawiał się ten sam wątek, który pojawiał się znikąd, nie wiadomo dlaczego jedna historia przechodziła w następną. Być może byłam niezbyt uważnym czytelnikiem, być może moje uprzedzenie wynika z zupełnie innych oczekiwań co do książki... Puszcza i jej mieszkańcy po zapoznaniu się z historiami pozostaje dla mnie chyba jeszcze większą zagadką - może taki był zamysł. Dodatkowo, muszę przyznać, że po lekturze nabrałam ochoty do odwiedzin Białowieży i zgłębieniu tematu samodzielnie.

Ze wszystkich przeczytanych przeze mnie ostatnimi czasy książek, ta jest najbliższa mojemu zielonemu sercu. Płaczę, śmieję się, współczuję, złoszczę na głupotę i bezmyślność ludzką, ale przede wszystkim polubiłam dawnych mieszkańców Białowieży wraz ze wszystkimi ich przypadłościami. Te historie są niesamowite dla takiego mieszczucha jak ja. To tak, jakby ktoś pozwolił mi przycupnąć w kącie swojej starej chaty pod lasem i opowiadał cichutko, szeptem, swoje intymne tajemnice. Te opowieści pozwalają choć trochę zrozumieć, czym jest tak majestatyczna przyroda i jaki wywiera wpływ na rytm i sposób życia mieszkańców. Pozwalają zrozumieć, że w takim miejscu żyje się po prostu inaczej, myśli inaczej, postrzega inaczej. I ja cieszę się, że było mi to dane zrozumieć. Im więcej takich historii, tym bardziej tolerancyjnie spoglądam na świat. Choć nie na to, co się w puszczy obecnie dzieje. Smutek. Ogromny, bezradny smutek, jedynie z nadzieją, że to nie pierwszy raz, kiedy człowiek puszczę chciał pokonać, a jednak to ona przetrwała. - „Biografia jedynego takiego miejsca na Ziemi. Szeptem o najgłośniejszym lesie w Europie, o losach i tajemnicach ludzi nierozerwalnie z nim związanych.” Anna Kamińska „Białowieża szeptem”. Wydawnictwo Literackie.

Anna Kamińska nie jest autorką, która jest mi obca. Jestem właśnie po jej lekturze o "Niezwyklym zyciu Simony Kossak". Bardzo spodobał mi się jej styl pisarski, dlatego zdecydowałam się na kolejną jej propozycją. Tym razem również pisarka mnie nie zawiodła. Przedstawiła Puszczę Białowieską od zupełnie innej, nieznanej mi, strony. Z zapartym tchem wczytywałam się w historie białowieżan, którzy muszą zetknąć się z wieloma problemami. Bardzo mi się podobało, że w tle puszcza oddaje charakter i nastrój, który towarzyszy historiom białowieżan.

Anna Kamińska autorka znana mi do tej pory głównie z powieści biograficznych prezentuje książkę, która na pierwszy rzut oka jest tajemnicza, ale również właśnie swoim tytułem zachęca do przeczytania. Fantastycznie autorka sprawdziła się w roli reporterki. Z pewnością niejeden wymagający czytelnik doceni jej warsztat. Mnie przeniosła do magicznego świata natury, który może dzisiaj jest trochę zapomniany, ale warto o nim pisać i mówić. Na pewno jeszcze niejeden raz sięgnę po jej propozycję, bo bardzo podoba mi się jej styl.