Belgravia (okładka miękka)

1815, Bruksela. Kilkadziesiąt kilometrów za miastem rozgrywa się wojna, w stolicy zaś trwa bal na cześć księcia Wellingtona. Większość z uczestniczących na nim żołnierzy zginie następnego dnia w bitwie pod Waterloo. Zwycięstwo okraszone jest tragedią rodzin, w tym Sarah – w bitwie traci życie jej ukochany. Ta śmierć jest początkiem dramatów jej bliskich. Ćwierć wieku później rodzina Tranchardów mieszka w Londynie. Prowadzi spokojne życie, gdzieś w tle siły nabiera konflikt na linii ojciec-syn, a na życie domownikiem ciągle kładzie się cieniem śmierć Sarah, jednak codzienność toczy się swoim nudnym, powolnym tempem. Aż do dnia, gdy Anna, matka zmarłej dziewczyny, decyduje się wyjawić ciążący jej sekret lady Brockenhurst. Tym samym mimowolnie splata te dwa różne rody, łącząc ich losy. „Belgravia” to taka soap-opera tyle że z realiami przeniesionymi do czasów wiktoriańskich. Napisana została z rozmachem – jak na taką objętość dziwi ilość wątków, jaką potworzył Julian Fellowes, choć oddając sprawiedliwość autorowi, wszystkie rozwinął i nie pozwolił, aby któryś z nich pozostał jedynie zarysowany. Przypomina nieco „Downton Abbey” – do tego serialu Fellowes pisał zresztą scenariusz – ale jeszcze z czasów zanim w tej produkcji absurd zaczął gonić absurd. A zatem – intrygi, tajemnice, zdrady, miłości, romanse i tragedie, a wszystko to podane w oprawie wytwornych manier, konwenansów i nawiązując do opowieści, w których żyjący w epoce wiktoriańskiej się zaczytywali. Kto by jednak patrzył na te powiązania „Belgravii” z soap-operą, skoro liczy się, jaki jest efekt końcowy. A ten jest jak najbardziej satysfakcjonujący – powieść Juliana Fellowesa czyta się. W zasadzie to nie czytelnik przekłada strony, to strony płynnie się zmieniają, historia snuje się powoli swoim rytmem i ani się człowiek obejrzy, a wątki zamykają się, losy dopełniają i książka kończy się. W tej płynności czytania, płynności historii i w zasadzie łatwości zostania pochłoniętym przez lekturę, wielka zasługa jest języka jakim Julian Fellowes się posługuje. Sam wywodzi się z rodziny arystokratycznej, cały tytuł ma z cztery razy dłuższy od nazwiska, który widnieje na jego książkach, zna więc tradycje, zwyczaje, słowem cały świat arystokracji od poszewki. I umie ten świat przekazać – to czuć podczas lektury. Nie wyjaśnia, nie tłumaczy rzeczywistości, do której wrzuca czytelnika, a jednak nie potrzeba żadnych objaśnień, przypisów czy gorączkowego sprawdzania u wujka Google’a, bo odbiorca książki czuje się jak w domu. Jakby wracał z dalekiej podróży do starego, uporządkowanego świata, może trochę przykurzonego, ale nieobcego mu. Większość nazw, jakimi posługuje się Fellowes, może nie są znane czytelnikowi, jednak autor rzuca nimi w taki sposób, że ten ma wrażenie, że rozumie, bo przecież brzmi to jak coś oczywistego, nie jak jakaś czarna magia. Prócz tego w „Belgravii” wszystko zostało świetnie rozplanowane – a zatem autor z gracją buduje kolejne wątki, część zostawiając na dalszym planie, żadnego jednak w ostatecznym rozrachunku nie gubiąc. Jeśli wspomina jakąś postać, jakieś zdarzenie to z pewnością nie zapomni o tym – czego dowodem jest finał, gdzie wszystkie elementy trafiają na swoje miejsce w układance. Więc może i ma się skojarzenia z operą mydlaną, ale z operą mydlaną przemyślaną, z góry zaplanowaną, tak by nic się nie zgubiło, nic nie pozostało zawieszone w próżni zapomniane lub przemilczane, bo gdzieś po drodze zgubiło swój sens. „Belgravia” to książka dla tych, którzy tęsknią za dawną, minioną już epoką. Na tym pragnieniu dobrze zarabia cały wielki dział powieści, nawiązujących do fenomenu „Downton Abbey”, ale Julian Fellowes ze swoimi powieściami [prócz „Belgravii” napisał póki co jeszcze dwie inne] wyróżnia się tym, że ową epokę wraz z jej zwyczajami zna. Może nie bezpośrednio te czasy [byłoby to niemożliwością], ale w ich duchu musiał być wychowany, a to w połączeniu z darem opowiadania daje mieszankę jak najbardziej satysfakcjonującą.

Szczerze? Wciągnęło mnie totalnie. Czytało się z czystą, niewymuszoną przyjemnością, rozbawieniem i cieniem niepewności w sercu. Tak jak przy oglądaniu Downton Abbey. Uwielbiam takie klimaty, a ta powieść jest dla mnie idealnym spełnieniem tego, czego oczekiwałam. Rzecz jasna Belgravia to nie jakaś perełka. Nie wyróżnia się w jakiś spektakularny sposób, nie zawiera tak fascynującego romansu jak Lady Mary z Matthew Crawleyem, nie jest napisana wybitnym językiem. To wciąż powieść historyczna pisana współczesną ręką, mało przypominająca ciężką, społeczną prozę Wiktorianów. To niezobowiązująca, lekka, wygodna jak rozchodzone buty rozrywka, nie pozytywizm; nie znajdziemy tu tematu biedoty, gwałtów, tragedii życiowych, ważkich dylematów moralnych, dyskusji o sztuce, polityki, wojny. Może i znajdziemy pewne dyskretne nawiązania do innych powieści, jak wspomina Daisy Goodwin w swojej recenzji, przede wszystkim do Thackeraya, nie usłyszymy ech Dickensa. To piękna, dobroduszna fasada, którą z przyjemnością zobaczyłabym w formie kolejnego serialu kostiumowego. Współczesna powieść srebrnego widelca (tzw. silver-fork novel). No i co z tego? Chcę więcej! Fragment recenzji z: http://rozkminyhadyny.blogspot.com/2017/06/downton-abbey-w-dzielnicy-tortow-belgravia-fellowes.html

Twórca serialu „Downtown Abbey” tym razem przenosi nas w świat XIX-wiecznych londyńskich salonów. Najpierw jest bal przed bitwą pod Waterloo a potem jego konsekwencje przez kolejne ćwierć wieku. Czasy wiktoriańskie to poniekąd piękna epoka, jaką sobie dziś trudno wyobrazić. Wyobraźnie naszą wspomaga sprawne pióro autora i widzimy piękny świat z czasów naszych powstań i represji po nich. Bo to - warto wiedzieć - epoka Mickiewicza i Chopina. Pisarz nie szczędzi na opisów strojów i wnętrz posiadłości arystokratów, daje to możliwość dokładnego wyobrażenia sobie miejsca akcji. Do tego dochodzi konkretny narrator, dzięki któremu czytelnik wchodzi w świat powieści lepiej przygotowany. No i te dialogi, skrzące się intelektem, często brawurowe. Otrzymujemy w efekcie książkę współczesną, która i w tamtych latach zrobiłaby furorę.

Wspaniała książka, przenosi nas w inny świat, świat elegancji minionej epoki. Opowieść o tajemnicach i intrydze. Polecam

Nastrojem wracamy w znajome i miłe rejony Downton Abbey.